Momenteel ben ik op het werk. Hier mag je een halve dag werken als je jarig bent. Dan ga ik naar huis en alleen chillen. Filmpje kijken ofzo. Ik heb de laatste jaren vaker niks gedaan op mijn verjaardag of op feestdagen. Ik merkte dat mensen dat erger vinden dan ik zelf. Dat is echt niet nodig want ik vermaak me echt prima. En omdat ik altijd heb gewerkt onder de mensen, is het voor mij heerlijk om alleen te zijn.
Omdat ik met veel collega's op werk een leuke band heb, besloot ik taart mee te nemen. Voor een ieder, ook voor de collegas waar ik geen leuke band mee heb.
Ja, in de tien maanden, ooooh nee, het zijn er elf, volgende maand ben ik hier een jaar!!, goed, dus in die tien maanden dat ik hier ben, heb ik ook al rottigheid meegemaakt.
Anyway, ik vond het bijzonder om te merken dat sommige mensen op het werk mij niet feliciteerden maar wel zaten te genieten van de taart die ik uitdeelde. Nu denk ik "Geniet!" maar zelf had ik of die taart niet genomen of wel genomen en van een afstand gezegd "Congratz" of "Op je gezondheid!". Maar goed, manieren hebben we niet allemaal geleerd, hahaha!
Waarom ik hierover nadenk op mijn verjaardag? In Nederland wist ik precies met wie ik mijn verjaardag wilde vieren of niet. Hier moet ik echt nog mijn weg vinden en ook al heb ik hier inmiddels vrienden en familie wilde ik vandaag toch voor mijzelf houden.
Een aantal mensen, weten dat ik Nederland lange tijd ben bezig geweest met het plaatsen van mijn verleden. Opgroeien tussen meerdere culturen, de Indiaanse, de Creoolse, De Surinaamse, de Nederlandse, was lastig. Opgroeien als kind van gescheiden ouders was lastig. Opgroeien met heimwee was lastig, opgroeien met een tropische basis in een niet-tropisch land was erg lastig. En toch ben ik groot geworden, hahahha!
Ondanks alles heb ik het punt bereikt dat ik die shitty events zoals hierboven omschreven, van me af kan laten glijden. Vervelende gebeurtenissen brengen me even van de wijs, vaak omdat ik de motivatie van mensen niet snap, maar ze laten me niet vallen.
 |
| Toen Christio nog een Chrisje was. Deze foto is inmiddels bekend maar op mijn eerste jaardag in Suriname moet deze natuurlijk weer ff naar voren worden gehaald! |
Een persoon is daar heel erg verantwoordelijk voor en dat is mijn moeder. Daar is een klein persoonlijk verhaaltje voor nodig wat ik heel summier zal vertellen. Op een dag kwam ik namelijk thuis van school en ontdekte ik dat het huis was leeggehaald. Mijn moeders toenmalige echtgenoot had besloten dat het huwelijk niet meer liep en dus alles leeggehaald behalve mijn slaapkamer. Aan mij de taak om als dertienjarige, geloof ik, mijn moeder van haar werk op te halen en haar voor te bereiden op de schrik van haar leven. Ze geloofde het niet totdat ze het met eigen ogen zag. Natuurlijk was het een klap die haar letterlijk deed vallen.
Het mooiste moment was dat ze opstond en zei "Christio, je zal zien, dit huis gaat weer vol zijn en weer leven. Dit zal me niet breken." Er brak een periode aan van hard werken voor haar en ook voor mij op het moment dat ik volgens de wet aan de arbeid mocht. En ja, na een jaar was het huis weer vol. We hadden weer meubels, konden weer gewoon eten. En we hebben na die periode geld bij elkaar gelegd en samen Kerst gevierd, zoveel gegeten dat we niet meer konden lopen. We waren gevallen maar we waren opgestaan. Dat is iets wat me is bijgebleven en wat ik nooit zal vergeten.
Elke verjaardag sta ik extra stil bij mijn ouders en ik dank ze. Voor alles wat ze wel, of niet, hebben gedaan voor me, maar vooral omdat ze me gemaakt hebben en ondanks wat er verder gebeurde hebben ze me altijd verteld dat ik echt met liefde gemaakt was en dat maakt veel goed! En als je zoiets meemaakt met je moeder, zoiets dat getuigt van kracht en veerkracht, ja dan kan je toch niet anders dan bij elke keer dat je een jaartje ouder wordt terugdenken aan sommige levensbepalende momenten uit je leven....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten