Afgelopen week was een hectische week vol stress maar met een hele mooie afsluiting, de derde Backyard Session. Wat me bijbleef zijn de supermooie en verrassende optredens en de reacties van het publiek hierop.
Een ding wat me ook bij is gebleven is een jongen die pas in Suriname is gekomen vanuit Guyana. Een paar keer is hij, afgelopen week, langs geweest. Vragen stellen over hoe hij op het podium van Zus&Zo terecht kon komen.
Netjes uitgelegd: mailtje met link en bij interesse nemen we contact op. Hij bleef vragen naar manieren om die procedure te omzeilen en ik begon te vermoeden dat dit een schreeuw om hulp was, voor iets anders.
Tijdens de Backyard Session was hij er weer. Dringend op zoek naar contact met muzikanten om een netwerk op te bouwen in ons land. Maar het was geen goed moment want iedereen wilde naar de optredens kijken, luisteren en voorbereiden natuurlijk.
Uiteindelijk kwam hij steeds weer terecht bij mij waar hij weer tegen de 'volg-de-procedure'-muur aanliep.
Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw. Zijn uitdrukking veranderde in zijn laatste poging een positief antwoord van mij te krijgen.
Hij keek me strak en recht in de ogen aan terwijl hij zei: "Don't you care that i am homeless?! Don't you care that i am on the streets?!"
Zijn laatste troef was een aanval op mijn geweten!
Ik begon te lachen van de zenuwen en het floepte uit mijn mond: "...No... "
De gedachten zoefden door mijn hoofd en binnen enkele seconden stelde ik vast dat ik mijn antwoord niet zou veranderen of afzwakken.
Het deed me echt niks. En eerlijkheid staat bij mij hoog in het vaandel dus ik zei: "Don't play this card on me!"
Echter blijft het in mijn gedachten zitten. Zeker ook omdat hij interessant is om te interviewen voor Humans of Paramaribo.
Later op de avond kwam hij gedag zeggen. Het verliezen van de strijd om mijn medeleven nam hij sportief op. Met een glimlach en een handdruk nam hij afscheid.
Ik hoop hem binnenkort wel weer te zien en dan ga ik rustig praten met hem. En ik wil hem dan zeggen dat hij bij mij niet met dat soort uitspraken moet komen maar gewoon moet vragen om hulp, letterlijk.
Hulp voor eerste levensbehoeften dan want wat het bieden van een podium betreft blijft de procedure-muur krachtig overeind!
En het simpele feit is:
het doet me iets, ook al doet het me niets!
