Een Verslagje Anders

Een 'verslagje anders' van mijn bezoek aan Kninipaati:

Op de houten huizen zag ik dat er veel geschreven werd. Bracht herinneringen naar boven aan mijn jeugd in Suriname. Ik had namelijk schoolkrijt en een schoolbord waar ik op tekende en schreef. 

Tijdens een wandeling kom je van alles tegen, als je goed oplet tenminste. In een dorpje zagen we deze groep rode sprinkhanen. Tijdens een boottocht zag ik ook blauwe. Daar heb ik helaas geen foto van. 

Een boom die van binnen hol is. 'Holgegeten' door termieten. Schuilplaats voor slangen. Maar zou het niet geweldig zijn als je er een huisje van kon maken?!

Van binnen kan je gewoon de hemel zien!

Een mooie bloem. Helaas zonder door te hebben camerafocus op het shirt. Niet erg, want het liefst had ik de geur vastgelegd, heerlijk!

Soms zie je iets wat je kent van foto's uit tijdschriften of het internet. Hele mooie paddestoelen. Of ze eetbaar zijn weet ik niet. De bevolking in het binnenland laat ze in ieder geval links liggen!

Mooi op een andere manier. Altijd geïntrigeerd door de vele vormen waarop het leven tot uiting komt.

Mieren zijn cool! Een gigantisch nest waar verschillende mieren met stukjes van bladeren naartoe gingen. Dat zie je helaas niet zo goed op de foto maar ik kan er uren naar kijken. De laatste foto is een suburb van de eerste. Het Hoogvliet van Rotterdam.

De mieren droegen naast de blaadjes soms ook een of twee andere mieren die op die blaadjes zaten. Een soort bescherming ofzo?

In de verte het grote nest. Zouden ze ondergronds gelinkt zijn?

Scholen. Terwijl Suriname groeit en een welvarend land aan het worden is, voor hoe lang?, blijft het onderwijs op het niveau van een Derde Wereld Land. Ook dat zal veranderen maar ik hoop snel genoeg. Dit is in het binnenland maar zulke scholen vind je ook in de stad. Schoolmeubilair dat een bij elkaar geraapt zooitje is. Hier was er trouwens een lerares die op haar vrije dag schoolwerk aan het nakijken was. 

Verzameling schedels. Vergeten welk beest het was. Maar de eerste keer dat ik dit zag in een binnenlands dorp hier terwijl het volgens mij vrij normaal is binnen zulke gemeenschappen om een jachttrofee te bewaren. 

Heel speciaal is deze hond, Tara. Ze is van de eigenaar van Kninipaati. Een geweldig speels dier waar goed voor gezorgd wordt. Haar baasje, Nelson, legt r aan de ketting als hij weggaat omdat ze anders achter hem aan zwemt!

Tijdens onze boswandeling zagen we verse sporen van een katachtige. Of was het Tara?!

Love is all around you! In eerste instantie voorbij gelopen naar teruggeroepen door onze gids. Schattig toch, al die hartjes!

'Zonder energie geen ontwikkeling' was een uitspraak van Bouterse. Het binnenland beschikt niet overal over constante energie en vaak maar voor een paar uur per dag. Er is toch echt grote behoefte aan zoals je ziet, ook aan ontwikkeling.

Anaula, een luxer oord in het BovenSuriname  gebied. Nouja, luxe. Eigenlijk is het standaard maar gewoon goed afgewerkt en gestyled. Hier hebben we even gezeten en gepraat over veel zaken zoals reizen, sex en seksualiteit. Er niet bij stilstaand dat onze bootsjongen van veertien erbij zat en meeluisterde. Die blik in zijn ogen vergeet ik niet meer. Die zeiden meer dan hij kon uiten in zijn gebrekkige Nederlands.

Van Atjoni richting het eiland. In de felle zon, wederom vergeten in te smeren en wederom kon ik afgelopen week de vellen van mijn voorhoofd schrapen.

Coeswe. Van binnen vol rode zaden. Gebruikt als kleurstof of om mee te tekenen op voorwerpen. Ik heb ooit hiermee een ritueel bankje beschildert voor een initiatieritueel van mijn nicht. Er wordt ook gezegd dat de Indianen zich hiermee insmeren omdat het helpt tegen muggen. Verder kan je er ook mee koken schijnt, net als masoesa wat weer knalgeel wordt.

Bij wijze van grap tekende onze gids deze strepen op mijn gezicht, niet wetende dat ik van Indiaanse komaf ben. Mooie kleur rood, dat wel!

Na het Matapicadrama ben ik wat voorzichtiger met water en telefoons. Ik ben nog niet hersteld van de schade aan mijn spaarpot. iPhone dus in plastic zakje terwijl we terug gingen richting Atjoni. Dit was de beste tocht ever want in plaats van te zitten denken aan het diepe donkere water en niet kunnen zwemmen heb ik mijn vest als kussen gebruikt en ben gaan liggen. Ik denk dat ik vanaf nu zo zal varen want het was echt heerlijk!

Op deze laatste dag had ik ook weer in het water gezeten, samen met Anouk. Het was me gelukt niet te focussen op die angst voor het diepe maar alleen maar te denken aan de heerlijke verkoeling! Nice!!

Autoloze dag in centrum Paramaribo

De kleine mentale tollie

Mijn hart maakte een sprongetje van geluk toen ik las dat er een autoloze dag in Paramaribo zou komen. Meteen daarachter aan kwam de vrees dat het zou worden tegen gewerkt en er dus uiteindelijk niets zou gebeuren. Toen ik dit bericht zag, dacht ik 'Jeezus, is het nou de aandacht trekken met een sensatie kop of echt waar?!'. 

De hoofdstad van Paramaribo is niet berekend opzoveel auto's. En al helemaal niet het formaat auto's dat er doorheen raast. Als je naar de grootte van de auto's kijkt dan bestaat Suriname voor een groot deel uit mannen met hele kleine piemels. Nou denk ik dat het wel goed zit met de grootte van de gemiddelde Surinaamse piemel maar als er een mentaal equivalent zou zijn, een mentale tollie dus, dan zou deze wel de allure hebben van een pre-puberale Chinees, om even van een vooroordeel gebruik te maken. 

Alle ministeries hebben auto's die perfect zijn voor een land als Amerika met brede autowegen, niet voor een Surinaams stadje met smalle straatjes vol gaten. De slechte toestand van die straten is misschien wel het directe resultaat van het eroverheen razen met te grote auto's. Maar het ego gaat natuurlijk voor het algemeen belang!

Verder is het zo dat er hier vaak initiatieven worden genomen zonder goede voorbereiding. Het is alsof men dan gaandeweg van de problemen leert terwijl ze voorkomen hadden kunnen worden en er geld had kunnen worden bespaard. Bij zoiets als een autoloze dag is het niet zo erg. Maar het wordt ook gedaan op bijvoorbeeld het gebied van IVF. Dat wordt gedaan zonder dat er een wetgeving over bestaat, zonder dat er een goede discussies zijn geweest over de ethische vraagstukken omtrent het onderwerp. En nu gaat men zelfs aan de slag met een kliniek voor orgaan transplantatie en blijkt er zelfs een soort orgaantoerisme te ontstaan. 

Terugkomend bij die autoloze dag. Ik denk dat het centrum van Paramaribo autovrij moet zijn. Veel mooier. Op zondagen is het genieten om te wandelen door die stad. Zonder zorgen om het, echt, asociale rijgedrag van de gemiddelde automobilist. Niet hoeven wachten tot een van ze de moeite neemt te stoppen zodat je als voetganger de straat over kunt steken. Zonder gevaar voor eigen leven naast de stoep en op de straat lopen omdat alle stoepen zijn volgeparkeerd met die veel te grote auto's. Rustig fietsen zonder meerdere malen van de weg gereden te worden of dat je die ogen in je rug voelt prikken waarbij je gewoon voelt dat als het sociaal acceptabel was, je echt van die weg gereden was terwijl je een 'mapangpang' naar je hoofd geslingerd krijgt. 

De argumenten die genoemd worden in het artikel zijn allemaal te overzien. En die ene dag, come on! Ik denk dat het misschien wel beter is voor business. Auto's kunnen worden geparkeerd aan de rand van het centrum en stukje lopen kan geen kwaad voor een bevolking waarvan meer dan de helft overgewicht heeft. Ik moet wel zeggen dat ik teleurgesteld ben dat Shyam Binda zich tegen die dag heeft uitgesproken. Hij is de voorzitter van een ondernemersvereniging en ik heb het genoegen gehad hem meerdere malen te mogen spreken. Hij heeft een hele open mind. Houdt zich ook bezig met UFO's en andere zaken tussen hemel en aarde. 

Wel goed dat hij altijd zijn mond opentrekt en er geen blad voor neemt. Wat betreft de vele feestdagen heeft hij gelijk maar ook daar zijn oplossingen voor te bedenken. Maar dat is 'a local thing'. Een autoloze dag zie ik als een bijdrage aan een globaal probleem waar niemand zich tegen mag uitspreken. Zeker niet met een argument als 'ieder heeft een eigen mening over het milieu'. Daarmee lijkt de weg vrij te zijn voor hen die ten koste van het milieu op winst uit zijn. Dat is een 'nope!', iets wat dus nooit goedgekeurd mag worden.

Ooit, in mijn fantasie, is het historisch centrum en ook het stuk bij de markt helemaal autovrij. Is dat zogenaamde station vol Albinataxis verplaatst naar Meerzorg. Kunnen er heel goedkoop fietsen worden gehuurd op meerdere aan elkaar gelinkte locaties in de stad. (Bij A huren en bij B inleveren en omgekeerd ). Zijn er riksja's die luie donders van A naar B brengen en een klein aantal elektrische taxi's en bussen die mensen van het centrum naar de rand brengen waar ze met hun kleine mentale tollies in hun veel te grote auto's kunnen stappen en elkaar de ogen uit kunnen steken ten koste van een veilige verkeerssituatie. 

Eerst maar die ene dag realiseren.... 

'Soms wil ik een gun en een demper'

Dat ik onlangs aangaf goede gesprekken te missen, blijkt nu een gebed te zijn dat is gehoord. Die wet van de aantrekkingskracht werkt toch, evenals het uitspreken van je wensen en ze het universum in te sturen. Jammer dat het feestje niet doorgaat als het op geld aankomt maar ik ben blij dat het wel werkt met datgene wat er echt toedoet..en eigenlijk als we diep van binnen kijken, doet geld er niet toe!

Zoals ik al eerder aangaf heb ik een prachtig weekend achter de rug op Kninipaati. Even weg uit de drukte en nieuwe mensen ontmoet. Maar ik oude mensen herontdekt. Een van de mooiste momenten was een bezoekje aan Anaula. Het was er uitgestorven maar alles stond klaar alsof er elk moment gasten zouden komen.

Van de beheerder mochten we er even een wandeling maken. Deden we ook en ondertussen raakten we met zijn drieën aan de praat, Anouk, Stan en ik.Waarom dat zo prettig was? Het was een open gesprek. Eerlijk. Niemand van ons had oogkleppen of een beperkte visie. Die manier van praten vormde de rode draad van het weekend en volledig opgeladen door die uitlaatklep kwam ik weer terug in de stad.

Gisteren kwam ik per toeval weer terecht in zo een fantastisch gesprek. Met Winand.Kijk, dat zijn niet de echte namen maar ik noem wel een naam zodat je bij het lezen een beeld gaat vormen. Winand is een vriend van vrienden en nu ik werkzaam ben als journalist heb ik geen reden meer om mijn nieuwsgierigheid te verbergen. Het is mijn werk! 

Terwijl we aan het kletsen waren viel de opmerking 'hij was een rover'. Het ging over Winand. Midden in het gesprek, dat ging over het roken van marihuana, begon ik hem vragen te stellen.
Waarom? Wanneer? Hoe lang? Hoe kijk je erop terug? Wat zou je tegen je kinderen zeggen? Wie waren je slachtoffers? Wat zou je doen als je deze mensen zou tegenkomen? Doe je het nog steeds?
Was er niemand in je omgeving die aangaf dat je niet goed bezig was?

Toen ik merkte dat hij geduldig antwoord gaf op alle vragen, ging ik maar door natuurlijk. Winand is gestopt met roven en leid een normaal leven. Zijn redding was het pleeggezin waar hij terecht kwam. Toch is hij in de tijd dat hij bij hen verbleef twee keer gearresteerd. Het roven, zo zegt men dat hier, maar in Nederland zou het waarschijnlijk vandalisme zijn of geweldpleging, was tijdverdrijf. 

"Die elite jongens die zich beter voelden, daar hadden wij het op gemunt. Bij mensen thuis? Nee, nooit. Ook geen vrouwen.", vertelt hij. "Als ik mijn kinderen zou behoeden voor hetzelfde pad? Ja, toch wel. Het brengt je namelijk nergens. Al mijn vrienden uit die tijd hebben bijvoorbeeld wel allemaal een huis en zo. Zij gingen ook verder toen ik was gestopt. Maar ja, allemaal gestolen geld, he!"

"Ik heb geen familie. Ben opgegroeid in een weeshuis met mijn broers en zussen. Maar daar mis ik er nu ook een paar van.", terwijl hij dat zegt, wordt het stil. "Oh, dat wisten jullie niet? Ja, dat is zo.", zegt hij tegen zijn vrienden die hij toch al flink wat jaren kent.

"Soms denk ik 'had ik maar een gun en een demper!'. Dan wil ik weer op pad.", vertelt hij terwijl hij naar zijn auto loopt. "Kijk, mijn zijspiegel is gestolen. Op dat soort momenten als ik dat ontdek, dan wil ik het gewoon ergens anders halen. Zo dacht ik vroeger.. mijn fiets gejat?! dan pak ik een ander!!! Ik heb het achter me gelaten, hoor!"


Na het gesprek heb ik hem bedankt. Hij grapte dat hij ooit een boek ging schrijven over zijn leven. Mijn oren waren gelijk gespitst!!! "Gast, dat klopt niet! Jij gaat zoals nu het verhaal vertellen en ik schrijf het wel op!!!", schreeuwde ik nog net niet.

Bij zijn vertrek bedankte ik hem voor het gesprek. En voor zijn openheid. Het was ook wel heel bijzonder en tijdens het gesprek zag je hem regelmatig toch wel diep denken voor hij zijn antwoord gaf. Voor mij zijn het kleine cadeautjes(eigenlijk hele grote)die mij worden geschonken door het universum.

Snappen ze het wel...

Vandaag zag ik het zoveelste stuk over het WK in de kranten. Nu ging het over de STVS. De zender heeft met behulp van een viertal andere staatsbedrijven geld bij elkaar geschraapt om het WK te mogen uitzenden. Eigenlijk betaalt het volk dus hiervoor... Nu lijkt het erop dat de zender van mening is dat niemand anders het WK uit mag zenden. 

Het was zelfs verboden dat in cafés of andere gelegenheden te doen. Wat ik daaruit begrijp is dat je dus in je café NIET op de STVS mag afstemmen en het publiek, dat er eigenlijk zelf voor betaalt, mag er dan NIET naar kijken maar moet dan naar huis om af te stemmen op de STVS. Eerlijk gezegd vind ik het een beetje dom. En sommigen weten dat ik een baan de bij de TV ook op mijn verlanglijstje heb staan dus moet ik naar Surinaamse traditie letten op wat ik zeg. Toch zeg ik Fuck It! Eerlijkheid duurt het langst...

De zender was vergeten dat er ook nog zoiets bestaat als internet en digitale TV!

