Het komt soms uit onverwachte hoek

Zoals vaker is gebleken is niks beters dan de energie van je familie te krijgen maar ook om te geven als het even niet meezit. Of als het even warrig in je hoofd is. Of gewoon voor de fun en de gezelligheid. Vandaag had ik zo een dag. Een dag waarop eigenlijk niet veel bijzonders gebeurde. Zo een dag die lekker voortkabbelt tot het punt dat je alles hebt gedaan en dan even de tijd vrijmaakt om het te verwerken in een blog. Sinds het vertrek van mijn vader naar Nederland ben ik niet meer naar het huis van mijn oma geweest. Gewoon puur omdat ik geen vervoer heb en met een bus richting het dorp gaan is niet zo een drama, het drama is terugkeren. Dat je op een hoek van een zandweg staat te wachten op een bus die misschien wel of misschien niet komt en als deze niet komt dan weet je niet hoe laat, anyway, het aloude verhaal over het geweldige openbaar vervoer in Suriname. Goed, lang niet geweest daar, en het gevoel dat ik er heen wildemoesthoordetegaan bleef knagen aan me. Het graf van mijn oma is daar en ook al is ze al jaren niet meer in levende lijve aanwezig, voor mij is haar energie er nog en dat is erg belangrijk voor me. Zij die hier wonen hebben ten volste van haar kunnen genieten en na haar dood het verlies kunnen verwerken middels een rouwproces en alle bijbehorende rituelen. Maar al de jaren in Nederland heb ik haar elke dag gemist. Nu ik hier ben, heb ik de mogelijkheid dat gemis te verwerken want er is een plek waar ik heen kan. Het schoonmaken van de tegels op haar grafsteen heeft een bepaald meditatief effect. Bijna alle keren ontstond er een wax-one-wax-off effect dat synchroon ging met mijn ademhaling. Toch is het zo dat er ook een nieuw gemis ontstaat. Want in het nu ben ik hier maar in dit nu is zij er niet behalve in mijn hoofd. Soms heb ik het gevoel dat ze door mijn ogen kijkt. Of misschien wel over mijn schouders kijkt, terwijl ik nu bijvoorbeeld de woorden probeer te vinden om het goed te omschrijven, zodanig dat mensen niet gaan denken dat ik gek ben, haha. Vandaag had ik het gevoel ook. Alsof mijn hoofd een theater was waarbij de stoelen achter mijn ogen zaten en ze dus door mijn ogen naar buiten keek. Dat de gordijnen voor haar opengingen op het moment dat het graf was schoongemaakt en we de begraafplaats verlieten. Een snelle maar intense blik over het erf. Kijken hoe de fruitbomen erbij stonden. Zuchten dat het gras niet gemaaid was. Ik voelde irritatie want mijn vader was er niet en die woonde daar en had alles redelijk opgeknapt en geprobeerd het huis en erf in ere te herstellen maar nu waren er alweer tekenen van verwaarlozing en verval. Op weg terug naar de stad zat ik vol. Ik had me verheugd op iets lekkers van Lelydorp maar toen we, mijn tante en ik, er langs reden had ik geen trek en ik zei ook niks. Ik had een vol gevoel. Ik herkende de weg niet die we enkele uren daarvoor hadden gereden, alsof het allemaal nieuw was, net als de eerste keer toen ik na 20 jaar weer in Suriname kwam. Alles leek anders.. Ik was een paar uur weggeweest maar misschien kreeg ik wel de gevoelens door van iemand die ook al jaren de weg niet had gezien? Anyway, terug in de stad kwam het erop neer dat we ineens bij mijn andere tante zaten. De tante die me had gebracht had te kampen met een stroomstoring. Haar moeder, de zus van mijn oma, zat bij de andere dochter en ondanks dat we wisten dat ze thuis zou worden gebracht, was er op de een of andere manier een noodzaak erheen te gaan en stapten we allemaal in de auto en reden we naar de Vijfde Rijweg en zaten we ineens even bij elkaar. Kwam goed uit, tante was ziek, andere tante lag in ziekenhuis, oma's zus moest even zorgen voor haar kinderen en ik had bijna het gevoel dat mijn oma mij erop uit gestuurd had. Dat ze even zeker wilde weten dat alle mensen waar ze veel contact mee had toen ze bij leven was in orde waren. Vrij snel, leek het, vertrokken we weer. Oma's zus achterlatend want die werd gewoon thuisgebracht. Oma's zus wees op een gegeven moment naar haar dochter en zei "Chrisje, kijk ze zit erbij zoals je oma erbij zat op het laatst, zo ziekjes en magertjes." Het werd lachend gezegd, onze familie lacht heel veel en zo slepen we elkaar en onszelf door veel heen. (Toen ik met een gat in mijn hoofd op de EHBO lag omdat ik was overvallen, moest ik ook lachen ondanks de boosheidwoedefrustratieagressie, iedereen denkt dan dat er niks met je is omdat je lacht maar hey als ik je vertel dat ik pijn heb, hoef ik dat niet extra aan te dikken, rare denkwijze? ja kan...maar wie wil er nou kijken naar iemand die alleen maar zuur is, wie wil alleen maar zuur zijn? humor is belangrijk en een simpele lach kan een kamer of sfeer weer helemaal doen oplichten) Deze keer was ik gelukkig wel bij de zieke versie van mijn oma in het nu. En het was bijzonder dat mijn zieke tante vanonder haar dekentje even zei: "Zus, Dankjewel dat je Chrisje heb gebracht om mij te zien" Het kwam niet aan op dat moment, bij mij ook niet. Toen ik naar huis werd gebracht en ineens besefte dat ik enorme honger had ook nog niet. Net pas..net pas op dit moment dacht ik ooooooooooooooooja, het was wel een bijzondere daaaag!

