Het was even wachten maar nu dan eindelijk mijn persoonlijke verslag van mijn trip naar de Raleighvallen. Het was achteraf gezien echt geweldig! Voor mij persoonlijk enorm confronterend. Hoogtevrees really sucks at times namelijk!
Het verhaal was te lezen in de december editie van Swit Kontren in de Ware Tijd. Erg trots was ik omdat het de eerste keer was dat ook mijn eigen foto's werden gepubliceerd. Eerste keer in Suriname dan. In NL was dat mijlpaaltje al bereikt!
Zoals ik vaker vermeld heb, word er inmiddels heel vaak geblogged over trips naar het binnenland van Suriname. En zoals ik vaker doe, wederom een fotoverslag van dat wat mij opviel en aansprak tijdens de reis!
Witagron was waar onze busreis eindigde en we overstapten op de boot.
Mooie foto vanwege de kleuren maar vooral omdat onze bootsman zonder shirt liep. Hij had namelijk een bochel en ik vond het persoonlijk mooi dat iemand met een 'vervorming' dat open en bloot toont.
De waterstand was zo leeg dat we wel vier keer de boot moesten slepen. Op de voorgrond Lisette en Lammert en met de rode hoofddoek onze gids Gerrit.
Onze eerste avond was de laatste avond van een andere groep. Helaas kwam er voor ons geen slapen bij kijken door het feestgedruis!
De volgende maakten de aapjes het bijzonder goed voor het slaaptekort van de nacht ervoor. Gerrit riep hard 'keskesi!' en dan kwamen de aapjes kijken en je kon ze voeren!
Door de lage waterstand kwamen er veel rotsen bloot te liggen. Ik vond het echt bijzonder mooi en bijna buitenaards. Dat laatste komt vooral door mijn liefde voor scifi natuurlijk. De foto hierboven werd de voorpagina foto van mijn artikel en ik vind het nog steeds een beauty!
Veel paddenstoelen gezien. Waaronder de grote tafelpaddenstoel en die oranje die vast wel tafelkleedpaddenstoel heet ofzo!
Ik heb echt geleden. Bij het zien van de Voltzberg zakte de moed me in de schoenen nadat ik de hele wandeltocht haantje de voorste was geweest. De wandeling was best pittig maar het rotsklimmen in combinatie met hoogtevrees sloeg mij net niet knock-out hoewel ik niet veel anders kon dan liggen. Genoten van het uitzicht heb ik niet echt want echt ...... Hoogtevrees! Sucks!!
Gelukkig was ik een dag later wel weer het mannetje. Blaren en rauwe ballen door het lopen met nat ondergoed mochten de pret niet drukken.
Een van de oude cabanas uit de hoogtijdagen van de Raleighvallen. Alles werkte nog en werd gebruikt door de bootsmannen en het personeel. Douchen en poepen doet iedereen toch het lekkerst in de natuur en afgezonderd dus tja, perfect zo toch!
Naast hoogtevrees heb ik ook watervrees omdat ik niet kan zwemmen. Het is niet echt watervrees maar ik raak lichtelijk, best zwaar eigenlijk maar dat verbergen we onder mijn stelende glimlach, in paniek als ik niet kan zien waar ik mijn voeten neerzet. Ik moet zeggen dat het dan weer prettig is om met Hollanders op stap te zijn. Surinamers zeggen vaak 'waaaaat?!' of zijn soms zelfs teleurgesteld als je iets niet kan of durft, zeker als man. Lammert zei bijvoorbeeld gewoon 'best goed dat je toch in zo een bootje stapt' en toen ik doorflipte tijdens mijn hoogtevreestrip kalmeerde Lisette bijvoorbeeld met 'het is psychisch, volhouden' en dan ging ik ook verder.
Pas toen onze lokale gids besefte dat ik wilde maar niet kon nam hij het serieus. Dat kwam misschien ook wel doordat ik van vloeiend Hollands ineens overging naar vloeiend Sranan Tongo! Ja, ik Christio van wie mensen sinds mijn jeugd in Su denken dat ik uit NL kwam, heb vloeiend Sranang gesproken met de lokale gids zonder dat ik bier op had. Bewijs dat ik echt last had van die hoogtevrees, hahahaha!
Onze gids Gerrit van Black Eagle Tours is ook een Arowak. Leuke gesprekken mer hen gehad waarbij hij mij wat woordjes Arowak leerde. Ik was verbaasd, als een echte bakra ik weet het, dat er ook allerlei vervoegingen waren in de moedertaal van mijn Oma Olga.
Ergerlijk altijd, al die flesjes die men weggooit langs de weg. Dit was verstopt op het eerste plateau!! Ik snap het niet en als fan van moeder Aarde overdrijf ik niet als ik zeg dat het pijn doet! Op de heenweg raapte ik troepjes op die ik in mijn tas stopte. Op de terugweg was ik echter zo bekaf en echt van het padje, slingeren en wegdraaiende ogen joh!, dat ik alleen maar kon focussen op zelf geen troep achterlaten!
En ja, ik heb toch ook wel even wat gespeeld!
Onze gids showt vlechttechnieken voor dakbedekking. Genetisch geheugen of echte herinneringen, het bracht me even naar een andere tijd. Toen ik als kind nog door het zand rolde, sikas uitpulken leuk vond en rende achter de kippen zonder kop na het slachten. Nu? Misselijk bij de gedachte!
Onze bootsman was echt BAAS! Rookte zijn sigaar op de boot terwijl hij aan het bekvechten was met die andere voorop. Het was hilarisch. Een soort tropische versie van Fawlty Towers maar dan op een boot. Dit is dan John Cleese en de man met de bochel was Manuel, hihi!
Under the bridge. Blij met deze foto. Gewon omdat het de andere kant van het verhaal is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten