De dakloze Ier... Stuck in Paramaribo, Suriname, South-America

Sinds een paar weken is hij een van de gezichten op straat en hij valt op. Waarom? Hij is blank, dakloos en in Paramaribo. Natuurlijk werd mijn nieuwsgierigheid  meteen geprikkeld toen ik hem de eerste keer zag. Toen ik hem zag staan in de rij voor een gratis maaltijd bij de SIV(ivm het suikerfeest) ben ik een praatje gaan maken.

He told me his name was Alphonsus Leddy and he is from Ireland. In december last year he was released from prison. He had spend a year there because he was caught with cocaine on Zanderij/Johan Adolf Pengel Airport. When they released him he was just thrown on the streets, no place to go, no money, not a clue of our language. 

He says he needs about 1000 USD for a ticket home but neither he or his family has the money. He even went to different embassy's for help, but that didn't work out. And it is difficult for him being on the streets. "I heard people talking, asking themselves what i was doing in line for a free meal. That i wasn't from here and had no right."

I told him not to bother about that. Maybe, they were just confused because he was European, people or not used to this. But there also was another Indian guy, Peter Tjin from Apoera, who was helping him. "I feel sorry for him. It's more dangerous for him living on the streets than it is for locals." Alphonsus felt the same way, so did I.

It worried me when he said that the only option he saw was 'doing crime again'. Peter and I said at the same time: "No, don't do crime again. Be patient, please." I can imagine. He just wants to go home, shower and wear clean clothes. Another thing is it will be his birthday next month and he will turn fifty...

As soon as i could go on the internet, I googled his name and found a post on Facebook from a girl who was looking for her dad.

She hadn't seen her dad since she was four years old. His name was also Alphonsus Leddy, and he as well as this girl, Trice Hennesy, are from Ireland.... And Alphonsus told me that he also has been living on the streets in London. it might be he left Ireland when this girl was young.... That's why i decided to write this blog in English.. who knows..

This post was from July 2013 so i think he might not have seen it because at that time he would have been in prison.

Het doet wel wat met je, zo een verhaal. Maar er is zoveel leed, en het een raakt je meer dan een ander, dat roept weer schuldgevoelens op... gewoon helpen waar je kan, denk ik... 
An Irishman in Ne... Paramaribo....

Wie goed doet, die kritiek ontmoet?...

Er stond al een redelijke rij mensen. Ze ware hulpbehoevend, arm kan je ook zeggen. Het was nergens bekend gemaakt maar ze wisten dat er elk jaar met Ied Ul Fitr eten en geld wordt uitgedeeld bij de moskee. Tussen de verslaafden waren ook moeders met kinderen, jonge koppeltjes.. niet iedereen was dakloos maar ik kan me voorstellen dat je het ook met een dak boven je hoofd moeilijk kan hebben.

Er was een moment dat even 'awkward' was. Het gebed was afgelopen en alle moskeegangers kregen eten en drinken. De mensen buiten waren inmiddels naar het terrein binnen verplaatst en wachtten op het bordes van de moskee. Visualiseer: trap vol arme mensen die wachten in de felle zon, muur, ruimte met goedverzorgde mensen die eten en drinken.
    
Samen met mijn cameraman stond ik te kijken en ik zei: "Ik heb hier gemengde gevoelens bij...." Hij begreep het niet echt maar gaf aan dat hij het zielig vond voor de kleine kinderen die konden zien hoe de mensen aten.

Enkele minuten later kwam er een man het terrein opgelopen. Het was een SuriNed. "Dit kan toch niet. Kijk, hoe die rijke mensen eten en die armen buiten laten wachten!!!" Ik zei dat ik het gevoel herkende maar dat dit de manier was waarop men het hier deed. "Ja, maar als we niks zeggen dan verandert het niet."

Ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest. Punten die hij aanhaalde, klopten enigszins maar het is maar hoe je er naar kijkt. De beheerder van het terrein was grof tegen de 'armen', maar dat is misschien zijn manier van communiceren. Die mensen stonden of zaten te te wachten in de zon terwijl de rest at maar het was niet zo dat ze de restjes kregen. Het was hetzelfde eten dat die 'rijken' kregen. Terwijl die man tekeerging, werd er zelfs extra rijst gekookt zodat iedereen kon worden voorzien. "We hadden niet zoveel mensen verwacht."  
Het deed me wel denken aan hetgeen ik zelf een ontzettende hekel aan heb, die houding van sommigen van mijn landgenoten uit Nederland die alleen maar kritiek hebben op de gang van zaken hier. Iemand zei het ook tegen ons: "Hij is gisteren uit het vliegtuig gestapt en wil ons komen vertellen hoe we zaken moeten aanpakken hier?!".

Zou deze man ook zo sociaal zijn als hem elke dag op straat om geld werd gevraagd?! En een dag later weer? En een dag later weer? En een dag later weer? Hij liep vijf minuten later wel met zijn schaafijsje tussen die behoeftigen, en dat was wel okay?....

Ik heb navraag gedaan bij een aantal mensen daar. Prominenten wiens naam ik niet ga noemen. De reacties waren wisselend. "Het heeft niet te maken met het verschil tussen arm en rijk maar het controleren van de chaos. We hebben meegemaakt dat het weleens mis ging of dat onze schoenen werden gestolen. Er hoeven maar vier boeven tussen te zitten of het gaat mis."

Een andere reactie was: "Wie naar het gebed wilt komen is welkom, het maakt dan niet uit of je arm of rijk bent. Als je alleen komt voor het eten en de aalmoes dan zal je helaas moeten wachten tot het gebed voorbij is."

"Deze mensen staan hier uit eigen initiatief omdat ze weten dat ze wat gaan krijgen. We hebben ze niet uitgenodigd."

"In het verleden gebeurde alles gezamenlijk, toen stonden hier misschien twintig mensen te wachten. Vandaag staan er bijna 200! Daar moeten we naar kijken, dat het aantal zo gestegen is!!"

Die Surined bleef rondhuppelen en kwam zelfs mij op een gegeven moment aanspreken. "Niemand kijkt naar deze mensen om!!!!"

Uit frustratie liep ik naar de organisatie: "Willen jullie alstublieft het eten uitdelen zodat die meneer weggaat. Het werpt een schaduw op hetgeen er gebeurt. Ik begrijp zijn motief, dat wil ik wel zeggen, maar zijn manier van handelen keur ik af."

Uiteindelijk was het zover. De wachtenden konden in de rij gaan staan en even ging het bijna mis, inderdaad vanwege agressief gedrag van een paar, sommigen zelfs ongeduldig schreeuwend. Gelukkig waren er een paar flinke dames tussen die gilden dat men rustig moest blijven en het niet moest verpesten voor een ieder.

Er is tijdens die hele bijeenkomst die de man uit Nederland zo afkraakte een totaal van SRD 28.740 opgehaald, bestemd voor goede doelen. Alle mensen die in de rij stonden omdat ze hulpbehoevend zijn, kregen SRD 20 per persoon, een warme maaltijd, een bakje fruit of een banaan en drinken. En alles wat er over was werd extra gegeven aan de moeders met kinderen.

Ik heb er gestaan, met een brok in mijn keel vanwege die moeders met kinderen, de dankbaarheid in de ogen van sommige oudere vrouwen en het jonge koppeltje dat bangig elkaars hand vast hield. Ik voelde me machteloos en geïrriteerd. De glimlachjes die ik kreeg van de kinderen maakten mij wel blij.

Wat een momentopname al niet teweeg kan brengen.... Oordeel niet te snel... En ook als je goed doet, heeft men dus kritiek... En tuurlijk, misschien had ik het zelf anders gedaan maar ik heb geen cent gegeven, ik heb niet staan koken, dus ik kan het alleen waarderen dat er wel mensen zijn die dat uit zichzelf wel op zich nemen...

Waar zijn de centjes?....

Inmiddels alweer een tijd geleden dat het werd gehouden, het geweldige Carifesta. Het was in elk geval goed voor het nationalisme in Suriname. Maar niet goed voor de portemonnee van een deel van de medewerkers want deze wachten nog steeds op de beloofde financiële vergoeding..... 

Ik ken persoonlijk mensen die hebben gewerkt op Carifesta. En de persoon die hen ingehuurd had, is nog steeds niet uitbetaald... Uit diens eigen zak kregen sommigen een deel maar de rest kunnen ze pas krijgen als de factuur is voldaan... Een ander deel wacht nog op een volledige vergoeding.. Het is nu eind juli 2014... Carifesta was vorig jaar augustus ....

Vanochtend kreeg ik weer de vraag van iemand of er meer bekend was .."ik ben bang dat we het nu echt kunnen vergeten"....

Absurd dat mensen die op verschillende manieren hebben meegewerkt( beveiliging, backstage, etc.)nog steeds, straks een jaar na dato!!, wachten op hun geld...

Het is echt heel erg dat dit er zo aan toe kan gaan... Veel mensen waren blij en trots dat ze hieraan konden meewerken. Het gaat dan om studenten, single moms maar ook kleine ondernemers. Dus mensen die het geld goed kunnen gebruiken...

Nu was het laatste bericht hierover dat er een officieel onderzoek werd ingesteld in opdracht van de president... 

Ik denk dat als de media hier niet over blijft schrijven, dit onderzoek zal doodbloeden en die mensen inderdaad echt hun geld kunnen vergeten...

Ik vrees het ergste aangezien er door iemand binnen de betrokken afdeling duidelijk werd gezegd dat het geld er wel was maar op schandalige wijze onderling werd verdeeld....

Dat wil zeggen dat alle gedupeerden zijn benadeeld door hun medemens en collega. Ook door de persoon die dat vertelde want die stond er dus bij en keek ernaar...

Jammere is dat niemand onder eigen naam wil praten, ... Waarom? Bang dat als ze de klok luiden ze helemaal onderaan de lijst verdwijnen en nog minder kans maken uitbetaald te worden.... Dat heeft tot nu toe niet geholpen ... So, people speak up!!! Men moet zich niet laten leiden door broodvrees maar door eerlijkheid en rechtvaardigheid..

Mocht het zo zijn dat dit jaar dan toch die mensen worden uitbetaald dan blijft het nog steeds een schande ...

Ik denk echter dat zodra het geld er is men denkt 'eind goed, al goed' waarmee het pad vrij gemaakt wordt voor herhaling.... 

Dat we niet willen leren van het verleden en geen rekening lijken te houden met onze medemens in hetgeen we doen in ons dagelijkse leven is echter niet een Surinaams ding... It's a global thing..

Erg leuk dat die foto van onze moskee en synagoge nu de wereld overgaat via social media. Trots zijn we allemaal maar als we onszelf goed onder de loep nemen dan zijn we op een aantal gebieden echt niet het goede voorbeeld!

Mijn oprechte hoop is dat we dat op een dag wel zijn...

http://www.dwtonline.com/mobiel/?s=3&r=&node=236816

http://surinamepress.com/nieuws/tag/carifesta-xi/

Een likje verf kan geen kwaad...

Details.... Puntjes op de i... Radertjes in een uurwerk.... Onderdeel van het grote geheel.... Schakel in een ketting...  Onderhoud... Stadsverfraaiing... Prioriteiten... 

Waar is het zebrapad?... Druk kruispunt ...

Waar is het zebrapad?!.... Ministerie van Openbare Werken heeft hier wekenlang gewerkt aan het wegdek, zelfde kruispunt als hierboven, andere hoek ... Witte verf zeker vergeten..

Waar is het zebrapad?!... Links is een lagere school ... 

Waar is het zebrapad?!! En wat doet die auto daar links in beeld op de stoep in een bocht? .... Witte gebouw is het kantongerecht ... 

Daar is het zebrapad!!!!! Of wat er voor door moet gaan... 

I want this city to be perfect, safe and beautiful ....

Paar foto's die ik wilde delen....

Deze kies ik omdat ik het mooi vind dat er emotie getoond wordt. Daarnaast moest ik denken aan gelegenheden waar Surinaamse politici steevast uit glaswerk drinken en het 'gewone publiek' plastic bekers krijgt. Hier gewoon onder elke stoel een plastic fles water. Of ze het gebruikt hebben is een tweede maar deze foto straalt, naast de emotie, dus een bepaalde nuchterheid uit...

Deze foto kwam ik tegen in een van mijn vele nieuwsfeeds. Een vrouwtje verzamelt de lege hulzen van traangas granaten en plant er bloemen in. Heel krachtig beeld en ik wou dat ik haar naam wist of dat deze 'bloem in potten' ergens werden verkocht. Soort 'turn that frown upside down'.

Een fout maar toepasselijk in deze periode. Als dit opzet was, dus een met 'bloed' besmeurde krant verkopen, zou ik het een sterk statement vinden. Zeker met de huidige crime-golf in de stad... 

Van een aantal mensen kreeg ik te horen dat ze het vervelend vonden dat ik die ene foto op mijn wall had, met beelden van slachtoffers. Geen gezichten ofzo. Uit respect voor de slachtoffers zou dat achterwege moeten worden gelaten en het was te schokkend. Ik vind dat zulke beelden juist getoond moeten worden zodat we beseffen hoe erg de situatie is. Daarnaast vind ik dat we in films en series zooooveel geweld zien, Game of Thrones bijv., dat ik het niet meer schokkend vind. Wat wel? Zo een foto als dit... Of beelden dat mensen juichen terwijl anderen worden gebombardeerd... Dat raakt mij.... De rest ook maar door wat we dagelijks op TV zien.... Minder...

Zou het nu echt....

Met 9/11 hebben we 'en masse' gehuild en geschreeuwd. Nu met MH17 huilen we weer en schreeuwen we weer om verandering. Nu met Gaza schreeuwen we weer om verandering... Ik wil echt verandering. 

Ik ben het echt zat dat over en weer geschiet en oorlogje spelen over de ruggen van onschuldige burgers heen...

Zojuist ben ik het condoleanceregister gaan tekenen op de Nederlandse Ambassade. Ik werk er om de hoek en het register tekenen was het minste wat ik kan doen.

Daarna werd ik geinterviewed door Harmen Boerboom, correspondent van de NOS.

Denk dat hij het niet merkte maar ik werd er even emotioneel van. Daar zitten bij het bureau was ook wel even heftig. 

Ik sprak de hoop uit dat we als mensheid toch echt beslissen dat we genoeg hebben gehad. 

Ook vroeg hij hoe het dan zou zijn als de ramp in een ander land was geweest, of we ook mee zouden voelen. 

Ik antwoordde dat het ons als mens altijd raakt maar dat we nu helaas moeten kiezen waar we actief in meegaan of niet omdat er zoveel gebeurt. Anders zouden we 24/7 aan het rouwen zijn.

Ook vroeg hij of dit een versterking zou betekenen voor de band tussen Nederland en Suriname. Ik zei "nee, die band is al sterk."

Er werd nog wel meer besproken, hij stelde mooie vragen maar dat is logisch. 