Tien maanden in Su, blog zonder foto's haha

Eergisteren was ik aan het werken op het kantoor van Zus&Zo. Soms mag ik dat van de eigenaar en af en toe babbelen we wat. Zo zei ik dus na een stilte: "over 3 weken ben ik jarig.. o, en dan ben ik er bijna een jaar." Zijn reactie: "ben je er dan pas een jaar, lijkt veel langer. Wat heb je dan veel gedaan in een jaar tijd!" En ik bedacht me dat ik inderdaad veel heb gedaan in een jaar tijd hier in Suriname. Maar nu begint het grote nadenken. Want mijn ticket verloopt 14 juni en ik moet dus gaan beslissen of ik terug keer naar NL, zowieso zou dat dan tijdelijk zijn, of dat ik blijf in Suriname, wat dan wel weer heel erg definitief zal zijn omdat ik van mijn SRD-loon niet zo snel een ticket naar NL zou kunnen kopen, ..kunnen, eigenlijk niet willen maar het is niet kunnen haha. Er zal dan gespaard moeten worden voor zoiets. Het is wel een enorm vraagstuk. Geef ik nu definitief het gemak en de vele mogelijkheden van het Westen op, nou, eigenlijk meer de mogelijkheid tot gemak want ik ben niet voor niets totaal overspannen geweest, of ik kies ik voor een relaxter leven met meer zon maar minder mogelijkheden. Of is dat allemaal gelul want gezien het feit dat ik in korte tijd zeer veel gedaan heb, zijn er dus genoeg mogelijkheden als je het maar wilt. Eigenlijk is het echt zoals ik altijd zeg als mensen uit NL vragen hoe het hier nu is: same shit, different place, more sun! Wat ik wel teleurstellend van mezelf vind is dat het mij in dat jaar niet is gelukt om meer creatief bezig te zijn. Bepaalde doelen heb ik behaald, tenminste ik heb de beginstreep van de doelen gehaald want als het de doelen zelf waren geweest dan kon ik morgen net zo goed van de Wijdenboschbrug springen! Hetzelfde verlangen naar een relaxter leven heb ik nog steeds, ik verlang nog steeds naar vrijheid. Ik moet wel toegeven dat ik dat allemaal liever hier doe dan in Nederland. Ik kan me nu al nauwelijks voorstellen hoe het was om daar te zijn. Misschien is het ook wel een kwestie van tijd vrijmaken om te alles te laten bezinken. Veel dingen die zo vanzelfsprekend zijn in NL zijn dat hier niet. Veel dingen die voor een ieder binnen handbereik zijn in NL zijn dat hier alleen voor the happy few. Daar moet ik nog een oplossing voor bedenken voor mezelf. Ach, er gaat zoveel deze laatste dagen in mij om. Is dit het dan? Is dit dan waar ik me thuis voel? Of moet ik verder reizen, verder kijken wat de wereld te bieden heeft? En dan komt er iets bij kijken wat een serieus punt is: ik word over 3 weken 37. Ik ga richting veertig... Praktisch alle mensen die ik ken van dezelfde leeftijd, hebben al een punt bereikt waarop ze gesetteld zijn, ik niet. Of ik dat ook echt zou willen, ik weet het niet, denk het niet maar ik kan niet zo blijven rondhuppelen tot mijn zestigste en dan denken oeps, pensioen, etcetc. wat nu?! Maar ja, misschien ben ik al dood dan..dat kan ook. Ik heb altijd gezegd, grappenderwijs, dat ik maximaal 40 zou worden..in dat geval heb ik nog drie jaar te gaan en moet ik er op los leven... dan zou ik nu wel terugkijken op een periode in Suriname van vooral werken en druk hebben .. dat is dan ook weer niet goed..zucht! Warrig?! Ja, duidelijk hahahha maar het is ook geen beslissing die in een seconde gemaakt moet worden. Dat ik terugkeer naar NL is een kleine kans, die gedachte alleen al geeft me stress, maar ja wie weet, een korte vakantie, of mn mammie ff zien en al mn vrienden enzo..ja, dat zou wel ff leuk zijn.

Gesprek met First Lady van Suriname

Vandaag heb ik de First Lady, Ingrid Waldring-Bouterse, geinterviewd. Voor TV moest ik naar een sport-evenement om er verslag van doen. Daar aangekomen was haar vaste ..hoe noem je dat?.. ik noem haar Hofdame want ze is er altijd met de First Lady en ze is streng... in ieder geval, die vaste hofdame was de eerste persoon die ik zag en ik wist dat de First Lady dan ergens moest zijn. Op meerdere plekken kwam ik deze dame tegen en ze heeft haar zaakjes goed op orde moet ik zeggen want iedereen luistert naar haar. Anyway, ik mocht naar de First Lady om te kletsen, dat wilde ik al heel lang. Gewoon omdat ze zo .. normaal over komt. En ik moet zeggen, het was een leuk gesprek! Heel ontspannen, grapjes werden gemaakt. Ik wilde gewoon even een luchtig gesprek met iemand in plaats van het constante gelul over alles en nog wat dat niet goed ging of gaat.

Terwijl ik sprak met de First Lady merkte ik op dat ze was verandert. Dit was niet de eerste keer dat ik haar sprak namelijk maar wel de eerste keer dat ik de tijd had. De eerste keer was vorig jaar tijdens de Onafhankelijkheidsviering en in vergelijking tot die keer was ze anders. Dat kwam ook naar voren in het gesprek. Ze gaf aan dat ze enorm was gegroeid in haar functie en dat ze er in eerste instantie niet van hield, het op de voorgrond treden. Nou, daar was niks van te merken nu! Spontaan, open en gewoon.. zichzelf. Ze is ook bescheiden, en dat siert de mens toch! Ja, nice was het dus, ook omdat zelfs ik gewoon mezelf kon zijn. Ik heb t kort gehouden omdat het anders toch zal worden geknipt en geplakt maar ik heb de afspraak gemaakt dat ik nog een keer met haar mag praten, dan gaat het over mode!!