Hersenspinsel "Zielige Hermit":

Uitgerust en redelijk enthousiast begon ik vandaag aan mijn herintrede in dat wat we de 'samenleving' noemen. Ik was het namelijk helemaal zat om samen te leven met allemaal mensen die allemaal met hun eigen ding bezig zijn en nauwelijks oog hebben voor hun naasten en had me daarom even terug getrokken. We kunnen het, wat mij betreft, misschien beter een "sololeving" of een "alleenleving" noemen.

Eigenlijk is er niets mis mee. Zolang je er maar geen anderen mee lastig valt, met datgene dat je doet. En daarom had ik me bedacht dat ik deze keer echt niets zou doen met Kerst en Oud&Nieuw. Ik wilde helemaal weg zijn uit het feestgedruis en alle gerommel. "Gelukkig", ahum, ja "gelukkig", besloot mijn lichaam een handje te helpen.

Ik was namelijk heel erg uitgeput en kon bijna niet meer. Dus was ik wederom in het ziekenhuis beland en toen ik daar, voor het eerst sinds weken, weer normaal op een bed lag zonder te bedenken wat ik nog allemaal moest doen, omdat het toch niet kon, toen pas voelde ik hoe moe ik wel niet was! 

Dat was de voornaamste reden dat ik besloot om tijdens de afgelopen feestdagen echt daad bij woord te voegen en ervoor te zorgen dat ik echt kon uitrusten. Nou, en dat heb ik gedaan! Ik heb sinds mijn ontslag uit het ziekenhuis namelijk alleen maar geslapen. En eerst was het een enorme hel!

De eerste drie dagen moest ik echt mezelf het idee, dat ik iets niet goed deed, uit mijn hoofd praten. Van binnen voelde het alsof ik iets heel erg verschrikkelijks had gedaan!! Hoe kan ik nou thuis liggen niksen terwijl er een suppor groep sessie gaande was waar ik bij moest zijn, ook al was ik diezelfde dag nog ontslagen uit het ziekenhuis... Hoe kon ik niks doen terwijl er verslagen lagen die moesten worden afgemaakt? Hoe kon ik niksen terwijl de samenleving verwachtte dat ik paraat stond voor die doelgroep waar zij liever hun eigen handen niet vies aan wilden maken?! Daar was ik toch voor?!!

Gelukkig kwam ik daar doorheen en ik heb op dag 3 gevoeld hoe de spieren in mijn lichaam zich ontspanden en hoe mijn gehele rug weer contact maakte met de vloer toen ik op de grond lag. Het was heerlijk, die dagen in afzondering. En met Oud en Nieuw heb ik hetzelfde gedaan... helemaal niks en alleen maar geslapen en series gekeken. Ik was zo klaar met dat "samen leven" dat ik niet eens wilde wachten op twaalf uur en gewoon ben gaan slapen. 

Ik had voor het eerst sinds jaren een hemeltje voor mezelf gecreeerd waarbij ik niet hoefde te voldoen aan geen enkele verwachting van geen enkele persoon! Ik hoefde niet pootjes te geven en te lachen. Ik hoefde niet verplicht mijn buik vol te stoppen met eten. Ik hoefde niet mijn huis uit. Ik hoefde niet te praten! 

Alleen ik en mijn gedachten...

Intens gelukkig was ik!!

En toen kwam het... de eerste die vroeg wat ik had gedaan, antwoordde ik lachend "NIKS! IK HEB GESLAPEN!", trots omdat het mij na al die jaren eindelijk was gelukt....

"Oooh, wat zielig..."

ZIELIG?! ZIELIG?!, dacht ik. Maar ik vroeg rustig, semi verbazing veinzend, hoewel mijn bloed al begon te koken:

"Waarom?"

"Omdat je alleen was..."

"Maar waarom is dat zielig?!"

"Het was Oud en Nieuw... was er niemand bij je?"

"Nee, ik wilde alleen zijn. Ik wilde nadenken. Ik wilde niets vieren. Ik heb precies dat gedaan wat  IK wilde.. wat is daar zielig aan?"

"Gewoon... je was alleen. Ik heb medelijden met je... tjeh.."

Toen werd ik helemaal gek en dat was ook het moment dat de moed mij in de schoenen zakte en ik dacht "Why do i even bother?! Wat doe ik nog hier?!" Want ik had ook bedacht dat als het mij zo raakte, het vast wel een kern van waarheid moest hebben.. Maar ook dat was het niet!! Ik was gewoon razend omdat ik trots was op mijn bereikte mijlpaal en dat een ander het "o zo zielig" vond omdat alleen zijn met de feestdagen niet hoorde ... wdf!!!

Waarom lijkt het zo moeilijk om te begrijpen dat er niks mis is met iemand, als deze er bewust voor kiest om tijdens de dagen dat de samenleving het toestaat om gek en losbandig te doen,de zogenaamde "feestdagen", om alleen te willen zijn? Waarom is het zo gek als iemand er bewust voor kiest niet mee te doen met de gekte maar even een pauze neemt van alles? En na een jaar als wat ik achter de rug had, was het niet zo gek dat ik alleen wilde zijn ...

Gaat dat zo tegen de stroom in van wat algemeen geaccepteerd is? Zelfs toen ik uitlegde dat ik er extra van had genoten omdat, ook als ik mijn voorafgaande Holland-jaren meetel, het echt de eerste keer was dat ik in afzondering kon zijn, kwam het niet aan.. ik was en bleef zielig.

Ik vond het benauwend en verstikkend. "Ja, maar kijk hoe je doet. iemand laat zien dat deze om je geeft en je wordt boos!"

"Ja, ik word boos omdat ik je uitleg dat er niets zieligs is aan een bewuste keus waarvan ik genoten heb..."

Het voelde voor mij alsof de "samenleving" een oogje in het zeil hield om ervoor te zorgen dat je niet tegen de stroom in gaat zwemmen maar netjes in de pas loopt..achter de rest aan... en dat zodra je dan even te ver afwijkt er dan iemand, als een robot, klaar staat om te zeggen: 

"HO! alleen zijn met kerst is not done!! Alleen zijn tijdens de jaarwisseling is totally not done!! Dat zijn de dagen waarop we samen moeten zijn...."

Ik kreeg het mensen niet aan hun verstand dat ik okay was.

Ik was alleen...

Maar ik was niet eenzaam...

En wat heb ik nou gemist?! Niets wat ik niet terug kon zien op social media... geen drank die ik vandaag de dag niet kan kopen in de winkel... geen mensen die ik niet meer kan zien... 

Ik wilde gewoon alleen zijn.... why was that so bad?..


(by the way: in mijn kluizenaarsdagen heb ik gezien op social media dat het in de Victoriaanse Tijd erg sjiek was als je als rijk persoon een "hermit" op je terrein had wonen. Deze mocht er dan gratis zijn in ruil voor adviezen, etc. Een Hermit is het engelse woord voor kluizenaar, haha.)