De Moordenaar

Nu woon ik precies anderhalve maand op mezelf, soort van dan want ik heb ook alweer sinds bijna drie weken een huisgenoot. Waar ik nog het meest aan moet wennen, naast hem, zijn de beestjes. Ik plaag hem er steeds mee dat hij muggen heeft meegenomen want sinds hij er is zijn er gewoon muggen in huis!! Daarnaast hebben we verschillende soorten mieren in allerlei maten, sommigen zo groot als een van mijn vingerkootjes...!

Ik heb een fascinatie voor mieren en heb ze uitvoerig gefilmd en gefotografeerd maar in huis? Liever niet! Deze heb ik ook uit zijn, nee beter gezegd:mijn, lijden verlost.

Het huis is leuk maar zit dus achter op een erf en is omringd door planten en bloemen. Soms zijn er grote vliegende beesten, ik denk motten, in de badkamer. En vandaag zelfs een glazenmaker, zoals ze libellen hier noemen. Stond ik me af te drogen na het douchen, hoorde ik ineens die vleugels tegen de lampen aan klapperen en gelijk rende ik naakt de douche uit, net niet gillend maar wel rillend van afschuw. Gelukkig was mijn huisgenoot er niet, die is trouwens afgestudeerd als bioloog met als specialisatie ... mieren!!

Anyway, die libelle moest het ontgelden want ik pakte meteen de insectenspray en spoot de badkamer vol. 

Pas toen ik mijn moordzuchtige daad had begaan, herinnerde ik mij dat mijn huisgenoot mij de werking van zulke sprays had uitgelegd. Hij vertelde dat ze die dieren van binnenuit verlammen en dat ze zo doodgaan. Omdat ik voor mijn werk naar een boekpresentatie moest, vertrok ik snel. Twee uur later kwam ik terug en ging gelijk kijken hoe het met de glazenmaker was gesteld. En mijn hart brak, ik voelde mij slecht en een nieuw blog was ontstaan! 

Het beestje lag op de badkamervloer, op haar rug. En ik was verbaasd te merken dat de wil te leven en te overleven niet alleen iets van de mens was. Ze crepeerde van de pijn. Haar lijfje trok zich steeds samen en haar pootjes waren gekruist over haar bovenlichaam alsof ze zichzelf omhelsde terwijl ze zich afvroeg WAAROM?! Ik heb er een tijd naar gekeken, mezelf afvragend waarom ik niet had geprobeerd haar naar buiten te krijgen zoals ik gewoon ben te doen. Had ik een onbewuste frustratie? Boosheid? Wrok? Ik weet het niet. Of wel maar wil ik het nog niet onder ogen zien?

Toen ik later buiten zat, zag ik dat de vingerkootmier werd weggedragen door allemaal andere kleine mieren. De een zijn dood was een ander zijn brood en ik troostte mezelf met de gedachte dat ik waarschijnlijk een kolonie mieren van voedsel had voorzien. Beter voelde ik me er niet door... Eigenlijk best een sufferd dat ik om een nietig beestje verteerd werd door schuldgevoelens. Mijn huisgenoot heeft in korte tijd al opgemerkt dat mijn Indiaanse roots maken dat ik anders kijk naar het leven. Wie weet heb ik een inheemse regel overtreden, die van respect voor alles wat leeft en groter is dan een mug!