Het komt soms uit onverwachte hoek

Zoals vaker is gebleken is niks beters dan de energie van je familie te krijgen maar ook om te geven als het even niet meezit. Of als het even warrig in je hoofd is. Of gewoon voor de fun en de gezelligheid. Vandaag had ik zo een dag. Een dag waarop eigenlijk niet veel bijzonders gebeurde. Zo een dag die lekker voortkabbelt tot het punt dat je alles hebt gedaan en dan even de tijd vrijmaakt om het te verwerken in een blog. Sinds het vertrek van mijn vader naar Nederland ben ik niet meer naar het huis van mijn oma geweest. Gewoon puur omdat ik geen vervoer heb en met een bus richting het dorp gaan is niet zo een drama, het drama is terugkeren. Dat je op een hoek van een zandweg staat te wachten op een bus die misschien wel of misschien niet komt en als deze niet komt dan weet je niet hoe laat, anyway, het aloude verhaal over het geweldige openbaar vervoer in Suriname. Goed, lang niet geweest daar, en het gevoel dat ik er heen wildemoesthoordetegaan bleef knagen aan me. Het graf van mijn oma is daar en ook al is ze al jaren niet meer in levende lijve aanwezig, voor mij is haar energie er nog en dat is erg belangrijk voor me. Zij die hier wonen hebben ten volste van haar kunnen genieten en na haar dood het verlies kunnen verwerken middels een rouwproces en alle bijbehorende rituelen. Maar al de jaren in Nederland heb ik haar elke dag gemist. Nu ik hier ben, heb ik de mogelijkheid dat gemis te verwerken want er is een plek waar ik heen kan. Het schoonmaken van de tegels op haar grafsteen heeft een bepaald meditatief effect. Bijna alle keren ontstond er een wax-one-wax-off effect dat synchroon ging met mijn ademhaling. Toch is het zo dat er ook een nieuw gemis ontstaat. Want in het nu ben ik hier maar in dit nu is zij er niet behalve in mijn hoofd. Soms heb ik het gevoel dat ze door mijn ogen kijkt. Of misschien wel over mijn schouders kijkt, terwijl ik nu bijvoorbeeld de woorden probeer te vinden om het goed te omschrijven, zodanig dat mensen niet gaan denken dat ik gek ben, haha. Vandaag had ik het gevoel ook. Alsof mijn hoofd een theater was waarbij de stoelen achter mijn ogen zaten en ze dus door mijn ogen naar buiten keek. Dat de gordijnen voor haar opengingen op het moment dat het graf was schoongemaakt en we de begraafplaats verlieten. Een snelle maar intense blik over het erf. Kijken hoe de fruitbomen erbij stonden. Zuchten dat het gras niet gemaaid was. Ik voelde irritatie want mijn vader was er niet en die woonde daar en had alles redelijk opgeknapt en geprobeerd het huis en erf in ere te herstellen maar nu waren er alweer tekenen van verwaarlozing en verval. Op weg terug naar de stad zat ik vol. Ik had me verheugd op iets lekkers van Lelydorp maar toen we, mijn tante en ik, er langs reden had ik geen trek en ik zei ook niks. Ik had een vol gevoel. Ik herkende de weg niet die we enkele uren daarvoor hadden gereden, alsof het allemaal nieuw was, net als de eerste keer toen ik na 20 jaar weer in Suriname kwam. Alles leek anders.. Ik was een paar uur weggeweest maar misschien kreeg ik wel de gevoelens door van iemand die ook al jaren de weg niet had gezien? Anyway, terug in de stad kwam het erop neer dat we ineens bij mijn andere tante zaten. De tante die me had gebracht had te kampen met een stroomstoring. Haar moeder, de zus van mijn oma, zat bij de andere dochter en ondanks dat we wisten dat ze thuis zou worden gebracht, was er op de een of andere manier een noodzaak erheen te gaan en stapten we allemaal in de auto en reden we naar de Vijfde Rijweg en zaten we ineens even bij elkaar. Kwam goed uit, tante was ziek, andere tante lag in ziekenhuis, oma's zus moest even zorgen voor haar kinderen en ik had bijna het gevoel dat mijn oma mij erop uit gestuurd had. Dat ze even zeker wilde weten dat alle mensen waar ze veel contact mee had toen ze bij leven was in orde waren. Vrij snel, leek het, vertrokken we weer. Oma's zus achterlatend want die werd gewoon thuisgebracht. Oma's zus wees op een gegeven moment naar haar dochter en zei "Chrisje, kijk ze zit erbij zoals je oma erbij zat op het laatst, zo ziekjes en magertjes." Het werd lachend gezegd, onze familie lacht heel veel en zo slepen we elkaar en onszelf door veel heen. (Toen ik met een gat in mijn hoofd op de EHBO lag omdat ik was overvallen, moest ik ook lachen ondanks de boosheidwoedefrustratieagressie, iedereen denkt dan dat er niks met je is omdat je lacht maar hey als ik je vertel dat ik pijn heb, hoef ik dat niet extra aan te dikken, rare denkwijze? ja kan...maar wie wil er nou kijken naar iemand die alleen maar zuur is, wie wil alleen maar zuur zijn? humor is belangrijk en een simpele lach kan een kamer of sfeer weer helemaal doen oplichten) Deze keer was ik gelukkig wel bij de zieke versie van mijn oma in het nu. En het was bijzonder dat mijn zieke tante vanonder haar dekentje even zei: "Zus, Dankjewel dat je Chrisje heb gebracht om mij te zien" Het kwam niet aan op dat moment, bij mij ook niet. Toen ik naar huis werd gebracht en ineens besefte dat ik enorme honger had ook nog niet. Net pas..net pas op dit moment dacht ik ooooooooooooooooja, het was wel een bijzondere daaaag!