Hersenspinsel "Zwarte Smet"

Mijn Hersenspinsels schreef ik altijd gewoon als statusupdate op Facebook. Vanaf nu zal ik ze posten via mijn blog "Het Leven door L: - 5.00 R: - 5.50". Bij deze:

Is Suriname racistisch? Ik denk van wel.. wat denk jij?

Hersenspinsel "Zwarte Smet":

Vandaag was mijn vader jarig. En zoals elk jaar ga ik met hem op pad en neem ik hem mee om lekker te lunchen zodat we gezellig kunnen bijkletsen.

Het was gezellig maar er was ook wel een duistere schaduw. Ik vroeg namelijk hoe het met de familie was; en met zijn vrienden. Hij antwoordde niet maar zuchtte diep.

Er zat hem iets dwars en toen hij vertelde wat dat was, gingen mijn oren in eerste instantie klapperen en daarna werd ik boos.

Hij had namelijk iemand aangesproken op racistische opmerkingen richting creolen en marrons, of zoals deze persoon (of personen) nog graag schijnt te zeggen 'dyuka's.

In het heetst van de discussie schijnt deze persoon tegen mijn vader gezegd te hebben dat er geen discussie met hem mogelijk was want "je zoon is er ook een van!"

Op de vraag of de persoon dan kon aangeven wat er dan mis was met zijn zoon als 'blakaman', werd er niets gezegd.

Zoals we gewend zijn, lachte ik het, na wat rationaliseren en 'erboven te hebben gestaan', weg en haalde mijn schouders op. Ik zei dat ik er wel een Hersenspinsel over zou schrijven.

Wat mij vooral heeft geraakt, is dat deze persoon het deed lijken alsof mijn moeder en ik de 'zwarte smet' waren die op de familie was gekomen.

Van kinds af aan heb ik geweten dat delen van mijn familie mij niet accepteerden omdat ik aan de ene kant te donker was voor de Indiaanse kant, aan de andere kant te licht was voor de Creoolse kant en in Holland was ik weer te Hollands voor het grootste deel van mijn Surinaamse familie en voor mijn Hollandse familie en vrienden was ik nog altijd de Surinaamse neef of de donkere neef.

Ik wilde, en wil nog steeds, worden gezien als CHRISTIO, punt.

Zonder de bagage van die ene Indiaan die vijf straten verder woonde en toevallig altijd in zijn hangmat lag waardoor alle Indianen lui waren. Ook zonder die bagage van die Creool die toevallig naast zijn eigen vrouw nog drie andere vrouwen had waar hij de kinderen niet van verzorgde... pfff!

Mijn huidskleur en mijn krullen zijn altijd een groter issue geweest voor mensen om mij heen dan voor mijzelf.

Daarbij moet ik zeggen dat ik in de vier jaar dat ik in Suriname woon, meer racistische dingen heb gehoord dan al die jaren in Nederland.

Dit is wel de eerste keer dat het echt persoonlijk naar mij toe werd gedaan. En ook al was het indirect, doet het nog steeds wel pijn, of nouja, het steekt ergens.

Tegen mijn vader zei ik dat hij deze persoon wel credits kon geven voor de eerlijkheid want, mijn mensen kennende, zijn er meer in de familie die mij zien als de 'doelie' (zoals Indianen praten over creolen in een niet fijne context) maar huichelachtig met mij blijven lachen.

Zoals ik heb begrepen, is het niet normaal dat het haar van mijn soort mensen niet glad is of beweegt in de wind en dat we ook nog eens stinken. Tevens zijn we niet geschikt als partners voor mensenkinderen want we gaan altijd vreemd en hebben veel vrouwen (of partners).

Ook al probeerde ik mijn vader de idioterie van deze uitspraken te laten zien, en dat is begrijpelijk, het bleef pijnlijk om zoiets te moeten horen over je kind.

In de vier jaar dat ik hier woon, heb ik Suriname leren kennen als een erg racistisch land waar discriminatie eerder regel dan uitzondering is.

Zelfs in mijn eigen kringen komt het voor en ik laat het nu nogmaals weten: IK VIND HET KWETSEND ALS MEN RACISTISCHE UITSPRAKEN DOET NAAR WELKE ETNISCHE GROEPERING DAN OOK!

Als boeddhist kan ik niet anders dan mijn hoofd buigen en deze persoon danken voor het delen van zulks een onwetendheid. Het kwetst mij maar het maakt mij ook sterker.

En voor de duidelijkheid, het kwetst mij niet omdat men naar mij refereert als een blakaman of een dyuka. Ook al ben ik meer met de Indiaanse kant opgegroeid, wil dat niet zeggen dat ik het zwarte bloed dat door mijn aderen stroomt, verloochen of ontken.

