Als je niet zegt wat je doet en niet doet wat je zegt, dan heb je ruis.
Wanneer je het een zegt maar het ander doet, dan heb je ook ruis.
Ik vind het wel positief aan de ene kant want door de ruis heen kun je soms wel degelijk iets zien of horen waarmee je verder kan.
Als ik bijvoorbeeld een slapend been zou moeten omschrijven, zou ik dat illustreren met een plaatje van ruis.
En toen ik jaren geleden overspannen was, was er ruis in mijn hele zijn. Lichaam en geest sloten niet helemaal op elkaar aan. En als dat wel zo was, dan was dat zo een enorme inspanning dat na een half uurtje alle energie op was en ik de hele dag moest bijkomen.
Het lijkt erop dat onze hele wereld in ruis is op het moment. We willen geluk, vrede, liefde maar onze daden bewijzen het tegenovergestelde.
Het geluk willen we alleen voor onszelf. Liefde denken we te kunnen kopen en vrede willen we alleen met de mensen die er zoals ons uitzien.
De wereld is in ruis....
Daarom geen broodje(verwijzend naar mijn lange statusupdates op Facebook die ik afsloot met 'nu verdien je een broodje') deze keer.
Want ook alles wat we eten is in ruis.
We drinken vloeibare suiker en eten al ons voedsel met een saus van insecticide.
Terwijl we onszelf voeden, vergiftigen we onszelf.
We leven in ruis omdat we onze eigen menselijkheid ontkennen door onszelf boven de natuur te plaatsen.
We zijn een baby die in de baarmoeder is, zelf de navelstreng doorsnijdt en zich voedt met niet alleen de placenta maar het hele innerlijke van het moederlichaam.
We zijn in ruis omdat we denken onszelf te ontwikkelen maar eigenlijk vergroten we alsmaar de afstand tussen onszelf en ons ik....
