woningnood in Suriname ...

De ene dag ben je jarig en de andere dag doe je verslag van de ontruiming van een perceel waarbij een gezin met zes kinderen op straat wordt gezet. Ik heb dus vandaag echt een andere kant van Suriname gezien. Hoe mensen wonen maar ook hoe mensen denken. We werden op pad gestuurd, ergens ver buiten het centrum om verslag te doen. Op weg daarheen zagen we twee politie-auto's en een arrestantenbusje uit die richting terugrijden richting stad. 

Uiteindelijk kwamen we terecht in buurt waar voornamelijk Boslandcreolen wonen. Alle wegen waren on-geasfalteerd en de huizen waren voornamelijk gebouwd van zinkplaten en afvalhout. Het enige verschil met een favela was dat er nog een verdeling was in percelen en dat er dus schuttingen, eveneens van zinkplaten, tussen waren geplaatst. Het leek wel een dorp in het Boven Suriname gebied. Alle vrouwen liepen er in pangi's maar hadden wel BH's aan. De kinderen in hun blootje. De tieners in de laatste mode met de nieuwste telefoons en ook een meneer, die mij even te woord stond, met zoveel goud dat zelfs mijn ogen uit hun kassen vielen terwijl ik niet dol ben op goud.

De sfeer was er een van wanhoop. Wanhoop en verontwaardiging en er werd druk gepraat. Eerlijk gezegd durfde ik eerst niet zo goed. Je hoort allemaal rare verhalen over Boslandcreolen en het is ook een heel ander soort Surinamers met een eigen cultuur. Maar ik moet zeggen dat iedereen heel netjes was en ik werd echt met een ja, meneer en nee, meneer te woord gestaan door een van de scholieren. En dat zeg ik specifiek want als ik de straat opga om de Straatpraat op te nemen, sla ik meestal scholieren over, zeker in de blauwe overhemden want 9 van de 10 keer komt er echt geen zinnig woord uit. Ik maak na zulke opnames altijd enorme zorgen om de toekomst van dit land...

Anyway, het komt er op neer dat een mevrouw met zes kinderen op straat is gezet. Ze had het perceel gekraakt en woonde er al een tijdje. Ze vertelde dat er vaker iemand was langs geweest om te zeggen dat het perceel van haar was en dat ze  weg moest. "Ma nooit a sor mi wang beschikking of wang tra papiera."(ze heeft echter nooit een grondbeschikking of iets anders laten zien). Ja, dan is het eigen schuld dikke bult.. hoor ik mensen al denken. Het schijnt ook dat er anderhalf jaar verstrijkt voor de politie overgaat tot zulke stappen.

Maar misschien ben ik dan te lief of te dromerig. Ik vind het niet kunnen. Met kippenvel over heel lichaam liep ik rond op het erf en door die buurt en ik voelde me echt een bakra op dat moment. Op straat stonden alle spullen van het gezin, zelfs nog een tupperware bak met rijst wat inhoudt dat de mevrouw waarschijnlijk bezig was het eten te koken. Ik vroeg haar of ze wist waar ze vanavond zou slapen. "mi no sabi..." was haar antwoord terwijl haar ogen zich met tranen vulden.

Nadat we de beelden hadden geschoten reden we terug naar de stad. Toen pas viel het op hoe ver we naar binnen over de zandweggetjes hadden gereden. Bijna terug bij de hoofdweg zagen we een aantal kleine kinderen lopen. Ze kwamen van school en gingen naar huis. Onze chauffeur zuchtte. En ik ook. Want we wisten dat die kinderen dat hele eind moesten lopen in de brandende zon. Wie weet zaten er wel een paar tussen die van die vrouw waren. Een paar kinderen die thuis aangekomen niet meer over dat thuis beschikten en na zo een wandeling waarschijnlijk uitgedroogd waren en geeneens een glaasje water meer konden drinken. Alles op het erf was namelijk platgegooid.

Ik merkte dat in de stad weinig mensen erom gaven. Het deed niemand wat dat zes kinderen nergens konden slapen. Ik weet niet wat ik zou kunnen doen, ik ging er vanuit dat ze bij familie of vrienden terecht konden maar ik dacht er tenminste over na. Verder werd het door iedereen afgewimpeld.

Dit was een van de minder mooie kanten van dit land die ik vandaag zag dus. Ras speelt nog steeds mee. Als dit was voorgevallen in een buurt waar geen Boslandcreolen woonden, of Indianen, dan had iedereen geschreeuwd. Ik denk dat dit nog een van de, vele, resten is van de periode van slavernij. Dat 'het zijn toch maar negers" bestaat wettelijk niet meer, maar in de praktijk.... zucht....