Blog oude stijl

M'n vingers en handen zijn niet meer gewend zo lang een pen vast te houden. Dat was schrikken toen ik merkte dat het echt onwennig ging.

Ik typ als een gek natuurlijk. Daarom een geschreven blog over hoe duur de suiker was en de Surinamers achter Bouterse en zijn vrouw.

Succes met lezen! Hahahaha 

vreemde mensen met bekende gezichten

Meerdere malen heb ik het nu al gehoord, dat ik toch 'hier was gekomen om te relaxen?' en toch werkte ik zo hard. Zelfs op mijn werk keken twee collega's mij gisteren aan en zeiden'we hebben een beetje medelijden met je want je moet echt hard werken..' Heb er al vaker over geschreven, dat ik hard werk. Maar ik doe dat niet zomaar toch? Het houdt me wel bezig. Het valt mij natuurlijk ook op dat ik in hetzelfde ritme verval als in Nederland. Vrij logisch dat je in een onbekende omgeving terug gaat vallen op automatismen die je hebt en kent, of ze nou goed of slecht zijn. Opvallend ook dat je jezelf omringd met hetzelfde soort mensen, dat gaat vrij snel. Soms is het schrikken. Want dan herken je echt de types. Jarenlang was ik gefascineerd door de grote afro van Patty in Rotterdam. En ja, ben op de redactie en er komt een artiest binnenlopen met precies dezelfde stijl, haardracht, het is te opvallend bijna. En alsof we elkaar kennen, keken we elkaar aan en knikten naar elkaar. Soms zie je ook van die gezichten die dan sprekend op een gezicht lijken dat je al kent, praktisch dezelfde trekken.. alleen totaal andere etniciteit! Alsof het gekloonde mensen zijn waarbij het kleurgen is aangepast.

Of is het ook een menselijk automatisme dat je vanzelf wel gaat zoeken naar die types, het soort mensen dat je al kent? Ik heb bijvoorbeeld gewerkt met Juanita in Bazar Amsterdam. En hier in Zus en Zo met Michelle, zelfde geval. Zelfde uitstraling, zelfde type en gelijk die klik. Af en toe noemde ik haar zelfs Juanita!!! Ook waar ik nu werk, mensen waarschuwden mij, op mijn eerste dag ging mijn fiets stuk en van binnen voelde ik een weerstand..en ja waar kom ik terecht? Een bedrijf met als eigenaar een zelfde soort type als Akbar. Voor de mensen die hem niet kennen slaat dit verhaal nergens op, zij die hem kennen, zullen erg hard lachen... Goed, ondanks de vele mensen met een klik voel ik me soms wel alleen. Ik mis mijn vrienden. vaker gezegd. Nu is Sharon hier geweest, pas was Eli er. Erg leuk. Ook al heb je weinig tijd is het toch wel leuk als je iemand hier hebt, dat je voelt dat iemand dichtbij is. Dat is prettig. En als ze weggaan dan voel je dat ook weer... die leegte...

De Moordenaar

Nu woon ik precies anderhalve maand op mezelf, soort van dan want ik heb ook alweer sinds bijna drie weken een huisgenoot. Waar ik nog het meest aan moet wennen, naast hem, zijn de beestjes. Ik plaag hem er steeds mee dat hij muggen heeft meegenomen want sinds hij er is zijn er gewoon muggen in huis!! Daarnaast hebben we verschillende soorten mieren in allerlei maten, sommigen zo groot als een van mijn vingerkootjes...!

Ik heb een fascinatie voor mieren en heb ze uitvoerig gefilmd en gefotografeerd maar in huis? Liever niet! Deze heb ik ook uit zijn, nee beter gezegd:mijn, lijden verlost.

Het huis is leuk maar zit dus achter op een erf en is omringd door planten en bloemen. Soms zijn er grote vliegende beesten, ik denk motten, in de badkamer. En vandaag zelfs een glazenmaker, zoals ze libellen hier noemen. Stond ik me af te drogen na het douchen, hoorde ik ineens die vleugels tegen de lampen aan klapperen en gelijk rende ik naakt de douche uit, net niet gillend maar wel rillend van afschuw. Gelukkig was mijn huisgenoot er niet, die is trouwens afgestudeerd als bioloog met als specialisatie ... mieren!!

Anyway, die libelle moest het ontgelden want ik pakte meteen de insectenspray en spoot de badkamer vol. 

Pas toen ik mijn moordzuchtige daad had begaan, herinnerde ik mij dat mijn huisgenoot mij de werking van zulke sprays had uitgelegd. Hij vertelde dat ze die dieren van binnenuit verlammen en dat ze zo doodgaan. Omdat ik voor mijn werk naar een boekpresentatie moest, vertrok ik snel. Twee uur later kwam ik terug en ging gelijk kijken hoe het met de glazenmaker was gesteld. En mijn hart brak, ik voelde mij slecht en een nieuw blog was ontstaan! 

Het beestje lag op de badkamervloer, op haar rug. En ik was verbaasd te merken dat de wil te leven en te overleven niet alleen iets van de mens was. Ze crepeerde van de pijn. Haar lijfje trok zich steeds samen en haar pootjes waren gekruist over haar bovenlichaam alsof ze zichzelf omhelsde terwijl ze zich afvroeg WAAROM?! Ik heb er een tijd naar gekeken, mezelf afvragend waarom ik niet had geprobeerd haar naar buiten te krijgen zoals ik gewoon ben te doen. Had ik een onbewuste frustratie? Boosheid? Wrok? Ik weet het niet. Of wel maar wil ik het nog niet onder ogen zien?

Toen ik later buiten zat, zag ik dat de vingerkootmier werd weggedragen door allemaal andere kleine mieren. De een zijn dood was een ander zijn brood en ik troostte mezelf met de gedachte dat ik waarschijnlijk een kolonie mieren van voedsel had voorzien. Beter voelde ik me er niet door... Eigenlijk best een sufferd dat ik om een nietig beestje verteerd werd door schuldgevoelens. Mijn huisgenoot heeft in korte tijd al opgemerkt dat mijn Indiaanse roots maken dat ik anders kijk naar het leven. Wie weet heb ik een inheemse regel overtreden, die van respect voor alles wat leeft en groter is dan een mug!

Royale koloniale sfeer

Voor een persconferentie moest ik bij t Royal Torarica zijn. Het was echt vreemd moet ik zeggen. Het leek een scene uit Django Unchained. De witte doeken, het fonteintje in de vijver, het personeel dat de persconferentie aan het voorbereiden was. Ze droegen van die uniformen met giletjes. 

Maar het was vooral de muziek die zorgde voor die koloniale Django sfeer. Klassieke muziek was het. Het gepingel van een piano in een land dat slavernij heef gekend roept dat al gauw op. Zeker als al het personeel gekleurd is en de leiding blank of lichtgetint. Het is maar een hersenspinsel en ik schrijf dit niet als beklag of aanval. Zeker niet daar iedereen zich prima leek te vermaken. 

Bizarre was het moment waarop de lichtgetinte leidinggevende Surinaams ging praten op zo een toontje met een Nederlandse tongval. De hindoestaanse meneer tegen wie hij sprak had alleen Yes, Sahib! hoeven zeggen en dan was het plaatje compleet! Same shit, different clothing... Hahaha

Hoe Duur Was De Suiker? had helemaal niet in zuid-Afrika opgenomen hoeven te worden....

Ik ben er weer!

Nou, ik was niet weg als in echt weg maar heb t ontzettend druk gehad waardoor ik minder op Facebook was. Ook heb ik nog geen internet in huis, het leuke nieuwe huis!, maar heb wel weer internet op m'n telefoon.

Zoals jullie inmiddels weten werk ik bij de krant. Ik heb niet in t openbaar, lees: op Facebook, gezegd welke krant omdat ik nog in m'n proeftijd zit. Het is wel duidelijk dat ik het erg leuk vind, en dat is echt zo, maar het is pittig! Wel grappig dat als ik in de stad loop mensen me gids noemen en dan nu journalist. Het gidsen is ook echt geweldig!! Fietsen door Commewijne, toeristen vertellen over het land en ja ook over mezelf! Ze zijn dan verbaast dat ik zoveel weet over Suriname terwijl ik er pas drie maanden ben. 

Verder heb ik ook een collega uit Nederland ontmoet die hier op vakantie was, Kenneth(Bazar Amsterdam).Was raar om te zien maar ook weer niet. Als je iemand mag dan maakt het niet uit waar je diegene ontmoet, het blijft hetzelfde maar dan in een andere omgeving.

Hij wist me te vertellen dat ik de groeten kreeg van iedereen en dat men had gezegd dat ze zeker wisten dat ik terug zou keren naar Nederland want ik had er toch altijd gewoond... Ik heb hard gelachen .. Gezegd dat hij vooral moest zeggen dat het echt niet zo zou zijn.

 

Dat ik nu zelfs al twijfel of ik wel in maart moest komen ... Als het me niet lukt in Suriname dan reis ik verder! Maar ik begin nu al een groepje om me heen te creëren, m'n eigen mensjes te kennen. Kijk, het is eigenlijk hetzelfde als in Nederland. Je werkt, je gaat naar huis.. Oh nee hier verschilt het.. Je hebt hier nog op de een of andere manier nog de energie om na je werk nog een chille middag en avond te hebben!! Vandaag was ik om vijf uur klaar met werken. Naar huis, boterham eten en ff slapen, half uurtje was genoeg en toen gechilled met Dwight. 

Trouwens Kenneth is niet de enige die ik heb gezien. Ik heb al meerdere malen gechilled met Annette(Bazar Rotterdam). En ik kwam ook nog Joey Roberts tegen, ook een bekende van Bazar Rotterdam! 

Goed, focus komende tijd is zien hoe ik vrijheid, gidsen, verslaggeving en lekker leven ga combineren. En ik heb nu een huisgenoot, Wouter, met wie ik goed kan opschieten en die dat stuk(dat ik niet teveel werk, etc.) in de gaten houdt alsof we elkaar al jaren kennen. Ik vertrouw nog steeds op m'n skinfiri, echt helemaal! Het heeft me tot nu toe echt veel goeds gebracht, het heeft me doen opbloeien en ook al ben ik soms moe, ik straal wel elke dag... Ja ik straal gewoon elke dag... Nice!!!

de bitch in het Ralph Lauren shirt...

Blij hoorde ik van mijn nichtjes dat mijn vader OLGA naar de fietsenmaker had gebracht. En blij was ik toen ik haar op ging halen.En blij was ik toen ik naar de stad terug fietste, en van werk naar huis fietste. Heel blij! En de volgende dag ging ik op weg naar werk bij de krant en ja hoor!!! Weer op een kruispunt KRRRAKKK, schoten de trappers weer door en kwam ik geen stap vooruit!! Chrisje was NIET blij!!! Naar de krant gelopen. Na werk bij de krant liep ik naar de volgende job met OLGA aan de hand. En ja, kon ook niet anders dan dat ik werd overvallen door een megaregenbui en tot op mn onderbroek doorweekt in het restaurant aankwam!! Chrisje was NIET blij! Vervolgens werd ik geconfronteerd met het feit dat ik bij het restaurant werk met een stel klojos, op een handvol na dan. Daar heb ik ook mijn meest onbeschofte gast ooit gehad. Een blaaskaak uit Nederland die met twee vriendinnen was die zich erg schaamden voor hem. Hij wilde apart afrekenen(ja Bazar mensen ook hier!!) en ik gaf netjes aan dat het systeem geen rekeningen kon uitsplitsen en of hij zo vriendelijk zou willen zijn het zelf uit te rekenen. Meteen kwam het stoom uit zijn oren en hij zei: JIJ GAAT HET DOEN?! Dus ik zeg:PARDON?!!!!! hij stampvoette nog net niet toen hij zei : JA JIJ MOET HET DOEN! WANT IK BEN KLANT EN DAAROM GA JE HET OOK GEWOON DOEN! Sta je daar.... 36 jaar oud, een nieuw leven op te starten met zo een Hillegersbergpikkie van 21 dat je ff de les komt lezen.... want je staat toch alleen maar te kelneren in een 'derdewereldland'. Dat geeft vooral welgesteldere Nederlandse toeristen het recht blijkbaar om zich weer te wanen in de periode voor 1 juli 1863.. En eerst vond ik die opmerkingen van mensen hier een beetje overdreven, maar ik snap het nu!!! Die toeristen(ook de SuriNeds)die eerst neerbuigend doen en pas normaal met je praten als ze doorhebben dat je uit NL komt...hoe erg!... Surinamers bereiken nooit dat punt dat mensen doorhebben dat ze uit NL komen dus die doorstaan alles zoals ik dat heb gedaan met mister Polo... Ik begon keihard te lachen en ik zei rustig 'weet je, omdat je het zo aardig vraagt zal ik je even helpen, hoor!' Meneertje presteerde het om een half uur later terug te keren, met gierende fietsbanden het eetgedeelte in te rijden met de beschuldiging dat ik hem teveel had laten afrekenen en dat hij echt heel graag zijn geld terug wilde! Na hem meerdere malen te hebben verzocht zijn fiets weg te zetten heb ik hem daarna beleefd uitgelegd dat hij verkeerd gekeken had. En ik was echt beleefd! Niet blij maar wel beleefd terwijl ik het liefst hem en dat stomme fietsje, dat het WEL deed!!!, in elkaar getrapt had. Chrisje was echt boos .. zal ik echt terug naar mijn roots gaan en em ff eenn pijl in zn mars schieten?!!! Anyway, nadat ik het had uitgelegd en hij met zijn mond vol tanden stond en 'Oh' zei, vroeg hij op nog grovere toon hoe ik heette en eiste dat ik het opschreef, wat ik met mijn breedste glimlach heb gedaan waarna de kwal wegging. Mijn avond was wel verpest door zoveel walgelijkheid, verzameld in een blaaskaakje van 1,60m. Zo eentje die het verdient met de achterkant van de vlakke hand geklapt te worden omdat hij als een bitch doet. Anyway, ik kijk er enorm naar uit zijn mail te mogen beantwoorden, die hij natuurlijk gaat sturen! ombeskoft!!!(TJOERIE in t kwadraat)

OLGA stuk, huisje met fornuis buiten

OLGA heeft het deze week begeven. Midden op een druk kruispunt, terwijl ik op weg was naar mijn eerste werkdag bij Dagblad Suriname. Binnen 1 minuut was ik doordrenkt van het zweet natuurlijk, stresssss!!! Maar snel opgehaald door de taxi die ik had gebeld zodat ik niet al te laat op het werk zou verschijnen. Inmiddels heb ik mijn derde dag op de redactie van Dagblad Suriname en het bevalt me prima!!! En OLGA is bij de maak. Deze week ben ik ook naar mijn toekomstige huis geweest. Leuk appartement, achter een groot huis in Ma Retraite. De wijk waar ik wilde wonen. Ondanks dat mijn vader het huis enigszins afkeurde, omdat het achter in hoek weggestopt zat in zijn ogen(ik dacht juist aan rrrrrust!!), en te duur vond, volg ik natuurlijk mijn gevoel en ga ik er voor. Je moet toch ergens beginnen en het huis voelde goed aan. Wel raar dat het fornuis op het terrasje staat, dat helemaal omgeven is door dievenijzer, mijn luxe gevangenis! Gelukkig zal dat tezijnertijd worden verandert maar wie weet vind ik het wel, buiten koken. Time will tell!

Happen in Paramar..uuhm.. Commewijne!!, Carry's Halal Food

Ok, dit is een beetje raar uitleggen dus lees goed.

Als je de Bosjebrug over gaat richting Commewijne, kom je op de Oost-Westverbinding. Dat is de naam van die brede drukke weg waar je op belandt.