Het kwetst mij omdat mijn ouders mij afzonderlijk van elkaar hebben verteld dat ik het bewijs ben van de liefde die zij ooit voor elkaar voelden. "Je bent gemaakt op het hoogtepunt van onze liefde!" En dat hele concept van die liefde word afgedaan als een ... zwarte smet... niet echt maar zo voelt het als iemand dan zo over je praat.. ofzo.. dan denk ik 'daimned, ik ben uniek, je bent wel heel erg blind als je dat niet ziet vanwege mijn huidskleur!" (dit is zelfspot, for the record)

Al van kinds af aan zeg ik dat ik een wereldburger ben omdat ik niet anders kon. Liever dat in mijn hoofd zetten dan dat ik EN een afgewezen neger EN een afgewezen Indiaan was. Men zei vroeger in Suriname "Je hebt geen vlag.." dus je hoort nergens bij..

Het zal misschien nu wel duidelijk zijn waarom ik altijd mijn eigen weg heb gekozen en nog steeds kies.
Ik heb er in een vroeg stadium voor gekozen mijn eigen familie te kiezen waarbij bloed niet leidend is.

De Afro-Surinaamse bevolking is geen zwarte smet op het land zoals sommige mensen uit de andere etnische groeperingen willen geloven. Suriname zou niet bestaan zonder die zwarte mensen die tot slaaf waren gemaakt... Dat roepen we allemaal braaf naar Holland maar we kijken niet in de spiegel als we deze uitspraak doen en vervolgens nog net niet spugen naar of op onze donkergekleurde mede-Surinamers.

De zwarte smet wordt gevormd door mensen van elke etniciteit die racistische uitspraken doen en hun eigen broers, zussen, ooms, tantes, neven, zelfs hun eigen kinderen!, buren en collega's anders behandelen omdat ze een donkerder kleurtje hebben.

Voor de witte man zijn we allemaal zwartjes, welke schakering van bruin of donkerwit je ook bent. En de witte man heeft het zo goed gedaan dat hij zelf is weggegaan maar dat wij zijn zwepen in stand hebben gehouden en elkaar nog steeds zweepslagen hiermee toedienen.

We doen dat met religie, in de politiek en zelfs onze ethiek is doorspekt van dit soort waanzin waardoor we niet eens meer ethisch zijn.

Het is triest dat ik dit vandaag moest horen en ik baal dat mijn vader dat moest horen en ik word woest als iemand zo over mij praat want daarmee doet men net alsof mijn vader fout is geweest door met mijn, toch wel lichtgekleurde maar Creoolse, moeder een kind te maken.

Gelukkig weet ik dat mijn ouders trots zijn op me. En ik ben dat zelf ook. En ondanks dit zal ik nog steeds mijn sociale werk voort zetten en vechten voor een beter Suriname en alles doen om bij te dragen aan een beter land.

En voor de racisten, zowel binnen als buiten mijn familie, zal ik chanten en vragen voor licht zodat de zwarte smet die op hun ziel ligt, zal verdwijnen.

Daar is wat mis namelijk en niet bij of met mij. En als er wat mis is met me, dan mag ik juist fucking trots zijn op wat ik tot nu heb bereikt in mijn leven en op hetgeen ik nog meer zal bereiken!

Ik ga nog steeds mijn eigen weg en val NIEMAND lastig, dus please mensen, laat me buiten onnozele acties en probeer niet mijn persoon te gebruiken om mijn ouders te kwetsen, het is zielig, niet voor hen maar voor jullie want je toont daarmee alleen maar je eigen onwetendheid ..... En wat er ook mocht zijn gebeurd in het verleden tussen mij en mijn ouders, ik heb het een plaats gegeven en door mijn groei, groeien zij ook!

Racisme en discriminatie zijn gewoon verkeerd en het zijn conditioneringen uit de koloniale tijd die in ons hoofd geprent zijn.

Laat ze los en streef naar echt geluk en kijk goed in de spiegel want pas als je die zwarte smet in je ziel ziet, zul je ervan verlost worden... ook ik heb dat moeten doen...gelukkig was dat op jongere leeftijd anders had ik nu een nog ernstiger minderwaardigheidscomplex gehad na dit nieuws...

Pori sma verjaridey zomaar, jongoe!

Trouwens, ik denk wel dat excuses naar mijn vader toe op zijn plaats zijn en ik hoop binnenkort te horen dat zo groot als de mond van deze persoon(of personen) is, zo groot de moed ook zal zijn om aan te geven dat het echt fout was om te zeggen..

Toen ik thuis kwam, zag ik mijn (Hindoestaanse) buurman stunten om uit zijn auto te stappen. Hij wilde de poort opendoen en ik stond iets verder om mijn vader uit te zwaaien dus ik loop erheen en besluit behulpzaam te zijn...
"Zozo, wat een service!", zegt hij. Waarbij ik vriendelijk lachte en zei: "Ik verleen geen service, ik schiet u te hulp!".... want daar zat ook wat in...