Miauw De Poes

Ineens was ze daar, een klein katje. Speels, springerig, nieuwsgierig. Ze was van de buurvrouw maar de eerste dagen van haar nieuwe leven bij haar bracht ze vaak door met het onderzoeken van mijn huis. Steeds maar weer glipte ze naar binnen en verstopte zich onder de bank of rende mijn slaapkamer in.

Dat schattige ging er echter snel vanaf, ze groeide als kool en vrij snel kon je alleen aan haar speelsheid zien dat ze nog erg jong was. 

De buurvrouw, het baasje van de kat, is Braziliaanse die geen woord Engels of Nederlands spreekt. Wel wat woordjes Sranang Tongo met veelvuldig gebruik van handen, voeten, glimlachjes en het universele woord 'uuuhm'. 

Een ochtend zat t hele terras onder het bloed. De buurman, natuurlijk een goudzoeker die steeds om de paar weken een paar dagen thuis was en de eerste avond altijd dronken, legde mij in vloeiend Portugees uit wat er gebeurt was. Hij deed dat wel vaker en dan zei de buurvrouw steeds 'dat begrijpt hij toch niet!!!!!'. Waarop hij dan weer zei 'jawel' en ik in het Nederlands beaamde dat het enigszins klopte. Zo begreep ik dus dat het katje op onderzoek was uitgegaan en over de schutting was geklommen, in het prikkeldraad was blijven steken en zichzelf had losgerukt, haar achterwerk verwondend met als resultaat bloed overal en aan de spatten op mijn deur te zien, had het arme beestje ook bij mij proberen aan te kloppen voor hulp. Een andere keer had ze m'n schone was van het wasrek afgetrokken. En de buurvrouw probeerde mij dat uit te leggen. Ze wees naar het wasrek en klauwde met haar handen in de lucht, verlegen lachend, terwijl ze zei: 'uuhm... Miauw ... Doe...'. Sindsdien noem ik het beest: Miauw.