Trouwen om ouders niet teleur te stellen... neem je dan het huwelijk en jezelf serieus?

Stel je voor. Je hebt een partner. Ja, we gaan modern doen en houden een open mind wat betreft allerlei vormen van partnerschap. Dus man-man, vrouw-vrouw en man-vrouw. Zolang het twee consenting adults betreft, moet iedereen zijn of haar smoel houden en respect voor de liefde hebben! 

Goed, stel dus je hebt een partner. En al een tijdje en die persoon wilt trouwen. Uit een gevoel van liefde zeg je ja maar na verloop van tijd twijfel je. En de datum komt steeds dichterbij en je krijgt steeds minder zin. Het wordt zelfs zo erg dat je niet eens meer wilt trouwen!

Maar je gaat er toch mee door, ondanks adviezen van mensen om je heen die aangeven dat je niet met zoiets door moet gaan als het tegen je zin is. Echter vind je dat je verplicht dit door te zetten. En dan komt het: de reden is dan niet liefde maar het niet willen teleurstellen van je partner, je ouders en de ouders van je partner. 

Lastig. Wat doe je dan? Als iemand een commitment for life aangaat waarbij de persoon zichzelf wegcijfert en niet meetelt. Is het nobel of gewoon stom? Hoe serieus neem je dan een instituut als het huwelijk? Hoe serieus neem je dan jezelf?

Ik moet zeggen dat als ik het niet teleurstellen van mijn ouders als leidraad genomen had om mijn leven te leiden ik misschien arts was geworden, of leraar. Ze hebben het mij destijds ook kwalijk genomen dat ik mijn eigen weg ging en niet ervoor koos te conformeren naar hun wensen. 

Ze begrepen het niet en vonden dat ik het dan maar zelf moest doen. Alleen. Dat was een wijze les. Hard gevallen maar ook opgestaan. Zelf! En ook al geloof ik niet in excuses was het wel net alsof ik op een voetstuk werd geplaatst of vleugels kreeg toen mijn ouders sorry zeiden voor hun onbegrip destijds.

Het was volgens mij ook een van de enige keren dat ik dankjewel zei bij een verontschuldiging. Maar dat is niet mijn punt. Mijn punt is dat mijn ouders nu verdomde trots zijn op mij. Ik krijg nu van mijn moeder alle steun, ook wel van mijn vader maar die is wat meer op de achtergrond.

En nu ben ik hier. Alleen. Ik doe mijn ding en ook al scheet in mijn broek heb ik het toch gedaan. Omdat ik besloot voor mijzelf te kiezen.Ik neem namelijk mijzelf en het leven en al haar facetten erg serieus. Maar het is wel mijn leven.

Hoe kan iemand leven naar de wensen van een ander, ook al zijn het je ouders. Wat doe je dan als ze er niet meer zijn? Pas dan echt je eigen leven leiden? Of jezelf voor je kop slaan dat je jarenlang hebt geleefd volgens de regels van een ander en nu geen eigen beslissingen kunt nemen?

In ieder geval is dit geen fictief verhaal van dat huwelijk. Ik ken echt iemand die er zo in staat. En maar proberen te voldoen aan andermans wensen. Zo ontstaan gebroken gezinnen, mannen die vreemdgaan en kinderen die daar de dupe van worden...

Dan zijn mensen even teleurgesteld in je.. shit happens, jij zal ook weleens teleurgesteld zijn in anderen... zijn ze dan gelijk dood voor je? Daarnaast..je blijft het kind van je ouders..

Er is een theorie waarbij wordt gezegd dat kinderen hun ouders kiezen. Soms om ze een levensles bij te brengen of juist van hen te leren. Ouders kunnen namelijk ook leren van kinderen, zeker nu in deze tijd van veranderingen.

Als een ouder een kind niet door dik en dun steunt, ongeacht de keuzes de het maakt, ...zijn ze het dan wel waard om ouders genoemd te worden? Of zijn het ook maar mensen en is dat juist nog meer de reden om je leven te leiden zoals jij dat wilt?