Het is trouwens jammer dat die tuin van de bank niet tot een openbaar park gemaakt wordt, al is het maar een keer in de week, op zondag ofzo. Natuurlijk dan ook vaker met exposities.
Dit jaar was het aantal kunstwerken dat er hing redelijk klein in aantal, in verhouding tot vorige jaren, die ik heb meegemaakt. En niet vervelend bedoeld maar het leek ook wel of de indeling en de selectie door iemand waren gemaakt die weinig tot geen affiniteit met kunst heeft waardoor het er karig uit zag.
Niet echt flatterend was ook de uitstalling van Ozon producten(wasmiddel) bij het betreden van de expositie-area en de poging het 'artistiek' te doen, was een beetje 'meh'...
Geef sponsors gewoon ook een banner in de mooie laan en houdt de ruimte voor de kunst ook echt voor de kunst!
Mooi was dat het drukbezocht was! Er zaten voor zessen, de poort ging pas om 18 uur open, flink wat mensen te wachten waarvan er heel veel jongeren waren.
Opvallend was het, om te zien hoe de gemiddelde jongere 'genoot' van de ge-exposeerde kunst. Ze gingen namelijk allemaal op de foto met het kunstwerk van hun smaak. Leuk, alsof het kleine Japannertjes waren!
Na in een rustig tempo te hebben rondgelopen, was het toch vrij snel gedaan en dat wil zeggen dat we, mijn collega-kunstliefhebber en ik, ineens midden op het terrein stonden met een honger voor meer kunst die we maar hebben opgevuld met saoto te Blauwgrond.
Voor mij waren er een aantal artiesten die er echt bovenuit sprongen.
Zo heeft Kurt Nahar weer punten gescoord met zijn abstracte stellages waarmee hij directe kritiek levert op de politiek en de maatschappij, meestal in Suriname maar dit jaar had het een internationaal karakter, geheel passend in de tijd van globalisering:
Paul Woei exposeerde dit jaar wat 'lichtere' werken. Met weemoed dacht ik terug aan zijn 'Jungle-versie' van Rembrands Nachtwacht waarbij een groep inheemsen door het bos trekt, op weg naar een betere toekomst. Deze keer was er een doek bij van Javaanse contractarbeiders in een suikerrietveld dat niet dezelfde impact had maar wel interessant was om te zien, evenals het werk 'Sula', van twee vrouwen in een sula. Als de compositie van de Javaanse contractarbeiders mij niet deed denken aan die 'jungle-Nachwacht', die ik toch echt wel mistte, was ik deze werken eigenlijk voorbij gelopen maar gelukkig deed ik dat niet:
En toen was er het werk van Ron Flu met zijn herkenbare stijl, techniek en 'Caribbean-flavour'. Praise Mamaisa!
Altijd over misstanden in de moderne maatschappij ,zoals corruptie en hebzucht, of over de relatie tussen man en vrouw. Zijn doeken zijn altijd on point maar ook hier weer, bij eentje, een vraagteken al was het een klein vraagteken. Het doek His Masters Voice is voor mij een absolute topper:
Ik denk dat ik het vorig jaar ook zei maar als het kon zou ik ooit werken willen bezitten van Flu en Nahar, echt!
Verder waren de werken van Robbert Enfield ook weer erg prettig om te aanschouwen:
Ook Joey Impoza met zijn moderne graffiti-invloeden is erg de moeite waard, jammer dat deze was weggestopt in het verste hoekje van de ruimte terwijl het een van de nieuwe lichting is die wat meer aandacht verdient, zeker nadat hij vorig jaar mooi verkocht had, maar ook een prominentere plek op het complex:
Er was ook wat aandacht voor fotografie. Technisch mooi werk, maar artistiek was het echt niet. Daar is dus flink ruimte voor de echte artistieke fotografen als Harvey Lisse en Horacio Stjeward die ik dan ook wel heb gemist! Waarom waren deze heren er niet bij?
Er waren nog een aantal werken die ik mooi vond:
Al met al heb ik mijn honger naar kunst redelijk kunnen stillen maar blijf ik het karig vinden. Naar aanleiding van vorige jaar verwachtte je kaviaar op een toastje en nu kreeg je veel minder kaviaar op het toastje met wat viskuit als vervanging.
Van de drie kunstbeurzen die ik heb meegemaakt was deze de minste, niet door het werk van de artiesten maar als ik kijk naar het geheel dan is er toch wel een beetje iets goed te maken volgend jaar.
Meer ruimte, meer jonge artiesten, misschien bewegwijzering en het eten/drink gedeelte spannender maken zodat het een algehele zintuiglijke ervaring wordt!
Waarom saté en een duidelijk erg verveelde barman achter een enkele parbotap?!
Als laatste vond ik het leuk deze foto te maken. Nisca is het nichtje van dhr. Arron wiens standbeeld hier vereeuwigd is door fotograaf Patrick Krolis.
Ze wilde er liever niet op naar uiteindelijk toch gedaan:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten