Hij vertelde een verhaal over het feit dat hij licht ontvlambaar was. Dat hij soms tot het uiterste gedreven kon worden en dan de controle verloor, geen zelfbeheersing meer had en om zich heen begon te slaan. "Hoe doe je dat dan met vrouwen?", vroeg ik hem. Trots antwoordde hij dat nooit een vrouw geslagen had. Dat vond hij niet kunnen. Zeker omdat hij weleens had meegemaakt als kind dat zijn vader zijn moeder sloeg. "Ze gingen uit elkaar. Het vertrouwen was weg want hij was uitgelopen(vreemdgegaan)en sinds die eerste keer hadden ze constant ruzie."
Terwijl hij vertelde, keek hij me niet aan. Ik bleef luisteren want ik herkende het.
"Het was zo raar. Ineens zijn je ouders niet meer samen. Je was gewend elke ochtend een brasa(omhelzing)te geven, voor je naar school ging. Nu was je vader er niet meer, je moeder niet thuis omdat ze moest gaan werken en stond er elke ochtend een gillende oma voor je neus die je naar school probeert te krijgen."
Hij is een flink aantal jaren jonger dan ik. Ik vertelde maar niet dat een scheiding van je ouders meemaken, tekenend is voor de rest van je leven. Eigenlijk alles wat je meemaakt als kind, word meegedragen en bepaalt hoe je naar het verdere leven als volwassene kijkt. Het is de kunst om negatieve belevenissen een positieve uitwerking te geven. En daar was deze jongeman sinds kort mee bezig. Ik denk dat een onderdeel daarvan was, dat hij zijn verhaal gewoon vertelde aan iemand waarvan hij het gevoel had dat het wel kon. Nu was ik die persoon en iedere keer als ik word uitgekozen een kijkje te nemen in het innerlijk van iemand, voel ik me alsof ik jarig ben. Het is een kadootje, een eer.
"Ik heb wel een keer een meisje geslagen. Dat was op school. Soms verdienen vrouwen dat." Ik lachte om die laatste zin, een teken dat die opmerking op het randje was, dat het generaliserend was. Maar ik liet hem verder gaan met zijn verhaal.
"We moesten een opdracht uitvoeren op school en ze deed heel moeilijk. Ik heb toen gevraagd aan de juf of ik met iemand anders mocht samenwerken."
De jongedame in kwestie bleef hem treiteren. Net zolang tot hij er niet meer tegen kon en haar een flinke schop onder haar kont verkocht.
"Ze was iemand die bij me in de buurt woonde. Ik kende haar familie goed. Maar tot op de dag van vandaag hebben we geen contact meer met elkaar. En als ik terug denk, voel ik me schuldig, soms wil ik met haar praten maar dan denk ik 'nah, laat maar'."
Na een wilde periode van drank, drugs, op straat rondhangen, constant het onderwerp van gesprek zijn op het werk vanwege zijn grote mond besloot hij dat hij er klaar mee was.
"Ik wil mijn leven veranderen. Zo kan ik niet verder. Ik drink niet meer, ik rook niet meer en ik ga naar de kerk."
Op zijn pad naar een beter leven merkte hij echter op dat mensen die hij beschouwde als vrienden hem niet ondersteunden.
"Bier voor me inschenken terwijl ik dat niet wil. Blijven aandringen terwijl ik aangeef echt niet geen alcohol te willen. Uiteindelijk heb ik ze laten gaan."
Een andere collega waar ik soms lekker mee kan kletsen, vertelde ik over het gesprek, niet de inhoud. Ze beaamde zijn verandering en vertelde dat ze op zijn verzoek met hem mee was geweest naar de kerk. Terwijl ze, net als ik, niet gelovig was, vertelde ze dat ze het een leuke dienst vond.
Al met al was ik verrast door het gesprek. Hij bleek dus een typisch voorbeeld van hard van buiten, zacht van binnen. En iemand die bewust was, geworden, van zijn tekortkomingen en er iets aan wilde doen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten