Uitgerust en redelijk enthousiast begon ik vandaag aan mijn herintrede in dat wat we de 'samenleving' noemen. Ik was het namelijk helemaal zat om samen te leven met allemaal mensen die allemaal met hun eigen ding bezig zijn en nauwelijks oog hebben voor hun naasten en had me daarom even terug getrokken. We kunnen het, wat mij betreft, misschien beter een "sololeving" of een "alleenleving" noemen.
Eigenlijk is er niets mis mee. Zolang je er maar geen anderen mee lastig valt, met datgene dat je doet. En daarom had ik me bedacht dat ik deze keer echt niets zou doen met Kerst en Oud&Nieuw. Ik wilde helemaal weg zijn uit het feestgedruis en alle gerommel. "Gelukkig", ahum, ja "gelukkig", besloot mijn lichaam een handje te helpen.
Ik was namelijk heel erg uitgeput en kon bijna niet meer. Dus was ik wederom in het ziekenhuis beland en toen ik daar, voor het eerst sinds weken, weer normaal op een bed lag zonder te bedenken wat ik nog allemaal moest doen, omdat het toch niet kon, toen pas voelde ik hoe moe ik wel niet was!
Dat was de voornaamste reden dat ik besloot om tijdens de afgelopen feestdagen echt daad bij woord te voegen en ervoor te zorgen dat ik echt kon uitrusten. Nou, en dat heb ik gedaan! Ik heb sinds mijn ontslag uit het ziekenhuis namelijk alleen maar geslapen. En eerst was het een enorme hel!
De eerste drie dagen moest ik echt mezelf het idee, dat ik iets niet goed deed, uit mijn hoofd praten. Van binnen voelde het alsof ik iets heel erg verschrikkelijks had gedaan!! Hoe kan ik nou thuis liggen niksen terwijl er een suppor groep sessie gaande was waar ik bij moest zijn, ook al was ik diezelfde dag nog ontslagen uit het ziekenhuis... Hoe kon ik niks doen terwijl er verslagen lagen die moesten worden afgemaakt? Hoe kon ik niksen terwijl de samenleving verwachtte dat ik paraat stond voor die doelgroep waar zij liever hun eigen handen niet vies aan wilden maken?! Daar was ik toch voor?!!
Gelukkig kwam ik daar doorheen en ik heb op dag 3 gevoeld hoe de spieren in mijn lichaam zich ontspanden en hoe mijn gehele rug weer contact maakte met de vloer toen ik op de grond lag. Het was heerlijk, die dagen in afzondering. En met Oud en Nieuw heb ik hetzelfde gedaan... helemaal niks en alleen maar geslapen en series gekeken. Ik was zo klaar met dat "samen leven" dat ik niet eens wilde wachten op twaalf uur en gewoon ben gaan slapen.
Ik had voor het eerst sinds jaren een hemeltje voor mezelf gecreeerd waarbij ik niet hoefde te voldoen aan geen enkele verwachting van geen enkele persoon! Ik hoefde niet pootjes te geven en te lachen. Ik hoefde niet verplicht mijn buik vol te stoppen met eten. Ik hoefde niet mijn huis uit. Ik hoefde niet te praten!
Alleen ik en mijn gedachten...
Intens gelukkig was ik!!
En toen kwam het... de eerste die vroeg wat ik had gedaan, antwoordde ik lachend "NIKS! IK HEB GESLAPEN!", trots omdat het mij na al die jaren eindelijk was gelukt....
"Oooh, wat zielig..."
ZIELIG?! ZIELIG?!, dacht ik. Maar ik vroeg rustig, semi verbazing veinzend, hoewel mijn bloed al begon te koken:
"Waarom?"
"Omdat je alleen was..."
"Maar waarom is dat zielig?!"
"Het was Oud en Nieuw... was er niemand bij je?"
"Nee, ik wilde alleen zijn. Ik wilde nadenken. Ik wilde niets vieren. Ik heb precies dat gedaan wat IK wilde.. wat is daar zielig aan?"
"Gewoon... je was alleen. Ik heb medelijden met je... tjeh.."
Toen werd ik helemaal gek en dat was ook het moment dat de moed mij in de schoenen zakte en ik dacht "Why do i even bother?! Wat doe ik nog hier?!" Want ik had ook bedacht dat als het mij zo raakte, het vast wel een kern van waarheid moest hebben.. Maar ook dat was het niet!! Ik was gewoon razend omdat ik trots was op mijn bereikte mijlpaal en dat een ander het "o zo zielig" vond omdat alleen zijn met de feestdagen niet hoorde ... wdf!!!
Waarom lijkt het zo moeilijk om te begrijpen dat er niks mis is met iemand, als deze er bewust voor kiest om tijdens de dagen dat de samenleving het toestaat om gek en losbandig te doen,de zogenaamde "feestdagen", om alleen te willen zijn? Waarom is het zo gek als iemand er bewust voor kiest niet mee te doen met de gekte maar even een pauze neemt van alles? En na een jaar als wat ik achter de rug had, was het niet zo gek dat ik alleen wilde zijn ...
Gaat dat zo tegen de stroom in van wat algemeen geaccepteerd is? Zelfs toen ik uitlegde dat ik er extra van had genoten omdat, ook als ik mijn voorafgaande Holland-jaren meetel, het echt de eerste keer was dat ik in afzondering kon zijn, kwam het niet aan.. ik was en bleef zielig.
Ik vond het benauwend en verstikkend. "Ja, maar kijk hoe je doet. iemand laat zien dat deze om je geeft en je wordt boos!"
"Ja, ik word boos omdat ik je uitleg dat er niets zieligs is aan een bewuste keus waarvan ik genoten heb..."
Het voelde voor mij alsof de "samenleving" een oogje in het zeil hield om ervoor te zorgen dat je niet tegen de stroom in gaat zwemmen maar netjes in de pas loopt..achter de rest aan... en dat zodra je dan even te ver afwijkt er dan iemand, als een robot, klaar staat om te zeggen:
"HO! alleen zijn met kerst is not done!! Alleen zijn tijdens de jaarwisseling is totally not done!! Dat zijn de dagen waarop we samen moeten zijn...."
Ik kreeg het mensen niet aan hun verstand dat ik okay was.
Ik was alleen...
Maar ik was niet eenzaam...
En wat heb ik nou gemist?! Niets wat ik niet terug kon zien op social media... geen drank die ik vandaag de dag niet kan kopen in de winkel... geen mensen die ik niet meer kan zien...
Ik wilde gewoon alleen zijn.... why was that so bad?..
(by the way: in mijn kluizenaarsdagen heb ik gezien op social media dat het in de Victoriaanse Tijd erg sjiek was als je als rijk persoon een "hermit" op je terrein had wonen. Deze mocht er dan gratis zijn in ruil voor adviezen, etc. Een Hermit is het engelse woord voor kluizenaar, haha.)
dinsdag 2 januari 2018
donderdag 28 december 2017
Hersenspinsel "Wroko Bakru"
Na het lezen van het boek "Winti en Psychiatrie" ben ik iets meer gaan begrijpen van de winticultuur. Het heeft me altijd geboeid maar door het systematisch demoniseren van deze religie door derden, heb ik me laten beinvloeden en het links laten liggen. Achteraf voel ik me daar heel stom over maar goed, we zijn allemaal het slachtoffer van conditioneringen dus i should give myself a break..
Gelukkig duurde dat niet lang en ben ik op mijn eigen manier op onderzoek uit gegaan. Jaren geleden heb ik bijvoorbeeld, in Coronie, een bezoek gebracht aan een vrouwelijke lukuman. Uit nieuwsgierigheid vooral en ik wilde weten of het nou echt inzichten zou verschaffen. Dat deed het!
Het was een hele bijzondere ervaring die perfect aansloot op hetgeen ik had besproken met Westerse hulpverleners.
Ik wil niet te diep op de rituelen ingaan, maar ik weet alleen dat ik het heb gevoeld toen deze dame contact maakte met me. Ook al was ze aan de andere kant van het erf bezig. Toen ik uiteindelijk haar werkruimte binnenkwam, kreeg ik kippenvel. Het moment dat ze een spiegeltje pakte, er pimba op strooide en me vertelde dat ik zelf moest kijken wat ik erin zou zien, was ook bijzonder. Dat zou namelijk het antwoord zijn op mijn vragen.
Ze had me ook al eerder laten weten dat ze had gezien dat ik ergens nog wel sceptisch was ("Yu no bribi ma yu sabi."). Het was ook de reden dat ik zelf mocht kijken. Was maar goed ook. Want voor mijn eigen ogen zag ik hoe er lijnen werden gevormd in het witte stof dat op het spiegeltje lag. "Kijk, kijk goed!", zei ze
En het werd inderdaad een silhouet van een klein figuurtje met een ietwat groter hoofd. Het kwam me vreemd genoeg bekend voor en ik bleef ernaar staren. Tegen mezelf zeggend dat het niet echt een bakru was. Meer omdat de gedachte dat er een klein onzichtbaar wezentje altijd met me rondliep, met als doel me te treiteren, me niet echt aansprak.
Ineens werden mijn ogen groot. Er ging een lampje branden. Het silhouet dat was verschenen in de spiegel was hetzelfde als in een van mijn kinderfoto's! Het kwartje viel meteen daarna. Ik was het zelf.... ik was zelf de persoon die maakte wat goed of fout ging in mijn leven. Destijds was dit echt een moment van besef ook al wist ik het eigenlijk allang. Alles wat ik had gelezen over het Pijnlichaam in De Kracht van het Nu viel ook pas toen op zijn plek. Wat ik had gelezen in The Secret ook.
Sindsdien ben ik me steeds bewuster geworden van het feit dat ik mijn eigen grote vijand ben, niet ik dan maar mijn pijnlichaam. Het grootste obstakel in mijn leven was ik zelf. Een voorbeeld is dat ik dus recentelijk weer in het ziekenhuis ben beland. Van binnen wist/weet ik dat mijn klachten terug te herleiden waren naar oververmoeidheid en mijn grenzen niet in acht nemen. Deze keer was anders. Ik was nog meer in paniek en baalde ook enorm.
Ik had me al een tijdje voorbereid op iets wat ik zo graag wilde(het concert van Jeangu) en uiteindelijk kon ik gewoon niet gaan. Ik had zoveel van mezelf gevergd ten behoeve van anderen dat ik niet meer in staat was om datgene wat ik voor mezelf wilde doen, uit te voeren. Waarom? Omdat ik dienstbaar wilde zijn?
Had ik het juist dan niet verdiend om extra te genieten van die ene keer dat ik iets voor mezelf wilde? Waarom zou het universum niet meewerken hieraan.? Ach, gekke gedachten natuurlijk....
Ik had zelf beter moeten plannen...
Vervolgens ben ik na gaan denken en gaan analyseren wat mijn gedachten waren. Thuis van het ziekenhuis merkte ik dat ik de behoefte had aan rust. Voor lichaam en geest. Terwijl iedereen vrolijk kerst vierde, lag ik alleen op de bank. Vechtend!
Waartegen? Mezelf. Ik was mezelf de hele tijd schuldgevoelens aan het aanpraten over het feit dat ik niks deed. Waarom? Ik had altijd als kind gehoord dat ik lui was. Op het moment dat ik even niks deed of ging zitten, was ik de luie indiaan... Bizar dat het tot op mijn veertigste in mijn systeem was blijven hangen. Als een hardnekkig onkruid.
Ik werd ook boos. Want van alle kanten werd ik benaderd of ik niet "nog even" iets wilde doen. Ik raakte gefrustreerd dat bijna een ieder, let op: ik zeg BIJNA, die me tot rust had gemaand, ook in dezelfde adem vroeg of ik niet "niet nog even snel" iets kon doen voor ze.
Tot ik bedacht dat ik niet boos op de wereld moest worden want wie deed al die keren "nog even" iets voor anderen? Ik. Niet zij... En niemand had me gedwongen... Dus daar viel toen ook weer een kwartje..
Uiteindelijk, na vier dagen, lukte het mij om echt tot rust te komen. Ik moest het mezelf eerst gunnen. Ik moest mezelf eerst losmaken van die valse loyaliteit (die ik naar een ieder had behalve naar mezelf). Ik moest mezelf los maken van dat plichtsbesef en verantwoordelijkheidsgevoel.
Ik voelde mezelf de ook grootste idioot want voor anderen ging het leven gewoon door en mijn ziek zijn was voor hen geen reden om geen "nee" tegen mij te zeggen als hen iets niet goed uitkwam. Terwijl ik er vier dagen over deed om mezelf met een gerust hart de broodnodige rust te gunnen bij ziekte door "nee" tegen hen te zeggen.. hoe gek kun je jezelf maken?
Nu zit ik thuis. Herstellende. En genietend. Voor het eerst in mijn leven, echt voor het eerst, had ik duidelijk tegen mensen gezegd: "Nee, ik ben thuis op advies van de dokter en van mezelf. Ik moet weer even tot mezelf komen. Volgende week begin ik weer met werken."
Zou het toeval zijn dat de symptomen waarvoor ik in het ziekenhuis was beland ook meteen zijn gestopt?
(Dat ik was ontslagen uit het ziekenhuis kwam alleen door het feit dat ze niet konden herleiden waar mij symptomen vandaan kwamen, niet omdat ik genezen was.)
Voor nu lijkt het erop dat ik die Wroko Bakru, die dus ook echt Christio heet, even op zijn plaats heb gezet. En terecht!! Die fokker mag me nooit meer het leven zuur maken, mang!!! Want niemand had me gezegd dat ze niet vonden dat ik rust had verdiend. Niemand had gevraagd om een verklaring. Niemand... alleen die Wroko Bakru lulde... en ook al hadden ze dat gezegd.... als ik vind dat ik rust verdien, dan heb ik rust verdiend... ook al was het omdat ik twee minuten heb gelopen....
Dienstbaar zijn voor anderen betekent dat je in eerste instantie dienstbaar moet zijn naar jezelf... Een heerlijk cliche om mee af te sluiten terwijl ik nog even aan mn kont krab en voorzichtig aanstalten maak om te gaan douchen.. in mijn hoofd dan want ik zit nog steeds .. haha!
Gelukkig duurde dat niet lang en ben ik op mijn eigen manier op onderzoek uit gegaan. Jaren geleden heb ik bijvoorbeeld, in Coronie, een bezoek gebracht aan een vrouwelijke lukuman. Uit nieuwsgierigheid vooral en ik wilde weten of het nou echt inzichten zou verschaffen. Dat deed het!
Het was een hele bijzondere ervaring die perfect aansloot op hetgeen ik had besproken met Westerse hulpverleners.
Ik wil niet te diep op de rituelen ingaan, maar ik weet alleen dat ik het heb gevoeld toen deze dame contact maakte met me. Ook al was ze aan de andere kant van het erf bezig. Toen ik uiteindelijk haar werkruimte binnenkwam, kreeg ik kippenvel. Het moment dat ze een spiegeltje pakte, er pimba op strooide en me vertelde dat ik zelf moest kijken wat ik erin zou zien, was ook bijzonder. Dat zou namelijk het antwoord zijn op mijn vragen.
Ze had me ook al eerder laten weten dat ze had gezien dat ik ergens nog wel sceptisch was ("Yu no bribi ma yu sabi."). Het was ook de reden dat ik zelf mocht kijken. Was maar goed ook. Want voor mijn eigen ogen zag ik hoe er lijnen werden gevormd in het witte stof dat op het spiegeltje lag. "Kijk, kijk goed!", zei ze
En het werd inderdaad een silhouet van een klein figuurtje met een ietwat groter hoofd. Het kwam me vreemd genoeg bekend voor en ik bleef ernaar staren. Tegen mezelf zeggend dat het niet echt een bakru was. Meer omdat de gedachte dat er een klein onzichtbaar wezentje altijd met me rondliep, met als doel me te treiteren, me niet echt aansprak.
Ineens werden mijn ogen groot. Er ging een lampje branden. Het silhouet dat was verschenen in de spiegel was hetzelfde als in een van mijn kinderfoto's! Het kwartje viel meteen daarna. Ik was het zelf.... ik was zelf de persoon die maakte wat goed of fout ging in mijn leven. Destijds was dit echt een moment van besef ook al wist ik het eigenlijk allang. Alles wat ik had gelezen over het Pijnlichaam in De Kracht van het Nu viel ook pas toen op zijn plek. Wat ik had gelezen in The Secret ook.
Sindsdien ben ik me steeds bewuster geworden van het feit dat ik mijn eigen grote vijand ben, niet ik dan maar mijn pijnlichaam. Het grootste obstakel in mijn leven was ik zelf. Een voorbeeld is dat ik dus recentelijk weer in het ziekenhuis ben beland. Van binnen wist/weet ik dat mijn klachten terug te herleiden waren naar oververmoeidheid en mijn grenzen niet in acht nemen. Deze keer was anders. Ik was nog meer in paniek en baalde ook enorm.
Ik had me al een tijdje voorbereid op iets wat ik zo graag wilde(het concert van Jeangu) en uiteindelijk kon ik gewoon niet gaan. Ik had zoveel van mezelf gevergd ten behoeve van anderen dat ik niet meer in staat was om datgene wat ik voor mezelf wilde doen, uit te voeren. Waarom? Omdat ik dienstbaar wilde zijn?
Had ik het juist dan niet verdiend om extra te genieten van die ene keer dat ik iets voor mezelf wilde? Waarom zou het universum niet meewerken hieraan.? Ach, gekke gedachten natuurlijk....
Ik had zelf beter moeten plannen...
Vervolgens ben ik na gaan denken en gaan analyseren wat mijn gedachten waren. Thuis van het ziekenhuis merkte ik dat ik de behoefte had aan rust. Voor lichaam en geest. Terwijl iedereen vrolijk kerst vierde, lag ik alleen op de bank. Vechtend!
Waartegen? Mezelf. Ik was mezelf de hele tijd schuldgevoelens aan het aanpraten over het feit dat ik niks deed. Waarom? Ik had altijd als kind gehoord dat ik lui was. Op het moment dat ik even niks deed of ging zitten, was ik de luie indiaan... Bizar dat het tot op mijn veertigste in mijn systeem was blijven hangen. Als een hardnekkig onkruid.
Ik werd ook boos. Want van alle kanten werd ik benaderd of ik niet "nog even" iets wilde doen. Ik raakte gefrustreerd dat bijna een ieder, let op: ik zeg BIJNA, die me tot rust had gemaand, ook in dezelfde adem vroeg of ik niet "niet nog even snel" iets kon doen voor ze.
Tot ik bedacht dat ik niet boos op de wereld moest worden want wie deed al die keren "nog even" iets voor anderen? Ik. Niet zij... En niemand had me gedwongen... Dus daar viel toen ook weer een kwartje..
Uiteindelijk, na vier dagen, lukte het mij om echt tot rust te komen. Ik moest het mezelf eerst gunnen. Ik moest mezelf eerst losmaken van die valse loyaliteit (die ik naar een ieder had behalve naar mezelf). Ik moest mezelf los maken van dat plichtsbesef en verantwoordelijkheidsgevoel.
Ik voelde mezelf de ook grootste idioot want voor anderen ging het leven gewoon door en mijn ziek zijn was voor hen geen reden om geen "nee" tegen mij te zeggen als hen iets niet goed uitkwam. Terwijl ik er vier dagen over deed om mezelf met een gerust hart de broodnodige rust te gunnen bij ziekte door "nee" tegen hen te zeggen.. hoe gek kun je jezelf maken?
Nu zit ik thuis. Herstellende. En genietend. Voor het eerst in mijn leven, echt voor het eerst, had ik duidelijk tegen mensen gezegd: "Nee, ik ben thuis op advies van de dokter en van mezelf. Ik moet weer even tot mezelf komen. Volgende week begin ik weer met werken."
Zou het toeval zijn dat de symptomen waarvoor ik in het ziekenhuis was beland ook meteen zijn gestopt?
(Dat ik was ontslagen uit het ziekenhuis kwam alleen door het feit dat ze niet konden herleiden waar mij symptomen vandaan kwamen, niet omdat ik genezen was.)
Voor nu lijkt het erop dat ik die Wroko Bakru, die dus ook echt Christio heet, even op zijn plaats heb gezet. En terecht!! Die fokker mag me nooit meer het leven zuur maken, mang!!! Want niemand had me gezegd dat ze niet vonden dat ik rust had verdiend. Niemand had gevraagd om een verklaring. Niemand... alleen die Wroko Bakru lulde... en ook al hadden ze dat gezegd.... als ik vind dat ik rust verdien, dan heb ik rust verdiend... ook al was het omdat ik twee minuten heb gelopen....
Dienstbaar zijn voor anderen betekent dat je in eerste instantie dienstbaar moet zijn naar jezelf... Een heerlijk cliche om mee af te sluiten terwijl ik nog even aan mn kont krab en voorzichtig aanstalten maak om te gaan douchen.. in mijn hoofd dan want ik zit nog steeds .. haha!
zondag 26 november 2017
Hersenspinsel: "Menselijke Reductie"
Srefidensi (Onafhankelijkheidsdag) vieren heb ik dit jaar niet gedaan. Er valt voor mij niet echt iets te vieren in een maatschappij waarbij moord, doodslag, discriminatie en corruptie te vaak voorkomen. Het is echter een feit dat dit ook deel is van de mens maar dat de kunst erin zit er meester van te worden. Makkelijk is het niet. En het levert eigenlijk niet zoveel op als je in de minderheid bent. Wat heeft het voor nut om 'zen' te zijn en positief te zijn als daar constant niet 10 maar 100 tot 1000 mensen tegenover staan die tegenovergesteld denken. Ook al is het omdat ze niet beter weten. Maar is dat wel zo? Weten zij echt niet beter?!
Soms stel ik mezelf echt de vraag of ik wel goed wijs ben. Of ik vraag mezelf af of ik uit een andere dimensie kom. Ben ik niet gewoon rijp voor een inrichting? Dat komt omdat ik mensen dingen zie doen waar ik totaal geen voorstelling van kan maken.
Zo zag ik beelden voorbij komen van de slavenmarkt in Libie. Ik zag andere beelden voorbij komen van hoe mensen aan een spit werden geroosterd alsof het speenvarkens waren. Ik zag mensen geslacht worden alsof het koeien waren die niet halal werden geslacht. In Suriname hoor ik mensen roepen om moord omdat een dief manja's van hun erf steelt. Ik hoor zoveel dat toont dat we beperkt zijn in ons denken.
Ik hoor mensen bijvoorbeeld ook praten over homo's en lesbiennes waarbij ze het hebben over boelers en gritmeids. Echter zijn dat daden. Boelen staat voor anale seks en schuren(griti) voor de manier waarop men denkt dat lesbiennes seks beoefenen. Het is van de zotte dat we een mens reduceren tot een specifieke daad omdat dat het enige is wat we snappen. Terwijl we er geen ene donder mee te maken hebben. Nog zotter is dat deze mensen dat zelf ook doen. Terwijl beide daden ook beoefend worden door niet gays en lesbiennes. Droogneuken doen we allemaal op zijn tijd... maar daar zeggen we niets over..
Terugkerend naar het grotere geheel denk ik het reduceren van mensen het probleem is. We reduceren elkaar tot potentieel gevaar of potentieel materiaal dat naar willekeur gebruikt en misbruikt mag worden. We reduceren elkaar tot datgene wat we kunnen of willen snappen in plaats van na te denken. Want hoe anders zouden we elkaar zoveel pijn kunnen doen?! Dan moet je een knop omzetten denk ik en jezelf reduceren tot een levend wezen bestaande uit haat en blindheid.
We zien daarom niet de jaren ervoor toen iemand klein was en net als ons speelde. We zien niet de wanhoop of het verdriet die anderen drijft tot hun daden. We zien niet dat het een spiegel is. We zien niet dat het een reflectie is van wie we zelf zijn.
Maar wat als dit, slecht zijn, de ware en natuurlijke aard van de mens is? En dat juist vreedzaam en positief zijn tegennatuurlijk is? Wat als 'de verandering' die gaat komen eigenlijk betekent dat de mens meer beest word? En dat we niet meer gaan zien omdat we tot verlichting komen maar dat we juist minder gaan zien en dus tunnelvisie krijgen waarbij ons denken steeds makkelijker en zwart witter word. Zou het zo zijn dat onze hersenen krimpen in plaats van groeien en dat we daarom in een staat van chaos zijn? En dat die chaos komt omdat we zelf niet meer snappen wat we in het verleden opgebouwd hebben en er dus ook niet het destijds beoogde rendement eruit kunnen halen?
Veel van ons staan er ook niet bij stil dat we erg geconditioneerd zijn. Nou, nee. Ik zeg het verkeerd. Ons ego is geconditioneerd en ergens onder die overheersende laag word onze yeye, onze pure vorm, onderdrukt. Die stem die we horen op de achtergrond verklaren we als 'gek' omdat we alleen de stem van ons ego herkennen en erkennen als waarheid.
Ik denk dat dit ook in religie en onderwijs gebeurt. In Suriname ook waar letterlijk de 'yeye' door sommigen als heidens en duivels beschouwt word. Als ik teksten voorbij zie komen als 'Hij komt" of 'Hij Leeft" moet ik soms lachen, afhankelijk van welke gemeente dat zegt. Waarom? Jezus staat in mijn beleving voor het goddelijke licht en ik, als boeddhist, geloof dat wij dat allemaal in ons hebben. Het is de kunst om ons zodanig te ontwikkelen dat we dit licht laten stralen. Daarvoor krijgen we in den beginne alle gereedschap voor.
Echter gebeurt in de Surinaamse samenleving het volgende: elk uniek gereedschap dat een potentiële lichtbrenger in zich heeft word weggedrukt. Men krijgt dan ander gereedschap om mee te werken waarvan men zegt dat het van boven komt. Onze jeugd word monddood gemaakt en word daarom communicatief grof en beperkt in woordenschat. Het eigene word gestript en men moet in een keurslijf van degelijkheid. Het is niet gek dat we om de zoveel tijd kinderen, en zelfs militairen, hebben die in trance schieten en het uitschreeuwen. We zijn in ruis en kunnen daar niet mee omgaan omdat we gereduceerd worden in ons potentieel waarbij alleen dat wat als maatschappelijk geaccepteerd word zich mag ontwikkelen.
Ons goddelijke licht dat van nature in ons zit word verduisterd. En daarom denk ik dat zij die het hardst roepen dat hij gaat komen niet beseffen dat hij er al is maar niet op mag staan omdat we alles in een keurslijf proppen waar we absoluut niet in horen te passen. Waarom? Omdat we bang zijn. We zijn bang dat als hij opstaat hij helemaal niet voldoet aan wat wij vinden dat hij aan moet voldoen. Straks staat hij op in de vorm van een vrouw? Of een homo? of een lesbische vrouw? Of misschien is het wel in de vorm van een koe? Een slang? Een ingi-winti?! Of misschien huist hij al eeuwen in de kankantrie maar zien we dat niet omdat we hebben aangenomen dat daar bakroes wonen en dat die slecht zijn.
Vanwege die angst proppen we iedereen in een degelijk keurslijf wat we allemaal aantrekken als het hen uitkomt, op zondagen bij voorkeur. E als we het keurslijf uitdoen geven we ons over aan de bizarste ranzigheden en organiseren we Pijpparties terwijl we afgeven op de onzedelijkheid van de lgbt gemeenschap. Hoe huichelachtig en verder van het goddelijke licht kunnen we wel niet zijn?
Laatst vroeg iemand mij wie ik eerst zou redden: Jezus of mijn moeder? Diepe zucht... Persoon wilde 'jezus' horen want dan was ik natuurlijk goedgekeurd. Ik antwoordde "duh, mijn moeder!". Fout zei hij met boosheid in zijn stem. Ik had jezus moeten redden want die zou mijn moeder weer tot leven wekken. Het is dus geoorloofd binnen een bepaalde stroming om een geliefde te laten sterven, ook al was het die persoon de je ter wereld had gebracht, omwille van een concept..?
Zelf denk ik dat jezus zou zeggen "jongen red je moeder want die is nu bij je daar op aarde en ik heb je geleerd te denken vanuit liefde en respect voor je naasten en je ouderen". En waarom zou ik een zombie willen als moeder? En is het niet zo dat het goddelijke als concept voortleeft IN ons en dat je juist daarom je moeder zou moeten redden daar zij van vlees en bloed is? Maar van iemand die in ruis is door dat hij een nazaat is van tot slaaf gemaakten die werden gedehumaniseerd en die zich vervolgens niet heeft geschoold daarin maar alleen in de woorden die hij gehoord heeft, kun je misschien niet anders verwachten.
Zelf doe ik daarom niet meer actief mee met die commerciële dagen of ze nou religieus of nationaal zijn. Ja, ik vind het leuk om iedereen weer te zien, die ik wil zien. Verder vind ik het allemaal huichelarij. De reden waarom is simpel. Oorlogen worden gestaakt als het Kerst is. Dan is er vrede. Iedereen blij. Waarom staat niemand er bij stil dat als we ervoor kiezen om vrede te hebben tijdens kerst, we ervoor kunnen kiezen om altijd vrede te hebben en geschillen vreedzaam op te lossen. Dat gebeurt niet! Dus dat we in oorlog zijn, moorden plegen uit naam van god en/of religie en de aarde vernietigen, zijn bewuste keuzes. En dat gebeurt allemaal onder de goedkeurende stilte van de meerderheid..
Het is toch raar om bewust te kiezen elkaar tijdens een specifieke dag te zien als volwaardig mens en elkaar te respecteren, om vervolgens dat weer te vergeten en elkaar te reduceren tot slechts de vijand en weer vrolijk verder te gaan met moord en doodslag.. waarom zouden we dat zo doen?!!!!
We moeten afstappen van de Menselijke Reductie en overgaan tot een Positieve Menselijke Revolutie.
Soms stel ik mezelf echt de vraag of ik wel goed wijs ben. Of ik vraag mezelf af of ik uit een andere dimensie kom. Ben ik niet gewoon rijp voor een inrichting? Dat komt omdat ik mensen dingen zie doen waar ik totaal geen voorstelling van kan maken.
Zo zag ik beelden voorbij komen van de slavenmarkt in Libie. Ik zag andere beelden voorbij komen van hoe mensen aan een spit werden geroosterd alsof het speenvarkens waren. Ik zag mensen geslacht worden alsof het koeien waren die niet halal werden geslacht. In Suriname hoor ik mensen roepen om moord omdat een dief manja's van hun erf steelt. Ik hoor zoveel dat toont dat we beperkt zijn in ons denken.
Ik hoor mensen bijvoorbeeld ook praten over homo's en lesbiennes waarbij ze het hebben over boelers en gritmeids. Echter zijn dat daden. Boelen staat voor anale seks en schuren(griti) voor de manier waarop men denkt dat lesbiennes seks beoefenen. Het is van de zotte dat we een mens reduceren tot een specifieke daad omdat dat het enige is wat we snappen. Terwijl we er geen ene donder mee te maken hebben. Nog zotter is dat deze mensen dat zelf ook doen. Terwijl beide daden ook beoefend worden door niet gays en lesbiennes. Droogneuken doen we allemaal op zijn tijd... maar daar zeggen we niets over..
Terugkerend naar het grotere geheel denk ik het reduceren van mensen het probleem is. We reduceren elkaar tot potentieel gevaar of potentieel materiaal dat naar willekeur gebruikt en misbruikt mag worden. We reduceren elkaar tot datgene wat we kunnen of willen snappen in plaats van na te denken. Want hoe anders zouden we elkaar zoveel pijn kunnen doen?! Dan moet je een knop omzetten denk ik en jezelf reduceren tot een levend wezen bestaande uit haat en blindheid.
We zien daarom niet de jaren ervoor toen iemand klein was en net als ons speelde. We zien niet de wanhoop of het verdriet die anderen drijft tot hun daden. We zien niet dat het een spiegel is. We zien niet dat het een reflectie is van wie we zelf zijn.
Maar wat als dit, slecht zijn, de ware en natuurlijke aard van de mens is? En dat juist vreedzaam en positief zijn tegennatuurlijk is? Wat als 'de verandering' die gaat komen eigenlijk betekent dat de mens meer beest word? En dat we niet meer gaan zien omdat we tot verlichting komen maar dat we juist minder gaan zien en dus tunnelvisie krijgen waarbij ons denken steeds makkelijker en zwart witter word. Zou het zo zijn dat onze hersenen krimpen in plaats van groeien en dat we daarom in een staat van chaos zijn? En dat die chaos komt omdat we zelf niet meer snappen wat we in het verleden opgebouwd hebben en er dus ook niet het destijds beoogde rendement eruit kunnen halen?
Veel van ons staan er ook niet bij stil dat we erg geconditioneerd zijn. Nou, nee. Ik zeg het verkeerd. Ons ego is geconditioneerd en ergens onder die overheersende laag word onze yeye, onze pure vorm, onderdrukt. Die stem die we horen op de achtergrond verklaren we als 'gek' omdat we alleen de stem van ons ego herkennen en erkennen als waarheid.
Ik denk dat dit ook in religie en onderwijs gebeurt. In Suriname ook waar letterlijk de 'yeye' door sommigen als heidens en duivels beschouwt word. Als ik teksten voorbij zie komen als 'Hij komt" of 'Hij Leeft" moet ik soms lachen, afhankelijk van welke gemeente dat zegt. Waarom? Jezus staat in mijn beleving voor het goddelijke licht en ik, als boeddhist, geloof dat wij dat allemaal in ons hebben. Het is de kunst om ons zodanig te ontwikkelen dat we dit licht laten stralen. Daarvoor krijgen we in den beginne alle gereedschap voor.
Echter gebeurt in de Surinaamse samenleving het volgende: elk uniek gereedschap dat een potentiële lichtbrenger in zich heeft word weggedrukt. Men krijgt dan ander gereedschap om mee te werken waarvan men zegt dat het van boven komt. Onze jeugd word monddood gemaakt en word daarom communicatief grof en beperkt in woordenschat. Het eigene word gestript en men moet in een keurslijf van degelijkheid. Het is niet gek dat we om de zoveel tijd kinderen, en zelfs militairen, hebben die in trance schieten en het uitschreeuwen. We zijn in ruis en kunnen daar niet mee omgaan omdat we gereduceerd worden in ons potentieel waarbij alleen dat wat als maatschappelijk geaccepteerd word zich mag ontwikkelen.
Ons goddelijke licht dat van nature in ons zit word verduisterd. En daarom denk ik dat zij die het hardst roepen dat hij gaat komen niet beseffen dat hij er al is maar niet op mag staan omdat we alles in een keurslijf proppen waar we absoluut niet in horen te passen. Waarom? Omdat we bang zijn. We zijn bang dat als hij opstaat hij helemaal niet voldoet aan wat wij vinden dat hij aan moet voldoen. Straks staat hij op in de vorm van een vrouw? Of een homo? of een lesbische vrouw? Of misschien is het wel in de vorm van een koe? Een slang? Een ingi-winti?! Of misschien huist hij al eeuwen in de kankantrie maar zien we dat niet omdat we hebben aangenomen dat daar bakroes wonen en dat die slecht zijn.
Vanwege die angst proppen we iedereen in een degelijk keurslijf wat we allemaal aantrekken als het hen uitkomt, op zondagen bij voorkeur. E als we het keurslijf uitdoen geven we ons over aan de bizarste ranzigheden en organiseren we Pijpparties terwijl we afgeven op de onzedelijkheid van de lgbt gemeenschap. Hoe huichelachtig en verder van het goddelijke licht kunnen we wel niet zijn?
Laatst vroeg iemand mij wie ik eerst zou redden: Jezus of mijn moeder? Diepe zucht... Persoon wilde 'jezus' horen want dan was ik natuurlijk goedgekeurd. Ik antwoordde "duh, mijn moeder!". Fout zei hij met boosheid in zijn stem. Ik had jezus moeten redden want die zou mijn moeder weer tot leven wekken. Het is dus geoorloofd binnen een bepaalde stroming om een geliefde te laten sterven, ook al was het die persoon de je ter wereld had gebracht, omwille van een concept..?
Zelf denk ik dat jezus zou zeggen "jongen red je moeder want die is nu bij je daar op aarde en ik heb je geleerd te denken vanuit liefde en respect voor je naasten en je ouderen". En waarom zou ik een zombie willen als moeder? En is het niet zo dat het goddelijke als concept voortleeft IN ons en dat je juist daarom je moeder zou moeten redden daar zij van vlees en bloed is? Maar van iemand die in ruis is door dat hij een nazaat is van tot slaaf gemaakten die werden gedehumaniseerd en die zich vervolgens niet heeft geschoold daarin maar alleen in de woorden die hij gehoord heeft, kun je misschien niet anders verwachten.
Zelf doe ik daarom niet meer actief mee met die commerciële dagen of ze nou religieus of nationaal zijn. Ja, ik vind het leuk om iedereen weer te zien, die ik wil zien. Verder vind ik het allemaal huichelarij. De reden waarom is simpel. Oorlogen worden gestaakt als het Kerst is. Dan is er vrede. Iedereen blij. Waarom staat niemand er bij stil dat als we ervoor kiezen om vrede te hebben tijdens kerst, we ervoor kunnen kiezen om altijd vrede te hebben en geschillen vreedzaam op te lossen. Dat gebeurt niet! Dus dat we in oorlog zijn, moorden plegen uit naam van god en/of religie en de aarde vernietigen, zijn bewuste keuzes. En dat gebeurt allemaal onder de goedkeurende stilte van de meerderheid..
Het is toch raar om bewust te kiezen elkaar tijdens een specifieke dag te zien als volwaardig mens en elkaar te respecteren, om vervolgens dat weer te vergeten en elkaar te reduceren tot slechts de vijand en weer vrolijk verder te gaan met moord en doodslag.. waarom zouden we dat zo doen?!!!!
We moeten afstappen van de Menselijke Reductie en overgaan tot een Positieve Menselijke Revolutie.
Hersenspinsel "Zwarte Smet"
Mijn Hersenspinsels schreef ik altijd gewoon als statusupdate op Facebook. Vanaf nu zal ik ze posten via mijn blog "Het Leven door L: - 5.00 R: - 5.50". Bij deze:
Is Suriname racistisch? Ik denk van wel.. wat denk jij?
Hersenspinsel "Zwarte Smet":
Vandaag was mijn vader jarig. En zoals elk jaar ga ik met hem op pad en neem ik hem mee om lekker te lunchen zodat we gezellig kunnen bijkletsen.
Het was gezellig maar er was ook wel een duistere schaduw. Ik vroeg namelijk hoe het met de familie was; en met zijn vrienden. Hij antwoordde niet maar zuchtte diep.
Er zat hem iets dwars en toen hij vertelde wat dat was, gingen mijn oren in eerste instantie klapperen en daarna werd ik boos.
Hij had namelijk iemand aangesproken op racistische opmerkingen richting creolen en marrons, of zoals deze persoon (of personen) nog graag schijnt te zeggen 'dyuka's.
In het heetst van de discussie schijnt deze persoon tegen mijn vader gezegd te hebben dat er geen discussie met hem mogelijk was want "je zoon is er ook een van!"
Op de vraag of de persoon dan kon aangeven wat er dan mis was met zijn zoon als 'blakaman', werd er niets gezegd.
Zoals we gewend zijn, lachte ik het, na wat rationaliseren en 'erboven te hebben gestaan', weg en haalde mijn schouders op. Ik zei dat ik er wel een Hersenspinsel over zou schrijven.
Wat mij vooral heeft geraakt, is dat deze persoon het deed lijken alsof mijn moeder en ik de 'zwarte smet' waren die op de familie was gekomen.
Van kinds af aan heb ik geweten dat delen van mijn familie mij niet accepteerden omdat ik aan de ene kant te donker was voor de Indiaanse kant, aan de andere kant te licht was voor de Creoolse kant en in Holland was ik weer te Hollands voor het grootste deel van mijn Surinaamse familie en voor mijn Hollandse familie en vrienden was ik nog altijd de Surinaamse neef of de donkere neef.
Ik wilde, en wil nog steeds, worden gezien als CHRISTIO, punt.
Zonder de bagage van die ene Indiaan die vijf straten verder woonde en toevallig altijd in zijn hangmat lag waardoor alle Indianen lui waren. Ook zonder die bagage van die Creool die toevallig naast zijn eigen vrouw nog drie andere vrouwen had waar hij de kinderen niet van verzorgde... pfff!
Mijn huidskleur en mijn krullen zijn altijd een groter issue geweest voor mensen om mij heen dan voor mijzelf.
Daarbij moet ik zeggen dat ik in de vier jaar dat ik in Suriname woon, meer racistische dingen heb gehoord dan al die jaren in Nederland.
Dit is wel de eerste keer dat het echt persoonlijk naar mij toe werd gedaan. En ook al was het indirect, doet het nog steeds wel pijn, of nouja, het steekt ergens.
Tegen mijn vader zei ik dat hij deze persoon wel credits kon geven voor de eerlijkheid want, mijn mensen kennende, zijn er meer in de familie die mij zien als de 'doelie' (zoals Indianen praten over creolen in een niet fijne context) maar huichelachtig met mij blijven lachen.
Zoals ik heb begrepen, is het niet normaal dat het haar van mijn soort mensen niet glad is of beweegt in de wind en dat we ook nog eens stinken. Tevens zijn we niet geschikt als partners voor mensenkinderen want we gaan altijd vreemd en hebben veel vrouwen (of partners).
Ook al probeerde ik mijn vader de idioterie van deze uitspraken te laten zien, en dat is begrijpelijk, het bleef pijnlijk om zoiets te moeten horen over je kind.
In de vier jaar dat ik hier woon, heb ik Suriname leren kennen als een erg racistisch land waar discriminatie eerder regel dan uitzondering is.
Zelfs in mijn eigen kringen komt het voor en ik laat het nu nogmaals weten: IK VIND HET KWETSEND ALS MEN RACISTISCHE UITSPRAKEN DOET NAAR WELKE ETNISCHE GROEPERING DAN OOK!
Als boeddhist kan ik niet anders dan mijn hoofd buigen en deze persoon danken voor het delen van zulks een onwetendheid. Het kwetst mij maar het maakt mij ook sterker.
En voor de duidelijkheid, het kwetst mij niet omdat men naar mij refereert als een blakaman of een dyuka. Ook al ben ik meer met de Indiaanse kant opgegroeid, wil dat niet zeggen dat ik het zwarte bloed dat door mijn aderen stroomt, verloochen of ontken.
Het kwetst mij omdat mijn ouders mij afzonderlijk van elkaar hebben verteld dat ik het bewijs ben van de liefde die zij ooit voor elkaar voelden. "Je bent gemaakt op het hoogtepunt van onze liefde!" En dat hele concept van die liefde word afgedaan als een ... zwarte smet... niet echt maar zo voelt het als iemand dan zo over je praat.. ofzo.. dan denk ik 'daimned, ik ben uniek, je bent wel heel erg blind als je dat niet ziet vanwege mijn huidskleur!" (dit is zelfspot, for the record)
Al van kinds af aan zeg ik dat ik een wereldburger ben omdat ik niet anders kon. Liever dat in mijn hoofd zetten dan dat ik EN een afgewezen neger EN een afgewezen Indiaan was. Men zei vroeger in Suriname "Je hebt geen vlag.." dus je hoort nergens bij..
Het zal misschien nu wel duidelijk zijn waarom ik altijd mijn eigen weg heb gekozen en nog steeds kies.
Ik heb er in een vroeg stadium voor gekozen mijn eigen familie te kiezen waarbij bloed niet leidend is.
Ik heb er in een vroeg stadium voor gekozen mijn eigen familie te kiezen waarbij bloed niet leidend is.
De Afro-Surinaamse bevolking is geen zwarte smet op het land zoals sommige mensen uit de andere etnische groeperingen willen geloven. Suriname zou niet bestaan zonder die zwarte mensen die tot slaaf waren gemaakt... Dat roepen we allemaal braaf naar Holland maar we kijken niet in de spiegel als we deze uitspraak doen en vervolgens nog net niet spugen naar of op onze donkergekleurde mede-Surinamers.
De zwarte smet wordt gevormd door mensen van elke etniciteit die racistische uitspraken doen en hun eigen broers, zussen, ooms, tantes, neven, zelfs hun eigen kinderen!, buren en collega's anders behandelen omdat ze een donkerder kleurtje hebben.
Voor de witte man zijn we allemaal zwartjes, welke schakering van bruin of donkerwit je ook bent. En de witte man heeft het zo goed gedaan dat hij zelf is weggegaan maar dat wij zijn zwepen in stand hebben gehouden en elkaar nog steeds zweepslagen hiermee toedienen.
We doen dat met religie, in de politiek en zelfs onze ethiek is doorspekt van dit soort waanzin waardoor we niet eens meer ethisch zijn.
Het is triest dat ik dit vandaag moest horen en ik baal dat mijn vader dat moest horen en ik word woest als iemand zo over mij praat want daarmee doet men net alsof mijn vader fout is geweest door met mijn, toch wel lichtgekleurde maar Creoolse, moeder een kind te maken.
Gelukkig weet ik dat mijn ouders trots zijn op me. En ik ben dat zelf ook. En ondanks dit zal ik nog steeds mijn sociale werk voort zetten en vechten voor een beter Suriname en alles doen om bij te dragen aan een beter land.
En voor de racisten, zowel binnen als buiten mijn familie, zal ik chanten en vragen voor licht zodat de zwarte smet die op hun ziel ligt, zal verdwijnen.
Daar is wat mis namelijk en niet bij of met mij. En als er wat mis is met me, dan mag ik juist fucking trots zijn op wat ik tot nu heb bereikt in mijn leven en op hetgeen ik nog meer zal bereiken!
Ik ga nog steeds mijn eigen weg en val NIEMAND lastig, dus please mensen, laat me buiten onnozele acties en probeer niet mijn persoon te gebruiken om mijn ouders te kwetsen, het is zielig, niet voor hen maar voor jullie want je toont daarmee alleen maar je eigen onwetendheid ..... En wat er ook mocht zijn gebeurd in het verleden tussen mij en mijn ouders, ik heb het een plaats gegeven en door mijn groei, groeien zij ook!
Racisme en discriminatie zijn gewoon verkeerd en het zijn conditioneringen uit de koloniale tijd die in ons hoofd geprent zijn.
Laat ze los en streef naar echt geluk en kijk goed in de spiegel want pas als je die zwarte smet in je ziel ziet, zul je ervan verlost worden... ook ik heb dat moeten doen...gelukkig was dat op jongere leeftijd anders had ik nu een nog ernstiger minderwaardigheidscomplex gehad na dit nieuws...
Pori sma verjaridey zomaar, jongoe!
Trouwens, ik denk wel dat excuses naar mijn vader toe op zijn plaats zijn en ik hoop binnenkort te horen dat zo groot als de mond van deze persoon(of personen) is, zo groot de moed ook zal zijn om aan te geven dat het echt fout was om te zeggen..
Toen ik thuis kwam, zag ik mijn (Hindoestaanse) buurman stunten om uit zijn auto te stappen. Hij wilde de poort opendoen en ik stond iets verder om mijn vader uit te zwaaien dus ik loop erheen en besluit behulpzaam te zijn...
"Zozo, wat een service!", zegt hij. Waarbij ik vriendelijk lachte en zei: "Ik verleen geen service, ik schiet u te hulp!".... want daar zat ook wat in...
"Zozo, wat een service!", zegt hij. Waarbij ik vriendelijk lachte en zei: "Ik verleen geen service, ik schiet u te hulp!".... want daar zat ook wat in...
maandag 1 mei 2017
En toch.... moet ik lullen..
Het bericht dat ik gisteren plaatste over 'Jochem' heb ik weggehaald... omdat.. why focus on the stupid?.. die Waterkant site heeft een mooie naam die suggereert dat het een Surinaamse site is maar het is oer-Hollands met een Surinaamse fetisj.. Jochem moet vooral z'n ding blijven doen maar ik hoop wel dat hij heel snel uit zijn Black people saviour modus komt en zich echt gaat verdiepen in de Surinaamse cultuur maar vooral ook zijn eigen.
Er zijn genoeg bloggers hier van oer-Surinaamse komaf, dus geen remigranten maar the originals😉, die qua niveau veel beter zijn. Vind het alleen jammer dat zij dus geen kans krijgen vanwege deze overcompenserende Jochem die niet doorheeft dat hij eigenlijk heel racistisch is in wat hij doet.
Een post over er niet tegen kunnen dat donkere mensen in oranje kleren lopen, of het raar vinden ofzo, met Koningsdag vind ik getuigen van het feit dat die mensen zich Hollands voelen, terecht, en integreren, terecht, maar dat in zijn beleving dus niet goed doen vanwege hun huidskleur?!... weird want je huidskleur zou niet bepalend moeten zijn voor welk feest je aan wenst deel te nemen.
..
Anyway, het voelt een beetje aanvallerig van mij maar ik wil alleen de ogen openen bij de gekleurde mensen die zijn zooi voor zoete koek slikken maar ook bij hemzelf want je verloochent jezelf en je afkomst en dan ben je als mens echt in ruis.
Voel je suri maar accepteer je bakra-ness 🙄want je weet .. alles wat je tegen anderen schreeuwt is eigenlijk n boodschap voor jezelf ... en ja, die bak heb ik ook naar mezelf gekaatst ja no worries, i practice what i 'preach'
Anyway ik werd erop gewezen dat ik geen broodje had genoemd dus bij deze:
Als je deze lange post hebt gelezen dan verdien je een broodje met gekookt ei, sla, tomaat en trie!!!
De tekst van gisteren toch maar:
(Lees je deze ook dan mag je een broodje met gerookte bang bang, taugé, crunchy garlic en sliced birambi op azijn, wel de pittige. Enjoy!)
Dus
als ik in Suriname zou wonen... en altijd bij de bakras zou rondhangen omdat ik me zou schamen voor m'n donkere kleur.. en vervolgens 1x naar Nederland ga... dan terugkeer naar m'n bakragemeenschap in Suriname..
om daarna berichten te gaan publiceren voor Nederlanders met tips over hun verleden en hoe ze hun land beter kunnen aanpakken, etc.
Dan was ik volgens mij door heel Holland naar m'n moer gestuurd..
Het tegenovergestelde gebeurt..
En iedereen is er cool mee lijkt het..
Word n beetje erg moe van die gast die continu over Suriname publiceert op die ene site..
Jochemzeikt ofzo heet het..🙄
Ik denk dat men mij in Nederland zou vertellen dat ik me beter moest gaan focussen op m'n eigen mensen daar er best wat mis is in Suriname.. dus bij deze.. Holland needs you..
En Jochem .. even voor de duidelijkheid..
Black awareness wordt niet gecreëerd door witte mensen... als je zo begaan bent met de gekleurde mens.. dan kun je misschien beter de witte mens, zij die het nodig hebben dan, gaan opvoeden en daar awareness creëren want dat is zeker ook nodig..
En met een enkele keer in Suriname te zijn geweest, voor drie weken of minder, ben je echt geen expert over de wensen van het Surinaamse volk hier of in diaspora... ook al tem je al je hele leven honderden dyonkos met je Surinaamse matties daar...
Come on... lief bedoelt maar ga even aan je eigen issues werken ipv een misplaatst schuldgevoel te willen overcompenseren..
Wees gewoon Jochem.. dan vinden we je allemaal tof maar kom ons aub niet vertellen dat we eeeeeeeindelijk onze achtergrond kunnen uitvinden via een bepaalde site terwijl we dat allaaaaaang weten ..
Werk aan de winkel voor jou... wij redden ons wel.. ook al lijkt het nieuws dat je daar ziet het tegendeel te beweren.. Suriname is meer dan een land in crisis.. het is een land in transformatie, laat het, Jochem.
We zijn niet boos op je om het verleden van je voorvaderen hoor maar je gaat ons wel boos maken als je zo doorgaat.. ga bloggen over tulpen of over hoe bevoorrecht je wel niet bent als wit meneertje in deze wereld, geniet daarvan..😝
Leef in vrede..
accepteer jezelf want iemand die zichzelf niet eens accepteert moet mij in ieder geval geen bullshit komen aanpraten over hoe ik me beter moet gaan voelen over mijn huidskleur en mijn zwarte bewustzijn..
Of kom in Suriname wonen zodat je het land en de mensen ECHT leert kennen... er zijn genoeg voorbeelden voor je hier ..
Dan praten we verder.
Dag!
dinsdag 21 juni 2016
Penne met Antroewa-tomatensaus
Antroewa is een van mijn lievelingsgroenten, evenals sopropo. Vaak maken wij Surinamers een bepaalde groentensoort altijd op dezelfde manier klaar, gewoon omdat het zo hoort.
Groot was mijn verbazing toen ik een keer in het restaurant waar ik destijds werkte, Lulu in Rotterdam, als personeelsmaaltijd een groene Thaise curry kreeg waar antroewa inzat. Het was verrukkelijk! Afgelopen week bedacht ik weer eens te gaan experimenteren en ik herinnerde mij een keer dat ik antroewa had gekookt maar er teveel tomaat in had gedaan. Het bleek toch erg lekker en zo kwam ik op het idee het te proberen in een rode pastasaus. Dat en luiheid zorgde voor de eerste versie. En zoals beloofd vandaag de tweede versie waarbij ik de saus helemaal zelf maak.
Je hebt nodig:
Een stuk ham
Dit snijd je dan in kleine blokjes
Een blik tomatenblokjes
Zodat je een rijk gevulde pastasaus krijgt met mooie stukjes groenten etc erin
Zes tenen knoflook
Meer mag ook, fijn gechopt
Een zakje basilicum
Ook wel bekend als smeriewirie in Suriname, neem dan vier of vijf jonge takjes van een plant, snijdt of breek in kleine stukjes
Paprika,
de Surinaamse paprika's zijn kleiner en ik heb er in totaal vier van de kleinste gebruikt uit een zakje waar zegen in zaten, heb er ringen van gesneden
Prei
Het witte gedeelte snij je in kleine stukjes
Peper
Deze bewaar ik in de vriezer want ze zijn dan langer houdbaar en in bevroren toestand kun ze je heel fijn snijden omdat je er met je mes dan stukjes van schraapt
Bereidingswijze:
Begin eerst je water op vuur te zetten net zout en een scheutje olie zodat je pasta niet gaat plakken.
Ondertussen ga je alles voorsnijden zoals hierboven vermeld, maar de antroewa nog niet!
Als water kookt, pasta erbij en dan kun je de ham samen met knoflook en paprika gaan opbakken om het even dicht te schroeien. Bewaar een beetje paprika voor op het einde!
Voeg de tomatenblokjes toe en draai het vuur laag, gebruik een scheutje water om laatste beetje saus uit blikje te halen zoals moeders je geleerd en het geeft je wat extra tijd om je antroewa te snijden, omdat het langer duurt voor het indikt natuurlijk. Maar echt een kleeein scheutje water!
Daarna voeg je de basilicum toe.
Laat dit op laag vuur een beetje inkoken terwijl je de antroewa in blokjes snijdt.
Deze voeg je vervolgens samen met de prei toe en laat je op laag vuur gaar worden.
Breng op smaak. Ik heb gewoon drie Groentebouillonblokjes gebruikt en dat was voldoende naar mijn smaak.
Voeg het laatste beetje paprika en de peper toe als de antroewa van kleur begin te veranderen.
Zodra de antroewa met een lepel kan worden doorgesneden is het gaar en kan je het vuur uitzetten. Vergeet niet dat het kookproces nog even doorgaat en dat je niet alles wilt stukkoken!
Je pasta heb je ondertussen afgegoten en even laten staan.
Schep op en serveer met deze saus die je gegarandeerd lekker gaat vinden!!
En ik heb ook ontdekt dat antroewa heel goed samengaat met basilicum dus dat zal er ook nog aankomen. Ingrediënten zijn niet zo duur trouwens. Als je met vier man bent en je legt allemaal srd 15 in dan kun je samen een mooie portie eten!
Enjoy!! I know i reeeeeeeally did!!!
donderdag 9 juni 2016
Pennevruchten Online
Onlangs werd ik gevraagd door iemand uit NL of ik interesse had in schrijven voor een glossy. Dat leek me wel leuk. Schrijven lijkt me altijd leuk natuurlijk behalve als het gaat over droge onderwerpen zoals economie, politiek en financiën. Not my cup of tea! Anyway, er werd ook gevraagd om wat voorbeelden en toen ben ik even gaan kijken wat er online te vinden was.
Hieronder een aantal van de grotere stukken geschreven voor De Ware Tijd/Paramaribo Post:
Over de strijd van het afgelegen dorp Apetina om mee te gaan met de tijd zonder in te boeten aan eigen identiteit
Over de rockscene in Suriname.
Over de acceptatie van de LGBT-gemeenschap in Suriname
Over het legaliseren van marihuana in Suriname
Over het hedendaagse discrimineren van mensen met een donkere huidskleur in post-koloniaal Suriname
Over de toestanden binnen het wereldje van modellen en fotografen
Het verhaal van Kitty Balker die werd overvallen in haar vakantiewoning en werd geconfronteerd met racisme in Suriname
Suriname is malariavrij maar krijgt (nog)niet die officiële status van de WHO...
Over Albina en hoe het ervoor stond en staat
En hier een aantal stukken voor de Parbode:
Kort verslag van een dagje meelopen op de set
Geweldig stuk over het Shiling Oil Snuiven Fenomeen. Is het nou een verslaving of niet?
Over de kleine maar fanatieke hip-hop scene in Suriname.
Het is nog lang niet al mijn werk maar niet alles is online geplaatst en dit is wel genoeg leesvoer dacht ik zo!
Abonneren op:
Posts (Atom)