Mijn fiets heet OLGA.

Mijn oma heet, heette Olga. Een zeer Oost-Europese  naam voor een volbloed Indiaanse vrouw.

Mij maakte het niet uit. 

Ze was MIJN oma. Vaak zei ik tegen haar dat ze absoluut niet eerder dood mocht gaan als ik. En dan gaf zij aan het niet aan te kunnen als ik dan eerder zou gaan. Mijn oplossing, als kind van vier, was dan maar samen dood te gaan. En dat meende ik oprecht. 

Na mijn vertrek richting Nederland ging ik puberen, feesten en het pad der volwassenheid op.

Ik vergat mijn belofte aan haar. Dat ik haar zou schrijven. 

Ze was, en is, wel elke dag in m'n gedachten.

Toen ze stierf verscheen ze meerdere malen in mijn dromen en zei ze dat ik haar nog steeds moest blijven schrijven, ze vroeg het en drukte het mij op het hart dat ik het echt niet moest vergeten. Nu haal ik dat schrijven in. Schrijf me rot ,ook omdat ik er dol op ben.

Vandaag kreeg ik mijn fiets. Eerst wilde ik haar Mathilda dopen. Klinkt goed toch?

Ineens kwam toch Olga in mij op.

Aangezien ik nu weer opnieuw begin vind ik het niet meer dan passend om iets wat mij door deze periode gaat dragen te vernoemen naar de persoon die mij de eerste periode van mijn leven heeft gedragen, vol liefde. Dus vanaf vandaag zal ik samen met OLGA op pad gaan. 

Vinden ze me een zonderling?!..... Ach boeien! 

Mijn fiets heet OLGA.

We zijn weer een beetje samen! Soso lobi, want ook zonder fiets weet ik dat je er bent!