Ik heb niet echt afscheid genomen van mensen. Meer afgesproken en goede gesprekken gehad die ik koester. Ja, die laatste uitstapjes koester ik heel erg! Op Schiphol werd ik gedag gezegd door Lotte en mijn zusje Xiomi. Dat deed me verdriet maar ik ging iets beters tegemoet voor mijn gevoel.
Nu heb ik de laatste weken veel nagedacht. Ik ben veel alleen geweest, uit vrije wil. Soms tot teleurstelling van anderen maar ik had en heb dat even nodig. Wat ga ik doen? Ga ik echt hier blijven? Heb ik echt een toekomst hier? Zoveel ging en gaat er door mijn hoofd.
Verruil ik niet een vrijgevochten wereld voor een beperkende? Doe ik geen stap terug? Mijn moeder had enorm haar best gedaan mij naar Nederland te krijgen, en nu ging ik gewoon terug, was dat niet raar?! En zo was het ineens zaterdag de veertiende en ben ik, ondanks het elke dag tegen mezelf te zeggen, glad vergeten mijn ticket te annuleren.
Dat wil zeggen dat ik het nu moet zien te redden hier. Ik kan niet meer terug op elk gewenst moment, nu moet ik gaan sparen en plannen. Ik voel me er niet benauwd onder, hoewel dat vannacht wel zo was dankzij de EBS. Het enige wat ik dacht was 'is dit het dan?! Om de zoveel tijd gek worden van de slechte nutsvoorzieningen?!'
Het leven bestaat gelukkig uit datgene waar je de focus op legt. Maar moet ik dan maar niet denken aan het gemis? Het gemis van mijn moeder die zonder dat we het beiden doorhadden echt een rots in de branding is voor mij, en omgekeerd. Het gemis van mijn zusjes, broertjes, neefjes, nichten, vrienden en vriendinnen. Het gemis van een goed gesprek, een discussie over maatschappelijke onderwerpen, de zin van het leven, de zin van mijn, ons en hun leven.
Als ik dat even terzijde leg, dan ben ik verdomde blij met mijn stap. En als ik zie wat ik tot nu toe heb kunnen bereiken in een jaar tijd. Dan denk ik wooow! En dan ben ik ook wel moe. Wel voldaan.
Mijn creativiteit wilde ik laten bloeien en dat gaat steeds beter. Werk, huis, allemaal goed. En nu begin ik mijn tweede jaar met een nieuwe job en nieuwe uitdagingen. Spannend vind ik dat, ik kijk er echt naar uit. Het is alsof ik in mijn hoofd zometeen de eerste steen ga leggen voor mijn huis. Mijn huis dat van zonnepanelen is voorzien....
Ik mag dus niet klagen. Natuurlijk baal ik ontzettend dat het me niet is gelukt mijn verloren kilo's eraf te houden. Maar ik ben er wel weer trots op dat het me minder doet dan in Nederland.
Vandaag heb ik een leuk gesprek gehad met mijn nieuwe buurvrouw. We hadden het over het paranormale en het spirituele. Een mooi raakvlak en ineens waren we anderhalf uur verder. Ze herkende dat wat mij dreef. Dat gevoel op de plek waar je ribben bij elkaar komen, skinfiri, intuïtie, dromen, boodschappen maar ook gezond verstand.
Na jaren lang ontkennen en negeren van dat gevoel kan ik na een jaar wel te hebben geluisterd alleen maar zeggen: volg altijd je gevoel. Geef niet toe aan angsten. Angsten zijn zo dat ze ervoor zorgen dat je liever in een situatie blijft die slecht voor je is maar vertrouwd dan dat je uit die slechte situatie stapt en het onbekende tegemoet ziet wat misschien wel beter is voor je.
Hopelijk is dat duidelijk uitgelegd..
Nu net viel de stroom weer uit. Volgens de bekendmaking zou het tot elf uur duren zei de dame toen ik belde.. Welke bekendmaking?! .. Op de site staat dat er geen geplande onderbrekingen zijn.... Men kan zich redelijk voorstellen dat ik nu bijzonder geïrriteerd ben.
Maarrrrr: mijn buurvrouw heeft wel stroom. Nieuw en oud netwerk ofzo. Ze heeft heel de middag besteed aan het maken van een verlengsnoer waar de hydrofoor op aangesloten kan worden. We hebben dus beiden gewoon water... Ik kan dus nog wel douchen en drinken gelukkig ... En ze vroeg een extra verlengsnoertje om aan te sluiten zodat ik nog een lampje kan aansteken... Of een ventilator... Zucht! Wat een gedoe... En zo vier ik mijn een-jarig jubileum.... Kut-EBS...
Blijf erbij dat water en stroom gratis moeten zijn... En van goede kwaliteit...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten