Is het nou eenmaal niet zo dat als Michael Jackson doodgaat de wereld in diepe rouw gedompeld is maar als het om Spike Lee zou gaan, alleen de mensen die hem kenden en van zijn films genoten, zouden rouwen en misschien dan niet eens. Simpele feit is omdat de impact die Michael Jackson had nou eenmaal veel groter was dan die van Spike Lee, die nu waarschijnlijk gegoogled word door een aantal lezers..
Als de buurman, die naast jou woont, zijn vrouw slaat, doet het je wat. Je hoort haar gillen van de pijn. Je hoort de klappen. Je hoort het vernederende geschreeuw. Je kan het zelfs voor je zien want je bent bij ze thuis geweest. Je hebt er op die bank gezeten waar zij nu ineengedoken op ligt terwijl ze zichzelf afschermt voor de vuistenregen van haar doorgeslagen man. Daarom schiet je haar te hulp en vervolgens doe je bij iemand anders je verhaal want je wilt het delen.
Deze kijkt je aan.
En zegt vervolgens dat de vrouw aan de andere kant van de stad ook geslagen word en dat ze ook recht heeft op hulp. Het is naar om te horen. Want je bent boven jezelf uitgestegen om de buurvrouw, die je kent, te helpen, tegen al je angsten in.
Waarom heeft de ander niet gevraagd of je een actie wilde opstarten tegen geweld? Waarom heeft de ander dat zelf niet gedaan? Waarom heeft de ander dan zelf geen vinger uitgestoken om die buurvrouw aan de andere kant van de stad te helpen? Waarom heeft die ander je niet in eerste instantie bedankt voor je inzet? Waarom heeft de ander niet gevraagd hoe het gaat met je buurvrouw?
Iedereen heeft het recht op een eigen mening. Maar soms is een tegengeluid ontzettend nutteloos. Mensen die rouwen om Parijs kwalijk nemen dat ze niet naar Syrië, Japan, Suriname, etc. omkijken is nutteloos. We zouden ons collectief moeten schamen dat er überhaupt zulke wantoestanden plaatsvinden onder ons toezicht, met onze goedkeuring, in elk land op deze aardbol.
Het is niet nodig om zo te denken want we hebben een globaal probleem wat echt niet ver van huis is. Is Frans-Guyana niet een arrondissement van Frankrijk? Zijn er inmiddels niet meerdere Surinamers, gelukkig, tegengehouden toen ze zich wilden gaan voegen bij die strijd van de extremisten tegen de ‘vrije wereld’ waar ook wij onderdeel van uitmaken? Zit er niet iemand in het gevang op verdenking van het bieden van ruimte in het bos voor extremistische en terroristische praktijken?
Dus terwijl wij hier lopen te schreeuwen dat we moeten bidden tot Jezus, net zoals de extremisten doen, gebeurt er van alles. En op de dag dat wij hier het onschuldige slachtoffer zijn geworden, zullen onze nabestaanden het pijnlijk vinden als iemand op hun Facebookpagina reageert met ‘what about the children in Verwegbedistan?’…..
Denk globaal! Bagatelliseer elkaars verdriet en medeleven niet.
Alle pijn is onze pijn.
Let’s emancipate ourselves from this mental slavery that religion, and economics, have become and unite to become the free beings we all want to be…
De bron van het kwaad is niet het subjectief meeleven.
De bron van het kwaad is het religieuze extremisme dat in elk geloof aanwezig is en een dreigend gevaar vormt voor ons allemaal en dat zijn we zat... Dat hebben we kunnen beseffen, juist omdat het nu Parijs is en het veel mensen raakt..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten