vrijdag 23 augustus 2013

Happen in Paramar..uuhm.. Commewijne!!, Carry's Halal Food

Ok, dit is een beetje raar uitleggen dus lees goed.
Als je de Bosjebrug over gaat richting Commewijne, kom je op de Oost-Westverbinding. Dat is de naam van die brede drukke weg waar je op belandt.
Deze weg maakt vrij snel een bocht en in die bocht heb je aan de linkerkant twee fruitkramen naast elkaar geplakt. Daar moet je zijn als je vers fruit wilt voor een redelijke prijs en als je aardig bent of je karma is goed, dan krijg je soms zelfs een baksies(twee voor de prijs van 1, of gewoon iets extra's).

Maar als je de weg oversteekt, heb je aan de andere kant een klein overdekt terras met van die witte plastic tuinstoelen en tafels. Loop je naar binnen dan kom je in een kleine warung met een balie die afgeschermd is met tralies/dievenijzer. Gezellig? Nee! Toch gaan? Jaaaaaaaaaa!!! Waarom? Het eten is er heerlijk!!!


Dat is dus Carry's Halal Food. 
Als je binnenkomt zit er meestal niemand achter die toonbank maar als je wilt bestellen, roep je 'Vrouw Carry!!' En dan komt de charmante dame die eigenaresse en kokkin is van deze eetgelegenheid.

Ik heb me laten vertellen dat Vrouw Carry elke morgen vroeg opstaat en met de boot oversteekt naar de Centrale Markt in Paramaribo waar zij verse ingrediƫnten haalt. Als ze de zaak om 8 uur in de ochtend opent, kan je er dus terecht voor een net gekookte maaltijd! Een echt verse maaltijd.

De wachttijden zijn wat langer maar dat is omdat alles zoveel mogelijk vers word bereid. Daarnaast zijn de porties vrij groot EN krijg je een redelijke hoeveelheid groenten bij je maaltijd en hoef je dus niet je stukjes kousenband te tellen zoals bij de meeste Surinaamse eetgelegenheden.
Inmiddels ben ik hier al twee keer geweest en dat zij haar vak verstaat kon ik merken aan het feit dat ze nog wist wie ik was en opmerkte dat ik moe was(na een fietstocht van twee uur in de brrrrrrandende zon!)  maar vooral omdat ik beide keren hetzelfde gerecht nam en het beide keren exact hetzelfde smaakte!

De mensen die mij kennen weten dat ik verslaafd ben aan saotosoep. Lange tijd ging ik helemaal naar Leonsberg bij een warung die saoto verkocht die ik lekker vond. Helaas  voor hen zijn zij verslagen door Vrouw Carry!


De saoto van Vrouw Carry is verser en simpelweg de lekkerste die ik tot nu toe heb geproeft en dat zijn er aardig wat! Bijzonder is dat de aardappelfrietjes in de saoto nog de schil hebben wat ze meer smaak geeft en krokanter maakt. Ook gaat er versgebakken knoflook in en die geur alleen al is enorm lustopwekkend. Daar bedoel ik eetlust mee!!


Bij Vrouw Carry kan je ook dawet per karaf krijgen, voor 10 srd heb je een jug die perfect je dorst lest. En nee, net is niet zo mierzoet, gewoon goed op smaak, zodanig dat je zelfs het citroengras proeft! Ook is het gemaakt van gekookt regenwater wat ook weer een andere smaakdimensie toevoegt.

Een grote saoto heb je voor ongeveer 10 srd. Er worden ook aparte snacks verkocht zoals kippelevertjes en looppootjes. Beide keren heb ik de levertjes erbij genomen en ook die smaakten heerlijk en waren goed gemarineerd!


Mocht je dus richting Albina gaan of naar Peperpot of Marienburg, elke bestemming waarbij je over die Oost-Westverbinding moet, stop dan ff bij die fruitkramen, wees gezond en koop wat fruit en steek dan over voor een heerlijke saoto, rijst met kip en groenten of bami kip vergezeld van een karaf ijskoude dawet! Vrouw Carry staat je vriendelijk te woord! 
Maarrr wees op tijd, ze is meestal snel uitverkocht en sluit dus al om een uurtje of drie in de middag.
Hurry and Enjoy!!!

Kunstbeurs in de tuin van de Surinaamsche Bank, Paramaribo, Suriname

Terug van de fietstocht naar Commewijne besloten we langs te gaan op de Kunstbeurs die ter ere van Carifesta in de tuin van de Surinaamsche Bank werd gehouden.

