De Moordenaar

Nu woon ik precies anderhalve maand op mezelf, soort van dan want ik heb ook alweer sinds bijna drie weken een huisgenoot. Waar ik nog het meest aan moet wennen, naast hem, zijn de beestjes. Ik plaag hem er steeds mee dat hij muggen heeft meegenomen want sinds hij er is zijn er gewoon muggen in huis!! Daarnaast hebben we verschillende soorten mieren in allerlei maten, sommigen zo groot als een van mijn vingerkootjes...!

Ik heb een fascinatie voor mieren en heb ze uitvoerig gefilmd en gefotografeerd maar in huis? Liever niet! Deze heb ik ook uit zijn, nee beter gezegd:mijn, lijden verlost.

Het huis is leuk maar zit dus achter op een erf en is omringd door planten en bloemen. Soms zijn er grote vliegende beesten, ik denk motten, in de badkamer. En vandaag zelfs een glazenmaker, zoals ze libellen hier noemen. Stond ik me af te drogen na het douchen, hoorde ik ineens die vleugels tegen de lampen aan klapperen en gelijk rende ik naakt de douche uit, net niet gillend maar wel rillend van afschuw. Gelukkig was mijn huisgenoot er niet, die is trouwens afgestudeerd als bioloog met als specialisatie ... mieren!!

Anyway, die libelle moest het ontgelden want ik pakte meteen de insectenspray en spoot de badkamer vol. 

Pas toen ik mijn moordzuchtige daad had begaan, herinnerde ik mij dat mijn huisgenoot mij de werking van zulke sprays had uitgelegd. Hij vertelde dat ze die dieren van binnenuit verlammen en dat ze zo doodgaan. Omdat ik voor mijn werk naar een boekpresentatie moest, vertrok ik snel. Twee uur later kwam ik terug en ging gelijk kijken hoe het met de glazenmaker was gesteld. En mijn hart brak, ik voelde mij slecht en een nieuw blog was ontstaan! 

Het beestje lag op de badkamervloer, op haar rug. En ik was verbaasd te merken dat de wil te leven en te overleven niet alleen iets van de mens was. Ze crepeerde van de pijn. Haar lijfje trok zich steeds samen en haar pootjes waren gekruist over haar bovenlichaam alsof ze zichzelf omhelsde terwijl ze zich afvroeg WAAROM?! Ik heb er een tijd naar gekeken, mezelf afvragend waarom ik niet had geprobeerd haar naar buiten te krijgen zoals ik gewoon ben te doen. Had ik een onbewuste frustratie? Boosheid? Wrok? Ik weet het niet. Of wel maar wil ik het nog niet onder ogen zien?

Toen ik later buiten zat, zag ik dat de vingerkootmier werd weggedragen door allemaal andere kleine mieren. De een zijn dood was een ander zijn brood en ik troostte mezelf met de gedachte dat ik waarschijnlijk een kolonie mieren van voedsel had voorzien. Beter voelde ik me er niet door... Eigenlijk best een sufferd dat ik om een nietig beestje verteerd werd door schuldgevoelens. Mijn huisgenoot heeft in korte tijd al opgemerkt dat mijn Indiaanse roots maken dat ik anders kijk naar het leven. Wie weet heb ik een inheemse regel overtreden, die van respect voor alles wat leeft en groter is dan een mug!

Royale koloniale sfeer

Voor een persconferentie moest ik bij t Royal Torarica zijn. Het was echt vreemd moet ik zeggen. Het leek een scene uit Django Unchained. De witte doeken, het fonteintje in de vijver, het personeel dat de persconferentie aan het voorbereiden was. Ze droegen van die uniformen met giletjes. 

Maar het was vooral de muziek die zorgde voor die koloniale Django sfeer. Klassieke muziek was het. Het gepingel van een piano in een land dat slavernij heef gekend roept dat al gauw op. Zeker als al het personeel gekleurd is en de leiding blank of lichtgetint. Het is maar een hersenspinsel en ik schrijf dit niet als beklag of aanval. Zeker niet daar iedereen zich prima leek te vermaken. 

Bizarre was het moment waarop de lichtgetinte leidinggevende Surinaams ging praten op zo een toontje met een Nederlandse tongval. De hindoestaanse meneer tegen wie hij sprak had alleen Yes, Sahib! hoeven zeggen en dan was het plaatje compleet! Same shit, different clothing... Hahaha

Hoe Duur Was De Suiker? had helemaal niet in zuid-Afrika opgenomen hoeven te worden....

Ik ben er weer!

Nou, ik was niet weg als in echt weg maar heb t ontzettend druk gehad waardoor ik minder op Facebook was. Ook heb ik nog geen internet in huis, het leuke nieuwe huis!, maar heb wel weer internet op m'n telefoon.

Zoals jullie inmiddels weten werk ik bij de krant. Ik heb niet in t openbaar, lees: op Facebook, gezegd welke krant omdat ik nog in m'n proeftijd zit. Het is wel duidelijk dat ik het erg leuk vind, en dat is echt zo, maar het is pittig! Wel grappig dat als ik in de stad loop mensen me gids noemen en dan nu journalist. Het gidsen is ook echt geweldig!! Fietsen door Commewijne, toeristen vertellen over het land en ja ook over mezelf! Ze zijn dan verbaast dat ik zoveel weet over Suriname terwijl ik er pas drie maanden ben. 

Verder heb ik ook een collega uit Nederland ontmoet die hier op vakantie was, Kenneth(Bazar Amsterdam).Was raar om te zien maar ook weer niet. Als je iemand mag dan maakt het niet uit waar je diegene ontmoet, het blijft hetzelfde maar dan in een andere omgeving.

Hij wist me te vertellen dat ik de groeten kreeg van iedereen en dat men had gezegd dat ze zeker wisten dat ik terug zou keren naar Nederland want ik had er toch altijd gewoond... Ik heb hard gelachen .. Gezegd dat hij vooral moest zeggen dat het echt niet zo zou zijn.

 

Dat ik nu zelfs al twijfel of ik wel in maart moest komen ... Als het me niet lukt in Suriname dan reis ik verder! Maar ik begin nu al een groepje om me heen te creëren, m'n eigen mensjes te kennen. Kijk, het is eigenlijk hetzelfde als in Nederland. Je werkt, je gaat naar huis.. Oh nee hier verschilt het.. Je hebt hier nog op de een of andere manier nog de energie om na je werk nog een chille middag en avond te hebben!! Vandaag was ik om vijf uur klaar met werken. Naar huis, boterham eten en ff slapen, half uurtje was genoeg en toen gechilled met Dwight. 

Trouwens Kenneth is niet de enige die ik heb gezien. Ik heb al meerdere malen gechilled met Annette(Bazar Rotterdam). En ik kwam ook nog Joey Roberts tegen, ook een bekende van Bazar Rotterdam! 

Goed, focus komende tijd is zien hoe ik vrijheid, gidsen, verslaggeving en lekker leven ga combineren. En ik heb nu een huisgenoot, Wouter, met wie ik goed kan opschieten en die dat stuk(dat ik niet teveel werk, etc.) in de gaten houdt alsof we elkaar al jaren kennen. Ik vertrouw nog steeds op m'n skinfiri, echt helemaal! Het heeft me tot nu toe echt veel goeds gebracht, het heeft me doen opbloeien en ook al ben ik soms moe, ik straal wel elke dag... Ja ik straal gewoon elke dag... Nice!!!