Ondanks dat het begon te regenen en een deel van de expositieruimte onderliep, hebben we erg genoten van de getoonde werken.
Niet allemaal even boeiend maar de mooiste dingen heb ik op gefotografeerd. Hoogtepunt was een gesprek met kunstenaar Kurt Nahar.
Toen ik de expositieruimte binnenliep slaakte ik een zucht van verlichting bij het zien van zijn werken.
Allemaal getiteld 'ILove Su'. In eerste instantie dachten wij dat het ging om liefdesverdriet. Gelukkig was de man zelf aanwezig om te verklaren hoe de titel paste bij het werk.
Mooi detail is dat het ook de enige werken waren zonder prijskaartje, voor ons een teken dat het echt om de boodschap ging!
Ik was ook erg gecharmeerd van twee werken van kunstenaar Rasidin.
Het gebruik van verschillende materialen en het verval van deze materialen sprak aan.
De zwarte mannetjes van ijzerdraad in de stukken 'Help' en 'Friends' maakten emoties bij me los, misschien ook bij jullie?
Ik was meteen verliefd en even heel lang( ja, even heel lang) dacht ik erover na een van ze te kopen. Of misschien was ik wel gewoon blij en emotioneel doordat ik na lange tijd weer eens kon genieten van kunst! En dan wel kunst van een goed niveau in mijn eigen Suriname. Ik heb geen emo-aankoop gedaan overigens.
Het grote doek van Paul Woei, getiteld 'Voyage in The Mist' heb ik voor mezelf omgedoopt tot de Nachtwacht van de Amazone.
Er was een uitleg bij opgehangen waarvan, voor mij, de belangrijkste zin was(omdat het de lading van het doek volledig dekte maar ook op mezelf sloeg op dit punt in mijn leven): 'Am I heading in the right direction?'
De werken van Reinier Asmoredjo maakten ons vrolijk.
Het deed ons denken aan de kotomisi's die de ooit als lelijkmakend bedoelde klederdracht vol trots waren gaan dragen waardoor ze mooi en kleurrijk werden. In deze werken werd de oude, spottende en krenkende, manier waarop zwarte mensen werden afgebeeld benadrukt en omgevormd tot iets moois, voluptueus en vrolijks. Zo mooi en vrolijk dat we er meerdere malen naar hebben staan kijken en het er over eens waren, in spontaan ontstane discussies, dat zelfs de vazen de moeite waard waren!
Zijn specifieke stijl herkenden we later zelfs op een andere Kunstbeurs op het KKF-terrein waar we ontdekten dat hij ook (kinder)boeken illustreert en dus ook snapten waarom we zo vrolijk werden van zijn werk!
Ook Robbert Enfield
en Henna Brunings
hadden werken staan die wij niet hadden verwacht op een Kunstbeurs in Suriname, we waren er blij verrast door.
Terwijl wij er rondliepen werden er enkele stukken weggehaald om onbekende redenen. Net op tijd konden wij er eentje schieten die, vooral mij, deed denken aan een foto in de Witte de With straat te Rotterdam. Deze foto heet 'Melly Shum hates her job'. Het stuk dat wij vandaag zagen is getiteld 'Snes'Winkri'(Chinese winkel).
Beiden hebben in de hoofdrol een Aziatische dame die aan het werk is met een kenmerkende starheid en automatisme.
Het laatst genoemde werk, tezamen met de werken van Kurt Nahar en Rasidin, hebben mijn dag gemaakt. Mijn collega-toeschouwer was verliefd op de werken van Reinier Asmoredjo.
Ondanks sommige miskleunen en de nodige postcard-art hebben wij enorm genoten en prijzen Kurt Nahar nogmaals voor zijn uitleg en de passie waarmee hij zijn boodschap aan het publiek toont op een originele manier. Favoriet was, zoals wij het doopten, 'De Gekooide Stem'.
Tussen de blabla-mensen en de overhemden vielen wij enorm op in onze toeristenkloffies maar who cares, we enjoyed and loved it!!
Let Art Rule, soso lobi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten