Overwonnen angsten en pijn in mijn hart

Afgelopen week was ik in het binnenland. Voor mijn werk, niet de krant, maar mijn bijbaantje bij Zus en Zo waar ik netjes achter een balie zit om tours te verkopen aan toeristen, moest ik mee met een trip om te ervaren hoe dat was. "Zodat je onze tours beter kan verkopen!" Prima, dacht ik. Paar dagen vrij wilde ik wel en ik grijp elke kans aan om meer te zien van het land. Zo mocht ik dus mee naar PingPe een riverressort met lodges in het Boven Suriname gebied, gevestigd tegenover het dorp PingPe.

Drie uur rijden naar de het laatste dorp waar je met de auto kon komen, Atjoni, en daarna nog vier uur varen over de soelas(stroomversnellingen. Ik kan natuurlijk niet zwemmen en bij elke soela hield ik mn hart vast. 'Stelt dat ie omkiept..." Gelukkig is dat niet gebeurt.

Maar dat hield in dat ik niet het water in ben gegaan op een keer na! Dat was toen we op nog eens drie kwartier varen van PingPe een bezoekje brachten aan het dorp Djoemoe dat bij de Tapawatra-soela lag. Dat deed mijn mond echt openvallen van verbazing over het natuurschoon en met pijn in mijn hart zei ik al zuchtend en hardop "kijk toch hoe mooi het land is, wat doen ze er toch mee..' Terwijl ik dit type, voel ik het weer. het is echt pijnlijk als je al het moois ziet wat dit land te bieden heeft en je beseft dat het al jaren in de uitverkoop wordt gegooid en dat er dus over een paar jaar misschien wel niks meer van is.

Op weg naar Atjoni zagen we namelijk al aardig wat kreken die zo vervuild waren door de materialen die worden gebruikt door de goudzoekers. 'als kind stopte ij hier weleens om water uit te drinken als ik met mijn vader op reis was', zei onze gids. 'maar nu kan dat niet meer..' Verder heb ik echt wel enorm genoten van de plekken waar de natuur nog de vrije hand wat me terugbrengt bij die Tapwatrasoela. Deze is midden in de rivier en lijkt wel een waterval. Je kan er ook aanmeren met je boot en er chillen op de rotsen, onder het water gaan zitten en je erdoor laten masseren of in een van de poelen zitten waar het water zo hard in stroomt dat zich een natuurlijk bubbelbad vormt. Ik zou in principe alleen op de rotsen zitten maart onze gids vond dat ik het moest ervaren en na flink wat overhalen en mijn handje vasthouden, want de stroming was echt heftig!, begeleidde hij me in een poel waar ik enorm van heb genoten uiteindelijk. Ik ben namelijk panisch als de gek als ik niet kan zien en voelen waar ik mijn voeten neerzet dus hij moest me echt vertellen 'zet daar je voet, dan voel je dat', etc. Het tweede bijzondere was dat ik mijn shirt heb uitgetrokken in het bijzijn van anderen. Ik ben niet preuts maar ik ben me enorm bewust van mn tattoos en piercings die ik voor mezelf heb gezet en erg opvallend zijn. Daar komt nog eens bij dat ik 8 kilo ben aangekomen sinds ik hier ben, blegh. maar ik voel me er relaxter bij dan ik in NL deed, gelukkig maar! En ik heb de eerste vijf minuten maar door het gestaar naar mijn tepelspiercings heen geprikt en nog eens vijf minuten uitleg gegeven over mijn tattoos, haha.

We zijn ook het bos in geweest wat ook erg vet was. Drinken uit een boomstam waar zoveel water inzat waar zeker vijf mensen een flinke slok, zelfs twee, van konden proeven. Ik ben helemaal verbrand terug gekomen. Mn armen zitten nu onder de zonneuitslag en de eerste dag in de stad heb ik de eerste laag van mn gezicht afgewassen, zo erg vervelde ik. Tja, zonnebrandcreme is echt nodig en ik vergeet dat nogal eens...

Bacon?! Wat is bacon?! een saus?

Enkele weken geleden hoorde ik over Shagi's, een fastfoodrestaurant waar ze verschillende burgers verkopen. Een van die burgers was de Bigi Pa Burger en volgens mijn goede vriend Sir Win was het een echte 'must eat'. Aangezien ik nu let op mijn eten, was het dus wachten op een speciale gelegenheid en die was er eindelijk!

Simone en haar vriend Richard zijn in Suriname en na een leuke dag sightseeing op plantage Katwijk, de enige werkende koffieplantage in Suriname!, en niet te veel eten togen we richting Shagi's. Onderweg vroeg Simone ons wat we ervan verwachtten en hoe groot we dachten dat die burger dan wel niet zou zijn.. Richard lachte en hield zn handen bijna een halve meter uit elkaar..ik lachte alleen, mijn maag knorde vooral.

Bij Shagi's aangekomen probeerden we te bestellen bij een Hindoestaanse jongen die erg zijn best deed netjes te praten maar helaas, want ondanks dat hij zijn best deed was meneer flink afgeleid door een groepje knappe Hindoestaanse dames die verderop in een boot zaten. Meneer was zodanig afgeleid dat hij vergat te vragen wat we wilden drinken en toen ik hem vroeg of er bacon op de burger zat was zijn antwoord: 'wilt u een beker?' Ik: 'Nee, zit er ook bacon op die burger?' Mr. Shagi: 'een beker?! U wilt een cups' Ik: 'Nee, ik wil weten of er bacon op zit.' mr. Shagi: 'O u wilt een saus?' terwijl hij tussendoor flirtte met een van de of misschien wel alle dames van het groepje even verderop.

Uiteindelijk heb ik het laten gaan en benadrukte dat ik mijn burger zonder uien wilde. Ik verbaasde mij er nog steeds over dat hij niet wist wat 'bacon' wist maar wel kon vertellen dat er ook 'mushrooms' op de burger zaten. van een collega, ik denk een supervisor, hoorden we dat het ongeveer tien minuten zou duren."Die burger is echt heel erg populair geworden!" Na de afgesproken tien minuten kwam mr. Shagi met de breedste glimlach op zijn gezicht ons dienblad met de bestelling brengen. "Alstublieft en aangenaam!", zei hij erbij terwijl we zelf uitzochten welke burger van ons was want er was ook nog de keuze tussen een hamburger of een kipburger.

Uiteindelijk gevonden en ja, er zaten flink wat uien op mijn burger. Het deerde echter niet. Het smaakte wel hoewel de eindconclusie toch was: 'bacon erbij!'. Simone en Richard, vers uit Holland en hier op vakantie konden de frieten erg waarderen. 'Ze zijn niet slap!'Voor mij was het even bedenken wat ik er nu van vond. Uiteindelijk was het wel lekker maar ik haat het als ik niet krijg wat ik wil en dat was gewoon geen uien maar wel bacon. Achja, het was leuk voor een keer, de volgende keer maar hopen dat, als mr. Shagi, er staat, er geen Hindoestaanse schonen in het restaurant zijn, want als dat zo is: men, your order will get fucked!!!... not the ladies, mr.Shagi, helaas!!

Miauw De Poes

Ineens was ze daar, een klein katje. Speels, springerig, nieuwsgierig. Ze was van de buurvrouw maar de eerste dagen van haar nieuwe leven bij haar bracht ze vaak door met het onderzoeken van mijn huis. Steeds maar weer glipte ze naar binnen en verstopte zich onder de bank of rende mijn slaapkamer in.

Dat schattige ging er echter snel vanaf, ze groeide als kool en vrij snel kon je alleen aan haar speelsheid zien dat ze nog erg jong was. 

De buurvrouw, het baasje van de kat, is Braziliaanse die geen woord Engels of Nederlands spreekt. Wel wat woordjes Sranang Tongo met veelvuldig gebruik van handen, voeten, glimlachjes en het universele woord 'uuuhm'. 

Een ochtend zat t hele terras onder het bloed. De buurman, natuurlijk een goudzoeker die steeds om de paar weken een paar dagen thuis was en de eerste avond altijd dronken, legde mij in vloeiend Portugees uit wat er gebeurt was. Hij deed dat wel vaker en dan zei de buurvrouw steeds 'dat begrijpt hij toch niet!!!!!'. Waarop hij dan weer zei 'jawel' en ik in het Nederlands beaamde dat het enigszins klopte. Zo begreep ik dus dat het katje op onderzoek was uitgegaan en over de schutting was geklommen, in het prikkeldraad was blijven steken en zichzelf had losgerukt, haar achterwerk verwondend met als resultaat bloed overal en aan de spatten op mijn deur te zien, had het arme beestje ook bij mij proberen aan te kloppen voor hulp. Een andere keer had ze m'n schone was van het wasrek afgetrokken. En de buurvrouw probeerde mij dat uit te leggen. Ze wees naar het wasrek en klauwde met haar handen in de lucht, verlegen lachend, terwijl ze zei: 'uuhm... Miauw ... Doe...'. Sindsdien noem ik het beest: Miauw.

Neo-Nasi, Suncharged Water, Amandelmelk

Nou, ik zit dus in een huurhuis waar het fornuis op het terras staat en de keuken zelf in het huis, it sucks! Goed, het laat me wel creatief zijn qua koken want dat doe ik binnen met een elektrisch gevalletje en een rijstkoker. Vaak eet ik dus soep of eenpansgerechten. 

Vandaag was dat zo geslaagd dat ik erover moest schrijven, ook omdat ik voor het eerst sinds lange tijd een chille ochtend heb, je weet wel: keuvelen in het huis, oploskoffie met amandelmelk, wasjes draaien, appen met familie. Dat brengt me weer bij het eten want mijn neef had een leuke typo toen hij iets zei over Horst Tappert(Derrick). Hij noemde die een verborgen Neo-Nasi en ik dacht "JA! Dat is een perfecte naam voor mijn gerecht uit de rijstkoker". 

Het was couscous met rozijntjes, maïskorrels, tjapar(dunne, crunchy, smaakvollere versie van taugé waar ik verslaafd aan ben), kipfilet en ja, eeeeindelijk gevonden: broccoli. Uit de diepvries, dat wel, maar net zo lekker als de verse en een stuk goedkoper! Ik bedacht me ook dat ik zo langzamerhand wel steeds meer dingen doe zoals ik gewend was, slecht en goed. 

Zo heb ik m'n boeken natuurlijk en sinds vandaag ook weer m'n oude, vertrouwende pot met muntgeld voor de krappere tijden, nog niet zo vol maar er gaan alleen kwartjes, dubbeltjes en stuivertjes in, hahaha! 

Vandaag heb ik een flesje water buitengezet, gezellig bij OLGA, om op te laden in de zon. Het schijnt dat je op die manier ook de energie van de zon op kunt nemen. Eigenlijk moet het in een kleurloze glazen fles maar ach, het begint net te regenen... Andere keer dus en dan in een glazen pot, heb ff de muntjes voorrang gegeven(typerend?!), haha!

Wel degelijk Surinaamse Desserts

Even schrikken was dat, toen ik merkte dat mijn laatste blog van januari was. Nu ik fulltime schrijf, is het nog steeds wel leuk om te schrijven ter ontspanning, zeker omdat het in de ik-vorm kan, maar dan gebeurt het wel minder, helaas!

Het is niet zo dat er niet veel gebeurt, dat wel degelijk, heb het vaak enorm druk!

Elkerwege, heb ik nu ff de tijd want het is zaterdagochtend en ik ben vrij dus tijd voor een verhaaltjuh!

Laatst was ik naar Domburg, daar meteen ook de overstap gedaan naar Plantage Laarwijk om er ff wat te wandelen en te chillen. 

Domburg was druk. Het is een beetje te vergelijken met Wassenaar aan de ene kant, grote villa's aan het water, aanlegsteigers en ook heel veel Nederlanders met een zeilbootje. Er was een parkje met warungs en een soort minimarkt met allemaal miniwarungs. Daar waren er ook verschillende zoetigheden te verkrijgen waarvan ik maar een paar namen nog weet. Een daarvan is Nogosari(zal niet genoeg zijn). Erg lekker, gestoomd cassavemeel met een vulling van rijpe banaan, jummie! En Lotis, dat was een treat en gezond: verschillende fruitstukjes met een tamarindesaus die zo lekker was dat ik het heb moeten delen met een bij!

Verder had ik nog een lekkere pietjil in een bananenblad met een pindasaus waar ik die avond en de volgende ochtend aan herinnerd werd.

Er was nog veel meer te verkrijgen en eigenlijk bedacht ik dat er altijd wordt gezegd dat Suriname geen desserts kent. Ze worden ook meer gezien als tussendoortjes omdat ze zo machtig zijn. Maar als de portionering werd aangepast, zouden restaurants hier echt veel meer spannends op hun dessertkaart kunnen zetten dan de suffe Amerikaanse bullshit zoals muffins of de gigantische stukken droge  cake. Qua hoofdgerechten kan je aardig wat vinden als je iets anders zou willen dan nasi, bami of roti. Maarrrr: het is tijd voor een dessertrevolutie!!! Al die Amerikaanse troep eruit en gewoon lekkere Surinaamse desserts! Behalve Red Velvet Cake! Dat culinaire orgasme kent geen grenzen!!

Die dag was nice! Met m'n Rotterdamse vriendjes op stap, lekker stukje gevaren en helaas wel mein Kopf gestoten, bij het opstappen EN uitstappen, en er een mooie bult aan overgehouden! Memories were made, haha!