Dat ik onlangs aangaf goede gesprekken te missen, blijkt nu een gebed te zijn dat is gehoord. Die wet van de aantrekkingskracht werkt toch, evenals het uitspreken van je wensen en ze het universum in te sturen. Jammer dat het feestje niet doorgaat als het op geld aankomt maar ik ben blij dat het wel werkt met datgene wat er echt toedoet..en eigenlijk als we diep van binnen kijken, doet geld er niet toe!
Zoals ik al eerder aangaf heb ik een prachtig weekend achter de rug op Kninipaati. Even weg uit de drukte en nieuwe mensen ontmoet. Maar ik oude mensen herontdekt. Een van de mooiste momenten was een bezoekje aan Anaula. Het was er uitgestorven maar alles stond klaar alsof er elk moment gasten zouden komen.
Van de beheerder mochten we er even een wandeling maken. Deden we ook en ondertussen raakten we met zijn drieën aan de praat, Anouk, Stan en ik.Waarom dat zo prettig was? Het was een open gesprek. Eerlijk. Niemand van ons had oogkleppen of een beperkte visie. Die manier van praten vormde de rode draad van het weekend en volledig opgeladen door die uitlaatklep kwam ik weer terug in de stad.
Gisteren kwam ik per toeval weer terecht in zo een fantastisch gesprek. Met Winand.Kijk, dat zijn niet de echte namen maar ik noem wel een naam zodat je bij het lezen een beeld gaat vormen. Winand is een vriend van vrienden en nu ik werkzaam ben als journalist heb ik geen reden meer om mijn nieuwsgierigheid te verbergen. Het is mijn werk!
Terwijl we aan het kletsen waren viel de opmerking 'hij was een rover'. Het ging over Winand. Midden in het gesprek, dat ging over het roken van marihuana, begon ik hem vragen te stellen.
Waarom? Wanneer? Hoe lang? Hoe kijk je erop terug? Wat zou je tegen je kinderen zeggen? Wie waren je slachtoffers? Wat zou je doen als je deze mensen zou tegenkomen? Doe je het nog steeds?
Was er niemand in je omgeving die aangaf dat je niet goed bezig was?
Toen ik merkte dat hij geduldig antwoord gaf op alle vragen, ging ik maar door natuurlijk. Winand is gestopt met roven en leid een normaal leven. Zijn redding was het pleeggezin waar hij terecht kwam. Toch is hij in de tijd dat hij bij hen verbleef twee keer gearresteerd. Het roven, zo zegt men dat hier, maar in Nederland zou het waarschijnlijk vandalisme zijn of geweldpleging, was tijdverdrijf.
"Die elite jongens die zich beter voelden, daar hadden wij het op gemunt. Bij mensen thuis? Nee, nooit. Ook geen vrouwen.", vertelt hij. "Als ik mijn kinderen zou behoeden voor hetzelfde pad? Ja, toch wel. Het brengt je namelijk nergens. Al mijn vrienden uit die tijd hebben bijvoorbeeld wel allemaal een huis en zo. Zij gingen ook verder toen ik was gestopt. Maar ja, allemaal gestolen geld, he!"
"Ik heb geen familie. Ben opgegroeid in een weeshuis met mijn broers en zussen. Maar daar mis ik er nu ook een paar van.", terwijl hij dat zegt, wordt het stil. "Oh, dat wisten jullie niet? Ja, dat is zo.", zegt hij tegen zijn vrienden die hij toch al flink wat jaren kent.
"Soms denk ik 'had ik maar een gun en een demper!'. Dan wil ik weer op pad.", vertelt hij terwijl hij naar zijn auto loopt. "Kijk, mijn zijspiegel is gestolen. Op dat soort momenten als ik dat ontdek, dan wil ik het gewoon ergens anders halen. Zo dacht ik vroeger.. mijn fiets gejat?! dan pak ik een ander!!! Ik heb het achter me gelaten, hoor!"
Na het gesprek heb ik hem bedankt. Hij grapte dat hij ooit een boek ging schrijven over zijn leven. Mijn oren waren gelijk gespitst!!! "Gast, dat klopt niet! Jij gaat zoals nu het verhaal vertellen en ik schrijf het wel op!!!", schreeuwde ik nog net niet.
Bij zijn vertrek bedankte ik hem voor het gesprek. En voor zijn openheid. Het was ook wel heel bijzonder en tijdens het gesprek zag je hem regelmatig toch wel diep denken voor hij zijn antwoord gaf. Voor mij zijn het kleine cadeautjes(eigenlijk hele grote)die mij worden geschonken door het universum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten