Dat ik gek ben zullen sommigen misschien beamen of zich afvragen waarom ik het nu pas zelf aangeef na al die jaren van gekke kapsels en een kluizenaarsleven.
Ach, fases. Zoals we die allemaal hebben...
Het is echt een beetje gek hoor maar ik kan me echt storen aan het feit dat ik moet plassen of poepen. Gewoon omdat ik hetgeen waar ik mee bezig ben, moet onderbreken. Vooral ook omdat ik niet zelf bepaal wanneer!
Hoe kan iemand zich storen aan iets wat natuurlijk is?!
Ik loop ook niet constant boos rond omdat ik op een dag doodga. Want dat hoort er ook bij, het leven, en kan tevens een onderbreking zijn van een proces in werking. Of misschien ook niet, hangt af van wanneer je dood gaat.
Ik kan me soms ook ergeren aan het feit dat ik honger heb of dorst. Eigenlijk niet zo zeer dat ik het heb maar dat ik het vergeet omdat ik zo bezig ben met schrijven of wat dan ook. Dat ik bijvoorbeeld in een flow zit en merk dat ik me minder voel. Het kan soms echt ff duren voordat ik dan doorheb dat ik bijvoorbeeld voor het laatst om 10:00 uur gegeten heb en het inmiddels al 16:00 uur is.
Dan denk ik: 'Lichaam, kan je me niet gewoon dat laten afmaken waar ik mee bezig ben en dat we daarna rustig gaan genieten van een lekker hapje?!' Maar nee, het lichaam steekt de kop op, begint te brullen en te knorren en ineens heb je weet ik veel wat gegeten en gedronken en wil je slapen ...
Vervelend is ook dat ik mijzelf niet in meerderen kan opsplitsen. Ik wil veel doen, veel ervaren, veel doorgeven, veel creëren. Aan de andere kant wil ik niks doen behalve vrij zijn. Al datgene omvatten wat ik wil omvatten.
Ik heb een enorm verlangen naar vrijheid. Zodanig dat ik dus zelfs het menselijk lichaam zou willen ontstijgen. Zou ik dan licht worden, of geluid? Of energie?
Of ben ik mijn mens zijn aan het ontkennen? En zijn die beperkingen juist ingebouwd om idioten als ik te beschermen tegen zichzelf?
Misschien ben ik over het algemeen gewoon niet blij met alles? Hoe wij als mensen de wereld in elkaar hebben gezet.
Dat we zeggen vrij te zijn maar eigenlijk heel erg gevangen zitten in regeltjes. Regels van boven, onderen, voor, achter en weerszijden. Alles gaat met regels.
Vaker heb ik verteld over mijn obsessie met het universum. Van kleins af aan al. Ik wilde er heen. Gaan kijken en zoeken naar het einde. En wat is er dan voorbij het einde?
Nog steeds kan ik bij heldere avonden urenlang staren naar de sterren.
Wegdromen.
Dan blijkt een mensenlichaam echt nietig. Kan je met het lichaam alleen niet eens bevatten wat er om ons heen is.
Onze hersenen ontstijgen dat. Onze verbeelding kan ons wel voorbij dat einde van het universum brengen. Of je doen voelen als dat licht. Of water.
En dan kom je weer terug. Neem je weer zitting in je lichaam ... Kijk je naar jezelf .... De mensen om je heen... Hoe geweldig ze zichzelf vinden... Heb je weer te maken met iets banaals als plassen... Moet je weer gaan werken ... Heb je weer geld nodig... Zucht je diep... Denk je 'meeeeh'...
Het liefst explodeer je dan in een werveling van kleuren en licht en schiet je onhoog de hemel in om op te gaan in het al.
Helaas kan dat niet. Je bent hier gezet of je hebt het zelf gekozen. Waarom weet je niet.
Er zal wel een les te leren zijn. Misschien is dat het juist, dat je moet leren wat het is om mens te zijn?
Maar wat als je het klasje niet leuk vind...? Als je, waar je ook gaat, altijd het gevoel hebt anders te zijn, niet van deze wereld?
Dat je zijn wordt meegedragen in een tijdelijk voertuig zoals een kangaroe haar jong meedraagt dat naar buiten kijkt vanuit die buidel zoals jij je ogen gebruikt om het leven te aanschouwen.
Maar dat je eigenlijk wel een ander voertuig wilt.
Alsof ik dus wil rijden in een auto die niet hoeft te stoppen om te tanken. Die alleen datgene doet wat jij wilt en beschikt over oneindige energie ...
Of is het eerder vergelijkbaar met het gevoel van een robot die ineens ontdekt dat het bewust is... En die dan niet meer blij is in zijn omhulsel omdat het niet meer voldoet aan datgene wat voor hem van belang is met zijn nieuwe vorm van zijn..
Ontheemd...?
Wereldvreemd...?
Ach, gewoon zo een dag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten