De Rotdag

Vandaag was echt een rotdag. Zo eentje waarbij tot tien tellen niet meer helpt. Het was ook de eerste dag waarop ik tegen mensen in mijn buurt heb gezegd dat ze beter even niet tot mij konden praten omdat ik bij het minste geringste zou kunnen ontploffen. Ik denk dat ik mijn hele mond van binnenuit zou hebben opgevreten van ergernis als het niet zo pijnlijk zou zijn. Omdat het werk gerelateerd is, kan ik niet in details treden maar vandaag zei president Bouterse tijdens een toespraak waarbij zijn microfoon het niet goed deed: "Ik moet maar roeien met de riemen die ik niet heb.." En zo voelde ik mij vandaag de hele dag. 

Veel mensen spreken de president aan met hun noden. Hij maakt er altijd tijd voor vrij en staat de mensen geduldig te woord. Tijdens zijn toespraak vertelde hij dat hij naar de Sawarieweg ging. Daar bracht ik veel tijd door tijdens mijn jeugd en ligt het graf van mijn oma.

De president was te laat op het item en zei daarover "Zo zie je maar weer dat we echt iets moeten doen aan het verkeer!" Of hij doelde op het verkeersongeval van eergisteren waarbij een schoolbus werd aangereden door een truck weet ik niet maar verder zei hij niks over dat ongeval terwijl dat een grotere reden zou zijn om iets te doen aan het verkeer. Toevallig kwam ik ook terecht bij een moeder van wie er vier kinderen in die bewuste bus zaten. Een is thuis aan het herstellen van zijn verwondingen en twee liggen nog in het ziekenhuis. Daarvan is eentje in coma. De vierde is gisteren overleden in het ziekenhuis. Het was heftig om zoiets te doen en je voelt je heel erg machteloos. Het verkeer hier is echt verschrikkelijk en er zijn nu al 27 verkeersdoden gevallen sinds het begin van dit jaar. Vorig jaar waren er ook vier jongeren slachtoffer geworden in het verkeer en toen hoopte men dat het zou veranderen maar helaas. En dat terwijl men op de rijscholen uitvoerig word onderricht in verkeersfatsoen. Dat het resultaat onfatsoenlijk gedrag is, is treurig. Zeker voor zo een moeder van vier die met tranen in haar ogen verteld dat haar zoon die ochtend nog had gedanst voor haar. Het werd in ieder geval een van mijn slechtere interviews en een collega journalist die er was zei ook tegen me dat ik een beetje koud was.

Het was ook wel moeilijk overschakelen. Zeker als je net van een item(het was de opening van een nieuwe bank) komt waar de president lollige grapjes maakt zoals "Ik heb de eerste storting gedaan!" nadat hij van het toilet kwam. Toch was dit niet de reden waarom ik dit blog schrijf. Maar als het komt en eruit wilt dan moet dat dan maar, toch.

"Meneer, ze zijn zo klein u kunt er best een nemen." Ja, dat dacht ik bij elk item en nu ben ik acht kilo zwaarder  en die moeten er nodig weer af!

Bij de opening van de bank werden er hapjes verdeeld. En het is me al een tijdje opgevallen dat er vanuit de overheid veel werd gezegd over een gezonde levensstijl maar dat er bij elk item van een overheidsorgaan dezelfde gefrituurde hapjes geserveerd worden en dezelfde flink met extra suiker gezoete dranken geschonken worden. Ik denk dan: geef dan het goede voorbeeld en serveer fruit of iets anders gezonds. Onlangs was ik bij de zoveelste onthulling van een plantenkas(donatie van een stichting aan een kindertehuis in het kader van geef ze geen vis maar een hengel) en dat was de eerste, en tot nu toe laatste, keer dat er vers fruit werd geserveerd aan de pers en de gasten. En iedereen reageerde enthousiast en het was heerlijk! Het daad bij woord voegen blijkt toch wel erg lastig. Goede van mij was dat ik ondanks het aandringen van de serveersters heb geweigerd een gefrituurde snack te nemen.

ik was blij om te zien dat dit de Surinaamse jeugd was die de president mocht ontvangen. 

Iets anders wat mij vandaag opviel was het standaard multi culti ontvangst commitee bestaande uit kinderen die dan gaan zingen voor de president. Deze was echter heel bijzonder want een daarvan was een albino meisje waar ik stiekem een foto van heb geschoten. Het deed me denken aan het Zuid Afrikaanse model waar ik onlangs een foto van gepost heb. Dat was de eerste keer dat ik een albino mooi vond. Ik ben heel mijn leven gefascineerd geweest door albino's maar door die foto viel het kwartje en zag ik schoonheid. Ik wilde dat extra benadrukken door haar op de foto te zetten voor mijn blog en ik schoot echt uit de losse pols met een verrotte camera en het resultaat was een foto waar ik redelijk trots op ben, ook al was het A-list-picture.

Goed, mijn dag was rot maar zal niet rot eindigen. Het begon wel heel mooie met een mailtje van de Sana Budaya Dance Company waarbij ze mij bedankten voor het artikel dat ik geschreven had. Het deed me goed. Want ik was daarin heel eerlijk over wat ik goed en fout vond en meestal denkt men dan dat je ze echt wilt breken. En al was de rest van mijn dag vrij klote, ik zal toch mijn dag afsluiten met de gedachte aan dat mailtje, het albinomeisje en dat ik NEE zei tegen een vette snack!