Ondanks dat het begon te regenen en een deel van de expositieruimte onderliep, hebben we erg genoten van de getoonde werken. 


Niet allemaal even boeiend maar de mooiste dingen heb ik op gefotografeerd. Hoogtepunt was een gesprek met kunstenaar Kurt Nahar.

Toen ik de expositieruimte binnenliep slaakte ik een zucht van verlichting bij het zien van zijn werken.


Allemaal getiteld 'ILove Su'. In eerste instantie dachten wij dat het ging om liefdesverdriet. Gelukkig was de man zelf aanwezig om te verklaren hoe de titel paste bij het werk. 



Mooi detail is dat het ook de enige werken waren zonder prijskaartje, voor ons een teken dat het echt om de boodschap ging!

Ik was ook erg gecharmeerd van twee werken van kunstenaar Rasidin. 


Het gebruik van verschillende materialen en het verval van deze materialen sprak aan. 
De zwarte mannetjes van ijzerdraad in de stukken 'Help' en 'Friends' maakten emoties bij me los, misschien ook bij jullie?



Ik was meteen verliefd en even heel lang( ja, even heel lang) dacht ik erover na een van ze te kopen. Of misschien was ik wel gewoon blij en emotioneel doordat ik na lange tijd weer eens kon genieten van kunst! En dan wel kunst van een goed niveau in mijn eigen Suriname. Ik heb geen emo-aankoop gedaan overigens.

Het grote doek van Paul Woei, getiteld 'Voyage in The Mist' heb ik voor mezelf omgedoopt tot de Nachtwacht van de Amazone. 


Er was een uitleg bij opgehangen waarvan, voor mij, de belangrijkste zin was(omdat het de lading van het doek volledig dekte maar ook op mezelf sloeg op dit punt in mijn leven): 'Am I heading in the right direction?'


De werken van Reinier Asmoredjo maakten ons vrolijk. 


Het deed ons denken aan de kotomisi's die de ooit als lelijkmakend bedoelde klederdracht vol trots waren gaan dragen waardoor ze mooi en kleurrijk werden. In deze werken werd de oude, spottende en krenkende, manier waarop zwarte mensen werden afgebeeld benadrukt en omgevormd tot iets moois, voluptueus en vrolijks. Zo mooi en vrolijk dat we er meerdere malen naar hebben staan kijken en het er over eens waren, in spontaan ontstane discussies, dat zelfs de vazen de moeite waard waren! 


Zijn specifieke stijl herkenden we later zelfs op een andere Kunstbeurs op het KKF-terrein waar we ontdekten dat hij ook (kinder)boeken illustreert en dus ook snapten waarom we zo vrolijk werden van zijn werk!


Ook Robbert Enfield 



en Henna Brunings 


hadden werken staan die wij niet hadden verwacht op een Kunstbeurs in Suriname, we waren er blij verrast door.


Terwijl wij er rondliepen werden er enkele stukken weggehaald om onbekende redenen. Net op tijd konden wij er eentje schieten die, vooral mij, deed denken aan een foto in de Witte de With straat te Rotterdam. Deze foto heet 'Melly Shum hates her job'. Het stuk dat wij vandaag zagen is getiteld 'Snes'Winkri'(Chinese winkel).


Beiden hebben in de hoofdrol een Aziatische dame die aan het werk is met een kenmerkende starheid en automatisme. 

Het laatst genoemde werk, tezamen met de werken van Kurt Nahar en Rasidin, hebben mijn dag gemaakt. Mijn collega-toeschouwer was verliefd op de werken van Reinier Asmoredjo. 
Ondanks sommige miskleunen en de nodige postcard-art hebben wij enorm genoten en prijzen Kurt Nahar nogmaals voor zijn uitleg en de passie waarmee hij zijn boodschap aan het publiek toont op een originele manier. Favoriet was, zoals wij het doopten, 'De Gekooide Stem'.


Tussen de blabla-mensen en de overhemden vielen wij enorm op in onze toeristenkloffies maar who cares, we enjoyed and loved it!! 


Let Art Rule, soso lobi!

donderdag 22 augustus 2013

Mijn fiets heet OLGA.

Mijn oma heet, heette Olga. Een zeer Oost-Europese  naam voor een volbloed Indiaanse vrouw.

Mij maakte het niet uit. 
Ze was MIJN oma. Vaak zei ik tegen haar dat ze absoluut niet eerder dood mocht gaan als ik. En dan gaf zij aan het niet aan te kunnen als ik dan eerder zou gaan. Mijn oplossing, als kind van vier, was dan maar samen dood te gaan. En dat meende ik oprecht. 

Na mijn vertrek richting Nederland ging ik puberen, feesten en het pad der volwassenheid op.
Ik vergat mijn belofte aan haar. Dat ik haar zou schrijven. 
Ze was, en is, wel elke dag in m'n gedachten.

Toen ze stierf verscheen ze meerdere malen in mijn dromen en zei ze dat ik haar nog steeds moest blijven schrijven, ze vroeg het en drukte het mij op het hart dat ik het echt niet moest vergeten. Nu haal ik dat schrijven in. Schrijf me rot ,ook omdat ik er dol op ben.

Vandaag kreeg ik mijn fiets. Eerst wilde ik haar Mathilda dopen. Klinkt goed toch?

Ineens kwam toch Olga in mij op.

Aangezien ik nu weer opnieuw begin vind ik het niet meer dan passend om iets wat mij door deze periode gaat dragen te vernoemen naar de persoon die mij de eerste periode van mijn leven heeft gedragen, vol liefde. Dus vanaf vandaag zal ik samen met OLGA op pad gaan. 

Vinden ze me een zonderling?!..... Ach boeien! 

Mijn fiets heet OLGA.

We zijn weer een beetje samen! Soso lobi, want ook zonder fiets weet ik dat je er bent!


woensdag 21 augustus 2013

36, 26, 46....

Regelmatig krijg ik de vraag of ik een stagiaire ben.
Regelmatig, te regelmatig schrikken mensen als ze horen dat ik 36 ben.
Eigenlijk is het best oud voor de een, voor de ander is het nog jong.
Men zegt dat ik erg jong ben in mijn gedrag en mijn manier van praten en doen en laten.
Zeker met de stap die ik genomen heb. Alles achter laten en met een koffer en wat centjes naar een bekend onbekend land gaan.
Ik heb t de laatste tijd zo vaak gehoord dat ik soms denk dat ik inderdaad ben blijven hangen op m'n ...nee, niet m'n 26ste... Ik denk dan weleens dat ik ben blijven hangen op m'n 24ste. Waarom 24?
Op m'n 25ste verloor ik beide oma's. En dat was mijn begin punt voor het echte volwassen leven... Dacht ik.
Nu ik hier ben, voel ik hun aanwezigheid. Van hen en ook van anderen die mij voor zijn gegaan naar de volgende fase. Dat brengt me terug naar die semi zorgeloze tijd toen ik nog wist dat ik nog altijd mijn oma's had. Is een verklaring toch?

Het kan ook gewoon zijn dat ik energieker ben en echt jonger door m'n veranderde levenswijze. Ik heb hier mensen ontmoet die ook 36 zijn, meerdere kinderen hebben en die wel 46 lijken.
Ik denk dat ik op m'n 46ste pas de uitstraling van een 36jarige zal hebben. Fijn toch?!
Soms denk ik dat ik simpelweg niet spoor. Wie doet nu zoiets?!
Maar vandaag zat ik in een taxi bij een meneer van denk ik 40. Die er ook jong uitzag, vol zorgeloze levensenergie, hij praatte mij de oren van het hoofd over het leven, over zijn doel in het leven. Een doel wat hij nog niet kende maar waarvan hij overtuigd was dat het er was en dat hij iets zou betekenen voor de mensen die hij achterliet.
Ik vond dat een mooie gedachte. Dus ik ben niet blijven hangen. Ik heb mijn gevoel gevolgd. Ik volg mezelf. Waarheen weet ik niet, maar ik ben er van overtuigd dat ik ergens zal komen waarbij ik iets  zal betekenen voor de mensen die ik achterlaat.
Mijn jonge uiterlijk en jonge geest zullen dat punt van 'mensen achterlaten' zo lang mogelijk uitstellen zodat men zolang mogelijk van mij en mijn onbekende, doch te zijner tijd behaalde, doelen zal kunnen genieten. Amen!

Weinig tijd? Doe er wat aan!

Afgelopen tijd ben ik druk geweest, met van alles en nog wat.
Zo druk dat ik nauwelijks heb kunnen bloggen en steeds snel m'n columns schreef.
Aan de ene kant bevalt die drukte me wel, want ik ben lekker bezig.
Aan de andere kant baal ik ervan want ik wil nog steeds een beetje genieten.
Gisteren heb ik heel de dag geslapen, alleen opgestaan om te douchen, m'n werkkleding te wassen, naar m'n theorieles te gaan en toen weer terug.
Een week van hard werken aan Tata Cassave, meewerken aan de openingsshow van Carifesta, meelopen als gidstrainee en m'n gewone baantje had z'n tol geĆ«ist. Ik had in het hele weekend maar een paar uur slaap gehad. 
Tot mijn verbazing was het goed te doen, maar niet echt voor herhaling vatbaar.
Het is wel grappig dat iedereen nu het idee heeft dat ik mijn draai heb gevonden. Maar dat valt wel mee. Ik heb het prima naar mijn zin, dat sowieso, maar ik denk dat je pas je draai kan vinden als je een eigen woonruimte hebt en zelfstandig kan voortbewegen en dat is nog lang niet zo. 
Morgen krijg ik wel een fiets! Ik kijk er erg naar uit want iets mobieler is altijd fijn.
En dan wil ik wel een beetje meer gaan toeren door het land.
Mensen kijken me vaak hoofdschuddend aan, dat ik weer met iets bezig ben, doe ik niet genoeg? Maar zolang ik niet DAT heb gevonden wat ik wil doen, blijf ik van alles proberen. En er moet gewerkt worden want de euro's raken op, tenminste dat zeg ik tegen mezelf zodat ik niet aan ze kom en van m'n met werken verdiende geld wil rondkomen.
Ik breek m'n hoofd ook over die theorielessen die geen echte lessen zijn. Elke week zit ik in een klasje met allemaal mensen die opgaves maken over Verkeersfatsoen en inritten op een getekende maquette waar ik gek van word. Allemaal gepriegel. Een duizendste kopie van een duizendste kopie, zwaar onduidelijk dus en erg wennen voor mijn oogjes die gewend zijn aan duidelijke prints in boeken of op computer schermen. Daar zie ik ff geen heil in, in die theorielessen en het halen van m'n rijbewijs maar ik blijf volhouden. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik het op een gegeven moment gewoon snap en dat het makkelijk gaat. Gelukkig kan ik er zo lang over doen als ik wil..... Ik heb geaccepteerd dat het  'ff snel' niet zo snel gaat...
Ff snel gaat met zo veel dingen niet.
Ik moet een andere aanpak zien te vinden. Meer rust in lichaam en hoofd zodat ik beter kan nadenken over dingen.
Op het werk zagen ze het gelijk, er was wat! Ze kwamen om me heen staan, en even waren ze lief. Het advies was ook simpel. Doe er wat aan. Klaar!
Dat heb ik ook gedaan!
Komende weken werk ik ik vier dagen, in de hoop die vijfde dag te kunnen gidsen. Het gidsen is op de fiets. En dan beweeg ik weer meer! Het geeft me een gevoel van vrijheid. Maar mijn  gewicht is natuurlijk weer een hot item voor mij, een obsessie. En ook daar weer het simpele advies, doe er wat aan! Ook daarom het fietsen.
Eigenlijk is het allemaal zo simpel. Stop met zeuren en doe er wat aan!
Dat is wel een DING wat ik hier heb geleerd in die korte tijd en dat mij ff uit m'n bekende patroon van piekeren piekeren piekeren haalde. Ergens niet blij mee? Doe er wat aan!

zondag 4 augustus 2013

Happen in Paramaribo, de Gadri

En ja, weer heb ik een lek plekje ontdekt waar je heerlijk kan eten. En heerlijk is eigenlijk een understatement.
Het begon met een onverwachts bezoek van mijn nicht, Brianna, op het werk. Ik was bijna klaar dus wachtte ze even en besloten we wat samen te chillen in de stad.
Na wat omwegen kwamen we terecht bij de Gadri, aan de Zeelandiaweg bij de Surinamerivier.
Al meer dan tien jaar bestaat dit eethuis. Eerst heette het Mixed Foods en sinds vier jaar de Gadri, een hele goede verbetering!
Zelf had het mij nooit getrokken er heen te gaan toen het de oude naam had. De nieuwe naam wel. Het gaf me namelijk het gevoel dat ik er echt Surinaams zou kunnen eten en dat bleek te kloppen als een bus.
We werden te woord gestaan door Jo-Anne, het nichtje van de eigenaresse. Zij werkte samen met Ruben, uit Venezuela, die Engels sprak. Hij stond ons vriendelijk te woord en beaamde uit volle borst dat het eten echt goed was en toen we vroegen wie de kok was, gaf hij vriendelijk antwoord maar helaas begrepen we het niet helemaal door zijn, toch wel sexy, accent.
We besloten eerst te eten en dan verder vragen te stellen aan Jo-Anne die Nederlands sprak.


Als drankje namen we een pomme-de-cythere-sap, merk Djoez. Er zijn vele sapproducenten in Suriname waarvan Koropina de bekendste is maar Djoez kreeg van ons de eerste plaats.
Het sap was groen en smaakte echt naar de vrucht, mede doordat er ook echt pomme-de-cythere-pulp in zat, heerlijk!
De Gadri heeft een wisselend dagmenu en enkele vaste specialiteiten.
We namen beiden een okersoep, voor 14 SRD, en omdat ik die dag alleen maar wat brood op had, bestelde ik ook nog een kleine Moksi Alesi voor 15 SRD. Moksi Alesi is een populair gerecht dat ik altijd vergelijk met paella. Het betrof hier ook nog eens een bakkeljauw-Moksi-Alesi met stukjes zoutvlees, surf en turf dus! 
We waren aangenaam verrast door de okersoep. 


Deze was goed gevuld met flink wat stukjes kip, tayerblad, antroewa en okers natuurlijk! Brianna zei meteen na de eerste hap dat het net zo smaakte als wanneer haar moeder het maakte. In Suriname is dat het grootste compliment voor een kok!
Voor mij was de soep een goede appetizer want ik kreeg er nog meer trek van. Helaas moest ik net iets te lang wachten op mijn volgende gerecht maar ach, na zo een heerlijke soep kon het niet anders dan dat het lange wachten goed zou worden beloond. Ik kreeg geen ongelijk.
Ruben bracht ons de Moksi Alesi(letterlijk: gemengde rijst). Ik stoorde mij enigszins aan het feit dat ze er met vierkante dienbladen werkten en deze ook met twee handen vasthielden. Professioneel komt het niet over maar ik ga er vanuit dat het onderdeel is van het concept, gezien de naam Gadri een koloniale 'feel' heeft en men dat in die tijd ook zo deed.
Bij het zien van mijn kleine portie schrok ik en vergat ik wat mij stoorde. Wat een enorm bord! Ruben lachte hartelijk om onze reactie.

Ook hier was het weer genieten. Wat een smaken. Bakkeljauw niet zout maar wel smaakvol, zoutvlees niet zout maar wel mals. Er zat een lekker stuk kip bovenop dat wel iets te droog is maar hey, alle smaken die ik kende van vroeger zaten erin dus who cares!! Neusje van de zalm..sorry, neusje van de bakkeljauw was voor mij de antroewa die erbij zat. Deze was gekonfijt. Antroewa is een ronde, bittere zus van de aubergine maar op deze manier bereid, was voor mij echt de eerste keer, was het bittere subtiel aanwezig. Ik heb hier echt van zitten genieten! Meer meer meer meer!!!!!!
Na te hebben uitgebuikt besloten we binnen wat informatie op te vragen. Jo-Anne was wat huiverig hiervoor. Toen we vroegen naar de naam van haar mannelijke collega gilde ze 'Ruuuuben, can i tell them ...' En toen barstte ze in lachen uit. Wij ook!
Van haar hoorden we dat de kok Fernon heette maar ze vertelde liever niet meer omdat ze niet zeker wist of deze het op prijs zou stellen. Ook niet toen we aangaven dat hij echt niks had om zich voor te schamen! Niets dan lof van ons namelijk!


De Gadri is zes dagen in de week open. 
Maandag tot en met vrijdag van 08:00-22:00, 
zaterdags van 11:00-22:00, 
zondags gesloten.

Het uitzicht is er prachtig, je kijkt uit over de Suriname rivier en de Bosjebrug. 

De bediening is correct en vriendelijk als je wat langer met ze praat. Je kan er ook afhalen, waarschijnlijk zorgde dat voor het 'zwarte gat' tussen mijn twee gerechten want mensen liepen af en aan!
Qua interieur, terras en sfeer valt er nog winst te behalen maar in principe vinden Surinamers dat niet erg zolang het eten maar voortreffelijk is en dat is het zeker!!!

Wie weet kan sponsor Parbo Bier wel investeren in leuker meubilair dan die verschrikkelijke rode stoelen die ze door heel de stad hebben staan!