Overwonnen angsten en pijn in mijn hart

Afgelopen week was ik in het binnenland. Voor mijn werk, niet de krant, maar mijn bijbaantje bij Zus en Zo waar ik netjes achter een balie zit om tours te verkopen aan toeristen, moest ik mee met een trip om te ervaren hoe dat was. "Zodat je onze tours beter kan verkopen!" Prima, dacht ik. Paar dagen vrij wilde ik wel en ik grijp elke kans aan om meer te zien van het land. Zo mocht ik dus mee naar PingPe een riverressort met lodges in het Boven Suriname gebied, gevestigd tegenover het dorp PingPe.

Drie uur rijden naar de het laatste dorp waar je met de auto kon komen, Atjoni, en daarna nog vier uur varen over de soelas(stroomversnellingen. Ik kan natuurlijk niet zwemmen en bij elke soela hield ik mn hart vast. 'Stelt dat ie omkiept..." Gelukkig is dat niet gebeurt.

Maar dat hield in dat ik niet het water in ben gegaan op een keer na! Dat was toen we op nog eens drie kwartier varen van PingPe een bezoekje brachten aan het dorp Djoemoe dat bij de Tapawatra-soela lag. Dat deed mijn mond echt openvallen van verbazing over het natuurschoon en met pijn in mijn hart zei ik al zuchtend en hardop "kijk toch hoe mooi het land is, wat doen ze er toch mee..' Terwijl ik dit type, voel ik het weer. het is echt pijnlijk als je al het moois ziet wat dit land te bieden heeft en je beseft dat het al jaren in de uitverkoop wordt gegooid en dat er dus over een paar jaar misschien wel niks meer van is.

Op weg naar Atjoni zagen we namelijk al aardig wat kreken die zo vervuild waren door de materialen die worden gebruikt door de goudzoekers. 'als kind stopte ij hier weleens om water uit te drinken als ik met mijn vader op reis was', zei onze gids. 'maar nu kan dat niet meer..' Verder heb ik echt wel enorm genoten van de plekken waar de natuur nog de vrije hand wat me terugbrengt bij die Tapwatrasoela. Deze is midden in de rivier en lijkt wel een waterval. Je kan er ook aanmeren met je boot en er chillen op de rotsen, onder het water gaan zitten en je erdoor laten masseren of in een van de poelen zitten waar het water zo hard in stroomt dat zich een natuurlijk bubbelbad vormt. Ik zou in principe alleen op de rotsen zitten maart onze gids vond dat ik het moest ervaren en na flink wat overhalen en mijn handje vasthouden, want de stroming was echt heftig!, begeleidde hij me in een poel waar ik enorm van heb genoten uiteindelijk. Ik ben namelijk panisch als de gek als ik niet kan zien en voelen waar ik mijn voeten neerzet dus hij moest me echt vertellen 'zet daar je voet, dan voel je dat', etc. Het tweede bijzondere was dat ik mijn shirt heb uitgetrokken in het bijzijn van anderen. Ik ben niet preuts maar ik ben me enorm bewust van mn tattoos en piercings die ik voor mezelf heb gezet en erg opvallend zijn. Daar komt nog eens bij dat ik 8 kilo ben aangekomen sinds ik hier ben, blegh. maar ik voel me er relaxter bij dan ik in NL deed, gelukkig maar! En ik heb de eerste vijf minuten maar door het gestaar naar mijn tepelspiercings heen geprikt en nog eens vijf minuten uitleg gegeven over mijn tattoos, haha.

We zijn ook het bos in geweest wat ook erg vet was. Drinken uit een boomstam waar zoveel water inzat waar zeker vijf mensen een flinke slok, zelfs twee, van konden proeven. Ik ben helemaal verbrand terug gekomen. Mn armen zitten nu onder de zonneuitslag en de eerste dag in de stad heb ik de eerste laag van mn gezicht afgewassen, zo erg vervelde ik. Tja, zonnebrandcreme is echt nodig en ik vergeet dat nogal eens...