Zeeschildpadden, Dolfijnen en Regen. Veel Regen!

Soms moet je dat stemmetje in je achterhoofd niet negeren. Eigenlijk moet je dat nooit doen. Het is namelijk je intuïtie, een instinct of een soort oerversie van jezelf die tegen je huidige ik praat. En die tweede 'jou'(eigenlijk de eerste), dus het instinct, is altijd gericht op overleven en wat het zegt tegen je heeft dus als doel je te laten overleven.

Matapica

Zo stond ik dus gisteren met een vest in mijn hand. Ook met schoenen en bedacht ik me dat het goed zou zijn mijn telefoon thuis te laten en zei het stemmetje dat ik eigenlijk een regenponcho moest kopen. Op slippers, zonder vest en met telefoon ging ik dus richting Matapica. Ik kon mee met een tour om zeeschildpadden te zien en aangezien het seizoen bijna over is en ik misschien weer wegga, dacht ik ik 'grijpen die kans'. Ik heb het geweten.Urenlang heb ik in de stromende regen gelopen. Doorweekt tot op het bot liep ik te rillen als een natte kat.

zonsondergangen zijn altijd mooi om getuige van te zijn

Het begon allemaal leuk. Bootje op, varen en dolfijnen spotten. Ondanks dat ik meerdere keren een dolfijnen tour heb meegemaakt, was dit de eerste keer dat ik er zoveel zag. Wel vijftien en ze waren zo leuk!! Spelen met elkaar, spetteren, duiken, buitelingen maken, ons echt aankijken daarbij en ik maar foto's schieten met mijn telefoon. Tja, die is verregend, werkt niet meer dus weg alle mooie foto's die ik had weten te maken. 

Steve-O 

Op Matapicastrand aangekomen werd er een kampvuur gemaakt door onze gids Steve-O. Die bleek trouwens uit Rotterdam te komen en sinds acht jaar hier te wonen, op zoek naar avontuur. Die zucht naar vrijheid na leven in Rotterdam herkende ik in hem. Hij liep in gemakkelijk zittende kleding, maakte zich niet druk of het vies werd en ik hoorde het natuurlijk aan het accent, zelfs na acht jaar! Opvallend was de manier waarop hij sprak over de zeeschildpadden. En hoe hij met ze omging toen we er een vonden.

Toen ik klein was heb ik weleens schidpadeieren gegeten en ik herinner het mij als erg lekker. Er was een seconde dat er 'hmm, lekker'door mijn hoofd ging

Heel zachtjes hielp hij haar mee met graven. En hij ging er rustig bij zitten. En ook hij was doorweekt van de regen maar dat deerde hem niet terwijl ik aan het rillen was en langzamerhand steeds chagrijniger werd. En naarmate ik chagrijniger werd, ging het steeds harder regenen met als resultaat dat ik op een gegeven moment als een nukkig prinsje rondliep, behalve als de camera aan was en ik mijn verhaal moest doen.

Ik zou al met de tour meegaan en toen had onze cameraman bedacht dat het misschien wel leuk zou zijn mee te gaan en te filmen. Net zoals vele Surinamers was hij nog nooit zover geweest en ik kon, in tegenstelling tot de rest van de collega's, het zelfinitiatief wel waarderen. Op de regen na was het ook voor hem een belevenis om die zeeschildpadden in actie te zien.

licht schrikt ze af dus mocht er geen flits worden gebruikt en werd er met een zaklamp bijgeschenen zodanig dat het dier niet de bron ziet en alleen een schijnsel dat niet stoort. Zij was net klaar met leggen en sloot haar nest af.

Indrukwekkend was het. Zo een groot beest dat haar ding doet. Eentje keken we recht in de ogen aan en ik voelde me echt klein worden. Ze leek te met haar ogen te vragen wie we waren en wat we wilden en waarom we haar stoorden.Het maakte veel goed wat betreft de regen. We hebben in totaal misschien wel vier uur in de stromende regen gelopen, gewacht en gekeken naar het leggen van de eieren. 

Ik ben blij dat ik het heb meegemaakt en ik ben nog blijer dat ik Matapicastrand heb gezien toen het nog licht was. De lichtval bij een zonsondergang is echt schitterend. Het komt van opzij en is zachter. Ik heb toen ik fotografeerde altijd geprobeerd te werken met natuurlijk licht, soms een tijdlang een locatie bestuderend om erachter te komen op welk tijdstip van de dag er een bepaalde lichtval was. 

Marinio, een van de andere gidsen, in actie. Illustreert goed hoe ik mij op dat moment voelde, happy!

Het is wel balen dat mijn telefoon kapot is. Maar het is maar een apparaat. Wel een waar ik erg aan gehecht was maar dat kwam omdat het een cadeau was van de eigenaar van de Bazar. Van de week zal ik kijken naar een nieuwe Iphone. Ze kosten hier ongeveer SRD 2200. Duurder dan een laptop maar ik wil geen telefoon van een ander merk. Het is een van de nukken die ik heb zoals in de ochtend geen andere koffie willen drinken dan oploskoffie van Douwe Egberts.

Matapica was bijzonder. Het strand. De wind. De dieren(er waren ook kwispelende zwerfhonden. De golven die soms zo hard op de kust sloegen dat het leek alsof er iets knalde. De stilte tussen de golven was voor mij ook bijzonder. En toen ik daar liep in de stromende regen voelde ik me alsof ik werd gereinigd. Het was alsof het een dubbele ervaring was. Een van mij als Chrisje in het nu die opnames maakte dus aan het werk was en getuige was van iets bijzonders. 

ik wou dat ik dit kon hahaha

En een andere ervaring die werd opgedaan door mijn spirituele ik die werd gewassen en ontdaan van alles wat 'zwaar' was.Een paar keer zag ik vanuit mijn ooghoeken twee schimmen enkele meters naast mij lopen. Ze leken hoofdtooien te hebben, goudkleurige lendedoeken en beiden een speer, ook van goud. Het maakte me niet bang. Ik was banger van de golven die op dat moment dreigend dichtbij kwamen en waar we, toen met zijn vieren, nog bijna in het water liepen, deden we ineens een grote stap van het water af.

Thuis gekomen was het zo raar met de hond van mijn buren. Ze heet Charlotte en het kostte heel veel moeite om vrienden met haar te worden maar het is me gelukt. Ze wil geaaid worden en kwispelt standaard, soms piept ze en loopt altijd mee tot aan het einde van het tegelpad naar mijn huis. Vannacht niet. Ze liep mee en kwam op mijn terras toen ik het hek opendeed. Ze keek me recht in de ogen aan en toen ik haar wilde aaien boog ze hoofd op een hele sierlijke manier. Alsof ze in een kostuumdrama meespeelde. 
"
Ze bleef liggen en ik keek haar aan, vermoeid want het was inmiddels twee uur in de nacht. "Charlotte", zei ik, "je mag blijven maar ik wil slapen en dan doe ik het hek weer dicht en dan kan je niet weg straks. Ga alsjeblieft naar voren."Ze bleef me strak aankijken en bij de derde keer stond ze verontwaardigd op. In mijn hoofd hoorde ik de stem van een jong meisje dat zei "Dan niet!!!"terwijl ze snoof of een tjoerie maakte. Ik lachte.

Vanochtend was mijn telefoon nog steeds stuk, mijn kleren nog steeds zeiknat en Charlotte stond weer voor mijn hek te kwispelen met haar staart terwijl ze mij aankeek en ik mij afvroeg of er een verband was tussen mijn ervaring op Matapica en haar gedrag.