Van Een Rups Een Olifant Maken..

Vanochtend ging ik van huis en in geachten huppelde ik over het pad dat van mijn appartement naar de straat loopt. Dat deed ik omdat ik me bedacht dat ik over drie weken een jaar in Suriname ben en dat ik het eigenlijk erg naar mijn zin heb. Al een tijdje is dat zo en ik weet dat het is begonnen toen ik een stuk had gelezen op www.nieuwetijdskinderen.nl en dat ging over bepaalde effecten op de mens terwijl de Aarde in een overgangsfase zit. Niet iedereen gelooft daarin, ik wel. Ik geloof eigenlijk in van alles. 

Niet omdat ik met alle winden mee waai maar omdat ik bijvoorbeeld vind dat elke religie of levensbeschouwing iets heeft, zeker ook de zogenaamde natuurgodsdiensten die eeuwenlang als barbaars werden beschouwd door het Westen en waar nu nog steeds lacherig over wordt gedaan, eigenlijk meer door personen die afstammelingen zijn van mensen die vroeger leefden volgens die natuurgodsdiensten.

Het doet me soms wel pijn als ik merk dat hier in Suriname mensen winti verafschuwen of zich ervoor schamen of dat er in Inheemse dorpen waar geen verharde wegen zijn of moderne voorzieningen wel een kerk staat terwijl de Inheemse taal en cultuur verdwijnen. Niemand staat er bijvoorbeeld bij stil dat alle groepen die naar Suriname kwamen hun eigen cultuur en religie hebben behouden behalve de Afrikanen die hierheen kwamen. Eigenlijk zijn ze (samen met de Inheemsen) helemaal ontheemd, verdeeld en geïndoctrineerd in het Christendom. Zo erg dat zelfs de mensen die in winti of andere (natuur)godsdiensten geloven altijd nog God aanroepen. 

Er wordt respect getoond, onder het mom van je weet maar nooit, maar ik vraag me serieus af of dat omgekeerd ook zo is. En waarom mij dat pijn doet? Omdat ik zelf geen enkel geloof veroordeel. En iemand een ander geloof of andere mensen te horen veroordelen voelt voor mij alsof ik naar mijn eigen voorouders zou kijken en zeggen 'ik haat je'. Of als ik een mes zou pakken en in mijn eigen buik zou steken. Misschien raar en het wil niet zeggen dat ik een allemansvriend ben maar een ieder heeft een waarde, misschien niet in mijn leven maar dan wel in het leven van iemand anders.Alleen al daarom moet men respect hebben voor elkaar.

Volgens sommigen gaan we eigenlijk weer terug naar een soort van basis, naar een soort manier leven zoals beschreven in boeken als De Nieuwe Aarde, De Celestijnse Belofte, Kruistocht naar Santiago de Compostela en zelfs The Secret waar iedereen een tijd lang van in de ban was. In dat soort boeken staat niks nieuws, vond ik. Het was wel goed om ze te lezen en te beseffen dat er meer is dan ons wordt voorgehouden.Nog beter was om eindelijk te zien dat niet-Westerse levensbeschouwingen werden geïntegreerd in plaats van afgedaan als belachelijk en dat men er echt iets van kon en wilde leren. Dat we bijna allemaal het einde van de wereld volgens de Maya-kalender verkeerd begrepen, bewijst dat hoe ontwikkeld we ook zijn, we ergens toch dom zijn. Of ons dommer voordoen om erbij te horen, omdat we bang zijn belachelijk te worden gemaakt om wat we echt geloven.

Gilgamesh

Dat waren de gedachten die ik had terwijl ik over het pad liep om een taxi te pakken en richting het werk te gaan. Ik bedacht me onder andere dat elke cultuur verhalen heeft over hogere wezens die uit de hemel kwamen.Waarom is het dan zo belachelijk om te geloven in buitenaardse wezens?! Elke cultuur heeft verhalen over een tsunami en een ark. Kijken we naar het verhaal van Gilgamesh dan zien we bijzonder veel gelijkenissen met de verhalen in de Bijbel terwijl het veel en veel ouder is dan de Bijbel. En ik bedacht me dat we nu ook elk jaar weer nieuwe trends voorspellen die een bewerking zijn van vorige en dus niks nieuws maar door goede marketing slikken we het als nieuw. Goede marketing... daarom weten de meeste mensen wie Jezus is maar niet wie Gilgamesh was.

The Jetsons

Intussen was ik bijna bij de poort en die wilde ik net open doen toen mijn oog viel op een rupsje dat echt mooi was. Felle kleuren en een soort antenne als bij The Jetsons. En ik maar denken dat ik echt de jungle in zou moeten om dit soort beestjes te zien. Het was prachtig en ook al was ik laat, nam ik toch echt de tijd een mooi plaatje te schieten met mijn telefoon. Zo een klein beestje dat mij eigenlijk ook deed walgen vanwege die peristaltische bewegingen waardoor het vooruit kwam maar mij ook fascineerde vanwege de schoonheid. Dat kleine beestje had een effect op mij. 

Doordat mijn blik viel op het beestje, haar antenne, haar Maja de Bij strepen, kwam er een boel los aan gedachten in mijn hoofd. Het effect van de natuur ofzo. En het mooie is dat ook al woon ik in de stad, ik nog steeds dicht bij de natuur ben en wandelen door de natuur, de omgeving in je opnemen terwijl je rustig ademhaalt is net zoveel waard als een meditatiesessie of een trip met behulp van drugs. Dan heb je er ineens een werkdag op zitten waarbij je van een mooie rups ineens een hele mooie olifant hebt gemaakt..met slagtanden!... en slurf van jewelste!...