Deze weg maakt vrij snel een bocht en in die bocht heb je aan de linkerkant twee fruitkramen naast elkaar geplakt. Daar moet je zijn als je vers fruit wilt voor een redelijke prijs en als je aardig bent of je karma is goed, dan krijg je soms zelfs een baksies(twee voor de prijs van 1, of gewoon iets extra's).

Maar als je de weg oversteekt, heb je aan de andere kant een klein overdekt terras met van die witte plastic tuinstoelen en tafels. Loop je naar binnen dan kom je in een kleine warung met een balie die afgeschermd is met tralies/dievenijzer. Gezellig? Nee! Toch gaan? Jaaaaaaaaaa!!! Waarom? Het eten is er heerlijk!!!

Dat is dus Carry's Halal Food. 

Als je binnenkomt zit er meestal niemand achter die toonbank maar als je wilt bestellen, roep je 'Vrouw Carry!!' En dan komt de charmante dame die eigenaresse en kokkin is van deze eetgelegenheid.

Ik heb me laten vertellen dat Vrouw Carry elke morgen vroeg opstaat en met de boot oversteekt naar de Centrale Markt in Paramaribo waar zij verse ingrediënten haalt. Als ze de zaak om 8 uur in de ochtend opent, kan je er dus terecht voor een net gekookte maaltijd! Een echt verse maaltijd.

De wachttijden zijn wat langer maar dat is omdat alles zoveel mogelijk vers word bereid. Daarnaast zijn de porties vrij groot EN krijg je een redelijke hoeveelheid groenten bij je maaltijd en hoef je dus niet je stukjes kousenband te tellen zoals bij de meeste Surinaamse eetgelegenheden.

Inmiddels ben ik hier al twee keer geweest en dat zij haar vak verstaat kon ik merken aan het feit dat ze nog wist wie ik was en opmerkte dat ik moe was(na een fietstocht van twee uur in de brrrrrrandende zon!)  maar vooral omdat ik beide keren hetzelfde gerecht nam en het beide keren exact hetzelfde smaakte!

De mensen die mij kennen weten dat ik verslaafd ben aan saotosoep. Lange tijd ging ik helemaal naar Leonsberg bij een warung die saoto verkocht die ik lekker vond. Helaas  voor hen zijn zij verslagen door Vrouw Carry!

De saoto van Vrouw Carry is verser en simpelweg de lekkerste die ik tot nu toe heb geproeft en dat zijn er aardig wat! Bijzonder is dat de aardappelfrietjes in de saoto nog de schil hebben wat ze meer smaak geeft en krokanter maakt. Ook gaat er versgebakken knoflook in en die geur alleen al is enorm lustopwekkend. Daar bedoel ik eetlust mee!!

Bij Vrouw Carry kan je ook dawet per karaf krijgen, voor 10 srd heb je een jug die perfect je dorst lest. En nee, net is niet zo mierzoet, gewoon goed op smaak, zodanig dat je zelfs het citroengras proeft! Ook is het gemaakt van gekookt regenwater wat ook weer een andere smaakdimensie toevoegt.

Een grote saoto heb je voor ongeveer 10 srd. Er worden ook aparte snacks verkocht zoals kippelevertjes en looppootjes. Beide keren heb ik de levertjes erbij genomen en ook die smaakten heerlijk en waren goed gemarineerd!

Mocht je dus richting Albina gaan of naar Peperpot of Marienburg, elke bestemming waarbij je over die Oost-Westverbinding moet, stop dan ff bij die fruitkramen, wees gezond en koop wat fruit en steek dan over voor een heerlijke saoto, rijst met kip en groenten of bami kip vergezeld van een karaf ijskoude dawet! Vrouw Carry staat je vriendelijk te woord! 

Maarrr wees op tijd, ze is meestal snel uitverkocht en sluit dus al om een uurtje of drie in de middag.

Hurry and Enjoy!!!

Kunstbeurs in de tuin van de Surinaamsche Bank, Paramaribo, Suriname

Terug van de fietstocht naar Commewijne besloten we langs te gaan op de Kunstbeurs die ter ere van Carifesta in de tuin van de Surinaamsche Bank werd gehouden.

Ondanks dat het begon te regenen en een deel van de expositieruimte onderliep, hebben we erg genoten van de getoonde werken. 

Niet allemaal even boeiend maar de mooiste dingen heb ik op gefotografeerd. Hoogtepunt was een gesprek met kunstenaar Kurt Nahar.

Toen ik de expositieruimte binnenliep slaakte ik een zucht van verlichting bij het zien van zijn werken.

Allemaal getiteld 'ILove Su'. In eerste instantie dachten wij dat het ging om liefdesverdriet. Gelukkig was de man zelf aanwezig om te verklaren hoe de titel paste bij het werk. 

Mooi detail is dat het ook de enige werken waren zonder prijskaartje, voor ons een teken dat het echt om de boodschap ging!

Ik was ook erg gecharmeerd van twee werken van kunstenaar Rasidin. 

Het gebruik van verschillende materialen en het verval van deze materialen sprak aan. 

De zwarte mannetjes van ijzerdraad in de stukken 'Help' en 'Friends' maakten emoties bij me los, misschien ook bij jullie?

Ik was meteen verliefd en even heel lang( ja, even heel lang) dacht ik erover na een van ze te kopen. Of misschien was ik wel gewoon blij en emotioneel doordat ik na lange tijd weer eens kon genieten van kunst! En dan wel kunst van een goed niveau in mijn eigen Suriname. Ik heb geen emo-aankoop gedaan overigens.

Het grote doek van Paul Woei, getiteld 'Voyage in The Mist' heb ik voor mezelf omgedoopt tot de Nachtwacht van de Amazone. 

Er was een uitleg bij opgehangen waarvan, voor mij, de belangrijkste zin was(omdat het de lading van het doek volledig dekte maar ook op mezelf sloeg op dit punt in mijn leven): 'Am I heading in the right direction?'

De werken van Reinier Asmoredjo maakten ons vrolijk. 

Het deed ons denken aan de kotomisi's die de ooit als lelijkmakend bedoelde klederdracht vol trots waren gaan dragen waardoor ze mooi en kleurrijk werden. In deze werken werd de oude, spottende en krenkende, manier waarop zwarte mensen werden afgebeeld benadrukt en omgevormd tot iets moois, voluptueus en vrolijks. Zo mooi en vrolijk dat we er meerdere malen naar hebben staan kijken en het er over eens waren, in spontaan ontstane discussies, dat zelfs de vazen de moeite waard waren! 

Zijn specifieke stijl herkenden we later zelfs op een andere Kunstbeurs op het KKF-terrein waar we ontdekten dat hij ook (kinder)boeken illustreert en dus ook snapten waarom we zo vrolijk werden van zijn werk!

Ook Robbert Enfield 

en Henna Brunings 

hadden werken staan die wij niet hadden verwacht op een Kunstbeurs in Suriname, we waren er blij verrast door.

Terwijl wij er rondliepen werden er enkele stukken weggehaald om onbekende redenen. Net op tijd konden wij er eentje schieten die, vooral mij, deed denken aan een foto in de Witte de With straat te Rotterdam. Deze foto heet 'Melly Shum hates her job'. Het stuk dat wij vandaag zagen is getiteld 'Snes'Winkri'(Chinese winkel).

Beiden hebben in de hoofdrol een Aziatische dame die aan het werk is met een kenmerkende starheid en automatisme. 

Het laatst genoemde werk, tezamen met de werken van Kurt Nahar en Rasidin, hebben mijn dag gemaakt. Mijn collega-toeschouwer was verliefd op de werken van Reinier Asmoredjo. 

Ondanks sommige miskleunen en de nodige postcard-art hebben wij enorm genoten en prijzen Kurt Nahar nogmaals voor zijn uitleg en de passie waarmee hij zijn boodschap aan het publiek toont op een originele manier. Favoriet was, zoals wij het doopten, 'De Gekooide Stem'.

Tussen de blabla-mensen en de overhemden vielen wij enorm op in onze toeristenkloffies maar who cares, we enjoyed and loved it!! 

Let Art Rule, soso lobi!

Mijn fiets heet OLGA.

Mijn oma heet, heette Olga. Een zeer Oost-Europese  naam voor een volbloed Indiaanse vrouw.

Mij maakte het niet uit. 

Ze was MIJN oma. Vaak zei ik tegen haar dat ze absoluut niet eerder dood mocht gaan als ik. En dan gaf zij aan het niet aan te kunnen als ik dan eerder zou gaan. Mijn oplossing, als kind van vier, was dan maar samen dood te gaan. En dat meende ik oprecht. 

Na mijn vertrek richting Nederland ging ik puberen, feesten en het pad der volwassenheid op.

Ik vergat mijn belofte aan haar. Dat ik haar zou schrijven. 

Ze was, en is, wel elke dag in m'n gedachten.

Toen ze stierf verscheen ze meerdere malen in mijn dromen en zei ze dat ik haar nog steeds moest blijven schrijven, ze vroeg het en drukte het mij op het hart dat ik het echt niet moest vergeten. Nu haal ik dat schrijven in. Schrijf me rot ,ook omdat ik er dol op ben.

Vandaag kreeg ik mijn fiets. Eerst wilde ik haar Mathilda dopen. Klinkt goed toch?

Ineens kwam toch Olga in mij op.

Aangezien ik nu weer opnieuw begin vind ik het niet meer dan passend om iets wat mij door deze periode gaat dragen te vernoemen naar de persoon die mij de eerste periode van mijn leven heeft gedragen, vol liefde. Dus vanaf vandaag zal ik samen met OLGA op pad gaan. 

Vinden ze me een zonderling?!..... Ach boeien! 

Mijn fiets heet OLGA.

We zijn weer een beetje samen! Soso lobi, want ook zonder fiets weet ik dat je er bent!

36, 26, 46....

Regelmatig krijg ik de vraag of ik een stagiaire ben.

Regelmatig, te regelmatig schrikken mensen als ze horen dat ik 36 ben.

Eigenlijk is het best oud voor de een, voor de ander is het nog jong.

Men zegt dat ik erg jong ben in mijn gedrag en mijn manier van praten en doen en laten.

Zeker met de stap die ik genomen heb. Alles achter laten en met een koffer en wat centjes naar een bekend onbekend land gaan.

Ik heb t de laatste tijd zo vaak gehoord dat ik soms denk dat ik inderdaad ben blijven hangen op m'n ...nee, niet m'n 26ste... Ik denk dan weleens dat ik ben blijven hangen op m'n 24ste. Waarom 24?

Op m'n 25ste verloor ik beide oma's. En dat was mijn begin punt voor het echte volwassen leven... Dacht ik.

