Hersenspinsel "Wroko Bakru"

Na het lezen van het boek "Winti en Psychiatrie" ben ik iets meer gaan begrijpen van de winticultuur. Het heeft me altijd geboeid maar door het systematisch demoniseren van deze religie door derden, heb ik me laten beinvloeden en het links laten liggen. Achteraf voel ik me daar heel stom over maar goed, we zijn allemaal het slachtoffer van conditioneringen dus i should give myself a break..

Gelukkig duurde dat niet lang en ben ik op mijn eigen manier op onderzoek uit gegaan. Jaren geleden heb ik bijvoorbeeld, in Coronie, een bezoek gebracht aan een vrouwelijke lukuman. Uit nieuwsgierigheid vooral en ik wilde weten of het nou echt inzichten zou verschaffen. Dat deed het!
Het was een hele bijzondere ervaring die perfect aansloot op hetgeen ik had besproken met Westerse hulpverleners.

Ik wil niet te diep op de rituelen ingaan, maar ik weet alleen dat ik het heb gevoeld toen deze dame contact maakte met me. Ook al was ze aan de andere kant van het erf bezig. Toen ik uiteindelijk haar werkruimte binnenkwam, kreeg ik kippenvel. Het moment dat ze een spiegeltje pakte, er pimba op strooide en me vertelde dat ik zelf moest kijken wat ik erin zou zien, was ook bijzonder. Dat zou namelijk het antwoord zijn op mijn vragen.

Ze had me ook al eerder laten weten dat ze had gezien dat ik ergens nog wel sceptisch was ("Yu no bribi ma yu sabi."). Het was ook de reden dat ik zelf mocht kijken. Was maar goed ook. Want voor mijn eigen ogen zag ik hoe er lijnen werden gevormd in het witte stof dat op het spiegeltje lag. "Kijk, kijk goed!", zei ze

En het werd inderdaad een silhouet van een klein figuurtje met een ietwat groter hoofd. Het kwam me vreemd genoeg bekend voor en ik bleef ernaar staren. Tegen mezelf zeggend dat het niet echt een bakru was. Meer omdat de gedachte dat er een klein onzichtbaar wezentje altijd met me rondliep, met als doel me te treiteren, me niet echt aansprak.

Ineens werden mijn ogen groot. Er ging een lampje branden. Het silhouet dat was verschenen in de spiegel was hetzelfde als in een van mijn kinderfoto's! Het kwartje viel meteen daarna. Ik was het zelf.... ik was zelf de persoon die maakte wat goed of fout ging in mijn  leven. Destijds was dit echt een moment van besef ook al wist ik het eigenlijk allang. Alles wat ik had gelezen over het Pijnlichaam in De Kracht van het Nu viel ook pas toen op zijn plek. Wat ik had gelezen in The Secret ook.

Sindsdien ben ik me steeds bewuster geworden van het feit dat ik mijn eigen grote vijand ben, niet ik dan maar mijn pijnlichaam. Het grootste obstakel in mijn leven was ik zelf. Een voorbeeld is dat ik dus recentelijk weer in het ziekenhuis ben beland. Van binnen wist/weet ik dat mijn klachten terug te herleiden waren naar oververmoeidheid en mijn grenzen niet in acht nemen. Deze keer was anders. Ik was nog meer in paniek en baalde ook enorm.

Ik had me al een tijdje voorbereid op iets wat ik zo graag wilde(het concert van Jeangu) en uiteindelijk kon ik gewoon niet gaan. Ik had zoveel van mezelf gevergd ten behoeve van anderen dat ik niet meer in staat was om datgene wat ik voor mezelf wilde doen, uit te voeren. Waarom? Omdat ik dienstbaar wilde zijn?

Had ik het juist dan niet verdiend om extra te genieten van die ene keer dat ik iets voor mezelf wilde? Waarom zou het universum niet meewerken hieraan.? Ach, gekke gedachten natuurlijk....

Ik had zelf beter moeten plannen...

Vervolgens ben ik na gaan denken en gaan analyseren wat mijn gedachten waren. Thuis van het ziekenhuis merkte ik dat ik de behoefte had aan rust. Voor lichaam en geest. Terwijl iedereen vrolijk kerst vierde, lag ik alleen op de bank. Vechtend!

Waartegen? Mezelf. Ik was mezelf de hele tijd schuldgevoelens aan het aanpraten over het feit dat ik niks deed. Waarom? Ik had altijd als kind gehoord dat ik lui was. Op het moment dat ik even niks deed of ging zitten, was ik de luie indiaan... Bizar dat het tot op mijn veertigste in mijn systeem was blijven hangen. Als een hardnekkig onkruid.

Ik werd ook boos. Want van alle kanten werd ik benaderd of ik niet "nog even" iets wilde doen. Ik raakte gefrustreerd dat bijna een ieder, let op: ik zeg BIJNA, die me tot rust had gemaand, ook in dezelfde adem vroeg of ik niet "niet nog even snel" iets kon doen voor ze.

Tot ik bedacht dat ik niet boos op de wereld moest worden want wie deed al die keren "nog even" iets voor anderen? Ik. Niet zij... En niemand had me gedwongen... Dus daar viel toen ook weer een kwartje..

Uiteindelijk, na vier dagen, lukte het mij om echt tot rust te komen. Ik moest het mezelf eerst gunnen. Ik moest mezelf eerst losmaken van die valse loyaliteit (die ik naar een ieder had behalve naar mezelf). Ik moest mezelf los maken van dat plichtsbesef en verantwoordelijkheidsgevoel.

Ik voelde mezelf de ook grootste idioot want voor anderen ging het leven gewoon door en mijn ziek zijn was voor hen geen reden om geen "nee" tegen mij te zeggen als hen iets niet goed uitkwam. Terwijl ik er vier dagen over deed om mezelf met een gerust hart de broodnodige rust te gunnen bij ziekte door "nee" tegen hen te zeggen.. hoe gek kun je jezelf maken?

Nu zit ik thuis. Herstellende. En genietend. Voor het eerst in mijn leven, echt voor het eerst, had ik duidelijk tegen mensen gezegd: "Nee, ik ben thuis op advies van de dokter en van mezelf. Ik moet weer even tot mezelf komen. Volgende week begin ik weer met werken."

Zou het toeval zijn dat de symptomen waarvoor ik in het ziekenhuis was beland ook meteen zijn gestopt?

(Dat ik was ontslagen uit het ziekenhuis kwam alleen door het feit dat ze niet konden herleiden waar mij symptomen vandaan kwamen, niet omdat ik genezen was.)

Voor nu lijkt het erop dat ik die Wroko Bakru, die dus ook echt Christio heet, even op zijn plaats heb gezet. En terecht!! Die fokker mag me nooit meer het leven zuur maken, mang!!! Want niemand had me gezegd dat ze niet vonden dat ik rust had verdiend. Niemand had gevraagd om een verklaring.  Niemand... alleen die Wroko Bakru lulde... en ook al hadden ze dat gezegd.... als ik vind dat ik rust verdien, dan heb ik rust verdiend... ook al was het omdat ik twee minuten heb gelopen....

Dienstbaar zijn voor anderen betekent dat je in eerste instantie dienstbaar moet zijn naar jezelf... Een heerlijk cliche om mee af te sluiten terwijl ik nog even aan mn kont krab en voorzichtig aanstalten maak om te gaan douchen.. in mijn hoofd dan want ik zit nog steeds .. haha!