Een Verslagje Anders

Een 'verslagje anders' van mijn bezoek aan Kninipaati:

Op de houten huizen zag ik dat er veel geschreven werd. Bracht herinneringen naar boven aan mijn jeugd in Suriname. Ik had namelijk schoolkrijt en een schoolbord waar ik op tekende en schreef. 

Tijdens een wandeling kom je van alles tegen, als je goed oplet tenminste. In een dorpje zagen we deze groep rode sprinkhanen. Tijdens een boottocht zag ik ook blauwe. Daar heb ik helaas geen foto van. 

Een boom die van binnen hol is. 'Holgegeten' door termieten. Schuilplaats voor slangen. Maar zou het niet geweldig zijn als je er een huisje van kon maken?!

Van binnen kan je gewoon de hemel zien!

Een mooie bloem. Helaas zonder door te hebben camerafocus op het shirt. Niet erg, want het liefst had ik de geur vastgelegd, heerlijk!

Soms zie je iets wat je kent van foto's uit tijdschriften of het internet. Hele mooie paddestoelen. Of ze eetbaar zijn weet ik niet. De bevolking in het binnenland laat ze in ieder geval links liggen!

Mooi op een andere manier. Altijd geïntrigeerd door de vele vormen waarop het leven tot uiting komt.

Mieren zijn cool! Een gigantisch nest waar verschillende mieren met stukjes van bladeren naartoe gingen. Dat zie je helaas niet zo goed op de foto maar ik kan er uren naar kijken. De laatste foto is een suburb van de eerste. Het Hoogvliet van Rotterdam.

De mieren droegen naast de blaadjes soms ook een of twee andere mieren die op die blaadjes zaten. Een soort bescherming ofzo?

In de verte het grote nest. Zouden ze ondergronds gelinkt zijn?

Scholen. Terwijl Suriname groeit en een welvarend land aan het worden is, voor hoe lang?, blijft het onderwijs op het niveau van een Derde Wereld Land. Ook dat zal veranderen maar ik hoop snel genoeg. Dit is in het binnenland maar zulke scholen vind je ook in de stad. Schoolmeubilair dat een bij elkaar geraapt zooitje is. Hier was er trouwens een lerares die op haar vrije dag schoolwerk aan het nakijken was. 

Verzameling schedels. Vergeten welk beest het was. Maar de eerste keer dat ik dit zag in een binnenlands dorp hier terwijl het volgens mij vrij normaal is binnen zulke gemeenschappen om een jachttrofee te bewaren. 

Heel speciaal is deze hond, Tara. Ze is van de eigenaar van Kninipaati. Een geweldig speels dier waar goed voor gezorgd wordt. Haar baasje, Nelson, legt r aan de ketting als hij weggaat omdat ze anders achter hem aan zwemt!

Tijdens onze boswandeling zagen we verse sporen van een katachtige. Of was het Tara?!

Love is all around you! In eerste instantie voorbij gelopen naar teruggeroepen door onze gids. Schattig toch, al die hartjes!

'Zonder energie geen ontwikkeling' was een uitspraak van Bouterse. Het binnenland beschikt niet overal over constante energie en vaak maar voor een paar uur per dag. Er is toch echt grote behoefte aan zoals je ziet, ook aan ontwikkeling.

Anaula, een luxer oord in het BovenSuriname  gebied. Nouja, luxe. Eigenlijk is het standaard maar gewoon goed afgewerkt en gestyled. Hier hebben we even gezeten en gepraat over veel zaken zoals reizen, sex en seksualiteit. Er niet bij stilstaand dat onze bootsjongen van veertien erbij zat en meeluisterde. Die blik in zijn ogen vergeet ik niet meer. Die zeiden meer dan hij kon uiten in zijn gebrekkige Nederlands.

Van Atjoni richting het eiland. In de felle zon, wederom vergeten in te smeren en wederom kon ik afgelopen week de vellen van mijn voorhoofd schrapen.

Coeswe. Van binnen vol rode zaden. Gebruikt als kleurstof of om mee te tekenen op voorwerpen. Ik heb ooit hiermee een ritueel bankje beschildert voor een initiatieritueel van mijn nicht. Er wordt ook gezegd dat de Indianen zich hiermee insmeren omdat het helpt tegen muggen. Verder kan je er ook mee koken schijnt, net als masoesa wat weer knalgeel wordt.

Bij wijze van grap tekende onze gids deze strepen op mijn gezicht, niet wetende dat ik van Indiaanse komaf ben. Mooie kleur rood, dat wel!

Na het Matapicadrama ben ik wat voorzichtiger met water en telefoons. Ik ben nog niet hersteld van de schade aan mijn spaarpot. iPhone dus in plastic zakje terwijl we terug gingen richting Atjoni. Dit was de beste tocht ever want in plaats van te zitten denken aan het diepe donkere water en niet kunnen zwemmen heb ik mijn vest als kussen gebruikt en ben gaan liggen. Ik denk dat ik vanaf nu zo zal varen want het was echt heerlijk!

Op deze laatste dag had ik ook weer in het water gezeten, samen met Anouk. Het was me gelukt niet te focussen op die angst voor het diepe maar alleen maar te denken aan de heerlijke verkoeling! Nice!!