Liefde als medicijn

Deze foto kwam ik weer tegen. Omdat het me iedere keer raakt, besloot ik het nogmaals te delen. 

Het is namelijk zo dat altijd als er berichten verschijnen over rovers, verkrachters en allerlei mensen die de weg kwijt zijn en dus zijn verdwaald in een wereld zonder, of met andere, normen en waarden, ze de dood ingewenst worden.

Hak hun handen af, snij dat af, doodstraf. 

Persoonlijk kan ik dat niet. 

Zelfs nadat ik zelf overvallen was en gruwelijk mishandeld, het litteken op mijn achterhoofd voel ik nog elke dag, heb ik niet zulke hatelijke gevoelens gehad. 

Mijn focus was herstellen zodat ik als gezond mens weer verder kon, het liefst met alleen de littekens op mijn hoofd en niets op mijn ziel.

Had ik mij overgegeven aan haat dan had ik daarmee zelf mijn geest schade berokkent, denk ik. 

Eerst dacht ik aan de titel 'Liefde als wapen' maar dat klopt niet. Het moet echt zijn 'als medicijn' want ik denk dat je ziek bent als je niet de kracht heb jezelf onder controle te houden of kiest voor geweld.

Soms vraag ik mij af waar het mis ging, beter gezegd 'wanneer'. Hoe kwamen we tot het besluit onze werktuigen als wapens te gaan zien en elkaar te pijnigen en te onderdrukken? 

Wanneer is het besef gekomen dat we moeten hebben en niet delen terwijl er zoveel in overvloed is en we alles samen zouden kunnen hebben..

Nu sluiten we onze dwalenden op. We sluiten ze buiten. We vergeten dat ze ooit een kind waren. Dat er iets op hun levenspad gebeurde waardoor ze veranderden.

Daarom vind ik de methode van deze Afrikaanse stam getuigen van intelligentie en algeheel besef. Wie verdwaalt, moet je namelijk terugbrengen naar de liefdevolle basis die een gemeenschap kan vormen.

Laat een persoon weten hoe het ook alweer voelde om lief te hebben en liefde te ontvangen. Dit moet, denk ik, wel in een vroeg stadium en niet als je al langer dwaalt en steeds meer verkeerd doet. Dan zouden twee dagen te weinig zijn....

Het klinkt zweverig voor de een, de ander zal me voor gek verklaren. Maar tijdens mijn overval, toen ik het punt bereikte dat ik dacht mijn laatste adem uit te blazen, zag ik ineens een fel  wit licht.

Ik voelde de pijn niet terwijl het bloed uit mijn hoofd gutste. Ik voelde me sterker worden. Op dat punt begon mijn herstel al en toen ik dat snapte werd ik te hulp geschoten. Ineens hoorde ik weer de tram, de auto's en de mensen schreeuwen.

Nog zweveriger? Kan. Of het God was? Nee, want ik geloof daar niet in. Ik geloof dat ik op dat moment weer even inzage had in de kern waar we uit zijn ontstaan. 

Die big bang, die flits waaruit alles kwam en komt, die basis van licht waarbij alles en iedereen samen komt. Daar waar alles positief, bewust en vredig is.

Het was raar, dacht ik, dat ik geen razernij voelde. Wel boosheid, teleurstelling en verontwaardiging. Ik dacht dat ik niet normaal was, tot ik deze foto zag.

Zat onze hele maatschappij maar zo in elkaar. 

Maar wie wil nou twee dagen lang positieve dingen zeggen tegen iemand terwijl je ze met een schot uit jouw lijden kan verlossen?