En dat doet ze vanuit het gevoel dat het haar roeping is en dat ze wordt geleid door een kracht, die zij God noemt. En dat gebeurt middels dromen. Dat was misschien wel het mooiste in het verhaal.
Dat ze midden in een TV-interview vertelde dat ze had gedroomd. Ik ontbrak haar meteen en dat had ik misschien niet moeten doen maar hoe vaak kom je nou iemand tegen die op de een of andere manier in staat is zoveel goeds te doen en die zich alleen maar laat leiden door dromen?! Ik vond het geweldig.
Ik zie altijd een licht bij zulke mensen. Alsof ze het afgeven of dat het door hen heen schijnt. Zij had het ook. Alsof haar donkere huid doorschijnend was zonder kleurloos te zijn geworden.
Wat ik ook kon waarderen was haar Natural Hair! Niks gestraight of een pruik maar gewoon d'r eigen kroeze haren in twee dikke vlechten die een aureool leken te vormen om haar hoofd.
Het deed me denken aan mijn overgrootmoeder, Oma Nora. Ik was als kind bang voor haar omdat ze bedlegerig was maar er was iets wat ik destijds niet snapte maar wel voelde.
Ik heb t ook weleens gehad bij een hele korte man. (Mag je nou nog dwerg zeggen? Zoja, dan zou ik toch een ander woord willen!). Eerst voelde ik namelijk een energie en ik keek naast me op ooghoogte omdat het net was alsof het een persoon van gelijke lengte was geweest die me had geduwd.
Toen ik dus omlaag keek en zag dat het een klein mens was maar wel met een volwassen ziel of aura die zijn geringe lengte ontsteeg, was ik niet verbaasd maar het was wel het moment waarop ik mijn mening en gevoel over kleine mensen veranderde.
Dat was het ook met Oma Nora denk ik. Ze was verlamd maar ik voelde haar beweeglijkheid terwijl ik het niet zag. Ze vroeg me namelijk altijd om een kus en ook al bleef ik staan of deinsde ik terug, er kwam altijd een punt dat ik moest toegeven aan die kracht, aan haar energie, aan de manier waarop ze zonder een vin te verroeren toch die invloed op me had.
Dat was het dus vandaag ook met Emmy Hart. Ze had licht om zich heen, een twinkeling in haar ogen en door die opmerking over die droom besefte ik ook: dit is er ook eentje. Een die het licht heeft. Een die uit die ene bron weet te putten en daardoor grootse dingen doet.
Ze was meer dan de uiterlijke verschijning die voor me stond. Ze was een persoon waarvan je weet dat haar kracht en energie door alle dimensies gaat. Dat de dood niet het einde zal zijn.
Die bron, vergelijk het maar met het internet of met die boom uit Avatar, is iets waar ik bij sta. Ik kijk ernaar en dat is wat maakte dat ik tegen alles in ging, al mijn angsten opzij schoof en mijn hart volgde, ook geleid door wat ik zag in mijn dromen, en naar Suriname kwam. Maar ook dat gaat met pieken en dalen, soms ben je dichtbij, soms ben je ver.
Het kan wel heftig zijn. Want als iemand spuugt in een bron dan heeft dat effect op hen die putten uit die bron. Voor mij is het zo dat als ik erin zit ik me soms bewust moet afsluiten voor dingen en zakelijk moet kijken, wil ik iets kunnen doen.
Ik heb eerlijk gezegd een traan weggepinkt na het lezen van het artikel over die kinderen in de favelas van Rio de Janeiro. Dat zes agenten een jongetje met een zak vol stenen slaan en tafelpoten breken om hem te doorboren. Hoe kan iemand zoiets doen?! Hoe?!!! Ik kan een heel blog vullen met de woorden HOE en WAAROM als ik eraan denk.
Dat zijn de mensen die het licht verduisteren en het negatieve tot uiting brengen. Ze gooien zwarte bijtende azijn in die bron die mij, en anderen die ook gelinkt zijn aan die bron, van binnen aanvreet en mijn hart zeer doet.
Maar om grootse dingen te kunnen doen (dat kan zijn iemand die mijn stuk leest en besluit een goed doel te steunen. Het grootse zit voor mij in het kleine), zal ik me toch echt weer helemaal moeten overgeven aan die bron en door bijten en mezelf afsluiten.
Dat is na het gesprek met Emmy Hart niet meer eng. Ik heb gezien dat je een extensie van die bron kan worden en anderen zo inspiratie geeft.
Emmy Hart zoekt een plek om een internaat te bouwen voor haar dropouts. Omdat ze nog steeds in hun oude omgeving blijven is de kans groot dat ze terugvallen.
"Ik droomde dat ik geld uit de lucht zag vallen, op mij", vertelde ze terwijl ze die geldregen met haar handen en vingers uitbeeldde.
Ik heb het woord gericht tot de camera. De gemeenschap, dat zijn wij. Dat er dropouts zijn komt ook door ons. Laten we haar niet alleen laten in haar werk want het kan heel simpel. Als veel mensen een SRD geven heb je op een gegeven moment heel veel SRD's.....
Wat er gebeurt in een gemeenschap komt in principe door en heeft invloed op alle leden van die gemeenschap. Goed of slecht. Ik zei het al eerder, grenzen vervagen en we worden een grote wereldgemeenschap.
Die stok door het lichaam van een jongetje in een favela in RIO doorboort ook mijn hart. De geestelijke pijn van je kind baren in een gevangenis in Sudan omdat je een ander geloof hebt, breekt niet mijn vliezen maar wel mijn hart...
Dat je het niet ziet wil niet zeggen dat het er niet is dus sluit je ogen er niet voor..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten