Penne met Antroewa-tomatensaus

Antroewa is een van mijn lievelingsgroenten, evenals sopropo. Vaak maken wij Surinamers een bepaalde groentensoort altijd op dezelfde  manier klaar, gewoon omdat het zo hoort.

Groot was mijn verbazing toen ik een keer in het restaurant waar ik destijds werkte, Lulu in Rotterdam, als personeelsmaaltijd een groene Thaise curry kreeg waar antroewa inzat. Het was verrukkelijk! Afgelopen week bedacht ik  weer eens te gaan experimenteren en ik herinnerde mij een keer dat ik antroewa had gekookt maar er teveel tomaat in had gedaan. Het bleek toch erg lekker en zo kwam ik op het idee het te proberen in een rode pastasaus. Dat en luiheid zorgde voor de eerste versie. En zoals beloofd vandaag de tweede versie waarbij ik de saus helemaal zelf maak.

Je hebt nodig:

Een stuk ham

Dit snijd je dan in kleine blokjes

Een blik tomatenblokjes

Zodat je een rijk gevulde pastasaus krijgt met mooie stukjes groenten etc erin

Zes tenen knoflook

Meer mag ook, fijn gechopt

Een zakje basilicum

Ook wel bekend als smeriewirie in Suriname, neem dan vier of vijf jonge takjes van een plant, snijdt of breek in kleine stukjes

Paprika,

de Surinaamse paprika's zijn kleiner en ik heb er in totaal vier van de kleinste gebruikt uit een zakje waar zegen in zaten, heb er ringen van gesneden 

Prei

Het witte gedeelte snij je in kleine stukjes

Peper

Deze bewaar ik in de vriezer want ze zijn dan langer houdbaar en in bevroren toestand kun ze je heel fijn snijden omdat je er met je mes dan stukjes van schraapt

Bereidingswijze: 

Begin eerst je water op vuur te zetten net zout en een scheutje olie zodat je pasta niet gaat plakken. 

Ondertussen ga je alles voorsnijden zoals hierboven vermeld, maar de antroewa nog niet!

Als water kookt, pasta erbij en dan kun je de ham samen met knoflook en paprika gaan opbakken om het even dicht te schroeien. Bewaar een beetje paprika voor op het einde!

Voeg de tomatenblokjes toe en draai het vuur laag, gebruik een scheutje water om laatste beetje saus uit blikje te halen zoals moeders je geleerd en het geeft je wat extra tijd om je antroewa te snijden, omdat het langer duurt voor het indikt natuurlijk. Maar echt een kleeein scheutje water!

Daarna voeg je de basilicum toe.

Laat dit op laag vuur een beetje inkoken terwijl je de antroewa in blokjes snijdt.

Deze voeg je vervolgens samen met de prei toe en laat je op laag vuur gaar worden.

Breng op smaak. Ik heb gewoon drie Groentebouillonblokjes gebruikt en dat was voldoende naar mijn smaak.

Voeg het laatste beetje paprika en de peper toe als de antroewa van kleur begin te veranderen.

Zodra de antroewa met een lepel kan worden doorgesneden is het gaar en kan je het vuur uitzetten. Vergeet niet dat het kookproces nog even doorgaat en dat je niet alles wilt stukkoken!

Je pasta heb je ondertussen afgegoten en even laten staan.

Schep op en serveer met deze saus die je gegarandeerd lekker gaat vinden!!

En ik heb ook ontdekt dat antroewa heel goed samengaat met basilicum dus dat zal er ook nog aankomen. Ingrediënten zijn niet zo duur trouwens. Als je met vier man bent en je legt allemaal srd 15 in dan kun je samen een mooie portie eten!

Enjoy!! I know i reeeeeeeally did!!!

Pennevruchten Online

Onlangs werd ik gevraagd door iemand uit NL of ik interesse had in schrijven voor een glossy. Dat leek me wel leuk. Schrijven lijkt me altijd leuk natuurlijk behalve als het gaat over droge onderwerpen zoals economie, politiek en financiën. Not my cup of tea! Anyway, er werd ook gevraagd om wat voorbeelden en toen ben ik even gaan kijken wat er online te vinden was.

Hieronder een aantal van de grotere stukken geschreven voor De Ware Tijd/Paramaribo Post:

http://www.dwtonline.com/paramaribo-post/2016/04/01/vooruit-met-behoud-van-cultuur-en-natuur/

Over de strijd van het afgelegen dorp Apetina om mee te gaan met de tijd zonder in te boeten aan eigen identiteit

http://www.dwtonline.com/paramaribo-post/2016/05/11/dit-is-wie-ik-echt-ben%E2%80%A6-dit-ben-ik/

Over de rockscene in Suriname.

http://www.dwtonline.com/paramaribo-post/2014/08/27/ik-ben-burger/

Over de acceptatie van de LGBT-gemeenschap in Suriname 

http://www.dwtonline.com/paramaribo-post/2014/08/13/wat-mag-het-zijn-djammie-skunk-of-hasj/

Over het legaliseren van marihuana in Suriname

http://www.dwtonline.com/paramaribo-post/2015/01/20/zwart-in-suriname/

Over het hedendaagse discrimineren van mensen met een donkere huidskleur in post-koloniaal Suriname

http://www.dwtonline.com/paramaribo-post/2014/11/21/vieze-fotografen-zal-ik-je-insmeren/

Over de toestanden binnen het wereldje van modellen en fotografen

http://www.dwtonline.com/paramaribo-post/2014/11/14/wie-de-fuck-is-daar/

Het verhaal van Kitty Balker die werd overvallen in haar vakantiewoning en werd geconfronteerd met racisme in Suriname

http://www.dwtonline.com/paramaribo-post/2015/07/06/strijden-tegen-importmalaria/

Suriname is malariavrij maar krijgt (nog)niet die officiële status van de WHO...

http://www.dwtonline.com/paramaribo-post/2015/01/29/albina-snakt-naar-oude-glorie/

Over Albina en hoe het ervoor stond en staat

En hier een aantal stukken voor de Parbode:

http://www.parbode.com/actueel/item/6074-tuintje-in-mijn-hart

Kort verslag van een dagje meelopen op de set

http://www.parbode.com/reportage/item/6004-suriname-snuift?highlight=WyJjaHJpc3RpbyIsIndpam5oYXJkIiwiY2hyaXN0aW8gd2lqbmhhcmQiXQ==

Geweldig stuk over het Shiling Oil Snuiven Fenomeen. Is het nou een verslaving of niet?

http://www.parbode.com/reportage/item/5970-hiphop-in-suriname

Over de kleine maar fanatieke hip-hop scene in Suriname.

Het is nog lang niet al mijn werk maar niet alles is online geplaatst en dit is wel genoeg leesvoer dacht ik zo!

Laidback Brasil vibes bij Petisco in Paramaribo

Afgelopen week was het weer eens tijd voor een dinnerdate met een mattie van me. De hele dag was de brandende vraag die we elkaar via whatsapp stelden 'waar gaan we eten?'. Soms wil je namelijk even wat anders dan Souposo, Gadri, Blauwgrond, Roopram of Lucky Twins. Zeker nu het allemaal nog prijziger aan het worden is.

Na vele opties te hebben bekeken, viel de keus op Braziliaans en belandden we bij Petisco aan de Tourtonnelaan. Sinds ik hier woon wilde ik het al uitproberen en na bijna drie jaar was de dag daar. Ik verheugde me op een vleesvreetfestijn a la Samba Kitchen, destijds eventjes gevestigd in Rotterdam. 

Helaas, de meeste gerechten waarbij ze dat vlees zo voor je snijden van die spies waren vanaf twee personen en m'n tafelgenoot at geen varkensvlees. Een mixed grill voor een persoon stond niet op de kaart dus duurde het zeker drie kwartier voor we hadden besloten wat we dan wel zouden eten...

Uiteindelijk begonnen we met inktvisringen en gefrituurde sardientjes. En ja dat was leuk. Inktvisringen, die ik gewend was (regelmatig) te eten bij Hotel New York in Rotterdam, had ik erg gemist. Hier in Su zie je ze niet zo vaak dus heb ik wel genoten hoewel ze niet dat waren wat ik gewend ben. 

Storend was het niet maar wel jammer dat je er niet een spannender sausje dan mayonaise en ketchup bij kreeg, verpakt in een minuscuul zakje met een minuscuul knoopje erin 😖

We namen er caipirinha's bij en weer viel een droom in duigen. Ze waren lekker maar er zat geen verse limoen in.  Het is toch bijna een wet dat er verse limoenen in horen, in de niet-Braziliaanse horeca dan. Hier, bij de 'bron', gewoon een ready to serve mix, ijs, shaken en die limoen dan als versiering. 

Nou, was het best leuk zitten daar hoor,  op een trottoirterrasje langs de straat. De rode Parbo stoeltjes hadden anders gemogen, met andere woorden het lelijke meubilair dat eerder bij een festivalletje hoort had plaats mogen maken voor wat hippere stoeltjes die wat meer Brasil uitstraalden ofzo.

Binnen was het iets anders. Als het licht beter was geweest en met iets meer aankleding, zou het sfeervoller zijn. Nu leek het een allegaartje van verschillende stijlen en materialen en improvisatie maar dat had zeker ook een bepaalde charme.

Daarnaast was het een vrij drukke weg waar regelmatig van die idioten met een minderwaardigheidscomplex over raastten. Veel te hard, met veel te harde muziek en op sommige momenten parkeerden verschillenden naast elkaar zonder de muziek uit te zetten.

Daar kan Petisco niets aan doen maar het illustreert wel de buurt en het asociale gedrag van sommige deelnemers aan het Surinaamse verkeer..

Maar ook dat ging over en was het bijna alsof de ghetto-spits voorbij was. We konden rustig doorkletsen en genietenvan onze hapjes en drankjes. 

Er was een groot scherm waarop normaalgesproken waarschijnlijk voetbal vertoont word. Nu was het een YouTube-kanaal met hits uit de eighties, hoe tof!! 'Forever Young' van Alphaville, 'Final Countdown' van Europe en 'Time after Time' van CindyLauper passeerden de revue. Het was echt tof eigenlijk om daar zo buiten te zitten met die muziek niet zo op achtergrond.

De sfeer was erg laidback! De andere mensen die er zaten waren gezellig maar minding their own business met een uiterst vriendelijke vibe.

De bediening sprak vloeiend Portugees, geen Nederlands, geen Sranan, minimaal Engels en redelijk Spaans. Toch hebben we enorm met haar gelachen. Dankzij het Spaans dat ik heb geleerd van mijn stiefmoeder en de universele taal van handen, voeten en gezicht!

Ons hoofdgerecht was redelijk. De frieten waren een beetje koud en de rijst iets te zout. Het vlees was wel weer lekker maar koelde helaas te snel af. Verder waren er geen gekke aparte dingen. Tja, de WC's waren niet echt mooi maar wel goed onderhouden en netjes verzorgd. 

We sloten af met koffie die geserveerd werd zoals ik dat lekker vind. Veel suiker en een scheutje warme melk. En daar had ik niet eens om gevraagd...

Ja, ik heb denk ik wel eindelijk een plekje gevonden waar alle walks of life chill onder een dak vertoeven, gelijk behandeld worden en niet vreemd naar elkaar kijken. En misschien is het juist zo leuk door dat lelijke meubilair want anders zou het weer zo een plekje lijken, alleen betaalbaar voor toeristen en wufte  Surinamers.. Dat is het niet gelukkig.

Belangrijkste was dat iedereen een lach op het gezicht had. De rekening was ook prettig, 207 srd met z'n tweeën en we zaten goed vol!

Binnenkort ga ik er weer heen... Inktvisringen eten!

En om de dessertbar uit te proberen..

Oogstrelende service (Garden of Eden)

Onlangs ben ik eindelijk bij Garden  of Eden, een Thais restaurant in Paramaribo, geweest. Had er veel over gehoord en nu, na het dus zelf te hebben ervaren, kan ik met recht zeggen dat het DE beste plek is binnen de Surinaamse horeca EN dat alle andere restaurants, inclusief(of juist) de etablissementen in het zogenaamde hogere segment, hier absoluut niet aan kunnen tippen! 

Eigenlijk zou elke restauranteigenaar, die service belangrijk vindt, er met zijn team moeten eten. Scholen(op t gebied van horeca en toerisme) zouden er hun studenten stage moeten laten lopen als was het maar om een ding goed onder de knie te krijgen: een goed looptempo!

Vaak is het ergeren in de horeca als er lange wachttijden zijn, voor wat betreft eten en drinken, terwijl het personeel nog steeds superchill rondloopt en op hun gemak alles inschenkt en rondbrengt.

Niet bij Garden of Eden!

Het genot begint al bij het bellen om te reserveren waarbij je supervlot te woord word gestaan. En bij terugbellen na te hebben overlegd, weet men er ook nog steeds wie je bent.

De aankomst is er erg prettig door de inrichting, sfeer maar vooral het vlotte en vriendelijke personeel dat overwegend uit mannen bestaat, en dan wel in de categorie eyecandy tot simply gorgeous.

Onder het soms te onderzoekende oog van de Surinaamse hogere klasse(je weet hoe ze kunnen kijken als je in 'hun' territorium komt en je hebt geen merk-overhemd aan), worden we geplaatst in de tuin, tussen de palmen en het witte zand.

Het eten is er heerlijk, evenals de verse sappen en cocktails. Wat jammer is, is dat de verlichting zo sfeervol is dat je niet echt goed kunt zien wat er op je bordje ligt. Dat had ik juist bij deze zaak wel gewild, al was het alleen al om te zien wat er door de pompelmoessalade zat want die was echt, maar dan ook echt superlekker!

Een ander minpuntje, natuurlijk waren die er ook, was de rijst. Zelf had ik me echt enorm verheugd op echte, geurige langkorrelige rijst. Dat viel dus tegen. Ik had zelfs het idee dat het rijst van de dag ervoor was die met wat water was opgewarmd of te lang was doorgekookt, wat het ook was, de rijst viel simpelweg tegen. Jammer maar geen drama want, nogmaals, de rest was voortreffelijk.

Er loopt daar ook een dame rond die aan elke gast, die dat wilt, een korte schouder en nekmassage geeft. En nog wel van het huis! Het is leuk en lekker maar ik had er wel gemengde gevoelens bij. 

Dat kwam omdat ik achter mijn geestesoog een beeld kreeg van een masseuse die elke avond met kromme vingers en getraumatiseerd in haar bed ligt bij te komen terwijl ze bid dat al die hebi's van die mensen weer weggaan!

Is natuurlijk niet zo, hoop ik, en ik heb vrij snel mijn verstand op nul gezet en ben gegaan voor de, bijzonder prettige, ervaring. 

Zelf ben ik tegen een servicecharge op rekeningen. De fooi moet van de gast zelf  komen. Echter bij Garden of Eden hebben ze een servicecharge van 12% die bovenop je rekening komt, samen met 8% belasting. Voor ons, met z'n drieën, wilde dat zeggen dat we USD 13,47 aan fooi extra betaalden wat neerkomt op ruim SRD 60. Belachelijk hoge fooi maar ik moet zeggen dat het wel goed voelde omdat de service gewoon top was. 

Het blijft echter een beetje knagen omdat ik dan wil weten of het dan echt fooi is voor het personeel of dat het gebruikt wordt door het bedrijf om de lonen van te betalen. 

Dat laatste zou dan erg jammer zijn want gezien de prijsklasse, en in USD, kan er echt wel een loon in SRD's vanaf en dan maakt Het restaurant nog flink wat winst!

Anyway, het was genieten! En ik vind dat elke Surinamer het verdient om hier te gaan eten. Spaar er desnoods voor of doe zoals ik en gun jezelf gewoon eens in de zoveel tijd een financiële uitspatting waarbij het draait om de ervaring en niet om het materiële!

Over een tijdje, als de koersen weer stabiel en normaal zijn, ga ik er zeker weer heen!!

"Don't you care that i am on the streets?!"

Afgelopen week was een hectische week vol stress maar met een hele mooie afsluiting, de derde Backyard Session. Wat me bijbleef zijn de supermooie en verrassende optredens en de reacties van het publiek hierop.

Een ding wat me ook bij is gebleven is een jongen die pas in Suriname is gekomen vanuit Guyana. Een paar keer is hij, afgelopen week, langs geweest. Vragen stellen over hoe hij op het podium van Zus&Zo terecht kon komen.

Netjes uitgelegd: mailtje met link en bij interesse nemen we contact op. Hij bleef vragen naar manieren om die procedure te omzeilen en ik begon te vermoeden dat dit een schreeuw om hulp was, voor iets anders.

Tijdens de Backyard Session was hij er weer. Dringend op zoek naar contact met muzikanten om een netwerk op te bouwen in ons land. Maar het was geen goed moment want iedereen wilde naar de optredens kijken, luisteren en voorbereiden natuurlijk.

Uiteindelijk kwam hij steeds weer terecht bij mij waar hij weer tegen de 'volg-de-procedure'-muur aanliep. 

Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw. Zijn uitdrukking veranderde in zijn laatste poging een positief antwoord van mij te krijgen. 

Hij keek me strak en recht in de ogen aan terwijl hij zei: "Don't you care that i am homeless?! Don't you care that i am on the streets?!" 

Zijn laatste troef was een aanval op mijn geweten!

Ik begon te lachen van de zenuwen en het floepte uit mijn mond: "...No... "

De gedachten zoefden door mijn hoofd en binnen enkele seconden stelde ik vast dat ik mijn antwoord niet zou veranderen of afzwakken. 

Het deed me echt niks. En eerlijkheid staat bij mij hoog in het vaandel dus ik zei: "Don't play this card on me!"

Echter blijft het in mijn gedachten zitten. Zeker ook omdat hij interessant is om te interviewen voor Humans of Paramaribo.

Later op de avond kwam hij gedag zeggen. Het verliezen van de strijd om mijn medeleven nam hij sportief op. Met een glimlach en een handdruk nam hij afscheid.

Ik hoop hem binnenkort wel weer te zien en dan ga ik rustig praten met hem. En ik wil hem dan zeggen dat hij bij mij niet met dat soort uitspraken moet komen maar gewoon moet vragen om hulp, letterlijk. 

Hulp voor eerste levensbehoeften dan want wat het bieden van een podium betreft blijft de procedure-muur krachtig overeind!

En het simpele feit is: 

het doet me iets, ook al doet het me niets! 

De Almachtige Vleesgoden

Elk nieuw restaurant in Paramaribo krijgt in het begin vrij veel aandacht. Maar na een paar weken begint dan de echte worsteling om te kunnen overleven in een niet al te grote horecabranche met veel en divers aanbod.

Kijk bijvoorbeeld naar Unsei Yaki in de van Sommelsdijckstraat. Altijd stampvol maar de laatste tijd vrij rustig maar dat kan ook omdat 'men' zegt dat de sushi bij Sushi Ya veel beter is en de mofokoranti werkt snel en goed hier.

Bij Bar Zuid, aan de overkant, zit het ook altijd helemaal vol (met mensen die denken 'het is maar Suriname' als de bediening er weer eens een flater slaat, 😝). Eveneens Zanzibar, my favo spot!

Het nieuwe Mighty Racks zit ook barstensvol met een goede doorloop van tafels. Ze snappen er een ding goed,Surinamers  willen niet lang wachten op hun eten. En daar spelen ze goed op in!

Zo goed dat ze regelmatig je drankbestelling vergeten maar bij de tweede keer vragen heb je het wel gelijk, alleen jammer dat dit meerdere malen gebeurd terwijl er voldoende personeel op de vloer is. 

Het personeel is wel erg vriendelijk EN ze hebben een goed looptempo!! Geen gehang en geslof a la 't Vat maar allemaal mensen met een actieve houding. Jammer dat ze niet kijken naar hun gasten. Daar heeft hun training wel een beetje gefaald want je moet echt overdreven zwaaien om aandacht, zelfs als je naast het looppad vanuit de keuken zit.

Ander nadeel zijn de iPads waar ze mee werken. Zogenaamd hip maar wel ten koste van het oogcontact met de gasten. Het blijft daarnaast een raar beeld om servicegericht werk te zien gebeuren met een apparaat dat mensen juist afsluit van elkaar als het gaat om direct (oog)contact, toch wel een belangrijk ding binnen de horeca. Ze moeten daar een goede manier voor zien te vinden maar met het niet al te grote menu hebben ze het tijdrovende van scherm naar scherm naar scherm gaan om een bestelling in te voeren al een beetje omzeild.

Ze serveren er een heerlijke rode wijn die jammergenoeg uit de koelkast komt. Dus even laten staan zodat het wat meer op temperatuur komt en dan kun je beter genieten van het aroma en de smaak.

Het eten is goed! Lekker sappig vlees, mooie burgers, leuke gadgets zoals de bekers waar de frisdrank in geserveerd word maar ook de gepofte aardappel is goed van smaak. De babybackribs waren to die for hoewel de marinade/saus iets te zurig was.

Daar is iets voor hen om op te letten want het dessert heb ik voor de helft laten staan. De cheesecake was namelijk ook te zuur van smaak, helaas. De opmaak van het dessertbord was ook niet echt een wow met het inmiddels uitgekauwde "vorkje lepeltje poedertje".. En dan alleen een vork krijgen bij je dessert.

Al met al zou ik definitely weer gaan eten bij Mighty Racks, alleen al om de burgers te proberen! Ze zullen het wel een tijdje volhouden want we houden wel van een goed stuk vlees. Met behoud van deze uitserveersnelheden en mits ze de puntjes op de i zetten dan.

Wat betreft organisatie en werk heeft Mighty Racks al flink wat strepen voor op veel andere zaken in de stad. Goed om te zien dat, ook al is het nog niet daar waar het moet zijn, de service en vooral de vlotheid toch al aardig aan het verbeteren zijn in het Paramariboze horecalandje!

Oja, niemand heeft gevraagd of het eten naar wens was, of ons gegroet toen we weggingen maar hey, puntjes op de i... Zet ze, Mighty Racks!