Ik hoop dat iemand het hoort op de radio. Heb niet gevraagd hoe of wat omdat ik mezelf niet hoef te horen maar hoop wel dat mijn stukje uiteindelijk gebruikt zal worden zodat anderen het horen. 

Niet vanuit een popijopi-gedachte maar omdat ik daar in eerste instantie was om mijn medeleven te betuigen...

Het dilemma

Een voorbeeld van hoe ik mezelf gek kan maken...

Keuzes maken ben ik nooit goed in geweest. Welk beslissing ik ook neem, ik zal constant gedachtes hebben in de 'ja maar' en 'wat als richting'. 

Naar Suriname komen was dan ook een beslissing waar ik jaren over heb gedaan om die nemen. Soms heb ik nog steeds die 'wat als' gedachten. 

Ik heb wel beter leren luisteren naar mijn gevoel. Helemaal nu ik geniet van mijn tijd hier in Suriname. 

Het ding waar ik constant tegen aanloop, zijn de huurprijzen. Belachelijk hoog zijn die! Zeker als je 'ergens leuk' wil zitten.

Ik kwam laatst een remigrante tegen, vers binnen, die ook liep te foeteren. Ondanks dat ik het probleem herkende, stelde ik haar toch gerust... 

Elke maand doet het me wel pijn meer dan de helft van mijn loon af te moeten staan. Ik lijd dan nog steeds geen armoe maar ik zou dan liever kopen en de helft per maand kwijt zijn... Dus ik blijf constant kijken naar andere alternatieven. En ik heb iets op het oog...

Want af en toe ben ik het best zat op de plek waar ik nu zit. Verdomd hoge huur en het is exclusief dus komt er maandelijks wat bovenop. 

Grote voordeel is de ruimte, de buurt, volautomatische wasmachine, airco, veilig.

Nadeel: de huur, ondanks hoge huur geen internet, een keukenblok zonder fornuis, moet huur betalen in valuta.

Vandaag ben ik gaan kijken naar een kamer.

 

Even groot als mijn slaapkamer nu. 

Echter met eigen douche en WC, warm en koud water, airco en internet, bewaking, het scheelt me bijna 700 srd in de maand, en een vriendinnetje woont er ook.

Nadeel: ik ken de buurt niet, wassen moet in een aparte ruimte en is half automatisch,(wel met wasdroger), interieur niet zo mooi.

Wil ik op mijn zevenendertigste wel zo een stap terug doen?! 

Maar ja, ik begin opnieuw dus tja ... 

Ik heb dan wel de optie om te sparen en hoef niet meer elke maand te stressen om geld te gaan wisselen. 

Waar ik nu zit kan ik familie laten logeren als die hier op vakantie zijn, heb er twee slaapkamers, maar dat is niet zo vaak.. 

Ik denk dat ik weet wat ik moet doen. Als een gek opslagruimte zoeken voor mijn boeken, want dat gaat echt een drama zijn in zo een kleine ruimte... Of moet ik maar gewoon wachten tot ik iets beters vind en dan verhuizen?.... Zucht... 

Heb zo een hekel aan verhuizen .... Hmmmm....... Zucht

Of misschien zijn er soortgelijke kamers te huur bij mij in de buurt... 

Hmmm.... Zuuucht

Straks ga ik niet sparen maar spenderen...

Hmmmm...... Zuuuuuuuuucht

Of straks ga ik daarheen en vind ik ineens een nog leukere plek...aaaarrrgghhhhhh!!!!

Een mes door je hart omdat een ander dat vindt...

De Surinaamse modellenwereld werd opgeschrikt met het bericht dat een Guyanese collega, Jason John, was vermoord door messteken, onder andere in zijn hart. Hij was een van de contestanten van Fashion Fest by MAFB en zij kregen het gruwelijke nieuws te horen van een goede vriend van Jason. 

In eerste instantie werd gedacht dat het hier te maken had met anti-homo-geweld. De Guyanese media spreekt dat echter tegen. De dader bleek een relatie te hebben met een transseksueel en heeft zichzelf daarna van het leven beroofd door zichzelf in brand te steken. Hij had daarvoor niet alleen Jason maar ook een andere man om het leven gebracht.

Geweld in de Guyanese gayscene komt regelmatig voor. Ook daar is men bezig,  net als in Suriname, de strijd te voeren voor gelijke rechten en acceptatie van de LGBT-community.

Volgens de berichten in de Guyanese media was Jason een sexwerker. Maar ik heb vernomen dat hij ermee was gestopt en op de bewuste avond in de buurt was om voorlichting te geven aan zijn ex-collega's.

Hier de link naar het artikel(let op: foto's kunnen heftig zijn)

http://newssourcegy.com/news/two-gay-sex-workers-stabbed-death-georgetown/

Ik had besloten er aandacht aan te besteden op mijn blog omdat ik hem een keer heb ontmoet tijdens een masterclass. Zijn uitstraling was immens. De kracht van een man en de elegantie en sierlijkheid van een vrouw. Die twee leken in symbiose in hem te leven. Daarnaast had ik er veel respect voor dat hij zichzelf was en ook als zichzelf probeerde verder te komen als model. 

Het is altijd jammer als een samenleving opvallende en positieve figuren verliest. Zij brengen kleur in het leven dat al door zovelen zwart -wit gemaakt wordt..

May he rest in peace...

En toen was het ineens heel dichtbij...

We lijken een potje te hebben gemaakt van onze wereld. Niet een potje vol lekkere moksi alesi met warme vis en zoutvlees en gerookte kip.. Maar een potje vol modder, bloed en menselijke resten met de geur van haat die ons tegemoet komt terwijl we erboven staan en erin roeren. We zien die viezigheid, we ruiken die immense stank maar gaan gewoon verder met de nutteloze hoop dat zolang we in deze pan blijven roeren het op een dag vast wel die lekkere moksi alesi wordt... Nope! We zullen de ingrediënten moeten veranderen .. Joe graboe? Get it?

De link hieronder is van An Angry Black Dutchman. Deze meneer laat het er niet bij zitten en doet wat in zijn bereik is om te proberen ons ervan te overtuigen dat we moeten veranderen:

https://m.youtube.com/watch?v=6HvlxZtq87Q

Gisteren werd er op straat gesproken over die vliegramp boven de Oekraïne. Ik ben er gewoon stil van ... Ik kwam een dame tegen tijdens mijn straatpraat die vertelde dat ze een neef had verloren in die ramp.... Het is niet alleen voor mij dichtbij, ook voor de locals dus..

http://www.dbsuriname.com/dbsuriname/index.php/ook-surinamers-aan-boord-van-neergestorte-mh17/

Wat we als wereld zijn kwijtgeraakt tijdens deze ramp... Naast mensenlevens ook de kennis die velen met zich meedroegen... Die misschien had kunnen bijdragen aan het vinden van een medicijn tegen AIDS...

http://www.aljazeera.com/news/europe/2014/07/scores-aids-experts-killed-malaysia-jet-2014718105856196768.html

Ook deze link is interessant om te lezen.

http://www.martinvrijland.nl/2014/07/18/bewijsmateriaal-onderschept-gesprek-neerschieten-maleisische-vlucht-gemaakt-voor-crash-false-flag-bewijs-vlucht-boven-oekraine/

Tijd om te beseffen dat we misschien wel pionnen zijn in een spel. Of marionetten. Dat er leed wordt gecreëerd omdat er financieel gewin uit kan worden gehaald?..

Ik denk niet dat posten op Facebook nutteloos is zoals ik te horen kreeg toen ik mijn profielfoto veranderde als teken van protest. Facebook en andere social media moeten we zien als een real time matrix waar iedereen een rol in speelt. Ook mensen met macht zullen een Facebookpagina hebben, of hun kinderen. 

Dus de boodschap zal overkomen en elke stem is er een... Ook die van mij en jou in dit kleine bananenrepubliekje waar ik zoveel van hou...

Onwetendheid omtrent HIV leidt naar gramaxone

"Hij was aan het overgeven. En het was helemaal groen. Tegelijkertijd ging hij ook af. Aan alle kanten liep hij leeg", vertelt de normaal goedlachse securityguard van de Palmentuin. Ze heeft het over een meneer die een halve fles gramaxone had leeggedronken. Ze is er nu een beetje stil van maar vertelt verder dat ze gelijk het alarmnummer belde. "Ik kreeg een melding dat het nummer niet correct was! Hoe kan dat?! 115?!"

Het slachtoffer kon nog praten en wist zelf te vertellen dat hij het verdelgingsmiddel had ingenomen omdat hij die dag gehoord had HIV te hebben. 

"Eerst zei hij dat hij meteen dood wilde. Toen een andere man begreep dat hij zelfmoord wilde plegen omdat hij dacht dat hij geen leven kon hebben met HIV zei deze dat het tegenwoordig wel mogelijk was. Je kan nog een lang en gelukkig leven leiden met de juiste medische hulp. Dat was het keerpunt voor die man en hij besloot te vechten voor zijn leven."

Met behulp van het slachtoffer kon er familie bij worden gehaald en volgens de securityguard is hij levend naar de EHBO gebracht.

"Hij vroeg steeds om water maar dat mag je in zo een geval absoluut niet geven!"

de altijd goedlachse guard van de Palmentuin kreeg gisteren de schrik van haar leven.

de stelling van de dag van boks.sr komt op het juiste moment

Ten eerste is het absurd dat in een land met zo een hoog aantal zelfmoorden, onder andere met behulp van gramaxone!, dit middel nog steeds vrij verkrijgbaar is voor een ieder die het maar wilt. Wanneer gaan de staat en de verkopers hier iets mee doen? (Bizar dat dit middel ook nog eens gebruikt word als verdelgingsmiddel in de landbouw en dat we het dus eigenlijk allemaal binnen krijgen). 

Ten tweede is dit duidelijk het bewijs dat er nog bergen werk verzet moeten worden met betrekking tot de kennis over HIV. 

Dat ingeslapen zooitje daar tussen Fort Zeelandia en het Onafhankelijkheidsplein dat onze belastingcenten verspilde door vrij te nemen om naar het WK te kijken in plaats van te vergaderen, had dus eigenlijk iets veel beters te doen....

De schijnbare tegenstelling

Hij kwam gewoon een babbeltje maken zoals hij de laatste tijd vaker doet als ik aan het werk ben. De eerste paar keer was ik verbaasd want we komen ogenschijnlijk uit twee totaal verschillende werelden. Wie ons hoort praten zou weleens in lachen uitbarsten. Ik, met mijn ABN, sommigen noemen het spottend 'Hoog-Nederlands' hier, en hij met zijn mix van Nederlands, Sranan Tongo en straattaal.

Hij vertelde een verhaal over het feit dat hij licht ontvlambaar was. Dat hij soms tot het uiterste gedreven kon worden en dan de controle verloor, geen zelfbeheersing meer had en om zich heen begon te slaan. "Hoe doe je dat dan met vrouwen?", vroeg ik hem. Trots antwoordde hij dat nooit een vrouw geslagen had. Dat vond hij niet kunnen. Zeker omdat hij weleens had meegemaakt als kind dat zijn vader zijn moeder sloeg. "Ze gingen uit elkaar. Het vertrouwen was weg want hij was uitgelopen(vreemdgegaan)en sinds die eerste keer hadden ze constant ruzie."

Terwijl hij vertelde, keek hij me niet aan. Ik bleef luisteren want ik herkende het. 

"Het was zo raar. Ineens zijn je ouders niet meer samen. Je was gewend elke ochtend een brasa(omhelzing)te geven, voor je naar school ging. Nu was je vader er niet meer, je moeder niet thuis omdat ze moest gaan werken en stond er elke ochtend een gillende oma voor je neus die je naar school probeert te krijgen."

Hij is een flink aantal jaren jonger dan ik. Ik vertelde maar niet dat een scheiding van je ouders meemaken, tekenend is voor de rest van je leven. Eigenlijk alles wat je meemaakt als kind, word meegedragen en bepaalt hoe je naar het verdere leven als volwassene kijkt. Het is de kunst om negatieve belevenissen een positieve uitwerking te geven. En daar was deze jongeman sinds kort mee bezig. Ik denk dat een onderdeel daarvan was, dat hij zijn verhaal gewoon vertelde aan iemand waarvan hij het gevoel had dat het wel kon. Nu was ik die persoon en iedere keer als ik word uitgekozen een kijkje te nemen in het innerlijk van iemand, voel ik me alsof ik jarig ben. Het is een kadootje, een eer.

"Ik heb wel een keer een meisje geslagen. Dat was op school. Soms  verdienen vrouwen dat." Ik lachte om die laatste zin, een teken dat die opmerking op het randje was, dat het generaliserend was. Maar ik liet hem verder gaan met zijn verhaal.

"We moesten een opdracht uitvoeren op school en ze deed heel moeilijk. Ik heb toen gevraagd aan de juf of ik met iemand anders mocht samenwerken." 

De jongedame in kwestie bleef hem treiteren. Net zolang tot hij er niet meer tegen kon en haar een flinke schop onder haar kont verkocht. 

"Ze was iemand die bij me in de buurt woonde. Ik kende haar familie goed. Maar tot op de dag van vandaag hebben we geen contact meer met elkaar. En als ik terug denk, voel ik me schuldig, soms wil ik met haar praten maar dan denk ik 'nah, laat maar'."

Na een wilde periode van drank, drugs, op straat rondhangen, constant het onderwerp van gesprek zijn op het werk vanwege zijn grote mond besloot hij dat hij er klaar mee was. 

"Ik wil mijn leven veranderen. Zo kan ik niet verder. Ik drink niet meer, ik rook niet meer en ik ga naar de kerk."

Op zijn pad naar een beter leven merkte hij echter op dat mensen die hij beschouwde als vrienden hem niet ondersteunden. 

"Bier voor me inschenken terwijl ik dat niet wil. Blijven aandringen terwijl ik aangeef echt niet geen alcohol te willen. Uiteindelijk heb ik ze laten gaan."

Een andere collega waar ik soms lekker mee kan kletsen, vertelde ik over het gesprek, niet de inhoud. Ze beaamde zijn verandering en vertelde dat ze op zijn verzoek met hem mee was geweest naar de kerk. Terwijl ze, net als ik, niet gelovig was, vertelde ze dat ze het een leuke dienst vond.

Al met al was ik verrast door het gesprek. Hij bleek dus een typisch voorbeeld van hard van buiten, zacht van binnen. En iemand die bewust was, geworden, van zijn tekortkomingen en er iets aan wilde doen.....

Make Love Not War

Heb het niet gevolgd maar zie steeds meer oproepen voorbij komen dus ga ik er vanuit dat het nog heftiger aan het worden is. Zag deze foto als profielfoto bij mijn dinnetje Keete en heb haar voorbeeld gevolgd. Voor een week doe ik dat, daarna weer mijn eigen mooie hoofd.

Hoop dat er meer zullen volgen, ook in Suriname, en niet zullen denken dat het ver van mijn bed is. Dankzij internet kunnen we als mens overal ter wereld helpen en onze digitale steun betuigen. Zo kunnen we helpen onze wereld beter te maken voor volgende generaties en ook in Suriname kan je dus bijdragen aan een betere wereld. Make Love Not War!

Waarom praat men over een 'bijgeloof' ?!

"De mens bestaat uit een zichtbaar deel en meerdere onzichtbare lagen in het innerlijke" Hariëtte Vreedzaam-Joeroeja, voorzitter COIP(Caribbean Organisation of Indigenous People)

Tijdens een wandeling door de Palmentuin raakte ik in gesprek met enkele voorzitters van Inheemse organisaties. Het ging erover dat zij op 1 juli hun bijdrage wilden leveren aan het vieren van die dag middels een kerkdienst in combinatie met traditionele rituelen. Uiteindelijk schenen een bekende dominee en een nog bekendere pater twee dagen van te voren te hebben afgezegd met als reden "het is bijgeloof".

Zelf vind ik het erg vermoeiend dat er vanuit de sommige stromingen altijd zo gepraat word. Waar is het respect voor elkaars geloof? Waarom noem je zoiets bijgeloof? Boos waren de voorzitters niet. Een was verbaasd en besloot op onderzoek uit te gaan omdat ze het gewoon niet geloofde.

"We hebben in 1992 een kerkdienst gehouden met dezelfde pater. Ik ken hem als de meest progressieve. We konden toen met onze Inheemse instrumenten de kerk in. Als mens mag je iets weigeren als het tegen je principes is maar als theoloog kan je zo een uitspraak niet doen. We praten hier over spiritualiteit. De mens bestaat namelijk uit een zichtbaar deel en meerdere onzichtbare lagen in het innerlijke." 

Jammer dat ik er niet bij kon zijn want ik had het echt fantastisch gevonden ondanks dat ik niet gelovig ben. 

Als een geloof echter een superieur gevoel uit en een ander geloof voor bijgeloof uitmaakt... nope! NOPE! NOPE!

Dat volgers die gedachte overnemen en doorgeven aan anderen? NOPE!

"O,heilige stoeptegel...."

Ik heb weleens gehoord: "Dat is geen geloof!"... NOPE!!!!!

Als ik besluit stoeptegels te vereren dan is dat mijn geloof. De Oppertegel zal mijn gebeden verhoren en voor mij zal het werken omdat ik erin geloof. 

Wee de persoon die dan zegt dat het geen geloof is! 

Gelukkig verbied de Oppertegel mij stenen naar anderen te gooien uit boosheid of frustratie. 

Waarom is het zo lastig te accepteren voor sommigen dat waar jij in gelooft voor jou zal werken en dat daar de kracht in zit? Een beeld van een man heeft geen patent op 'geloof' maar wij als mens hebben een gemeenschappelijk patent.. Laten we dat een keer allemaal beseffen in plaats van elkaar af te breken en op onze borst te slaan.

Boksers bidden voor een wedstrijd, evenals voetbalploegen. Ze vragen elk hun God om hulp voor de overwinning. Maar men zegt dat God van ons allen evenveel houdt..toch is er een winnaar... niet omdat hij door God gekozen is maar omdat zijn geloof in zijn eigen kunnen en overwinning sterker was.... simple as that.

Dus: bijgeloof? NOPE!!!! vies woord, nooit meer zeggen...

Is kiezen voor vrijheid zwakte?

In korte tijd kwam een paar keer de uitspraak voorbij dat de Inheemsen te zwak waren bevonden voor de slavernij. Het is iets wat al jarenlang gezegd wordt en wat ook een impact heeft gehad op mijn zelfbeeld, aangezien ik voor een groot deel Inheems ben, omdat de focus word gelegd op het zwak zijn en vervolgens door de jaren heen vertaald werd naar lui zijn. Groot was mijn verbazing toen ik hoorde dat binnen de Inheemse gemeenschap een heel ander verhaal verteld word. 

Tijdens een ritueel in de Palmentuin. Deze dracht is zeer populair. Veel Surinamers dragen het vol trots. Toen de heren op de trommels begonnen te slaan, begon ik automatisch te bewegen terwijl iedereen nog stil stond. OEPS, dacht ik en bond in want dat automatisme...boi, hahhaha!

Ten eerste moet ik wel zeggen dat het een zeer rare manier van denken is. Deze uitspraak werd gedaan door nakomelingen van zowel de Marrons als de slaven. Die vleug trots die ik hoorde, kwam als een schok. Wat is er voor trots uit te halen dat je voorouder geschikt werd bevonden om te werken als slaaf en dat van een ander volk niet.... Waren ze beter?! Of juist zwakker omdat ze dat lieten gebeuren?! Mijn mening is dat deze uitspraak helemaal nooit gedaan mag worden en zeker niet met een wedstrijd-element erin. 

de samboeram zoals de trommels heten. Dit geluid komt diep in mijn ziel altijd, alsof alles en iedereen wat er voor mij was wakker word en meteen meeluistert. Het spelen van de samboeram staat voor vreugde en geluk. Tijdens de dag der Inheemsen in Nederland was het ook altijd een hoogtepunt om iedereen te zien lopen alsof ze stoned waren. Ik denk door het effect van die trommels op het 'zijn', de innerlijke 'ik'.

Toevallig sprak ik de voorzitter van de COIP(Caribean Organisation of Indigenous Peoples), mevrouw Hariëtte Vreedzaam-Joeroeja. Toen ik haar vroeg wat ze ervan vond dat deze uitspraak nog steeds werd verkondigd, begon ze te lachen. "Onze vrijheid is een deel van ons leven. Dat is wat telt. Daarom storen wij ons er niet aan wat anderen over ons zeggen.", was haar antwoord. Ze gaf wel aan dat het heus wel gevoeld werd als deze uitspraak werd gedaan maar vanwege de eerdergenoemde reden werd er geen aandacht aan besteed. 

Ze gaf verder ook aan dat het misschien een simpel conditie-verhaal was. "Iedereen heeft een andere conditie. Wij konden toen beter overleven in de jungle, nog steeds." Het gedwongen werken op een plantage was ook iets wat onnatuurlijk was voor de Inheemsen.

mevrouw Vreedzaam terwijl we in gesprek waren. Heldere uitleg gaf ze en vecht voor het besef dat men zich op Inheems grondgebied begeeft en dat men daar meer respect voor mag tonen. Ik vroeg haar waarom zij niet in de DNA zit omdat zij echt welbespraakt is. "Daar zitten is alleen praten en je bereikt niets."

Ik leg het soms zo uit dat als je in je huis bent en ineens komt iemand van een paar straten verder naar binnen en die geeft vervolgens aan dat alleen maar de slaapkamer van jou is en dat je voortaan de rest van het huis moet schoonhouden en verder ontwikkelen ten behoeve van die buurman, en tevens moet je ook nog voorzien in elke behoefte die hij heeft... dat zou je niet accepteren! 

Hariette Vreedzaam-Joeroeja: "De Inheemsen hebben gestreden. De eerste Inheemse oorlog duurde van 1667-1678. Dat was in de tijd van gouverneur van Sommelsdijck. Het was ook een protest tegen de Eurocentrische denkwijze waarbij de blanken dus ineens de baas werden. Uiteindelijk is er een vredesverdrag gesloten waarbij werd vastgelegd dat de Inheemsen met rust zouden worden gelaten en in vrijheid konden leven, en hun eigen cultuur konden behouden."

Hyarima(Haijarima) een Inheemse vrijheidsstrijder uit Trinidad. Veel landen in het Caribisch gebied en Zuid-Amerika beginnen steeds meer waardering te tonen voor de Inheemse geschiedenis. Ze worden dus erkend. In Suriname hebben we mooie beelden van Ghandi en Kwakoe in de stad maar nergens een beeld om de Inheemse voorouders te eren. Alsof de geschiedenis van dit land begint bij de slavernij en contractarbeid...

Dat was wel bijzonder hoe dat ging want als je het vertaald naar het voorbeeld van het huis: de buurman komt er wonen, dwingt je om te werken terwijl je alleen de slaapkamer mag houden voor jezelf en de rest van je eigen huis voortaan voor hem moet schoonhouden. Je protesteert tien jaar lang en uiteindelijk zegt hij dat je niet meer hoeft te werken, je mag in vrijheid leven en je eigen cultuur behouden maar dan wel in de achtertuin waar hij je niet ziet. Jij denkt 'prima, want dan ben ik ook van jou af en ik heb mijn vrijheid terug.' 

Jammer dat het door de tand des tijds anders is vertaald. En gek dat mensen een gevoel van trots ervaren dat hun voorouders wel zijn gebleven om te werken als slaaf. Ik zie er niks speciaals in en het is een teken dat de conditionering of indoctrinatie nog steeds werkt! Als nakomeling van beide groepen, ben ik er alleen maar trots op dat ik er ben. Ze hebben namelijk allemaal op hun eigen manier gestreden om, het gevoel van, vrijheid te kunnen behouden en om te overleven. Daar verdienen ze allemaal een compliment en respect voor.

En een ding, vrijheid is het hoogste goed. De laatste jaren heb ik mij niet vrij gevoeld in Nederland en ik kon niet mee met die manier van leven, ik wilde het ook niet langer. Op een dag zal er misschien ook over mij worden gezegd dat ik te zwak was om te overleven in Nederland. Dan zal ik misschien ook niks zeggen en denken: "Wat jij wilt, het ging mij om de vrijheid en die heb ik nu.."

Instant Actievoeren met Amnesty Urgent Action App

Amnesty International heeft een, nieuwe?, app. Leuk!, dacht ik. Want je krijgt gelijk meldingen binnen van nieuwe acties die gevoerd worden en met een druk op de knop kan je meedoen. Ook is er een overzicht van de lopende acties. Het is erg gemakkelijk om zo dus bij te dragen aan het beschermen van je medemens waar dan ook ter wereld, ook al ben je 'maar in Suriname'. 

Of het een populaire app zal worden in ons landje? Eerlijk gezegd denk ik het niet but i hope people prove me wrong! Toch vind ik het de moeite waard om het aan te stippen want je weet maar nooit.

Er is, voor mij, wel een andere kant. Dat is misschien wel persoonlijk. Ik merkte dat ik alle acties ging bekijken en automatisch werd er in mijn hoofd een selectie gemaakt van welke actie ik zou steunen of niet. Confronterend want je kijkt dus naar welke pijn erger is of at zieliger overkomt... en dat kan eigenlijk niet!

Het zit al een tijdje in mijn hoofd, dat schuldgevoel. Ik denk dat ik maar gewoon allemaal ga ondersteunen. Is toch makkelijk zat!! En zowieso ondersteun ik al elk Urgent-melding die ik binnen krijg. Het mooie is dat je ook op de hoogte word gehouden van het resultaat. Dan voel je je wel goed.

Actie voeren was nog nooit zo makkelijk!! De app kan je gratis downloaden. Zelf vind ik de vormgeving super!

Spelt rockzzzz!!

Wat mij betreft is het speltbrood dat ik heb geproefd, geslaagd voor het examen! Bakker Andy bracht het dus langs en hij was zowaar in spanning. Van tevoren heb ik even met mijn ogen dicht gezeten en mezelf herinnerd aan de smaak van het speltbrood wat ik kocht in Nederland. 

Beetje licht-zoutige nasmaak, de grove stukken zonnebloempit erin, de smeuïgheid.

De Surinaamse versie deed er echt niet voor onder. Wat ik heb geproefd, smaakte hetzelfde. 

Het was wel veel luchtiger dan het brood in Nederland, waarschijnlijk door de fijnere maling. Zou van mij wel iets compacter en smeuïger kunnen. En ik vind dat spelt het lekkerst is als je het zelf snijdt in dikke plakken. Bewaren in de vriezer en elke dag als ontbijt een zo een plak. Dat vult! 

Verder heb ik eigenlijk geen aanmerkingen. Gewoon lekker lekker!!!! LEKKER!!

Helaas zal het net als met veel gezonde dingen in Suriname een ongezond prijskaartje gaan hebben, maar dat is niet anders. Zoals ik al eerder vermeldde ongeveer 20 SRD per heel brood. Dus bijna vier keer zo duur als een normaal Fernandes brood, soortgelijk als in Nederland waar een heel speltbrood ook voor ongeveer 6-8 euro over de toonbank gaat. Het is de bedoeling dat het onder andere bij Choi's verkrijgbaar zal zijn!

Ik hoop echt dat het blijft en dat meer mensen spelt gaan eten... Spelt rockzzz!!!

Surinaams Speltbrood .... eeindelijk!!

Enkele weken geleden schreef ik over de balen spelt die onderweg waren naar Suriname. Ik had daarover gehoord tijdens een workshop bij de Molen NV waar ik verslag van moest doen. "O happy day" schalde er door mijn hoofd en ik maakte nog net geen rondedans. Ik vind het namelijk echt lekker brood, dat ten eerste, en het is ook gezond. En ik ga het zo meteen proeven!!!

Via Facebook kreeg ik, tijdje geleden al, te horen dat ze bij Bakkerij Hollandia spelt verkochten. Helaas vergeten te halen ondanks dat ze bij mij om de hoek zitten. 

(Gewoon echt vervelend om daar te staan en de Wilhelminastraat over te moeten steken. Denkend aan verkeersfatsoen: het duurt namelijk gerust dertig auto's voordat er gestopt wordt voor een voetganger, laat maar dan. En er zijn zebrapaden die volgens mij bij het uitvinden van witte verf voor het laatst zijn geverfd)

Een kwartier geleden ben ik gebeld door iemand van Bakkerij Lai A Fat. Bekend van onder andere de Surinaamse puntjes. 

Ik had iemand van hen geïnterviewd tijdens die workshop bij de Molen waar ik hoorde over de komst van spelt naar ons bananenrepubliekje.

Zojuist kreeg ik dus te horen dat ook Bakkerij Lai A Fat gaat proefdraaien met spelt. (Oh happy day!!!)

Ondergetekende krijgt daarom zometeen een echt Surinaams speltbrood geleverd om te proeven! Hoe cool is dat!!

I will keep you posted!

Sweet Merodia 2.0.. de geweldige vertelkunsten van Cynthia mcLeod

Enkele weken geleden schreef ik over Cynthia mc.Leod. Wat er zou gebeuren als zij zou stoppen met haar tours. Wie dat dan over zou nemen. Dat deed ik niet zomaar. Ik had haar namelijk gesproken en ze vertelde dat ze de boot zou verkopen omdat het financieel niet haalbaar was. 

Daarnaast vond ze zichzelf te oud worden. Echter wilde ze het zelf in de pers brengen en heb ik er niet over geschreven in de krant. Toch wilde ik het bericht uitgooien in een vorm dat wel men ging nadenken erover. En ook al hebben mijn blogs nog niet helemaal het bereik dat ik wil, ben ik al blij als een enkele persoon het leest en er iets mee doet!

Ik meen serieus dat dit wegvallen van die Sweet Merodia tour een verlies is voor Suriname. Het was sowieso de best verzorgde tour voor een hele schappelijke prijs. En van het geld dat het opbracht werden, schoolkinderen meegenomen op die historische tour. Mc.Leod is van mening dat zij namelijk moeten weten waar ze vandaan komen.

Gelukkig las ik vandaag ergens dat ze toch doorgaat! Weliswaar niet meer met de boot maar de plantage tour zal worden uitgevoerd met de bus. Hoe dan ook kunnen zowel de toeristen als de ingezetenen nog een tijdje blijven genieten van deze historische tours met vertellingen van de Dame Herself.

En toch moet het besef komen, niet alleen met deze tour maar met heel veel zaken hier, dat continuïteit essentieel is... Wie wordt over een paar jaar Cynthia McLeod 2.0?...

De sociale hygiëne in het Surinaamse verkeer is betreurenswaardig

Er is weer een verkeersdode te betreuren in Paramaribo. Een dame is aangereden. Het lijkt eerder regel dan uitzondering. Hoeveel doden nog voordat men die die zogenaamde verkeersfatsoen toepast? Suriname heeft een sociale hygiëne in het verkeer van nul komma nul! En het is triest, heel triest...

De sociale hygiëne is een begrip uit de Nederlandse horeca. Een bewijs dat je op de hoogte bent van bepaalde regels met betrekking tot omgang met gasten maar ook basiskennis over (brand)veiligheid, etc. Wat moet je doen als iemand teveel heeft gedronken, hoe pak je dat aan?, etc. 

Ik noem dat omdat zoiets niet bestaat in Suriname voor personeel in de horeca. Daarnaast is het hier de normaalste zaak van de wereld om met een slok op achter het stuur te gaan. 

Er lijkt geen besef of interesse te zijn in het grote geheel of het sneeuwbaleffect van rijden onder invloed of bellen achter het stuur. 

Dat mensen praten over sociale controle hier is de grootste bullshit ever. Want dan zou iedereen er iets van zeggen als men na wat biertjes ging rijden of ging sms-en(ja, echt) achter het stuur.

Snelheidscontroles zijn ook shit. Agenten die dan geen kwitantieboekjes bij zich hebben om boetes uit te schrijven en dan maar beslissen een overtreder, voor de hoeveelste keer, met een waarschuwing ermee weg te laten komen. 

De kans dat je met dingetjes wegkomt is echt te groot. 

Is fatsoenlijk gedrag in het verkeer echt zo nodig dan als de sancties bij overtredingen zo makkelijk te ontlopen zijn? Is de medemens zo weinig waard voor de gemiddelde Surinamer dat, ondanks dat men dagelijks leest over verkeersongevallen, er nog steeds niks verandert?

Toen weken geleden een schoolbus betrokken was bij een ongeluk had ik gehoopt dat er meer bewustzijn zou zijn. Dat de gemeenschap beter op zou letten en echt die zogenaamde verkeersfatsoen die men hier leert op de rijscholen zou toepassen.

Helaas!

Want weken daarna gebeurde er weer een ongeval met een fietser. Bijna op dezelfde plek. En het erge was dat er voertuigen van het ministerie bij betrokken waren. Doofpot? Wie weet.

Het is wel zo dat wie op de weg is, en de herkenbare auto's van overheidsinstanties aan ziet komen, beter van de weg af kan gaan. Het is namelijk net alsof die wegen alleen voor hen zijn aangelegd en dat verkeersregels niet voor hen gelden.

Dat is ook onderdeel van het probleem ... Men ziet dat gedrag toch als voorbeeld..

Funest voor niet alleen het verkeer maar eigenlijk de hele vooruitgang van het land is de vriendjespolitiek en corruptie. Dat eist meerdere slachtoffers!! 

Ik hoorde vandaag een verhaal dat mij schokte en ook bijna mijn nieren deed opvreten van ergernis! Het ging over een jongeman die twee verkeersslachtoffers had gemaakt, boem! dood!!!

In eerste instantie werd zijn rijbewijs afgepakt. Helaas voor de samenleving was zijn moeder een inspecteur van politie. En dat is echt jammer geweest voor de Surinaamse gemeenschap want die meneer kreeg zijn rijbewijs terug en natuurlijk. BOEM!! Derde verkeersslachtoffer!!

Deze persoon heeft drie doden op zijn naam staan en mag dus nog steeds rijden... Zoiets moet je als moeder toch ook niet willen?! Men ziet zoiets ook als 'helpen' maar dit is gewoon fucking keiharde corruptie!!!

Het is normaal dat mensen te hard rijden. Alleen al bij mij in de straat, in een woonwijk, die de Wilhelminastraat met de Anton Drachtenweg verbind, rijden mensen standaard harder, veel harder dan de toegestane snelheid... Ik zeg het verkeerd: ze racen!!!!!!

Ik vraag me elke dag af hoeveel doden er nog meer moeten vallen in  het verkeer voordat de samenleving echt, ECHT, fatsoenlijk en sociaal hygiënisch gedrag gaat vertonen in het verkeer...

Er is wat te zeggen voor politie-optreden, zeer zeker, dat mag anders en strikter. Zijn ze agent omdat ze het stoer vinden een wapen te mogen dragen? Of zijn ze agent geworden omdat ze willen bijdragen aan veilige maatschappij? Zijn ze alleen agent als ze het uniform aanhebben? Of springen ze zelf met een blikje bier achter het stuur zodra ze klaar zijn met hun dienst en is het daarom zo lastig om anderen aan te spreken op allerlei regels?

Maar we zijn allemaal volwassenen, we moeten ook echt naar ons zelf kijken. En in zo een kleine gemeenschap is eigenlijk elk slachtoffer dat gemaakt wordt, aan jou gelinkt.. 

Echt, in Nederland zijn veel ongevallen ver van je bed. Maar alleen al in dat ene jaar in Suriname heb ik meerdere mensen ontmoet die op een of andere manier betrokken zijn bij een van die vele gevallen uit de krant..

Dus nogmaals: hoeveel doden moeten er nog vallen voordat we serieus aan ons gedrag in het verkeer gaan werken.... ?

De vergane glorie van Brownsberg..en haar spoken..

Vanaf het moment dat ik weer voet zette in Suriname, wilde ik naar Brownsberg. Toen ik nog een Chrisje, echt een mini-Chrisje, was ben ik erheen geweest met mijn grootouders. Veel weet ik er niet van. Wel een grappige herinnering. En de steile paden die mij toen angst inboezemden bleken eveneens in mijn geheugen gegrift.

Ik stond bij het uitkijkpunt en ik gooide steentjes naar beneden. Mijn opa waarschuwde mij. "Niet doen, Christio. Het bos zit vol met leven. Al die zielen van mensen van vroeger. Je moet respect tonen." Niet exact dat maar iets in die richting. En ik weet dat ik koppig steentjes bleef gooien. Op een gegeven moment zag ik een steentje omhoog rollen. Ja, tegen de zwaartekracht in alsof iemand het omhoog had gegooid.

TOK!!!! recht op mijn neusbotje!! 

Ik begon te gillen en weet dat mijn opa mij optilde en zei 'zie je nou wel, ik heb je gewaarschuwd!" Voor mij was dat sindsdien altijd de verklaring geweest voor die rare bobbel op mijn neus.

Na verloop van tijd ben ik gaan twijfelen of dit wel echt gebeurt was. Ik heb altijd levendige herinneringen gehad aan die periode maar kwam er achter dat ik bepaalde dingen niet kon weten omdat ik iets van drie jaar moet zijn geweest... 

Heel bijzonder was het wel om weer daar te lopen. Ik zag mezelf op die paadjes weer angsten uitstaan, terwijl ik ze nu ook weer uitstond. 

Wat ik ook zag, was het enorme verval. Resten van rode stenen op paadjes, borden die niet meer leesbaar waren, het hek bij het uitkijkpunt waar een ieder praktisch doorheen kon glippen, paden die maar op sommige stukken een intacte leuning hadden en voor de rest verrot hout en touw.

Dramatisch dus!

Het word geloof ik 'onderhouden' door Stinasu en is een populaire toeristische attractie... natuurpark wil namelijk nog niet zeggen dat het aan de natuur moet worden overgelaten, een beetje onderhoud mag wel... maar ik denk dat Stinasu lekker op die top van de berg blijft chillen, nooit verder het park ingaat... dan krijg je dit.. jammer. 

Want het zou echt prachtig zijn als het veel beter verzorgd was. Zou leuk zijn als men ook bij dat soort instanties zou proberen die norm van 'het is toch maar Suriname' te ontstijgen en er echt weer iets moois van maken!

Trouwens, ook deze keer had ik een mysterieuze belevenis. Er was namelijk een gebouw waar we gebruik maakten van de WC. Het was helemaal leeg. Apart was dat terwijl ik even in alle kamers gluurde ik constant door mijn hoofd hoorde dreunen: "Maak die deur weer dicht. Houdt het netjes!"

Ok, deur open laten staan en voor het huis zitten eten met de groep waar ik mee was. Terwijl we aan het kletsen waren, hoorde we ineens een gekraak en gepiep. Echt uit zo een horrorfilm. De voordeur ging langzaam dicht. Tegen de wind in.

Iedereen keek om. Ik begon te giechelen, de gids zei hardop 'sorry, hoor!'. En we hebben het er pas uren later in de auto terug over gehad dat het toch wel een beetje eng was..... 

dit is onderweg naar de top. ook hier de typisch Surinaamse wegwerpmentaliteit op te merken. Erge was dat het ook in het park zo is dat je langs de paden lege flesjes heineken of blikjes parbo tegenkomt. Erg van de toeristen of gidsen en schandelijk dat Stinasu dit zo laat....

In de buidel van een kangoeroe

Vaak kan ik mij heel erg storen aan de beperkingen, die ik ervaar, aan het menselijk lichaam. Of  misschien is het wel de manier waarop ons is aangeleerd ermee om te gaan en de grenzen die we opgelegd krijgen. Of ... Ik ben gewoon gek.

Dat ik gek ben zullen sommigen misschien beamen of zich afvragen waarom ik het nu pas zelf aangeef na al die jaren van gekke kapsels en een kluizenaarsleven. 

Ach, fases. Zoals we die allemaal hebben...

Het is echt een beetje gek hoor maar ik kan me echt storen aan het feit dat ik moet plassen of poepen. Gewoon omdat ik hetgeen waar ik mee bezig ben, moet onderbreken. Vooral ook omdat ik niet zelf bepaal wanneer! 

Hoe kan iemand zich storen aan iets wat natuurlijk is?!

Ik loop ook niet constant boos rond omdat ik op een dag doodga. Want dat hoort er ook bij, het leven, en kan tevens een onderbreking zijn van een proces in werking. Of misschien ook niet, hangt af van wanneer je dood gaat.

Ik kan me soms ook ergeren aan het feit dat ik honger heb of dorst. Eigenlijk niet zo zeer dat ik het heb maar dat ik het vergeet omdat ik zo bezig ben met schrijven of wat dan ook. Dat ik bijvoorbeeld in een flow zit en merk dat ik me minder voel. Het kan soms echt ff duren voordat ik dan doorheb dat ik bijvoorbeeld voor het laatst om 10:00 uur gegeten heb en het inmiddels al 16:00 uur is. 

Dan denk ik: 'Lichaam, kan je me niet gewoon dat laten afmaken waar ik mee bezig ben en dat we daarna rustig gaan genieten van een lekker hapje?!' Maar nee, het lichaam steekt de kop op, begint te brullen en te knorren en ineens heb je weet ik veel wat gegeten en gedronken en wil je slapen ...

Vervelend is ook dat ik mijzelf niet in meerderen kan opsplitsen. Ik wil veel doen, veel ervaren, veel doorgeven, veel creëren. Aan de andere kant wil ik niks doen behalve vrij zijn. Al datgene omvatten wat ik wil omvatten.

Ik heb een enorm verlangen naar vrijheid. Zodanig dat ik dus zelfs het menselijk lichaam zou willen ontstijgen. Zou ik dan licht worden, of geluid? Of energie?

Of ben ik mijn mens zijn aan het ontkennen? En zijn die beperkingen juist ingebouwd om idioten als ik te beschermen tegen zichzelf?

Misschien ben ik over het algemeen gewoon niet blij met alles? Hoe wij als mensen de wereld in elkaar hebben gezet. 

Dat we zeggen vrij te zijn maar eigenlijk heel erg gevangen zitten in regeltjes. Regels van boven, onderen, voor, achter en weerszijden. Alles gaat met regels.

Vaker heb ik verteld over mijn obsessie met het universum. Van kleins af aan al. Ik wilde er heen. Gaan kijken en zoeken naar het einde. En wat is er dan voorbij het einde?

Nog steeds kan ik bij heldere avonden urenlang staren naar de sterren. 

Wegdromen. 

Dan blijkt een mensenlichaam echt nietig.   Kan je met het lichaam alleen niet eens bevatten wat er om ons heen is.

Onze hersenen ontstijgen dat. Onze verbeelding kan ons wel voorbij dat einde van het universum brengen. Of je doen voelen als dat licht. Of water. 

En dan kom je weer terug. Neem je weer zitting in je lichaam ... Kijk je naar jezelf .... De mensen om je heen... Hoe geweldig ze zichzelf vinden... Heb je weer te maken met iets banaals als plassen... Moet je weer gaan werken ... Heb je weer geld nodig... Zucht je diep... Denk je 'meeeeh'... 

Het liefst explodeer je dan in een werveling van kleuren en licht en schiet je onhoog de hemel in om op te gaan in het al. 

Helaas kan dat niet. Je bent hier gezet of je hebt het zelf gekozen. Waarom weet je niet. 

Er zal wel een les te leren zijn. Misschien is dat het juist, dat je moet leren wat het is om mens te zijn?

Maar wat als je het klasje niet leuk vind...? Als je, waar je ook gaat, altijd het gevoel hebt anders te zijn, niet van deze wereld? 

Dat je zijn wordt meegedragen in een tijdelijk voertuig zoals een kangaroe haar jong meedraagt dat naar buiten kijkt vanuit die buidel zoals jij je ogen gebruikt om het leven te aanschouwen.

Maar dat je eigenlijk wel een ander voertuig wilt.

Alsof ik dus wil rijden in een auto die niet hoeft te stoppen om te tanken. Die alleen datgene doet wat jij wilt en beschikt over oneindige energie ...

Of is het eerder vergelijkbaar met het gevoel van een robot die ineens ontdekt dat het bewust is... En die dan niet meer blij is in zijn omhulsel omdat het niet meer voldoet aan datgene wat voor hem van belang is met zijn nieuwe vorm van zijn..

Ontheemd...?

Wereldvreemd...?

Ach, gewoon zo een dag...