Nu ik hier ben, voel ik hun aanwezigheid. Van hen en ook van anderen die mij voor zijn gegaan naar de volgende fase. Dat brengt me terug naar die semi zorgeloze tijd toen ik nog wist dat ik nog altijd mijn oma's had. Is een verklaring toch?

Het kan ook gewoon zijn dat ik energieker ben en echt jonger door m'n veranderde levenswijze. Ik heb hier mensen ontmoet die ook 36 zijn, meerdere kinderen hebben en die wel 46 lijken.

Ik denk dat ik op m'n 46ste pas de uitstraling van een 36jarige zal hebben. Fijn toch?!

Soms denk ik dat ik simpelweg niet spoor. Wie doet nu zoiets?!

Maar vandaag zat ik in een taxi bij een meneer van denk ik 40. Die er ook jong uitzag, vol zorgeloze levensenergie, hij praatte mij de oren van het hoofd over het leven, over zijn doel in het leven. Een doel wat hij nog niet kende maar waarvan hij overtuigd was dat het er was en dat hij iets zou betekenen voor de mensen die hij achterliet.

Ik vond dat een mooie gedachte. Dus ik ben niet blijven hangen. Ik heb mijn gevoel gevolgd. Ik volg mezelf. Waarheen weet ik niet, maar ik ben er van overtuigd dat ik ergens zal komen waarbij ik iets  zal betekenen voor de mensen die ik achterlaat.

Mijn jonge uiterlijk en jonge geest zullen dat punt van 'mensen achterlaten' zo lang mogelijk uitstellen zodat men zolang mogelijk van mij en mijn onbekende, doch te zijner tijd behaalde, doelen zal kunnen genieten. Amen!

Weinig tijd? Doe er wat aan!

Afgelopen tijd ben ik druk geweest, met van alles en nog wat.

Zo druk dat ik nauwelijks heb kunnen bloggen en steeds snel m'n columns schreef.

Aan de ene kant bevalt die drukte me wel, want ik ben lekker bezig.

Aan de andere kant baal ik ervan want ik wil nog steeds een beetje genieten.

Gisteren heb ik heel de dag geslapen, alleen opgestaan om te douchen, m'n werkkleding te wassen, naar m'n theorieles te gaan en toen weer terug.

Een week van hard werken aan Tata Cassave, meewerken aan de openingsshow van Carifesta, meelopen als gidstrainee en m'n gewone baantje had z'n tol geëist. Ik had in het hele weekend maar een paar uur slaap gehad. 

Tot mijn verbazing was het goed te doen, maar niet echt voor herhaling vatbaar.

Het is wel grappig dat iedereen nu het idee heeft dat ik mijn draai heb gevonden. Maar dat valt wel mee. Ik heb het prima naar mijn zin, dat sowieso, maar ik denk dat je pas je draai kan vinden als je een eigen woonruimte hebt en zelfstandig kan voortbewegen en dat is nog lang niet zo. 

Morgen krijg ik wel een fiets! Ik kijk er erg naar uit want iets mobieler is altijd fijn.

En dan wil ik wel een beetje meer gaan toeren door het land.

Mensen kijken me vaak hoofdschuddend aan, dat ik weer met iets bezig ben, doe ik niet genoeg? Maar zolang ik niet DAT heb gevonden wat ik wil doen, blijf ik van alles proberen. En er moet gewerkt worden want de euro's raken op, tenminste dat zeg ik tegen mezelf zodat ik niet aan ze kom en van m'n met werken verdiende geld wil rondkomen.

Ik breek m'n hoofd ook over die theorielessen die geen echte lessen zijn. Elke week zit ik in een klasje met allemaal mensen die opgaves maken over Verkeersfatsoen en inritten op een getekende maquette waar ik gek van word. Allemaal gepriegel. Een duizendste kopie van een duizendste kopie, zwaar onduidelijk dus en erg wennen voor mijn oogjes die gewend zijn aan duidelijke prints in boeken of op computer schermen. Daar zie ik ff geen heil in, in die theorielessen en het halen van m'n rijbewijs maar ik blijf volhouden. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik het op een gegeven moment gewoon snap en dat het makkelijk gaat. Gelukkig kan ik er zo lang over doen als ik wil..... Ik heb geaccepteerd dat het  'ff snel' niet zo snel gaat...

Ff snel gaat met zo veel dingen niet.

Ik moet een andere aanpak zien te vinden. Meer rust in lichaam en hoofd zodat ik beter kan nadenken over dingen.

Op het werk zagen ze het gelijk, er was wat! Ze kwamen om me heen staan, en even waren ze lief. Het advies was ook simpel. Doe er wat aan. Klaar!

Dat heb ik ook gedaan!

Komende weken werk ik ik vier dagen, in de hoop die vijfde dag te kunnen gidsen. Het gidsen is op de fiets. En dan beweeg ik weer meer! Het geeft me een gevoel van vrijheid. Maar mijn  gewicht is natuurlijk weer een hot item voor mij, een obsessie. En ook daar weer het simpele advies, doe er wat aan! Ook daarom het fietsen.

Eigenlijk is het allemaal zo simpel. Stop met zeuren en doe er wat aan!

Dat is wel een DING wat ik hier heb geleerd in die korte tijd en dat mij ff uit m'n bekende patroon van piekeren piekeren piekeren haalde. Ergens niet blij mee? Doe er wat aan!