Als horecaondernemer zou ik ook keihard gaan lachen als ik die dreiging zou horen of zien. Want de beeldkwaliteit van die digitale TV is vele malen beter. En nou hoorde ik dat zelfs mensen die naast de STVS wonen slecht tot geen beeld hebben... Sorry, hoor! Maar zo hoog van de toren blazen en dan je shit niet goed regelen en dan nu dreigen met advocaten?! 

Ik heb genoten van een paar wedstrijden maar waar ik het meeste van geniet is het feit dat het via de Nederlandse TV is. Hoe leuk is het wel niet om de reclames van de Albert Heijn te zien of het Kruidvat. En dat terwijl je vroeger altijd ging zappen als het reclameblok begon!!

Anyway, als ik naar sneeuw wil kijken, kan ik me voortaan wenden tot de STVS, dat alleenrecht hebben ze dubbel en dwars verdient met hun beeldkwaliteit en alleenrecht op het WK.... Verspilling van belastingcenten....

Lekkere broodjes en lunchporties van Foodstop

Tijdje geleden dat ik iets schreef over een leuk eethuisje. Ik heb me vooral zitten ergeren de laatste tijd maar gelukkig heb ik er wel weer eentje ontdekt. Dat is Foodstop aan de Knuffelsgracht. Het is herkenbaar aan het schone en redelijk strakke interieur en de mooie kleurrijke bloempotten voor de deur.

Eigenaresse Denise Antjes vind het erg belangrijk dat het er zowel binnen als buiten netjes uit ziet. Zowel zij als haar collega's dragen bijvoorbeeld haarnetjes, iets wat je weinig ziet bij kleine eethuisjes.

En wat ik nog leuker vind is het feit dat de broodjes echt goed gevuld zijn!! 

Ik was namelijk best teleurgesteld toen ik in Suriname mijn eerste broodje kocht en zag dat er minder beleg op ging dan in Nederland. Helemaal toen ik naar een van de bekendere zaken ging, Combe Bazaar. Voor mij was dat een tegenvaller wat betreft hoeveelheid beleg! Bij Foodstop was ik blij verrast. Redelijke prijzen en goed gevulde broodjes! En ook echt lekker.

Antjes weet wat ze doet en hoe ze aan klantenbinding moet doen want toen ik er vandaag voor de tweede keer was, na twee weken, was het: "Hallo jongeman, wederom een broodje lever voor je?"

Daar hou ik van. 

En ze was zo met iedereen die er komt, een leuk praatje maken terwijl je eten vers bereid wordt! Want ze verkopen er ook nasi en bami en rijst met verse groenten, ook voor een mooi prijsje! Het bestaat nu vijf maanden en wordt steeds drukker en ik gun het ze. 

Foodstop is zes dagen in de week open, zondags niet dus, van vijf(ja echt 5) uur in de ochtend tot half vier in de middag!

Mag een gemeenschap een kerk weigeren?

Dat was een stelling bij Boks.sr gisteren. Wie in Nederland woont, kent het misschien niet. Het is een website waar dagelijk stellingen op worden gedropt. Het publiek kan dan kiezen voor eens of oneens. Het is interessant om te volgen maar ik heb wel wat kanttekeningen. 

Zo wordt er op de site uitgelegd dat de naam komt van de boks die jongeren elkaar op straat geven. Ondanks dat ik de site waardeer vind ik het een suffe uitleg. Ze organiseren namelijk regelmatig debats met prominente gastsprekers. Ze spreken daarmee een publiek aan dat geschaard kan worden onder de Young professionals. Voor mij is er dus een ruis tussen een boks als groet en een Young professional. Misschien is dit stuk wel de enige bekrompenheid in mijn gedachtengang maar het zij zo. 

Ik verwachtte een uitleg omtrent de naam in de richting van vechten, als in fight the power. Vechten met als wapen je hersenen en het woord. Toch vind ik het, ondanks de ruis, goed dat zo een site er is. Ik heb ook weleens een stelling aangedragen en ik blijf altijd nieuwsgierig naar de uitslagen.

Soms vind ik het wel te zwart-wit. En moeten er eigenlijk meer keuzes zijn dan alleen eens of oneens. Zoals bij de stelling hierboven.  

Ik vind dus van wel maar dat komt uit een persoonlijk gevoel. Bij dit soort kerkjes in kleine gemeenschappen in het binnenland moet ik automatisch denken aan cultuurvernietiging. Een die ik iedere keer weer pijnlijk vind om op te merken  als ik in kleine dorpjes kom waar dan weer zo een kerkje is en je de mensen ziet die zelf ook 'in ruis' zijn. 

Wat je kent en geleerd hebt, is ineens niet meer goed. En je moet je confirmeren naar een bepaald denkbeeld want anders ben je slecht en wordt je gestraft. Je krijgt een verlossing aangereikt die eigenlijk een gevangenis blijkt maar dat heb je niet meer door. Je hebt wel je muziek, dans, ritme, trommels, natuur en voorouders achtergelaten. Je negeert dat gevoel voortaan om verplicht elke zondag in dat gebouwtje te gaan zitten en te bidden want dat is nu ineens beter terwijl je altijd al hebt gebeden. 

Alleen waren je gebeden gericht naar datgene wat voor jou werkte, waar je mensen al jaren zoniet eeuwen in geloofde en wat ook werkte. Nu is het zo dat alles waar je oprecht in gelooft zal werken, als het geloof maar standvastig en sterk genoeg is. Echter, in zo een geval verdwijnt ook een cultuur. 

In dat opzicht vind ik het goed dat een gemeenschap zegt 'nee, ik wil geen kerk in mijn dorp want dat strookt niet met ons geloof.' Maar waar trek je de grens dan? Laat ik vooropstellen dat ik het in deze tijd onnodig vind dat er nog steeds zieltjeswinners rondlopen en dat er nog steeds mensen zijn die ervoor vallen. 

Het is toch beter als een persoon uit zichzelf ergens heen stapt en zegt 'ik wil Christen/Hindoe/Moslim/etc. worden'?

Mocht het zo zijn dat een deel van die gemeenschap gelooft en een kerk wil neerzetten als uiting van dat geloof dan mag het niet geweigerd worden. (Dan nog zeg ik dat er dringender zaken geregeld moeten worden in kleine gemeenschappen).

Maar als die gemeenschap bestaat uit alleen maar belijders van een natuurgodsdienst dan heeft een kerk daar niks te zoeken... Toch? 

Wat als het een arts betreft? Of een polikliniek? Mogen mensen dan ook  zeggen dat ze het niet willen want ze hebben al een mega-apotheek, namelijk het oerwoud? 

Wat als Ling er zijn supermarkt wil vestigen? Kunnen ze dan ook zeggen dat ze al voorzien zijn of liever naar de stad reizen voor hun boodschappen? 

Wat als Kees het leven in een metropool zat is en besluit te willen wonen in een hut in zo een gemeenschap? Kunnen ze ook zeggen 'liever niet'?

Ik support de gemeenschap in hun keus. Vaak worden in kleine gemeenschappen middels krutu's waar iedereen bij is, met elkaar beslissingen genomen. En zo een vergadering houdt pas op als iedereen op dezelfde lijn is.

Bovenal vind ik dat het zieltjeswinners moet stoppen! Maak dan gewoon net als elk ander commercieel bedrijf commercials, eigenlijk zijn die er al overal!!!, voor op TV of de radio. Dan hebben mensen de keus ernaar te luisteren of het uit te zetten. 

Volgens mij is het namelijk echt beter als iemand uit zichzelf naar een geloof overstapt, na een gedegen zelf- en vooronderzoek.

En zieltjeswinnen is zo 1400!!

Kinderen met HIV....

Er is een stichting in Paramaribo, genaamd Claudia A., die zich ontfermd over kinderen die geboren zijn met het HIV virus of hun ouders hebben verloren aan AIDS. Erg mooi en nobel. Nu heb ik meerdere malen iets moeten schrijven over deze stichting, voornamelijk als er weer iets werd geschonken aan ze. Ook ben  ik er een keer geweest om er een kort TV-verslag van te maken.

