'Drang' van Sana Budaya

Zondag ben ik gaan kijken naar de generale repetitie van 'Drang'. Een dansvoorstelling van de Sana Budaya Dance Company. Voor mij was het de eerste keer dat ik in Suriname iets zag wat viel onder de noemer 'contemporary'. Ik moet zeggen dat ik ondanks de vele puntjes toch wel heel erg heb genoten van de voorstelling. Op sommige momenten moest ik mezelf dwingen niet te gillen 'Stop!, opnieuw want jullie gaan niet synchroon!!" en mezelf er aan herinneren dat ik niet meewerkte aan de voorstelling maar het alleen moest verslaan.

Het betrof een mengeling van moderne dans en klassiek Javaans. De verbeterpunten betroffen vooral de stukken moderne dans en soms ook wel in het Javaanse gedeelte. Bijvoorbeeld de beweging van een vlinder die op vier verschillende manieren word uitgevoerd. Ik kan me daar enorm aan ergeren. Een arm in een hoek van 90 graden zou bij iedereen 90 graden moeten zijn en niet variëren van 70 tot 95 graden. De kostuums vond ik niet helemaal geweldig, hoewel ik het wel snapte na het gesprek met de regisseur/choreograaf.
Het was prettig die feedback te kunnen geven aan iemand die er open voor stond. Hier staat men namelijk niet zo snel open voor kritiek, het wordt meteen gezien als een aanval of een poging iemand te breken. Stom!

Na de dans was er ook niemand die iets op te merken had terwijl de beschilderingen, van bijna alle dansers waren, uitgelopen en de gebruikte doeken niet meer blauw maar blauwzwart waren aan het einde. De regisseur gaf eerlijk toe dat het niet de bedoeling was toen ik ernaar vroeg maar dat er in Engeland, waar zij het deze week zullen uitvoeren, wel watervaste verf beschikbaar was. Dat is gelijk ook het stukje waar ik mij zorgen om  maak.Mensen zeiden na die generale 'Jullie gaan de voorpagina halen, ik weet het zeker!' en daar ergerde ik me dood aan. Wees realistisch en besef dat dans in Europa op een niveau is waar wij in de komende honderd jaar nog niet aan kunnen tippen. Dat we goed op weg zijn is een feit maar er is nog zoveel waar we aan moeten werken!

Een groot ding wat me irriteerde was het feit dat bewegingen niet mooi werden afgemaakt. Net zoals dat men woorden gebruikt maar de laatste letter niet uitspreekt. Dat heb ik ook aangegeven bij de regisseur (en daarna extra benadrukt dat ik het nog steeds de moeite waard vond). Ook irriteerde ik me aan de 'mise-en-place' om het zomaar even te noemen, de plaatsing van de mensen op het podium. Er was een stuk, een soort levend stilleven, wat prachtig was maar drie meter achter op de bühne werd gedaan terwijl er voor hen nog twee mensen stonden te wapperen met doeken. Weg aandacht, weg magie.

De Javaanse dansstukken waren desondanks gewoonweg geweldig. Als het hele stuk daaruit bestond en bepaalde 'moderne dans' bewegingen eruit waren gelaten, had ik misschien ook wel gezegd dat het voorpagina materiaal was.Hoe dan ook, blijf ik er dus bij dat we goed op weg zijn hier maar er nog lang niet zijn. Ik gun het SBDC deze kans om ervaring op te doen en met zoveel meer kennis en vaardigheden terug te keren. Zeker als je bedenkt dat ze alles zelf bekostigd hebben en geen subsidie krijgen.

Laatste puntje van lof: de muziek. Ook een mix van Javaans en modern, bijna lounge-achtige muziek maar dan ritmischer en dat ging vloeiend over in elkaar.Ze zullen de komende weken ook in Nederland optreden, met behulp van een Stichting Javanen in Diaspora, en bij terugkeer ook hier.Ik moet zeggen dat ik niet kan wachten tot ze terug zijn in Suriname zodat ik het weer kan zien, maar dan een echt optreden zeg maar. En echt, mijn handen jeuken, enorm, en ik heb ook gezegd dat ik wel mijn ondersteuning zou verlenen in de toekomst en als ze dat willen dan maak ik daar zeker tijd voor vrij!