Happen in Paramaribo, de Gadri

En ja, weer heb ik een lek plekje ontdekt waar je heerlijk kan eten. En heerlijk is eigenlijk een understatement.

Het begon met een onverwachts bezoek van mijn nicht, Brianna, op het werk. Ik was bijna klaar dus wachtte ze even en besloten we wat samen te chillen in de stad.

Na wat omwegen kwamen we terecht bij de Gadri, aan de Zeelandiaweg bij de Surinamerivier.

Al meer dan tien jaar bestaat dit eethuis. Eerst heette het Mixed Foods en sinds vier jaar de Gadri, een hele goede verbetering!

Zelf had het mij nooit getrokken er heen te gaan toen het de oude naam had. De nieuwe naam wel. Het gaf me namelijk het gevoel dat ik er echt Surinaams zou kunnen eten en dat bleek te kloppen als een bus.

We werden te woord gestaan door Jo-Anne, het nichtje van de eigenaresse. Zij werkte samen met Ruben, uit Venezuela, die Engels sprak. Hij stond ons vriendelijk te woord en beaamde uit volle borst dat het eten echt goed was en toen we vroegen wie de kok was, gaf hij vriendelijk antwoord maar helaas begrepen we het niet helemaal door zijn, toch wel sexy, accent.

We besloten eerst te eten en dan verder vragen te stellen aan Jo-Anne die Nederlands sprak.

Als drankje namen we een pomme-de-cythere-sap, merk Djoez. Er zijn vele sapproducenten in Suriname waarvan Koropina de bekendste is maar Djoez kreeg van ons de eerste plaats.

Het sap was groen en smaakte echt naar de vrucht, mede doordat er ook echt pomme-de-cythere-pulp in zat, heerlijk!

De Gadri heeft een wisselend dagmenu en enkele vaste specialiteiten.

We namen beiden een okersoep, voor 14 SRD, en omdat ik die dag alleen maar wat brood op had, bestelde ik ook nog een kleine Moksi Alesi voor 15 SRD. Moksi Alesi is een populair gerecht dat ik altijd vergelijk met paella. Het betrof hier ook nog eens een bakkeljauw-Moksi-Alesi met stukjes zoutvlees, surf en turf dus! 

We waren aangenaam verrast door de okersoep. 

Deze was goed gevuld met flink wat stukjes kip, tayerblad, antroewa en okers natuurlijk! Brianna zei meteen na de eerste hap dat het net zo smaakte als wanneer haar moeder het maakte. In Suriname is dat het grootste compliment voor een kok!

Voor mij was de soep een goede appetizer want ik kreeg er nog meer trek van. Helaas moest ik net iets te lang wachten op mijn volgende gerecht maar ach, na zo een heerlijke soep kon het niet anders dan dat het lange wachten goed zou worden beloond. Ik kreeg geen ongelijk.

Ruben bracht ons de Moksi Alesi(letterlijk: gemengde rijst). Ik stoorde mij enigszins aan het feit dat ze er met vierkante dienbladen werkten en deze ook met twee handen vasthielden. Professioneel komt het niet over maar ik ga er vanuit dat het onderdeel is van het concept, gezien de naam Gadri een koloniale 'feel' heeft en men dat in die tijd ook zo deed.

Bij het zien van mijn kleine portie schrok ik en vergat ik wat mij stoorde. Wat een enorm bord! Ruben lachte hartelijk om onze reactie.

Ook hier was het weer genieten. Wat een smaken. Bakkeljauw niet zout maar wel smaakvol, zoutvlees niet zout maar wel mals. Er zat een lekker stuk kip bovenop dat wel iets te droog is maar hey, alle smaken die ik kende van vroeger zaten erin dus who cares!! Neusje van de zalm..sorry, neusje van de bakkeljauw was voor mij de antroewa die erbij zat. Deze was gekonfijt. Antroewa is een ronde, bittere zus van de aubergine maar op deze manier bereid, was voor mij echt de eerste keer, was het bittere subtiel aanwezig. Ik heb hier echt van zitten genieten! Meer meer meer meer!!!!!!

Na te hebben uitgebuikt besloten we binnen wat informatie op te vragen. Jo-Anne was wat huiverig hiervoor. Toen we vroegen naar de naam van haar mannelijke collega gilde ze 'Ruuuuben, can i tell them ...' En toen barstte ze in lachen uit. Wij ook!

Van haar hoorden we dat de kok Fernon heette maar ze vertelde liever niet meer omdat ze niet zeker wist of deze het op prijs zou stellen. Ook niet toen we aangaven dat hij echt niks had om zich voor te schamen! Niets dan lof van ons namelijk!

De Gadri is zes dagen in de week open. 

Maandag tot en met vrijdag van 08:00-22:00, 

zaterdags van 11:00-22:00, 

zondags gesloten.

Het uitzicht is er prachtig, je kijkt uit over de Suriname rivier en de Bosjebrug. 

De bediening is correct en vriendelijk als je wat langer met ze praat. Je kan er ook afhalen, waarschijnlijk zorgde dat voor het 'zwarte gat' tussen mijn twee gerechten want mensen liepen af en aan!

Qua interieur, terras en sfeer valt er nog winst te behalen maar in principe vinden Surinamers dat niet erg zolang het eten maar voortreffelijk is en dat is het zeker!!!

Wie weet kan sponsor Parbo Bier wel investeren in leuker meubilair dan die verschrikkelijke rode stoelen die ze door heel de stad hebben staan!

Happen in Paramaribo, Cyriels Snack, Centrale Markt.

Vorige week toen ik met de tantes op stap was, spraken ze over een klein zaakje op de Centrale Markt van Paramaribo. Het zat in het achterste deel van de markt waar er meerdere kleine eet..huisjes?..kamertjes?..hokjes? ..ja laten we het eethokjes noemen!, waren.

De centrale markt is een leuke kleurrijke plek, zowel in het aanbod als in de mensen die het aanbieden als in 'the walks of life' van deze mensen.

Vandaag besloot ik met een van de tantes wat te gaan eten bij het betreffende zaakje, Cyriels Snack geheten. We waren benieuwd naar die snack van Cyriel om het zo maar te zeggen.

Het was er piepklein. De ene helft was keuken, de andere helft bestond uit twee planken die als tafels dienden met wat stoelen eraan. Als alles in dezelfde setting zou blijven maar met een likje verf in dezelfde kleuren zou het eigenlijk best hip zijn moet ik zeggen.

In het keukentje stonden er vier mannen, waaronder Cyriel zelf. Deze stond achter het fornuis en hielp mee met de verkoop, een waste af, de andere gaf eten uit, een werkte in de keuken en was kip aan het marineren voor de volgende dag. Eigenlijk alles wat je kon verwachten in een keuken van een echt restaurant, alleen was het nu een ruimte van vijf bij zeven en was improvisatie het hoofdthema.

Het was er best druk, al snel in zo een kleine ruimte.

De klandizie bestond op dat moment voornamelijk uit mannen die je, om het netjes te zeggen, niet alleen op straat wilde tegenkomen maar ook wel een, naar het schijnt, bekende Surinaamse basketballer. Onderwerp van gesprek was het roven van Ingrismangs(Brits-Guyanezen) bij geldgebrek, het versieren van vrouwen door rijden in te grote auto's van anderen en het rampeneren van die vrouwen. Het kwam een beetje triest over omdat het allemaal mannen waren van boven de veertig die dus blijkbaar niks zinnigs van hun leven hadden weten te maken. Ondanks dat ze grof in de mond waren en je aan Cyriel kon horen dat hij het niet altijd even prettig vond, was het ook wel weer grappig om er tussen te zitten. Even zag ik wat kleine jongetjes op een straathoekje stoere verhaaltjes vertellen aan elkaar...

Goed, wij waren dus een vreemde eend in de bijt en mijn tante adviseerde mij met klem mijn tas goed in de gaten te houden terwijl ik het zaakje in mij opnam.

Op mijn verzoek bestelde mijn tante, ik wilde niet mijn Hollandse tong laten horen in deze setting maar ik zag dat we al gespot waren want Cyriels fluisterde een van zijn werknemers toe dat wij bediend moesten worden, en goed ook! Hij heeft zijn best gedaan moet ik zeggen en kwam persoonlijk ons eten brengen.

Er was geen menukaart. In de vitrine kon je zien wat er was of net als iedereen gillen 'Ey, Cyriel, sa'jabi?!'( hey, Cyriel wat heb je)

Het menu van de dag bestond uit cassavesoep met rijst, of witte rijst met gestoofde kip of gebakken vis met bitawirie of boulanger(aubergine), of gele moksi alesi(ik noem het Surinaamse paella).

Wij namen een mix van vis en kip met boulanger en bitawirie. Het was verrukkelijk moet ik zeggen.

De kip was lekker zoet en de smaken waren tot op het bot doorgedrongen, de boulanger was zacht van smaak en de bitawirie was bitter maar toch even zo zacht van smaak als de boulanger. Het was net alsof Cyriels overgrootmoeders nog steeds stond te koken maar dan via hem, met andere woorden het smaakte als Bigi Sma Njang. (Het eten zoals de oma's en overgrootmoeders, de Bigi Sma's, het vroeger bereidden. Inmiddels smaken die praktisch in het Surinaamse genetische geheugen ingeprent zijn zodat iedereen bij de eerste hap die glimlach op het gezicht krijgt en zegt  'Aaaai!!!!')

Terwijl we zaten te eten, werd er van alle kanten besteld en werden er bestellingen door een bezorger weggebracht. De vage heren die waren blijven steken in hun kwajongensfase hadden plaatsgemaakt voor wat rustigere mensen die een bordje kwamen eten. En het was er iets leuker om te vertoeven. Cyriel kwam zelfs een babbeltje met ons maken wat mij het gevoel gaf dat onze aanwezigheid een welkome afwisseling was.

Ben je in de buurt van de rivier in Paramaribo  en heb je zin in een hap zonder pretenties maar wel met de juiste smaken in een typische setting? Ga dan even de Centrale Markt op en kijk bij Cyriels Snacks. Hij en zijn team zullen je zeker voorzien van een lekkere, eerlijke hap en neem absoluut de boulanger met kip!

Je krijgt trouwens gratis kraanwater met ijs bij het eten(voor de smaakbeleving!) maar ze hebben ook soft(Surinaams voor frisdrank, verbastering van softdrink), siroop en eigengemaakte gemberbier met stukjes ananas. Verwacht geen horecaservies, je krijgt plastic lepels en borden die waarschijnlijk al dertig jaar oud zijn maar juist dat gaf het voor mij z'n charme.

Ik heb heerlijk en eerlijk gegeten en als ik in de buurt ben ga ik daar zeker weer een keer heen!