De eerste keer werd er uitdrukkelijk gevraagd of ze bij het filmen niet in beeld konden worden gebracht. Ik wist nog niet waarom en vroeg naar de reden. Mijn cameraman fluisterde mij toe: "Ssst, ik zeg het straks wel tegen je." Toen we ruim buiten gehoorafstand waren van wie dan ook op het terrein fluisterde hij: "Ze zijn uuhm..je weet toch.. ze zijn ..." en hij maakte bewegingen met zijn handen. "Sexueel misbruikt?", vroeg ik. "Zoiets", was zijn antwoord. Uren later zei hij pas dat ze HIV hadden. En het woord fluisterde hij. Het deed me denken aan die periode in Nederland dat niemand het woord kanker uitsprak maar het had over 'K'.

Nu kreeg ik onlangs weer foto's binnen van een goede daad. Met Vaderdag werden deze kinderen getrakteerd op een leuke middag uit. En op een sportieve vader voor een dag! Het was georganiseerd door een restauranthouder(Jurgen Boodie van Restaurant Jiji's) en een jongerenorganisatie. Ze werden bijgestaan door een team zaalvoetballers dat kampioen was geworden. Via een andere weg kreeg ik het materiaal binnen en wederom werd er gevraagd of ik een foto kon kiezen waar de kinderen niet herkenbaar op stonden. Natuurlijk heb ik daar gehoor aan gegeven omdat je respect moet hebben voor de wensen van een ander.

Maar ik heb er wel vraagtekens bij die ik graag met jullie wil delen. Het gaf mij namelijk het gevoel dat deze kinderen als een soort taboe worden beschouwd, nou beter gezegd, hun ziekte. Maar daar kunnen zij niks aan doen. En ze worden opgevoed met het beeld of idee dat ze een verschrikkelijk geheim hebben. En het is net alsof ze worden verstopt, dat ze niet mogen worden gezien omdat ze die ziekte hebben. Maar het is niet aan ze te zien. En tegenwoordig zijn er genoeg manieren om de ziekte onder controle te houden. Ze zouden zich dus kunnen ontwikkelen tot volwassenen die een normale bijdrage kunnen leveren aan de maatschappij.

Ik moest er ook aan denken dat het net was alsof deze kinderen werden gestraft voor een fout van hun ouders. Samen met een collega besprak ik het. "Ik zou het ook niet zeggen als ik die ziekte had", zei ze. "Mensen zouden anders doen tegen me. En ik denk dat andere kinderen ook gemeen zouden doen", ging ze verder. Ik snap wel dat vanuit die gedachte die kinderen 'beschermd' moeten worden. Maar wat gebeurd er met het zelfbeeld van deze kinderen? 

Is er dan wel genoeg aandacht besteed aan informatie verstrekken over die ziekte zodat het beeld dat de gemeenschap erover heeft veranderd kan worden? Er zijn volgens mij nog steeds mensen hier die denken dat je het niet kan krijgen als je weet ik veel wat doet. Die denken dat het een ziekte van alleen homo's of hoeren is. 

Laatst zat ik in een taxi en de chauffeur wees naar buiten en zei:"Zie je die vrouw daar? Ze heeft AIDS." "Okay", zei ik. Hij ging verder met zijn verhaal. Ik kon eruit opmaken dat hij haar wel stoer vond. "Ja, ze zegt het gewoon en probeert en ze geeft voorlichting." Even dacht ik dat hij haar bewonderde maar hij eindigde zijn relaas dat ze eigenlijk toch wel een motjo was. Beetje jammer vond ik dat. 

het vergif dat vooroordeel heet

Iedereen heeft vooroordelen. Daar ben ik honderd procent van overtuigd. Voor mij is het dus niet een kwestie van ‘je mag geen vooroordelen hebben’. Dat kan niet want het is mens eigen, je vormt een beeld in je hoofd van iets of iemand, gebaseerd op dat wat je in het verleden hebt meegemaakt. Dat gaat vanzelf. Voor mij is het een kwestie van ‘hoe ga ik er mee om?’.

Als iemand geen besef heeft van hoe de menselijke geest in elkaar steekt, kan zo iemand vooroordelen tot feiten maken ongeacht wat de praktijk uit wijst. En die zelfbedachte feiten kunnen iemands gedachten beheersen en als eerste naar boven komen bij het zien van iets of iemand waar het vooroordeel over heerst. Dat kan leiden tot racisme en discriminatie.

Eerder verteld, twee getinte mannen, waarschijnlijk Marokkaans, hadden mij flink te grazen genomen.Voor ik genezen was van de verwondingen was ik al hulp gaan zoeken bij een psychiater en had ik mezelf gedwongen om weer, alleen, de straat op te gaan. Zo een ervaring kan leiden tot straatvrees maar ook tot haat jegens een specifieke groep en dat wilde ik niet, absoluut niet, in mijn systeem hebben. 

Ik ben echt met die gevoelens aan de slag gegaan. Zoals ik al zei, je voelt dingen en ze worden getriggerd door wat je om je heen ziet. De eerste persoon van Noord Afrikaanse afkomst die mij aansprak na het ongeval, deed mijn hartslag versnellen met bijna duizend procent. Ik stond hem toch vriendelijk te woord. Maar goed ook want hij vroeg gewoon de weg. Vanaf dat moment ging het vrij snel met mijn genezing, zowel lichamelijk als geestelijk.

Ik moet zeggen dat ik in Nederland meer dingetjes heb meegemaakt. Maar ik heb altijd geprobeerd niet mee te gaan in een soort van tegenoffensief van haat. En ik heb ook dingetjes met mijn ‘eigen mensen’ meegemaakt waar ik nu nog verbaast over ben. Vaak hoorde ik dat ik blank wilde of dacht te zijn. Meestal ging ik lachen daarom want dat is echt stupiditeit tot en met. Wat ook erg was, is als mensen zeiden ‘ja, maar jij bent wel okay.’ Die heb ik door de jaren heen heel vaak gehoord en iedere keer met gemengde gevoelens.

Ik had verwacht dat ik in Suriname minder met discriminatie en vooroordelen te maken zou hebben. De rest van de wereld ziet het natuurlijk ook als het goede voorbeeld. Aan de oppervlakte is het ook zoals Cynthia mcLeod ook zei: “een goed voorbeeld van een multiculturele samenleving die werkt!”. Het doet me dan ook pijn om te zeggen maar ik heb in een jaar tijd in Suriname best veel opmerkingen gehoord waarvan ik dacht ‘hmm, niet op maar van het randje’. En dan overdrijf ik niet..

Ik vind het hier erger dan in Nederland maar niks ervan is goed te praten, waar dan ook. Erger hier omdat iedereen hier een kleurtje heeft, in het nu of in de stamboom. Ik moet altijd lachen als ik dat lied hoor “Wi Na Wang”(Wij zijn een). Zo zat ik bij iemand in de auto en er staken vier jongetjes over, ik denk tieners. “Kaolo djoekas!!!”, zei die persoon, “dat soort types doen al die berovingen enzo!!”. Vervolgens zag hij mijn collega, een typisch voorbeeld van een blaka rosoe(zwarte roos), en probeerde haar te versieren….

Ook zei iemand een keer "Ach, die Indianen kunnen niks behalve bier drinken". Dat was als een dolk in mijn buik. Ik heb alleen gezegd dat ik zelf deels van Indiaanse afkomst was en er ook trots op ben. Daarmee was het gesprek afgelopen want ik drink ,sinds ik hier ben, niet meer zoveel bier haha en ik kan best veel..

Een andere keer zei iemand “Deng nengre jongoe!!”(Die negers, tjongejonge) om vervolgens te vertellen dat zijn eigen moeder een halfbloed was. “Mi granma beng deng wang nengre toe” was zijn manier van goedpraten(“mijn oma was een negerin”). Iedere keer als ik dit soort dingen hoor vraag ik me af of ik erop in  moet gaan. Of dat ik de dommen gewoon dom moet laten zijn.

Ik ben verder gaan kijken over hoe men omgaat met afkomst in dit land. Zelfs politieke partijen zijn gericht op etniciteit, op een paar na. Allemaal pretenderen ze wel voor iedereen van elke etniciteit te zijn. Maar als je dat echt bent, moet het geen agendapunt zijn. En als zoiets gezegd wordt, wil dat zeggen dat het bijzonder is.

Nu weet ik waarom het in Suriname nog speelt. Het verleden maakt dat bijvoorbeeld kleur nog steeds een rol speelt. Bijzonder is ook de verdeeldheid van Creolen en Marrons, of stadsnegers en bosnegers. Ik vind dat rassensysteem een van de grootste littekens van de slavernij. Het zorgt ervoor dat een volk niet echt een is.

De Marron in de regering vecht voor zijn mensen, evenals de Javaan en de Hindoestaan. De Creool idem. Maar wat te denken van al de mensen die gemengd zijn. Ben je verplicht een kant lief te hebben en de andere kant te haten? Wie wordt dan jouw volksvertegenwoordiger?

Het is überhaupt raar dat men hier nog steeds de etniciteit benoemd en niet praat over Surinamers… en dat er in Nederland al jarenlang discussies zijn over autochtoon of allochtoon, medelanders of Nederlanders,etc. Ik vind het een lastig onderwerp moet ik zeggen maar ik hoop wel dat iedereen hier ooit gewoon een Surinamer is. Eens zei iemand:’… want als die boot hier zou aanmeren en ons zou aanbieden terug te keren naar het land van onze voorouders, zou niemand gaan……”

Heb ik nu helemaal geen vooroordelen? 'Nee' zeggen zou mijn grootste leugen ooit zijn. Maar ik heb ervoor gekozen om het dagelijkse gevecht aan te gaan met die muur die elk vooroordeel opwerpt. Ik breek het af zodat ik ieder persoon die op mijn pad komt een eerlijke kans geef. En ook omdat ik niet dat soort vergif in mijn systeem wil. 

Dat zou betekenen dat ik mijn leven door negativiteit zou laten leiden. En weet je, door al die jaren in de horeca heb ik geleerd elke gast te behandelen alsof het de eerste is, ook al is het voor jou de honderdste persoon met dezelfde vraag. Toen dacht ik ja, dat is het ook. Waarom iemand die je voor het eerst ziet gelijk belasten met zaken waar die geen weet van heeft, die met anderen te maken hebben, alleen maar omdat ze enigszins op elkaar lijken?!..

Door het werken in de horeca heb ik ook wel gemerkt dat er bepaalde gelijkenissen zijn die cultuurgebonden zijn of afhankelijk van uit welke sociale laag iemand komt. En dan nog train ik mezelf erin een open mind te hebben.

En ja, dan kom je een keer iemand tegen die echt de belichaming van die vooroordelen is..snel ontwijken en verder .. dat is dan gewoon een onwetend persoon omdat die persoon onwetend is.. niet omdat deze Chinees, Creools, Marron, Hollands, Hindoestaans of wat dan ook is.

Ik beschouw ons allemaal steeds meer als wereldburgers. Eigenlijk geloof ik in die globale wereld. Dat kwam echt door mijn verleden waarin men mij toen ik hier nog woonde al vroeg of ik uit Nederland kwam. Toen ik merkte dat ze mij niet geloofden als ik ja zei, ben ik in het vervolg gaan zeggen 'ik ben een wereldburger!'. En daar hou ik nog steeds aan vast.Een wereldburger, geboren in Suriname en heel lang gewoond in Nederland.. 

Vaderdag..Moederdag..OUDERDAG!!!..toch?

Vandaag is het Vaderdag. Vorige maand Moederdag. Leuk, gezellig, aardig, goed. Maar is het niet beter om het nut van het gezin als instituut te benadrukken en die twee aparte dagen af te schaffen en gewoon tot een enkele Ouderdag te maken?

Waarom? Omdat er verschillende vormen van gezinnen zijn. En ik zal wederom benadrukken dat een perfect gezin in mijn ogen niet bestaat uit een vader, moeder en de kids. Voor mij is een perfect gezin er een met een of twee ouders die een bewuste keuze hebben gemaakt om een kind op te voeden. Het maken en krijgen van het kind zijn processen die ik hier niet in mee neem. Dat is namelijk natuurlijk. Het opvoeden ook maar daar komt er iets meer bij kijken dan eerst zaad en daarna een baby eruit te persen. Klinkt misschien gek maar ik hoop dat duidelijk is wat ik bedoel. En het geslacht van die twee ouders staat er wat mij betreft los van.

Ik ben er van overtuigd dat twee vaders of moeders een kind net zo goed kunnen opvoeden als een vader en moeder. Misschien wel beter omdat het krijgen van dat kind een groter gevecht was dan bij een traditioneel gezin. Natuurlijk moet ik hier vermelden dat ik niet het een prefereer boven het andere. Het gaat om de bewuste keuze die gemaakt wordt en daarbij vind ik liefde van veel groter belang dan een conservatieve visie op het gezin.

Veel dingen die lange tijd vanzelfsprekend waren, zijn onderhevig aan verandering. Onze visie op veel zaken moet worden aangepast. Hoe we denken over geloof, cultuur, ras, seksualiteit, het leven. Waarom? Alleen als we onszelf reviseren en zorgen dat we meer mensen insluiten dan uitsluiten zullen we het verder schoppen als menselijk ras. Denk ik. Uit een voorgeprogrammeerd automatisme schreeuwen dat een fictief persoon die op een wolk woont bepaalde dat het ging Adam en Eva en niet Adam en Steven of Anna en Eva beschouw ik, ik benadruk ik (dus ik zeg niet dat het zo is maar dat ik dat vind), als onwetendheid.

En iedereen die anno 2014 onwetend is, is dat naar mijn mening uit eigen keuze. Als je mobiel internet gebruikt om alleen maar te FB-en, appen of vieze plaatsjes te kijken dan hou je jezelf dom. Via het internet is er namelijk zoveel informatie te vinden. En als mijn oma van 70 en mijn moeder van 50 het op zich kunnen nemen het internet op te gaan en op onderzoek uit te gaan dan moet iemand van 20 of 30 dat ook kunnen en niet alleen maar lopen flashen voor het oog van anderen.

Maar het ging dus om het ouderschap dat niet sekse-gebonden hoort te zijn. Waarom ik nog meer voorstander ben van een Ouderdag? Al die mensen die alleen hun kind opvoeden, uit eigen keus of omdat ze gewoon geen geschikte partner kunnen vinden, moeten de rol van beiden vervullen. Dat is moeilijk! Kinderen als duo opvoeden is al lastig, laat staan in je eentje.

Als Pietje door zijn moeder is opgevoed en zijn vader niet kent, zal hij op Vaderdag altijd geconfronteerd worden met de afwezigheid van die vader. Dat geldt er ook voor als Nelleke door papa wordt opgevoed en haar moeder niet kent, ook dat kan! Nelleke zal iedere keer op Moederdag worden geconfronteerd met de afwezigheid van mama. Onze manier van leven is nog steeds gebaseerd op een maatschappij waarbij mensen trouwden en bij elkaar bleven en dat ook de enige manier van samenzijn was die geaccepteerd werd.

Toen al had men moeten beslissen dat die dagen niet apart zouden worden gevierd maar op een dag. Een gezin met twee ouders werkt ook alleen als ze op een lijn staan en dus een eenheid vormen. Nu we merken dat er steeds meer eenoudergezinnen zijn en we langzaam doorhebben dat het niet automatisch wil zeggen dat die kinderen slecht terechtkomen, zouden we dus ook moeten zeggen 'ja, we evolueren ook mee in onze manier van denken en de manier waarop we onze instituten vorm geven.'

Dat ik elk jaar steeds meer mensen zie die op Moederdag stilstaan bij alleenstaande vaders en op Vaderdag bij alleenstaande moeders doet mij goed. Meer mensen verbreden dus hun visie. En ik denk dat het beter is voor alle kinderen om op te groeien zonder het gevoel van een gemis. Als we dat al kunnen wegnemen door zoiets kleins dan zeg ik waarom niet....

Iets te vieren... Een jaar in Su, met een warm EBS-welkom!!

Nou, nu zit ik hier een jaar. Op 14 juni 2013 pakte ik het vliegtuig. Dat was ook de dag dat mijn goeie vriend Tim mij voor het eerst heeft zien huilen. Terwijl we al zeker vijftien jaar vrienden zijn.

Ik heb niet echt afscheid genomen van mensen. Meer afgesproken en goede gesprekken gehad die ik koester. Ja, die laatste uitstapjes koester ik heel erg! Op Schiphol werd ik gedag gezegd door Lotte en mijn zusje Xiomi. Dat deed me verdriet maar ik ging iets beters tegemoet voor mijn gevoel.

Nu heb ik de laatste weken veel nagedacht. Ik ben veel alleen geweest, uit vrije wil. Soms tot teleurstelling van anderen maar ik had en heb dat even nodig. Wat ga ik doen? Ga ik echt hier blijven? Heb ik echt een toekomst hier? Zoveel ging en gaat er door mijn hoofd.

Verruil ik niet een vrijgevochten wereld voor een beperkende? Doe ik geen stap terug? Mijn moeder had enorm haar best gedaan mij naar Nederland te krijgen, en nu ging ik gewoon terug, was dat niet raar?! En zo was het ineens zaterdag de veertiende en ben ik, ondanks het elke dag tegen mezelf te zeggen, glad vergeten mijn ticket te annuleren.

Dat wil zeggen dat ik het nu moet zien te redden hier. Ik kan niet meer terug op elk gewenst moment, nu moet ik gaan sparen en plannen. Ik voel me er niet benauwd onder, hoewel dat vannacht wel zo was dankzij de EBS. Het enige wat ik dacht was 'is dit het dan?! Om de zoveel tijd gek worden van de slechte nutsvoorzieningen?!'

Het leven bestaat gelukkig uit datgene waar je de focus op legt. Maar moet ik dan maar niet denken aan het gemis? Het gemis van mijn moeder die zonder dat we het beiden doorhadden echt een rots in de branding is voor mij, en omgekeerd. Het gemis van mijn zusjes, broertjes, neefjes, nichten, vrienden en vriendinnen. Het gemis van een goed gesprek, een discussie over maatschappelijke onderwerpen, de zin van het leven, de zin van mijn, ons en hun leven.

Als ik dat even terzijde leg, dan ben ik verdomde blij met mijn stap. En als ik zie wat ik tot nu toe heb kunnen bereiken in een jaar tijd. Dan denk ik wooow! En dan ben ik ook wel moe. Wel voldaan.

Mijn creativiteit wilde ik laten bloeien en dat gaat steeds beter. Werk, huis, allemaal goed. En nu begin ik mijn tweede jaar met een nieuwe job en nieuwe uitdagingen. Spannend vind ik dat, ik kijk er echt naar uit. Het is alsof ik in mijn hoofd zometeen de eerste steen ga leggen voor mijn huis. Mijn huis dat van zonnepanelen is voorzien....

Ik mag dus niet klagen. Natuurlijk baal ik ontzettend dat het me niet is gelukt mijn verloren kilo's eraf te houden. Maar ik ben er wel weer trots op dat het me minder doet dan in Nederland. 

Vandaag heb ik een leuk gesprek gehad met mijn nieuwe buurvrouw. We hadden het over het paranormale en het spirituele. Een mooi raakvlak en ineens waren we anderhalf uur verder. Ze herkende dat wat mij dreef. Dat gevoel op de plek waar je ribben bij elkaar komen, skinfiri, intuïtie, dromen, boodschappen maar ook gezond verstand.

Na jaren lang ontkennen en negeren van dat gevoel kan ik na een jaar wel te hebben geluisterd alleen maar zeggen: volg altijd je gevoel. Geef niet toe aan angsten. Angsten zijn zo dat ze ervoor zorgen dat je liever in een situatie blijft die slecht voor je is maar vertrouwd dan dat je uit die slechte situatie stapt en het onbekende tegemoet ziet wat misschien wel beter is voor je.

Hopelijk is dat duidelijk uitgelegd..

Nu net viel de stroom weer uit. Volgens de bekendmaking zou het tot elf uur duren zei de dame toen ik belde.. Welke bekendmaking?! .. Op de site staat dat er geen geplande onderbrekingen zijn.... Men kan zich redelijk voorstellen dat ik nu bijzonder geïrriteerd ben. 

Maarrrrr: mijn buurvrouw heeft wel stroom. Nieuw en oud netwerk ofzo. Ze heeft heel de middag besteed aan het maken van een verlengsnoer waar de hydrofoor op aangesloten kan worden. We hebben dus beiden gewoon water... Ik kan dus nog wel douchen  en drinken gelukkig ... En ze vroeg een extra verlengsnoertje om aan te sluiten zodat ik nog een lampje kan aansteken... Of een ventilator... Zucht!  Wat een gedoe... En zo vier ik mijn een-jarig jubileum.... Kut-EBS...

Blijf erbij dat water en stroom gratis moeten zijn... En van goede kwaliteit... 

Trouwen om ouders niet teleur te stellen... neem je dan het huwelijk en jezelf serieus?

Stel je voor. Je hebt een partner. Ja, we gaan modern doen en houden een open mind wat betreft allerlei vormen van partnerschap. Dus man-man, vrouw-vrouw en man-vrouw. Zolang het twee consenting adults betreft, moet iedereen zijn of haar smoel houden en respect voor de liefde hebben! 

Goed, stel dus je hebt een partner. En al een tijdje en die persoon wilt trouwen. Uit een gevoel van liefde zeg je ja maar na verloop van tijd twijfel je. En de datum komt steeds dichterbij en je krijgt steeds minder zin. Het wordt zelfs zo erg dat je niet eens meer wilt trouwen!

Maar je gaat er toch mee door, ondanks adviezen van mensen om je heen die aangeven dat je niet met zoiets door moet gaan als het tegen je zin is. Echter vind je dat je verplicht dit door te zetten. En dan komt het: de reden is dan niet liefde maar het niet willen teleurstellen van je partner, je ouders en de ouders van je partner. 

Lastig. Wat doe je dan? Als iemand een commitment for life aangaat waarbij de persoon zichzelf wegcijfert en niet meetelt. Is het nobel of gewoon stom? Hoe serieus neem je dan een instituut als het huwelijk? Hoe serieus neem je dan jezelf?

Ik moet zeggen dat als ik het niet teleurstellen van mijn ouders als leidraad genomen had om mijn leven te leiden ik misschien arts was geworden, of leraar. Ze hebben het mij destijds ook kwalijk genomen dat ik mijn eigen weg ging en niet ervoor koos te conformeren naar hun wensen. 

Ze begrepen het niet en vonden dat ik het dan maar zelf moest doen. Alleen. Dat was een wijze les. Hard gevallen maar ook opgestaan. Zelf! En ook al geloof ik niet in excuses was het wel net alsof ik op een voetstuk werd geplaatst of vleugels kreeg toen mijn ouders sorry zeiden voor hun onbegrip destijds.

Het was volgens mij ook een van de enige keren dat ik dankjewel zei bij een verontschuldiging. Maar dat is niet mijn punt. Mijn punt is dat mijn ouders nu verdomde trots zijn op mij. Ik krijg nu van mijn moeder alle steun, ook wel van mijn vader maar die is wat meer op de achtergrond.

En nu ben ik hier. Alleen. Ik doe mijn ding en ook al scheet in mijn broek heb ik het toch gedaan. Omdat ik besloot voor mijzelf te kiezen.Ik neem namelijk mijzelf en het leven en al haar facetten erg serieus. Maar het is wel mijn leven.

Hoe kan iemand leven naar de wensen van een ander, ook al zijn het je ouders. Wat doe je dan als ze er niet meer zijn? Pas dan echt je eigen leven leiden? Of jezelf voor je kop slaan dat je jarenlang hebt geleefd volgens de regels van een ander en nu geen eigen beslissingen kunt nemen?

In ieder geval is dit geen fictief verhaal van dat huwelijk. Ik ken echt iemand die er zo in staat. En maar proberen te voldoen aan andermans wensen. Zo ontstaan gebroken gezinnen, mannen die vreemdgaan en kinderen die daar de dupe van worden...

Dan zijn mensen even teleurgesteld in je.. shit happens, jij zal ook weleens teleurgesteld zijn in anderen... zijn ze dan gelijk dood voor je? Daarnaast..je blijft het kind van je ouders..

Er is een theorie waarbij wordt gezegd dat kinderen hun ouders kiezen. Soms om ze een levensles bij te brengen of juist van hen te leren. Ouders kunnen namelijk ook leren van kinderen, zeker nu in deze tijd van veranderingen.

Als een ouder een kind niet door dik en dun steunt, ongeacht de keuzes de het maakt, ...zijn ze het dan wel waard om ouders genoemd te worden? Of zijn het ook maar mensen en is dat juist nog meer de reden om je leven te leiden zoals jij dat wilt?

Missverkiezing op basis van het geloof

Het deed me heel hard lachen toen ik het voorbij zag komen op Facebook. Een flyer van een Missverkiezing genaamd Uma Fu Gado Contest(Vrouw van God verkiezing). 

De gemeenschap hier is nog maar net bekomen van de Miss Suriname verkiezing die heel veel stof deed opwaaien en waar ik uitvoerig over had geschreven. Niet omdat ik de organisatie wilde verdedigen zoals zoveel mensen denken, men is hier niet Oostindisch doof maar blind denk ik soms, maar omdat ik vond dat de mensen hun kritiek moesten uiten juist op de organisatie en niet de deelnemers, die gevraagd waren, persoonlijk aanvallen. Dat gebeurde wel, tot vervelens toe.

Nu met deze verkiezing vraag ik  me af waar de grens moet worden getrokken tussen geloof en zoiets frivools als een missverkiezing? Hoe meet je iemands liefde voor God? En waarom moet er een wedstrijd zijn gebaseerd op het geloof? “Het is geen wedstrijd, maar een contest” werd er overigens gezegd tegen mijn collega gezegd terwijl deze navraag deed voor een artikel. Ik vind het eerlijk gezegd belachelijk en heb bijna het gevoel dat het hier weer gaat om een manier de gemeenschap geld uit de zak te kloppen. Ik had ergens de hoop dat dit zou worden georganiseerd om een goed doel te ondersteunen want de kaartjes voor het event bedragen SRD 10 per persoon. Nog steeds niks vergeleken met de SRD 100nogwat die worden gevraagd voor andere shows in het zelfde genre.

Maar de entree is bedoeld om de kosten eruit te halen en een ticket te kunnen betalen zodat de meest vrome Miss naar Trinidad kan gaan om Suriname te gaan vertegenwoordigen. Wie dat gaat worden zal worden bepaald door een jury die de dames gaat keuren in vier rondes. Prisiri(plezier), maatschappelijk, talenten en geestelijk.Goed bedacht moet ik zeggen. Ook al zijn er geen schoonheidsonderdelen. Een religious spelling bee contest ofzo was een betere naam geweest, of iets met een quiz...

Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat het Vaticaan hiervan zou vinden. Ik vraag me af of het überhaupt wel bekend is bij hen of dat we weer te maken hebben met een persoon die een eigen visie en interpretatie omtrent het woord Gods gebruikt om te zorgen voor brood op de plank.

Zowieso word men hier op allerlei manieren geconfronteerd met het geloof. Daaraan merk ik echt dat ik in een kleine gemeenschap verkeer waar ik normaal gesproken gillend uit weg zou rennen. Tja, ik ben dan ook een heidens en duivels kind op het moment dat ik aangeef niet te geloven in een God zoals men die hier aanbid.

Ik word er soms wel een beetje moe van en toch blijf ik altijd vriendelijk. In de taxi: “ik heb iets voor je om te lezen als je tijd hebt.” Dank u wel, meneer, maar ik ben niet gelovig. Bij elk onderdeel van het dagelijks leven wordt het geloof betrokken en ik heb het gevoel dat mensen zich erachter verschuilen om geen verantwoordelijk te hoeven nemen voor de daden in hun leven. 

“Met Godswil zal het lukken.” of “Alleen met de hulp  van God was het me gelukt.” Niemand lijkt zelf iets te kunnen en het is net alsof het geloof in God meteen betekent dat men zich moet afsluiten voor welke alternatieve visie op het leven dan ook. "Ik kijk alleen TV als het over God gaat."

Tegelijkertijd vercommercialiseerd het ook. Ik was enorm geschokt toen ik hoorde dat men loonstroken moest afdragen en maandelijkse betalingen op basis van hun salaris moest voldoen bij sommige gemeenten. Achja, ieder zijn ding en men moet doen waar men blij van wordt, hoe belachelijk het in mijn ogen soms ook is. … Een Missverkiezing op basis van het geloof vind ik wel erg knap bedacht. 

En hier kan je ALLES doen zolang je die witte man daarboven aan je zijde hebt..... Hij heeft volgens mij zelfs een zetel in het parlement, zo vaak wordt hij aangeroepen. 
Het is een beetje als die 'I love you'-s uit Amerikaanse films. Leeg, vanuit automatisme en gesproken zonder gedachte erachter...

Sapwater, salmonella tjauw min en nattevingerwerk

Als je iets doet 'gi sma ai' dan doe je iets voor het oog maar zonder passie of echt gevoel erbij. Dat gejank van Sinead O'Connor bij die wereldhit Nothing Compares 2U werkte ook alleen maar omdat het echt overkwam. Of het live optreden van Adèle toen ze in tranen uitbarstte tijdens Someone Like You. Echtheid komt over en raakt mensen..

Nu worden er regelmatig foto's verspreid van voornamelijk Chinese restaurants die hun deuren moeten sluiten vanwege onhygiënische keukens. Dat vind ik een echte 'sma ai actie'. Waarom?

Er wordt nooit verteld om welk restaurant het gaat. Het is blijkbaar belangrijker de privacy van een ondernemer te beschermen, die zich niet aan de regels houdt, dan de gemeenschap te behoeden tegen voedselvergiftiging, of andere ziektes, voortkomend uit eten bij restaurants waar men geen waarde hecht aan hygiene.

Vermeld de namen als het slecht is en kom erop terug als het verbeterd is... Lijkt mij redelijk...

Onlangs verscheen er ook een verhaal in de krant van een gezelschap waarbij vier mensen in het ziekenhuis waren beland na het eten van een tjauw min. Ook zij noemden geen naam terwijl een van hen bijna dood was geweest. Salmonella...

Ik vraag me ook af waarom de controle zich alleen richt op Chinese restaurants terwijl de stad vol is met hosselaars die eten verkopen uit vitrinekasten. Die blijven gewoon bestaan en er lijken de laatste tijd steeds meer bij te komen.

Er komen steeds meer van die boys bij die vanuit die karretjes bloedworst en vleesworst verkopen. En zelfs voor het gerechtsgebouw aan de Grote Combe staat er dagelijks een auto die vanuit de achterbak groente en fruit verkoopt.

Ik vind het aan de ene kant iets hebben. Met mijn ogen dicht zie ik op dezelfde plaatsen in 1910 een mai of een moesje zitten die haar waren verkoopt. En soms koop ik ook wel groente bij zo een illegale verkoopster. Het is goedkoper en ziet er vaak beter uit dan op de markt.

Dat kan vooral komen doordat de Centrale Markt een donkere ruimte is. (Ik kom er wel met plezier. Mensen gillen soms "loekoe loekoe a journalist doro!" en dat doet me goed, streelt m'n ego.)

Daar op de markt is er een vrouwtje dat sapjes verkoopt. Als ik er ben haal ik er eentje bij haar. Lekker koud en vol vruchtvlees en voorzien van etiket zoals het hoort volgens de laatste regels. Maar of het verder klopt .... Kweenie!! Vandaag had ik pech, sap over datum, maar die houdbaarheidsdata zijn hier, zeker bij huisvlijters, natte vinger werk!

Als je ergens komt in een restaurant of winkel verkopen ze vaak ook sapjes. Zogenaamd is dat wat in die supermarkt te krijgen is volgens strenge eisen geproduceerd etc. Ik heb meerdere sapjes geproefd. 

Koprosina is echt de slechtste. Zeker niet verwacht, aangezien het op veel plaatsen te verkrijgen is en veel aan reclame doet. Het is meer water met suiker dan een sap en tijdje geleden zag ik dus hun nieuwste product 'zuurwater'.

Tja..... Ik moest lachen. Maak van de nood een deugd... Ofzo

Kijk, het is dus lastig als de standaarden alleen door sommige ondernemers worden nageleefd en de controle alleen lijkt te gebeuren op basis van etniciteit.

En de verhalen zijn er ook dat als je wat geld toeschuift er gemakkelijk en snel de andere kant uit gekeken wordt.

Ondernemen zit mensen in het bloed. Een tik op de vingers omdat ze iets niet goed doen zal ze echt niet aanzetten tot zelfmoord of wat dan ook. Ik denk dat ze of een manier vinden om goed te doen of  om weer de gemeenschap een loer te draaien.

Want dat is wat ze doen. Ze houden ons voor de gek en werken goed samen met controleurs. Ik kan me namelijk echt niet voorstellen dat ze bijvoorbeeld bij Koprosina zelf de sap proeven en denken 'hmmm, dat is nou echt sap!' 

Ik weet dat ik in Nederland echt nerveus was als Bureau de Wit kwam. Of de Keuringsdienst van Waren. Of de brandweer. Ik vraag me af of de brandweer weleens controleert in restaurants... Of er alleen met de ogen dicht komt om te bestellen.

Het is vandaag 10-06.... Wel echt sap, met vruchtvlees, helaas wel suiker toegevoegd maar markoesa zou dan ook wel heel zuur zijn, hoor!

Helaas denk ik dat er eerst flink wat doden moeten vallen, meer nog dan in het verkeer!, voor er echt goede en consequente controle op/en naleving van regels en standaarden komt. 

En gezien dat in het verkeer na zoveel doden nog steeds niet het geval is ben ik bang dat we het voorlopig nog wel ff moeten doen met gissen en goede hoop.

Of misschien moeten alle mensen met werk in een controlerende functie eerst zelf iemand verliezen aan onhygiënisch voedsel of het verkeer..

Voorkomen is beter dan genezen en wie niet horen wil moet maar voelen ... Ik hou van dat eerste en hoop de rest van Paramaribo ook, al is het maar stiekem.

Stop gewoon met het verspreiden van die belachelijke foto's van vieze pannen. Maar geef me een naam en sluit het. En dan niet voor een dag of twee maar totdat de situatie is verbeterd met honderd procent.

En doe het dan bij iedereen. Ook mai die phulauri verkoopt, ook mae met dr bami en moesje met d'r dossie. Dwing Koprosina en andere producenten het predikaat sap van hun flessen te halen als er te weinig echt vruchtensap in zit. En ondersteun mensen die echt kwaliteit leveren en niet de mensen die tjoekoe kunnen betalen.

Doe ECHT iets zodat je niet meer hoeft te 'doen alsof' met die sporadische foto's van dat ene anonieme restaurant terwijl de stad vol zit met potentiële gezondheidsrisico's! ....

En stop alstublieft met het excuus dat er niet genoeg mankracht is.... 5 mensen, vijf dagen in de week, 4 of 5 restaurants per dag... Kom je al een heel eind!!

Digicel, are you serious?!!!!

Mijn wangen zijn van binnen stuk gebeten. Mijn hart is half verlamd door het urenlang kloppen op hoogtempo. En ik voel me schuldig omdat ik zo tekeer ben gegaan tegen de medewerkster bij de klantenservice van Digicel. 

Customer Care noemen ze het. En ik denk dat zij van het Digicel-kader keihard lachen. Iedere keer als ze die woorden Customer en Care voorbij zien komen. Eerst een spottende lach en daarna zo een hele harde 'hitsjeeeeeeeeeee-dem tink we care'.

Eerst hoorde ik dat er geen storing was. Vervolgens was er wel een storing want klanten kunnen hun data niet tjekken. Het gebeurde vaker dat je ineens geen toegang tot het internet had en dan kon ik ff kijken of ik genoeg data had. Meestal lag het daar niet aan en was het dus wachten totdat het internet weer beschikbaar was.

Nu ben ik in vier dagen tijd 60 SRD kwijt. En volgens het systeem heb ik het hele weekend geen data verbruikt. Maar ze konden ook wel zien dat er twee keer 20 SRD op was gegaan aan data... Vaag!

De klantenverzorger snapte het niet en stuurde het allemaal door naar de technische dienst en ik moest zelf na twee uur terugbellen. Ze zorgen zo goed voor je maar kunnen je niet terug bellen. Nu is dat nummer gratis maar toch..

Na twee uur belde ik terug. Mijn verhaal doen, rustig. Ook nu weer vragen wat mijn naam is en bij elke vraag of antwoord hoorde ik mijn naam weer. Zo vaak dat ik helemaal geïrriteerd werd van dat Christjo!

Conclusie van de technische dienst was dat ik geen toegang tot het internet had omdat mijn iPhone niet beschikte over de laatste update.....?!!!! Wednesday, Thursday, Friday?!!!!!!! De arme dame had de taak mij te vertellen dat ik al mijn geld kwijt was en er werd niks gedaan om mij tegemoet te komen.

Ik heb ook gevraagd of het kwam doordat ik een 3G telefoon had dat ik niet van mijn leven kon genieten met 4G snelheid. Maar dat maakte niet uit, het lag aan de schommelingen van het netwerk zelf

Toen knapte er iets in mij waarbij ik tegen haar zei dat het niet mijn stijl was omdat ik absoluut begreep dat zij haar werk deed, netjes ook, maar dat ik mij op dat moment zwaar en zwaar benadeeld voelde.

Voor mij was het de druppel. En ik hoorde haar echt denken 'oooooooomg, deze is echt boos....'. Ik zei dat ik hoopte dat ze op zijn minst een aantekening zou maken dat ik over ging stappen vanwege het constante gezeik.

Uiteindelijk wilde ik geen impulsieve handelingen verrichten. Ik ben naar de Digicel shop bij mij om de hoek gegaan en heb voor een week data gekocht. Knarsetandend en in mijn hoofd was ik een van de drakenzonen van Danaerys en smeet ik alle Digicelmasten omver. 'Start over, caring people, and do it right this time!'

Ik zal deze week rustig kijken naar hoe het zit met Telesur. Daarvan weet ik al dat de service shait is maar als het allemaal goed gaat, heb je die toch niet nodig...

Iemand zei tegen mij 'Stap toch gewoon over!'. Ik ga dat ook echt doen maar ik voel me verplicht er iets over te schrijven. Ik volg daarin mijn gevoel. Net zoals ik destijds heb gedaan over de Fyra en ik had gelijk. Dat bleek ook shait te zijn!!